ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : iNTRO
"ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! จับมันให้ได้!! อย่าให้มันรอด!!! ถ้ามันรอดพวกมึงตาย!!"เสียงคํารามลั่นจากปากของร่างใหญ่อันดุดันและน่าเกรงขามที่อารมณ์เดือดจนคุมไม่อยู่ ปกติร่างสูงเป็นคนที่ใจเย็น ต่เมื่อโมโหแล้วจะคุมไม่อยู่ สามารถฆ่าคนตายได้ มือหนากระชับปืนกระบอกเล็กที่มีอนุภาพมหาสาร ยิงรัวไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ได้บุกเข้ามาขโมยของแล้ว ทําลายสิ่งของที่เขารักที่สุด ดวงแก้วคริสตัลสีชมพูที่แสนเปราะบางของตระกูลที่แม่ของเขาได้ให้ไว้ก่อนต่าย ตกลงพื้นอย่างจงใจจนแตกกระจาย ด้วยความตกใจของหัวขโมย เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าของชายที่กําลังวิ่งหนี มาเฟียตัวร้าย ด้วยความว่องไวที่ฝึกฝนมานาน ทําให้เขาสามารถหนีออก แต่ไม่ง่ายเลย
"ฮู่วว!!!"ผู้ชายผิวขาวที่ถูกเรียกว่าขโมยกระโดดลงจากจากกําแพงสูงอย่างว่องไว เขาปัดเสื้อตัวเองเล็กน้อย
ขาเรียวก้าวขึ้นรถตู้คันงาม มารอรับเพราะเตรียมการมาอย่างดีรถคันงามแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
"ทําลายมันได้ไหม?"เสียงเยือกเย็นบทรถถามลูกน้องมือดีของเขา
"เรียบร้อยครับ"เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจ
"ดีมาก....ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่ชุบเลี้ยงแก...นิคคุณ"
.
.
.
.
.
"พวกแกทํางานกันยังไง!!ผู้ชายคนเดียวปล่อยให้หนีไปได้!!"เสียงเข้มตวาดลูกน้อง
"นายใหญ่ครับมันวิ่งเร็วจริงๆ"ลูกน้องคนหนึ่งทําใจกล้าตอบ อย่างโง่เขลา
"วิ่งเร็วเหรอ....ไปตายซะ!!"ด้วยความฉุนขาดมือใหญ่คว้าปืนพกขนาดเล็กยิ่งไปที่กลางศีรษะ"คนมีเป็นร้อย ทําไมไม่จับมันไว้!!!" คนตัวใหญ่ตวาดลั่นอย่างหัวเสีย ขายาวก้าวออกไปจากตรงนั้นทันทีก่อนจะพาลโมโหไปมากกว่านี้
"แม่ ผมรักษาดวงแก้วที่เปรียบเหมือนตัวแทนชีวิตแม่ไว้ไม่ได้ผมมันลูกอกตัญญู"มือใหญ่กอบกุมเศษแก้วคริสตัวที่แตกสลายเปรียบดังดวงใจแม่
"ผมจะแก้แค้นให้แม่ ผมจะเอามันมาลงโทษให้ได้!!!"เสียงคํารามกึกก้องดังทั่วคฤหาสน์ที่หรูหราและมหึมาของตระกูล อ๊ค มือหนากําเศษแก้วแน่นจนเลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้น ใบหน้าของคนที่ทําลายของรักของหวงของเขา เขาแม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าเขาจําได้ดี เขาต้องตามล่า และทรมานมันให้จิตใจมันแตกสลาย เหมือนดวงแก้วคริสตัล
.
.
.
.
.
.
.
