[2pm]ทาสซาตาน[taeckhun]

ลำดับตอนที่ #12 : ทาสซาตาน l เธอจะดีหรือจะร้าย?

 ตาคมนั่งเหม่อมองคริสตัลสีชมพูอันเลอค่าที่แตกออกเป็นสามส่วนฉันพลันใบหน้าที่แสนอ่อนโยนนั้นก็ลอยขึ้นมา ใบหน้าหวานที่คอยเอาใจใส่...ใบหน้าหวานที่ยิ้มและหัวเราะ....ใบหน้าหวานที่ร้องไห้ปานจะขาดใจ ทําไมกัน? มือหนาลูบกระจกแก้วที่บรรจุเศษส่วนของคริสตัลอย่างหวงแหน ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ความรู้สึกอึดอัดสับสน มันคืออะไร เกิดอะไรกับตัวเขากันแน่?




"นิชคุณนายเป็นคนยังไงกันแน่?"แทคยอนถามกับตัวเอง นิชคุณตอนที่เขาเจอครั้งแรกเป็น คนเจ้าเล่ห์ ปราดเปรียว และมีความสามารถในการต่อสู้ และหลบหลีก แต่เมื่อเขาได้สัมผัสกลับเป็นอีกแบบโดยสิ้นเชิง บริสุทธิ์ อ่อนหวาน เอาใจใส่ ไม่มีพิษมีภัยและขี้กลัว มันใจใช่การแสดงหรือเปล่า? ถ้ามันออกมาจากใจจริง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับนิชคุณ? แทคยอนได้แต่สับสนกับตัวตนของนิชคุณ และ ความรู้สึกของตนเอง แต่แล้วขาเรียวก็ลุกขึ้นและก้าวไปยังห้องนอนของนิชคุณ

ร่างบางที่นอนหายใจสมํ่าเสมออยู่บนเตียงนอนนิ่มสีขาว ดวงหน้าหวานหลับตาพริ้มผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วที่นิชคุณคอยดูแลแผลให้เขา แล้วมันก็หายอย่ารวดเร็ว แผลเริ่มตกสเก็ดแล้วสามารถโดนนํ้าได้แล้ว คนของชานซองได้มาเก็บกวาดซากศพมากมายและทําความสะอาดจนเขาสามารถพานิชคุณขึ้นมาจากห้องลับได้ แม่บ้านกลับมาเหมือนเดิม 
แทคยอนนั่งลงข้างๆคนตัวบางที่กําลังหลับตาพริ้ม มือหนาลูบผมนุ่ม และประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ




"อื้มม~"นิชคุณครางในคอเบาๆอย่างขัดใจและพลิกตัวหนีคนตัวใหญ่ 




"นิชคุณ~ตื่นได้แล้ว"แทคยอนเรียกคนตัวเล็กเพราะนี่มันสายแล้วเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะ (ทีเมื่อก่อนให้อดเป็นวันๆ-..-:ไรต์)




"ครับ"นิชคุณงัวเงียลุกขึ้นมาตาปรือค่อยๆเปิดขึ้น มือบางขยี้ผมตัวเองจนยุ่งทําให้แทคยอนต้องลูบให้เข้าทรงอย่างลืมตัว

"ขอบคุณครับ"นิชคุณใช้มือลูบผมตัวเองอีกทีก่อนจะลุกขึ้นไปอาบนํ้าแปรงฟัน




...........

ภายในโต๊ะอาหาร โต๊ะกว้างมีเพียงนิชคุณกับแทคยอนอยู่ตรงข้ามกัน 




"คุณคิดยังไงถึงให้ผมมานั่งร่วมโต๊ะได้?"นิชคุณถามและใช้ส้อมเขี่ยไส้กรอกไปมา




"ก็ไม่ได้คิดอะไร...พอใจ"แทคยอนตอบกลับและยกกาแฟดําขึ้นมาจิบ




"ถ้าคุณไม่พอใจผมคงต้องไปกินในส้วมนะสิ...เผด็จการชะมัด"คําหลังนิชคุณพูดเบาๆในลําคอ




"เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะ...หรืออยากให้ฉันกลับไปโหด...เพราะมันเร้าใจ.."แทคยอนแกล้งยั่วนิชคุณ




"บ้า..."นิชคุณพูดเบาๆก่อนจะรีบจิ้มไส้กรอกเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยอย่างน่ารัก




