ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ทาสซาตาน l ชานคุณ?(เรียกเลือดเล็กน้อยกับชานคุณ)
"ไอ้แทคที่กูบอกว่ากูซื้อของมาฝากมึงอะ...นี่ไง"ชานซองพูดเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเข้าไปอาบนํ้าและเพราะด้วยความเหนื่อยและเมื่อยล้าจึงนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง
"อะไรวะ?"แทคยอนถามในขณะที่ใช้ผ้าเช็ดผมตนเอง
"นี่ไง"ชานซองทําหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะหยิบขวดยาขึ้นมา
"ยาอะไรของมึง?"แทคยอนถามด้วยใบหน้างงๆก่อนจะรับขวดยาจากมือชานซองมาอ่านฉลาก
"ยา....ปลุกเซ็กส์!! มึงซื้อมาทําไมนกเขาไม่ขันหรือไง?"
"นี่ไงคือเหตุผล...กูซื้อมาโดยที่กูลืมคิดว่าแค่กูกระดิกนิ้วสาวๆก็จะเข้ามาหากู แต่กูเสียดายมึงรู้ไหมยานี้มีแต่พวกเชื้อพระวงศ์เขาใช้กันนะโว้ยคนธรรมดาถ้าไม่รวยจริงซื้อไม่ได้"ชานซองอธิบายยาวยืด
"แล้วมึงก็เลยเอามาให้กูว่างั้น?"แทคยอนเลิกคิ้วถาม
"เออดิ"เพื่อนตัวใหญ่ของแทคยอนตอบ
"มึงดูถูกกูนะไอ้ชาน"แทคยอนพูดด้วยนํ้าเสียงกวนๆและขําในความคิดอันแสนประหลาดพิลึกของชานซอง
"เออๆมึงเอาไปเถอะรักษานํ้าใจกูหน่อย"ชานซองแกล้งทําหน้าเหมือนจะร้องไห้
"กูไม่เอาโว้ย!"แทคยอนเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเพราะไม่อยากฟังชานซองเซ้าซี้ ชานซองวางขวดยาไว้ที่ตู้หัวเตียงก่อนจะรีบเดินตามแทคยอนออกไป
"มึงทําร้ายจิตใจกูนะแทค กูอุส่าต์มีนํ้าใจซื้อของแสนแพงมาให้มึงแท้ๆ"ชานซองแกล้งทําท่างอน
"มึงเอาไปใช้เองเหอะ"แทคยอนพูด
.
.
.
.
.
.
.
.
"นี่นิชคุณ วันนี้ฉันไม่อยู่บ้านจะไปคุยธุรกิจนะ"แทคยอนบอกก่อนจะกระชับเน็คไทน์ให้เข้าที่ ก่อนจะสั่งอะไรกับบอร์ดี้การ์ดที่ชานซองหามาให้
"ครับ"นิชคุณขานรับ ร่างใหญ่เดินออกจากบ้านก่อนจะใช้มือกดที่กุญแจรถ ผ่านไปซักพักรถเฟอรารี่คันงามก็แล่นออกไป นิชคุณมองตามจนลับตา ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ และใช้ศอกเท้ากับโต๊ะ คนตัวเล็กไม่มีอะไรทําเลย นิชคุณหันหน้ามามอง การ์ดหน้าโหดที่ไม่เคยยิ้มเลย นิชคุณเบะปากน้อยๆ
"น้องคุณ~!!!"จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นไปต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าคือชานซอง
"พี่ชานน~!!"นิชคุณยิ้มทันทีที่ชานซองมาเพราะมันต้องมีเรื่องสนุกๆแน่นอน "สวัสดีครับ"นิชคุณยกมือไหว้และยิ้มให้อย่างน่ารัก ทําให้ชานซองต้องรับไหว้ และยิ้มตอบ
"พี่ชานซองมาหาคุณแทคยอนหรอครับ คุณแทคยอนเขาไม่อยู่หรอก เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง"นิชคุณบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เปล่าหรอกที่มาเนี่ยจะพาน้องคุณไปเที่ยว"ชานซองบอก