"แม่ครับ พ่อครับน้องคุณเอาดอกไม้มาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่แล้ว สวยไหมครับน้องคุณตั้งใจปลูกให้เลยนะ"มือบางลูบเบาๆที่ใบหน้าของผู้เป็นแม่บนป้ายหลุมศพที่ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นเพราะร่างเล็กได้หมั่นทําความสะอาดอย่างสมํ่าเสมอ ใบหน้าหวานถูกฉาบด้วยความเศร้า
"น้องคุณต้องกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวน้องคุณจะมาเยี่ยมใหม่"ร่างเล็กพยายามกลั้นนํ้าตาไว้เมื่อเดินมาพ้นหลุมศพของทั้งสองร่างเล็กจึงปล่อยโฮออกมา คุณพ่อคุณแม่เป็นคนเลี้ยงเขามา ถึงแม้จะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆแต่ท่านทั้งสองก็เลี้ยงดูอย่างดี รักใคร่หมือนลูกแท้ๆ แต่ท่านต้องมาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถตกเขา ตอนแรกที่ร่างเล็กรู้เรื่อง แทบสิ้นสติ เขาถึงกับไม่กินอะไรถึงสามวันเต็ม
เขามาที่นี่โดยไม่ให้คนรับใช้ติดตามมาบอกว่าอยากอยู่กับพ่อแม่ตามลําพัง พวกพี่เลี้ยงทุกคนรักคุณหนูมากเพราะเป็นคนที่ใจดีอ่อนหวาน และขี้อ้อน ร่างเล็กค่อยๆเดินไปเรื่อยๆมือบางปาดนํ้าตาจนหมดพยายามทําตัวให้ปกติก่อนจะเข้าบ้านแต่แล้วก็รู้สึกเหมือนโดนใครจ้องมองตลอดเวลา ร่างเล็กเร่งฝีเท้า เมื่อรู้แน่ว่ามีคนสะกดรอยตามแน่ แต่แล้วก็จนมุม ชายร่างใหญ่สองคนปรากฏตัวออกมา และย่างฝีเท้าตรงมีที่ร่างเล็กเรื่อยๆ คนตัวบางหวาดกลัว นํ้าตาเอ่อคลอตัวสั่น และถดถอยจนถึงกําแพงสุดตึก
"พวกคุณเป็นใคร....จะทําอะไร"เสียงหวานเอ่ยอย่างหวาดกลัว
"อย่าถามมาก ไปกับพวกฉันเดี๋ยวนี้"หนึ่งในชายชุดดําพูดก่อนจะจับตัวคนตัวเล็ก
"ปล่อยนะ..ปล่อย!!...อุ้บ!!!...อื้อ~"ผ้าสีขาวถูกปิดที่จมูกโด่ง...จนคนตัวเล็กสลบไป
.
.
.
.
.
.
"พวกแกทําได้ดีมากออกไปได้แล้ว"เมื่อลูกน้องทั้งสองจับตัวหัวขโมยจอมแสบนั่นได้ ทั้งทียังหมดสติผมก็ไล่พวกมันออกไป ในห้องนั้นมีแต่ผมและหัวขโมยนี่ มันนอนอยู่บนเตียงของผม จริงๆมันไม่มีสิทธิ แต่ทําไมผมเป็นคนสั่งให้มันวางลงบนที่นอนของผม ผมพิศมองใบหน้าที่สนงดงามของเจ้าหัวขโมยงดงามจริงๆ ใบหน้าขาวใสราวหิมะ ผมสีนํ้าตาลอ่อนนุ่ม ขนตายาวงอนเป็นแพ จมูกโด่งรั้นงดงาม ริมฝีปากชมพูระเรื่อน่าลิ้มลอง กลิ่นกายหอมหวานเหมือนหมู่ดอกไม้
ฉับพลันร่างสูงคิดได้ถึงแผนการแก้แค้นเล็กๆน้อยๆที่จะทําให้ร่างเล็กชํ้าใจได้ทันทีมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอย่างเบามือ......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพลงนี้ไม่เกี่ยวกับตอนนี้อาจเกี่ยวกับตอนอื่น อิๆเราชอบอ้าา เลยเอามา มันดูเศร้าดิ
ค้างใช่ป้ะ555 ทุกคนคงสงสัยว่าทําไมมันถึงสั้นจังหว่า
ก็มันคืออินโทรไง เนื้อหาก็อย่าหวังว่าจะยาวเพราะไรต์
ไร้ความสามารถนัก ก็ของฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในใจของ
รีดทุกคนด้วยนะ ของให้เพื่อนๆช่วยคอมเม้นเป็นกําลัง
ใจหน่อยนิ ไรต์จะปลื้มมากกกกกกกกกกก(กอล้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น