"เฮ้ย!! ไอ้แทคมึงเป็นไงบ้างวะ!"เสียงเข้มแสนก่อกวนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่า  เพื่อนตัวแสบของแทคยอนกลับมากจากบรูไนแล้ว ชานซองเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษใบหนึ่ง แต่ที่แปลกไปคือสีผมของชานซอง 




"ไอ้ชานมึงทําผมสีกะปิอะไรวะ?"แทคยอนมองไปที่ผมของชานซองและขมวดคิ้ว




"กะปิ...มึงเรียกนี่ว่ากะปิเหรอ...นี่สีทองแดงเว่ย! ออกจะเท่ห์เนอะน้องคุณ"ชานซองเริ่มหาพวกและโบ้ยไปที่นิชคุณ




"ฮะ...เท่ห์มาก"นิชคุณยกนิ้วโป้งและยิ้มให้ชานซองทําให้คนที่มองอยู่ถึงกับหมั่นไส้ชานซอง 




"พี่ซื้อของมาฝากคุณด้วย"ชานซองยิ้มและหยิบตุ๊กตาหมีใส่ชุดอินเดียน่ารักให้นิชคุณ




"ว้าวว น่ารักจังฮะ"นิชคุณยิ้ม แต่แทคยอนทําสีหน้าไม่พอใจน้อยๆ




"มีของมึงด้วยแทค"ชานซองบอก 




"อะไรวะ?"แทคยอนถาม




"เดี๋ยวกูค่อยบอก"ชานซองยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะเอาถุงไปเก็บ"เออแล้วเรื่องไอ้จินอุนเป็นไงบ้าง"ชานซองถามขึ้น




"มันตายแล้ว...บทจะตายก็ตายง่ายชิบหาย"แทคยอนพูด




"แต่คุณแทคยอนก็โดนยิงนะ อาบนํ้าเองไม่ได้เลย"นิชคุณบอกแกมฟ้องชานซอง




"มึงโดนยิงตรงไหนทะลุไหมวะ?"ชานซองถามหน้าตื่น




"แค่เฉี่ยวๆนะครับ ยังไม่ฝัง"นิชคุณตอบแทนแทคยอนที่กําลังจะอ้าปากแก้ตัว




"ก๊ากก!!!ไอ้แทคยอนโดนกระสุนเฉี่ยว อาบนํ้าไม่ได้ ฮ่าๆๆ"ชานซองหัวเราะลั่นตั้งแต่เป็นเพื่อนกับแทคยอนมาขนาดดดนยังโดนฟันทะลุมันยัง ไปว่ายนํ้าเล่น แต่นี่กลับสําออยบอกว่าอาบนํ้าไม่ได้ น่าขํา




"ขําห่าไร!"แทคยอนพูดเสียงเข้มปนโกรธๆ




"ฮ่าฮ่า"ชานซองยังขําต่อและหันไปมองหน้าของนิชคุณที่กําลังงงกับผู้ชายสองคนนี้ พลันสายตาก็ทอดไปหน้าบ้านมองเห็นสระว่ายนํ้าสีฟ้าใสที่ตนไม่เคยลองเล่นเลย 




"คุณอยากว่ายนํ้าเหรอ"ชานซองมองสายตานิชคุณที่กําลังมองสระนํ้าเหมือนเด็กที่อยากลงเล่น




"ครับ...แต่คุณว่ายไม่เป็นหรอก"นิชคุณบอกก่อนจะหันไปมองหน้าชานซอง




"เอางี้...! เดี๋ยวพี่สอนเอาไหม?พี่ก็อยากเล่น"ชานซองเอ่ยเสนอ




"จริงนะครับ! พี่ชานจะสอนผมจริงๆนะ....ผมยังไม่เคยว่ายเลยแม่ผมไม่ให้ลง"




"อ้าวทําไมล่ะ?"นี่เป็นเสียงของแทคยอนที่ถามอย่างสงสัย




"ก็ตอนเด็กๆผมเคยจมนํ้าดีนะมีพี่ชายคนหนึ่งมาช่วยผม"นิชคุณบอกและมองไปที่สระนํ้าอีกครั้ง พลันทําให้แทคยอนนึกถึงเรื่องเมื่อสิบสามปีที่แล้ว 
วันที่พ่อแม่ของแทคยอนยังอยู่ พ่อและแม่ของเขาพาไปที่สวนสาธารณะที่มีสระบัวขนาดใหญ่ ใต้ต้นไม้ครอบครัวของแทคยอนนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้นทั้งแม่และพ่อของเขานอนหลับอยู่ แต่แล้วก็มีเด็กชายตัวเล็กจํ้ามํ่า อายุประมาณหกขวบนั่งอยู่ที่พื้นใกล้ๆสระบัวมือเล็กเอื้อมจะไปจับดอกบัวตูมสีชมพู แทคยอนหันกลับมาสนใจที่หนังสือของตนเอง