"เที่ยว?!!"นิชคุณพูออกมาด้วยนํ้าเสียงดีใจบนตกใจ
"ใช่ คุณอยากไปไหนล่ะ?"ชานซองถามและลูบผมของนิชคุณเบาๆ
"ไปไม่ได้หลอกฮะ"นิชคุณหน้าสลดลงก่อนจะหันไปมองที่บอร์ดี้การ์ดหน้ายักษ์
"ไปได้น่า จอร์จฉันขอยืมตัวนิชคุณนะ"ชานซองบอกกับบอร์ดี้การ์ดหน้ายักษ์
"แต่ว่า...."คนตัวใหญ่ทําหน้าลําบากใจ
"เอาเถอะน่า...นะๆเฮียจอร์จ"ชานซองล้อบอร์ดี้การ์ดคนนั้น
"คะ....ครับ"บอร์ดี้การ์ดคนนั้นตอบด้วยความลําบากใจเพราะแทคยอนกําชับไว้ว่าห้ามให้นิชคุณหนีออกไป แต่นี่ไปกับนายใหญ่ชานซองคนไม่เป็นไรหรอกมั้ง...จอร์จคิด
"คุณอยากไปไหน?"ชานซองหันไปถามผู้ชานตัวเล็กแค่ไหล่
"อืมม....คุณอยากไป.....อยากไป....สวนสนุกครับ!"นิชคุณบอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"สวนสนุก?"ชานซองถาม
"ฮะ...ไม่ได้เหรอ"นิชคุณถามด้วยเบาหน้าที่สลดลง
"ดะ....ได้สิ"ชานซองโอบไหล่นิชคุณให้เดินไปที่รถ จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมเบาๆจากตัวบาง
"ไปตอนนี้เลยเหรอฮะ?"นิชคุณทําท่าโอบไหล่ชานซองกลับเหมือนเพื่อนรักแต่โอบไม่ถึงจึงต้องเขย่งตัว จนแก้มขาวโดนกับแก้มเนียนของชานซองเบาๆ
"ปะ....ไปตอนนี้แหละ"ชานซองเปิดประตูรถพอร์ชสีขาวให้คนตัวเล็กขึ้นก่อนจะแล่นรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึง คนตัวเล็กยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"ว้าวว!!"นิชคุณยิ้มไม่หุบ เพราะที่แห่งนี้เขาไม่เคยมาเลย เห็นด้งกับโฮคุยกันถึงที่นี่ ใช่สิ...ด้ง...โฮ...เจย์ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ นิชคุณคิด
"น้องคุณ...น้องคุณ!"ชานซองเรียกเมื่อเห็นนิชคุณเหม่ออยู่นาน
"ครับ?"นิชคุณหันไปมองชานซอง
"เหม่ออะไรนะน้องคุณ?"ชานซองถามและเดินเข้ามาข้างกายของคนตัวเล็ก
"แค่คิดถึงเพื่อนที่มหาลัยนะครับ"นิชคุณยิ้มตอบก่อนจะจับที่แขนชานซองเบาๆเหมือนกับให้เดินไปข้างหน้า ชานซองได้แต่สงสารเพราะไม่มีใครห้ามแทคยอนได้ แต่นิชคุณก็ยังเด็กมาก เรื่องโขมยคริสตัลนั่นก็ยังไม่แน่ชัด แต่ชานซองเชื่อเต็มร้อยว่านิชคุณไม่ได้เป็นคนทําอย่างแน่นอน ชานซองได้แต่มองนิชคุณน้อยๆ ใบหน้าหวานที่บางครั้งก็เต็มไปด้วยความสุข บางครั้งกลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเหมือนตอนที่ชานซองเจอนิชคุณครั้งแรก
"พี่ชานซองฮะ เราไปเล่นเครื่องเล่นกันดีกว่า"นิชคุณชี้ไปที่รถไฟเหาะสีแดงที่น่าหวาดเสียว ชักชวนให้ชานซองเล่น
"ฮะ...หาน้องคุณไม่กลัวเหรอ?"น้องคุณไม่กลัว แต่พี่ชานกลัวนะ ชานซองคิดในใจ
"ไม่ฮะอยากเล่นมาเลย พี่ชานขึ้นเป็นเพื่อนคุณหน่อยนะ...นะ"เมื่อชานซองเห็นนิชคุณส่งสายตาออดอ้อนมาเขาก็ใจอ่อนทันที
"ก็ได้"ชานซองตอบเสียงแผ่วก่อนเดินตามนิชคุณไป
......
