คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Let’s start!
ินยอใ้เวลาส่วนให่ บนเรื่อบิน ิทบทวนเรื่อเ่าๆที่ผ่านมา วันนั้น็เหมือนวันนี้เลย
อาาศวันนั้นร้อนมา นที่เปลี่ยนมรมไปเรื่อยๆอย่าินยอ หลัาเินหามรมอยู่นาน ็ยััสินใเลือไม่ไ้ เาเลยมานอนหลบอยู่ใ้้นไม้้นหนึ่ แล้วสายา็พลันไปสะุับ นัศึษาปีหนึ่ที่ำลัโนรุมทึ้เพื่อแย่ัวันเ้ามรมอยู่
...็น่ารัล่ะนะ าลมโ ับแ้มป่อ ็ูเ้าัน น่าะเนื้อหอมน่าู..... ินยอเผลอมอนัศึษานนั่น่อไปพัให่ เาเห็นเ็ใหม่ เียนื่อลไปในโ๊ะมรมหนึ่ เา็ไม่ไ้ถูใอะไรมาหรอ แ่็ัสินใะไปลื่อที่มรมเียวัน ินยอเินไปถึโ๊ะมรมนั้น มรมห้อสมุหรอ? เป็นเ็เนิร์หรอเนี่ย เาไม่ใส่ใอะไร แ่เียนื่อลไปในระาษลื่อ
”เปลี่ยนมรมอีแล้วหรอ ลมอะไรหอบนัิรรมอย่าุปาร์ มาลื่อที่มรมเียบๆอย่ามรมเราล่ะ” เสียประธานมรมห้อสมุทัึ้น
“ไม่ใ่ลมอะไรหรอ แ่อยาอยู่เียบๆบ้า” ินยออบ อยู่มรมห้อสมุ็ี เาะลอยัวไป่วยมรมไหน็่าย้วย
ินยอเินลับมาที่้นไม้้นเิม เานั่พิ้นไม้้นนั้น สายายัสอส่อหาเ้าอร่าเิมที่หายไป เหมือนโะาะรู้ใ น้อใหม่นนั้นเินมาที่ร่มไม้เียวัน แล้วนั่ลอีมุมอ้นไม้ อ่านหนัสือในมือไม่สนใสิ่แวล้อม
”อโทษนะ นายื่ออะไร เราื่อ ปาร์ ินยอนะ” ินยอวนุย เาไม่ไ้บอสถานะว่าัวเอเป็นรุ่นพี่
“.........” น้อใหม่เยหน้าสบา ไม่อบอะไร
“บอไม่ไ้หรอ” ินยอถามอีรั้
“ถ้านายร้อเพลให้ฟัอนนี้ เราะบอ” วามริแบมแบมไม่อยาะบอ่าหา เาไม่อบทำวามรู้ัใรใหม่สัเท่าไหร่ เามีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่น ื่อ ยูยอม รายนั้นน่าะไปเลื่อมรมบาส เหมือนทุที เรื่อเลือมรมอแบมแบม็เหมือนัน เาไม่เยอยู่มรมอื่นเลย นอามรมห้อสมุ
นท้า ไม่ิว่านถูท้า ะล้าทำ ินยอลุึ้นยืน ร้อเพลและยัแถมเ้นใหู้อี่าหา และูเหมือนะไม่ยอมหยุ่ายๆ แบมแบมมอนที่ทั้ร้อและเ้นนเริ่มเหนื่อย ินยอยืนหอบ เหื่อไหลท่วมัว
“ล ะบอไ้รึยั” ินยอนอนทิ้ัว รออย เารู้สึว่าแ้มวาอเาถูอเย็นสัมผัส ินยอหันไป้านวาามแรสัมผัส น้อใหม่รหน้ายื่นวน้ำเย็นส่ให้ พร้อมรอยยิ้มปนำส่มา้วย
.....ว้าวววว นี่มันน่ารัมาเหมือนันนี่นา......ินยอรู้สึว่าาัวเอพร่าึ้นมา ัหวะหัวใ็ูะเร็วึ้นมาว่าเิมัหวะหนึ่
“แบมแบม เราะบอนายว่า เราื่อแบมแบม” นพูน้อยยอมบอออมาในที่สุ
“ั้นเรามาเป็นเพื่อนันนะ” ินยอพู่อ เายัไม่ไ้บอเลยว่าริๆัวเอเป็นรุ่นพี่ แ่เี๋ยว่อยบอแล้วัน