"อ๊ากกกกกกก!!!!!"เสียงของชานซองที่เหมือนหมีโดนเชือดนั้นทําให้นิชคุณต้องหันมามอง ใบหน้าหวานยิ้มแย้มออกมาอย่างเปิดเผย มาเฟียอย่าชานซองกลัวรถไฟเหาะ
"อ้วกก!!!"เมื่อลงจากรถไฟเหาะตีลังกาหน้าหวาดเสียว ชานซองรีบตรงไปที่ต้นไม้และอ้วกออกมา คนตัวเล็กตามมาลูบหลังชานซองเบาๆ
"พี่ชานซองไหวไหมฮะกลับก็ได้นะ"นิชคุณพูดไปพลางลูบหลังไป
"ไม่เป็นไรน้องคุณพี่ว่าเราไปเล่นอะไรที่มันซ็อฟๆดีไหม?"ชานซองชี้ไปที่ ferris wheel หรือกระเช้าลอยฟ้าที่สูงตระหง่าน
"เอาสิฮะคุณอยากลองขึ้นไปอยู่สูงๆดู"นิชคุณตอบอย่างร่าเริงและดึงมือชานซองไปขึ้นกระเช้า เมื่อทั้งสองขึ้นมาแล้วนิชคุณเกาะกระจกและมองลงไปข้างล่างและทําหน้าตื่นเต้น
"พี่ชานดูนี่สิฮะ"นิชคุณจับแขนเสื้อชานซองให้มองไปด้านล่างตอนนี้ชานซองนั่งซ้อนหลังนิชคุณ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากกลุ่มผมของคนตัวเล็ก ตาคมมองจ้องใบหน้าขาวสวย จมูกโด่งรั้นเฉี่ยวแก้มใสเบาๆโดยที่นิชคุณไม่รู้ตัว ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า แทคยอนมีใจให้นิชคุณ แต่ชานซองก็ยัง คิดไม่ซื่อ บางทีเขาก็แค่อยากเห็นนิชคุณไม่เจ็บปวดกับการกระทําอันโหดร้ายของเพื่อนตน นิชคุณเด็กน้อยผู้เต็มไปด้วยความน่ารักและใจดีจะทนได้อีกนานเท่าไหร่...ชานซองคิดในใจ
"พี่ชานครับไม่สบายหรือเปล่า"มือบางเอื้อมมาแตะหน้าผากของชานซองเบาๆ เพราะเห็นตั้งแต่อ้วกเยอะขนาดนั้นก็พูดน้อยลง
"เปล่าหรอกพี่แค่คิดอะไรเพลินๆ"ชานซองส่งยิ้มบางๆไปให้นิชคุณ
"มันหมดเวลาแล้วครับพี่ชาน กระเช้ามันหมุนครบแล้ว"นิชคุณบอกก่อนจะเดินออกจากกระเช้าไป ชานซองจึงเดินตาม
"คุณ!ไปเล่นบ้านผีสิงกันไหม"ชานซองชี้ไปที่บ้านผีสิงที่ดูน่ากลัว
"จะดีเหรอครับ"นิชคุณพูดด้วยแววตาหวาดๆหน่อยๆ
"ดีสิ พี่อุส่าห์ขึ้นรถไฟเหาะนะ"ชานซองตอบ นิชคุณเงยหน้าขึ้นมามองน้อยๆก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
มือบางกอดแขนชานซองแน่น แต่ชานซองกลับเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ
"อ๊าาา!!!!"จู่ๆก็มีกระดูกตกลงมาข้างเท้าของคนตัวเล็กนิชคุณรีบเอาหน้าซุกกับแขนชานซองแน่น ตาโตหลับปี๋
"แกเข้ามาทําไม~"เสียงผู้หญิงยานคางถามทั้งคู่