“ไม่เอาอ่ะ เราอบอยู่เียบๆ” ั้แ่เิมา ินยอ็เพิ่ะเอะเอนแบบนี้เป็นรั้แร ทำไมปิเสธเร็วแบบนี้ ไม่ิสัหน่อยหรอ หรือเาะหน้าาน่าลัว
“ทำไมถึไม่อยาเป็นเพื่อนับเราล่ะ” ินยออถามไม่ไ้
“แล้วทำไม ถึ้อเป็นเพื่อนับนายล่ะ”
“็เราอยาเป็นเพื่อนับแบมแบมไ”
“ปิแล้ว ถ้าเราพูนานี้ นอื่น็ะเลิยุ่ไปแล้ว เรื่อเป็นเพื่อน นาย็พยายามหน่อยแล้วันนะ เราะลับไปิู ไปล่ะ” แบมแบมบบ่าินยอสอที แล้วหันหลัเินาไป
ินยอ็อยาะถามแบมแบมลับเหมือนัน ว่า ถ้าเป็นนอื่น เาไม่ปิเสธนอเป็นเพื่อนันแบบนี้หรอ ไม่รู้ว่านที่แปล เป็นเาเอ หรือ นที่เพิ่เินาไป
—————————————————
ั้แ่วันนั้น นอายูยอมที่ไปไหนมาไหน้วย ็มีินยออีนที่แบมแบมยอมไปไหนมาไหน้วยบ่อยๆ ไปไหนอแบมแบม็ือห้อสมุ เวลาว่าาเลเอร์แบมแบมมัะไปห้อสมุเสมอ
“เมื่อไหร่ นายะบอเราล่ะ ว่านายเป็นรุ่นพี่” แบมแบมถามึ้นในวันหนึ่ ินยอนอนฟุบับโ๊ะห้อสมุ แอบมอหนอนหนัสืออย่าเียบเียบ
“อนแร็ะบอั้นานแล้ว แ่เพื่อวามเท่าเทียมที่แบมแบมไม่บอว่าเรียนเออะไร น้อไปหาเอ เลยเ็บเป็นวามลับ่อ” ินยออบ
“ั้นเราไม่เรียนายว่าฮยอนะ” แบมแบมพูอีรั้ หันมาส่สายาอวีใส่ินยอหนึ่ที
ินยออมยิ้ม สำหรับเาแล้ว แบมแบมะเรียเาว่าอะไร็ไม่สำัหรอ เา็แ่อยาะอยู่้าๆ อยารู้ัให้มาึ้น เาอยารู้ว่า ำแพที่หุ้มรอบัวรุ่นน้อนนี้ มันะทลายลมาเมื่อไหร่
“แล้ว นายอยู่ปีอะไรแล้ว” ยูยอมมาทันไ้ยินประโยำถาม าปาเพื่อนสนิทสมัยเ็อเาทันพอี แบมแบมอาะไม่รู้ัว แ่เานที่อยู่ับแบมแบมมาเป็นสิบปี รู้ี ว่าสำหรับแบมแบมแล้ว ินยอไม่เหมือนนอื่น ถึะทำัวเหมือนไม่สนใ แ่็แอบไปหา้อมูลเรื่ออเา ถึะบอินยอว่า ไม่้อมา แ่ถ้าวันไหนินยอไม่มาริๆ ยูยอมะเห็นเพื่อนอเามอนาฬิา้อมือัวเออยู่บ่อยๆ
“ปี 3 เราน่ะเป็นฮยอแบมแบม ั้ 2 ปีนะ” ินยออบ
“ั้นผม็ไม่้อเรียฮยอ เหมือนัน ไ้ใ่ไหม” ยูยอมพูำๆ แ่พอเห็นินยอวัสายามอึ้นมา ำอบืออะไร เา็รู้อยู่แ่ใ สิทธิ์นั้นเป็นอเพื่อนเานเียว
“ฮยอ ัปันบอว่าฮยอเล่นบาสเ่ ฮยอมา่วยพวผมเล่นวันเสาร์นี้ไ้ไหมรับ นมันา” ยูยอมนึึ้นไ้ เาโนไหว้วาน่อมาอีที แ่เท่าที่ไ้ยินมา ินยอน่ะ เป็นบุลสาธาระอริ ใระทำอะไรที่ไหน ็ไหว้วานินยอไ้่ายๆ และินยอ็เป็นประเภท่วยไปทั่วแบบไม่ิอะไร นิสัยมัน่าแ่าับแบมแบมเพื่อนเาอย่าสิ้นเิ
“รับปาีไหมน้าาาาาาา ถ้านแถวนี้ไปเียร์ ็ะยอมเล่นแล้วัน” ินยอเหลือบมอแบมแบมรอำอบ
“ผมไปเียร์ฮยอ อยู่แล้วรับ”
“ไม่ใ่นายสิ น้าาาา แบมแบม ไปเียร์เราหน่อย”