"พะ....พี่ชานชวนเข้ามา"นิชคุณตะโกนบอกผีด้วยความกลัว ชานซองได้แต่หัวเราะกับความกลัวที่แสนน่ารักของนิชคุณ
"หมับ!อ๊ากกกกกกก~"จู่ๆไหล่บางก็มือมือเขียวๆเอื้อมมาจับ นิชคุณรีบสวมกอดเอวชานซองแน่นและซุกหน้าลงบนหน้าอกแกร่ง
"โอ๋ๆน้องคุณไม่ต้องกลัวนะ"ชานซองลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
"คุณไม่เล่นแล้ว....ฮือออ...."นิชคุณร้องไห้โฮ
"จะถึงแล้วๆ"ชานซองพานิชคุณออกไปทางออก นิชคุณวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วมือบางปาดนํ้า ชานซองวิ่งตามมานิชคุณรีบโผเข้ากอดชานซอง คนตัวใหญ่ไม่คิดว่านิชคุณจะกลัวขนาดนี้ ชานซองลูบหลังบางที่กําลังสั่นเทิ้ม
"โอ๋ๆไม่ร้องนะไม่ร้อง"ชานซองปลอบ"เอางี้ดีกว่าเราไปกินไอศครีมกันนะ"ชานซองยื่นข้อเสนอให้คนตัวเล็กหยุดร้อง
"ไอติมเหรอ"นิชคุณทําตาโตก่อนจะปาดนํ้าตาตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
.........
"กรีนทีครับน้องคุณล่ะอยากกินอะไร?"ชานซองหันไปถามคนตัวเล็ก
"ดับบเบิ้ลสตอเบอรี่ครับ"นิชคุณยิ้มให้พนักงาน
........
"อร่อยไหมครับน้องคุณ"ชานซองยิ้มให้อย่างอบอุ่น
"พี่ชานอยากชิมไหมล่ะครับ"นิชคุณยื่นไอติมสตอเบอร์รี่ให้ชานซอง ร่างใหญ่ใช้ปลายลิ้นเลียไอติมเบาๆ นิชคุณจึงชักกลับไปกินต่อ
อ๊ากกกก นี่จูบทางอ้อมหรือเปล่า ชานซองได้แต่ฟินในใจ แล้วชานซองก็พานิชคุณไปเล่นเครื่องเล่นมากมาย
........
"กลับกันเถอะครับ"นิชคุณชวนชานซองกลับ ชานซองไม่ได้ปฏิเสธและทั้งสองก็กลับบ้านกันไป
"พี่ส่งแค่นี้นะพี่มีธุระต้องไปต่อ"ชานซองบอกก่อนจะลูบผมหอมของนิชคุณ คนตัวเล็กยิ้มบางๆให้และเดินเข้าบ้าน
"ไปไหนกันมา"
+++++++++++++++++++++++++
ทุกคนคงงงกับตอนนี้มากเพราะไรต์เตอร์ก็งงตัวเองเหมือนกัน เมื่อคืนนอนดึก มากกก ตื่นมางงสุดๆ ไม่ได้อัพหนึ่งวันเพราะเมื่อวานตื่นเช้ามา เล่นเด็กดีซักพักไม่ถึงชั่วโมง แล้วก็หลับยาวถึงสองทุ่ม เอาล่ะตอนนี้ไรต์จะไปนอนต่อแล้วนะจิ๊ ไถ่โทษที่ทําให้ทุกคนงง เอานี่เป็นเล็กน้อยๆ
v
v
v
v
v
v
v
ปรากฏการ์ณเรียกเลือด (ชานคุณ)
อย่าสนหนูโฮ
แถม เมื่อ2pm กินตับ
:)bootertheme
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น