แบมแบมปิหนัสือที่อ่านอยู่ หันมามอินยอที่ำลัส่สายามาอย่ามีวามหวั แบมแบมไม่อบอะไรแบบนี้หรอ เาไม่อบที่เอาเาไปเป็นส่วนหนึ่ในารัสินใในเรื่ออะไรสัอย่า
“ถ้าเราะไปเียร์ใร มัน็ะึ้นอยู่ว่า เราอยาไปหรือเปล่า เพราะั้นินยอ ถ้านายะเล่นบาสหรือเปล่า ็ึ้นับว่านายอยาเล่นหรือไม่อยาเล่น อย่าเอาเราไปเี่ยว” แบมแบมลุึ้นยืนทันที พร้อมเินหนีนสอนที่นั่เหวออยู่
ินยอลุเินามแทบะทันที เาว้า้อมือเล็ๆนั้นไว้ไ้ทัน เาแ่อ้อนเท่านั้นเอ เาไม่ิว่าเรื่อมันะออมาเป็นแบบนี้
“เราอโทษ เราแ่อยาอ้อนแบมแบมเท่านั้นเอ แบมแบม ไม่้อมาเียร์็ไ้ ถ้าไม่อยามา แ่ถ้าแบมแบมมา เรา็แ่มีำลัใึ้นมาเท่านั้นเอ” เป็นนอื่นไ้ฟั็ะเินัวบิ แ่นฟัเป็นแบมแบม นที่่าานอื่นสุั้ว นอาไม่เิน แบมแบมแ่พยัหน้า แ่ไม่พูอะไร
“รู้แล้ว ปล่อยมือไ้แล้วมั้ แล้ว็ยูยอม ออมาไ้แล้ว ะหลบหลัเสาอีนานรึเปล่า” แบมแบมพูเสียั ยูยอมยิ้มแห้ ่อยๆเินาเสาที่หลบอยู่
“ลับบ้านันเถอะ” แบมแบมบอยูยอม แล้วเินนำออมา่อน ยูยอมหัวเราะแห้ๆ โบมือลาินยอ พร้อมะโนบอเวลาแ่วันเสาร์ เาถือว่า ินยอน่ะ รับปาไปเลยแล้วันนะ ็ไม่ปิเสธนี่นา
————————————————-
“แบมแบม นายไม่ใร้ายไปหน่อยหรอ” ยูยอมถามึ้น ระหว่ายืนรอรถเมล์ลับบ้าน เาับแบมแบมเรียนที่เียวันมาั้แ่ประถม แถมบ้านเรา็อยู่ิันอี่าหา
“ไม่นะ”
“แล้วเมื่อี๊นี้ ไม่ใเ้นบ้าหรอ ินยอน่ะฮอพอสมวรเลยนะ เผื่อนายะไม่รู้ ที่ินยอฮยอเ้าหานายนานี้ ็เ้ามาีบไม่ใ่หรอ”
“...........”
“เียบแบบนี้ แสว่ารู้ แ่เลือะทำแบบนี้หรอ” เพราะรู้ัันมานาน ยูยอมเาวามิแบมแบมถูเป็นส่วนให่ แ่ส่วนให่ แ่็ยัมีผิอยู่บ่อยๆ
“เราว่า ินยอ็โอเออ ถ้ายัไม่อยามีแฟน นาย็ลอสนิทับินยอ ูนิสัยันไป่อน็ไ้ เผื่อลิ๊ไ”
“ไม่รู้สิ เราว่า ินยอแ่สนใเพราะเราไม่เหมือนนที่เาเยเอรึเปล่า นที่ถูนล้อมหน้าล้อมหลันานั้น เาะอบนที่เ็บัวแบบเราไ้ไ ไม่พูเรื่อนี้ีว่า เปลี่ยนเรื่อเถอะ” เป็นอย่าที่ยูยอมิ แบมแบมน่ะ สนใินยอ ไม่แพ้ ินยอสนใแบมแบมหรอ ็อย่าที่เ้าัวบอ ินยอไม่เยเอใรเหมือนแบมแบม แบมแบม็เหมือนัน ยัไม่เยเอใรเหมือนินยอ นที่เหมือนับพระอาทิย์ เิ้า และอบอุ่น น้ำแ็อย่าแบมแบม็ รอเวลา ละลาย าพระอาทิย์แบบินยอ แ่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ระับแบมแบม ็น้ำแ็ที่ั้วโลเลยล่ะมั้
—————————————-
พอถึวันแ่ ินยอมาามเวลานัแนะับยูยอม ินยอมีเสื้ออัวเอ เสมือนสมาิมรม ยูยอมมอ้วยวามประหลาใ รุ่นพี่มรมเาะับสัเไ้ เลยไ้แ่บอเาว่า เี๋ยวถ้าเห็นอนินยอเล่นะแปลใว่านี้อี ยูยอมไม่เ้าใประโยนั้นเท่าไหร่ อนไ้ยินรั้แร
ทุอย่ามันระ่าึ้น อนเาเห็นินยอแ่ริๆนั่นแหละ ที่้อแปลใ ไม่ใ่อะไรเลย ถ้าเป็นเาเล่นไ้นานี้็เป็นนัีฬา ให้มหาวิทยาลัยแล้ว
“วันนี้ไม่่อยมีสมาธิหรอ เห็นมอไปทาอัันทร์บ่อย” เสียประธานมรมบาส พูับินยอ อนพัรึ่ ยูยอมไ้ยินบทสนทนานั้น ็ะมอบ่อยริ เาิว่า เาิไปเอนเียว แ่ถ้าท่านประธานยัสัเไ้ เาไม่ไ้ิไปเอแล้วแหละ แบมแบมะไม่มาริๆหรอ ถึะเาว่าแบมแบมไม่มาหรอ แ่ลึๆ เา็อยาให้อะไรๆ มันเปลี่ยนไปบ้า
เรานะารแ่ัน ประธานมรมยัพยายามวนินยอเ้าทีมอีรั้ ำอบอินยอยัเหมือนเิม
“ถ้าผมยอมเ้า ผม็ะโนนอื่นถามรับว่า ทำไม ไม่เ้ามรมฟุบอล มรมรีา หรือมรมว่ายน้ำ ฮยออย่าทำผมลำบาใเลยรับ” ประโยปิเสธที่นอื่นพูไม่ไ้ เพราะินยอนอาหน้าาีระับท็อปมหาวิทยาลัย วามสามารถพิเศษ้านีฬาเป็นอีเรื่อที่ใรๆ่าพูถึ
“ยัไวันนี้็อบในายมานะ ถ้ามีโอาสหรือเปลี่ยนใ็บอไ้เลย” ุประธานมรมยัวนนวินาทีสุท้าย ินยออบุามมารยาท แล้วรีบอัวลับ
ยูยอมเินามินยอออมา เาพยายามะแ้ัวแทนเพื่อนัวเอ แ่สรรหาำพูไม่ไ้ พอเินมาถึทาออ เา็เปลี่ยนใเินลับ เาไม่ำเป็น้อหาำแ้ัวแล้วแหละ เพราะแบมแบมเพื่อนัวีอเา มายืนรอินยอถึที่เลยนี่นา รู้ัันร้อยวันพันปี ไม่เยมาเียร์เพื่อน ิแล้วมันน่าน้อยใริๆ
“มา้วยหรอ” ินยอหยุเิน เามอแบมแบมอย่าประหลาใ เาิว่าแบมแบมไม่มาแล้ว เพราะมอไปี่รอบ็หาไม่เอเลย
“็ยืนอยู่รนี้ เรียว่า ไม่มารึเปล่าล่ะ”
“ไู้รึเปล่า”
“ูสิ วามริเราไม่้อมา ินยอ็น่าะเล่นไ้อยู่แล้วนี่ เล่นเ่ออนานั้น”
“แ่ถ้ารู้ว่า แบมแบมมา ะเล่นเ่ว่าวันนี้อีนะ” ินยออบ อมยิ้มอย่ามีวามสุ
“ี้โม้” แบมแบม้มหน้า หลบสายา เาำลัเิน เหมือนัวเอะถูับไ้ ว่าำลัหวั่นไหวับนรหน้า
“ถ้าอยารู้ว่าโม้รึเปล่า ราวหน้าถ้าอยามา็มาูเรานะ” ไม่รู้เพราะเสียอ้อนอินยอ หรือแบมแบมลืมัว แบมแบมพยัหน้ารับำวนล่วหน้าอินยอไปเรียบร้อย รู้ัวอีที เา็เห็นรอยยิ้มอารม์ีอนรหน้า ปิแล้วเาไม่มาหรอ เพราะนเยอะ แ่ราวนี้ะไม่ปิริๆ เาถึับลทุนไปนั่อัันทร์ฝั่ร้าม
ถ้ายูยอมรู้ แบมแบมโนล้อไปเป็นปีแน่ แ่ะว่าไปูบาส็สนุีเหมือนัน ถึะเผลอีใผิเวลาบ่อย โยเพาะอนที่เาระโีใัวลอยอนินยอู้ไ้ อนนั้นอยาะหาระสอบลุมหัว
“ทาน้าวัน เราเลี้ยเอ” แบมแบมพูวน เาอบัวเอไม่ไ้เหมือนันว่าทำไมเาถึวน เาไม่ไ้อบสนิทับใรไปทั่ว แ่ถ้าเป็นินยอ ะไม่เป็นไร ถ้าเป็นินยอ เาะเปิใไ้ใ่ไหม ินยอน่ะ ะไม่ทำให้เาเสียใใ่รึเปล่า
ความคิดเห็น