"ตู้มม!!!"เสียงวัตถุกระทบนํ้าเสียงดัง แทคยอนไม่ได้สนใจหันไปมองเขาอ่านหนังสือของตนองไปเรื่อย




"ช่วยด้วย..!!!"เสียงเล็กร้องดังทําให้แทคยอนต้องหันกลับไปสนใจคนตัวเล็กตกลงไปในนํ้าและพยายามจะขึ้นมาแต่เหมือนจะว่ายนํ้าไม่เป็น!แทคยอนในวัยสิบสี่รีบตั้งสติก่อนจะกระโจนลงนํ้ามือใหญ่ควานหาร่างเล็กที่ค่อยๆจมลงไป มันไม่สามารถมองเห็นได้เพราะนั้าเต็มไปด้วยโคลนตม แต่แล้วมือหนาก็คว้ามือเล็กขึ้นมาได้แทคยอนพยายามกอดคนตัวเล็ก และพาว่ายมาถึงฝั่ง เขาวางร่างเล็กที่ไม่ได้สติไว้บนฝั่งก่อนจะตามขึ้นมา แม่ของคนตัวเล็กมาเห็นเหตุการ์ณตอนที่แทคยอนกําลังช่วยลูกของตน ใจผู้เป็นแม่หล่นวูบ ขาไม่มีแรงแทบยืนไม่ไหวแต่ก็พยายามวิ่งไปหาลูกของตน




"ลูก!!!"ผู้เป็นแม่ร้องเสียงดังและเขย่าตัวคนตัวเล็กให้ฟื้นสติแต่ไม่เป็นผล แทคยอนเคยเรียนสุขศึกษามามือหนากดที่หน้าอกของร่างเล็กเพื่อช่วยชีวิตเป็นจังหวะ คนตัวเล็กสําลักนํ้าออกมา ดวงตาโตค่อยๆปรือขึ้นมา




"ลูกแม่!!!"ผู้เป็นแม่ตระกองกอดคนเป็นลูกอย่างหวงแหน และปล่อยนํ้าตาแห่งความเป็นห่วงออกมา




"ขอบคุณหนูมากนะที่ช่วยลูกน้า...ขอบคุณจริงๆ"ผู้หญิงที่เป็นแม่ของคนที่พึ่งจมนํ้าจับมือแทคยอนเพื่อขอบคุณจากใจ 




"น้าจะพาน้องไปหาหมอ....ขอบคุณนะลูก"แม่ของคนตัวเล็กจับมือของแทคยอนแทคยอนพยักหน้ายิ้มรับก่อนที่แม่ของเด็กคนนั้นรีบพาลูกขึ้นรถหรู




คงไม่ใช่คนเดียวกันอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น




"ไอ้แทคมึงเป็นอะไรนั่งเหม่ออยู่ได้"ชานซองทักจนแทคยอนหลุดจากห้วงแห่งความคิด




"กูคิดอะไรของกูไปเรื่อย"แทคยอนตอบปัด




"น้องคุณกินเสร็จแล้วเราไปว่ายนํ้ากันเถอะ!"ชานซองบอก
เมื่อชานซองและนิชคุณลงมาด้วยกางเกงสามส่วนของชานซองสีนํ้าเงินของนิชคุณสีแดง ร่างกายของชานซองเต็มไปด้วยมัดกล้าม นิชคุณหันกลับมามองตัวเอง ไม่มีอะไรเลยYY




"ไอ้แทคมึงจะว่ายไหมวะ?"ชานซองตะโกนเรียก




"ไม่กูขี้เกียจ"แทคยอนปฏิเสธและนั่งมองทั้งสองคนอยู่ตรงเก้าอี้อาบแดด





"มึงป๊อด"ชานซองท้าแทคยอนแบบอ้อมๆเพราะรู้ว่าแทคยอนไม่ยอมใคร




"ป๊อดเหรอ?!!"แทคยอนมองชานซองที่กระโดดลงนํ้าด้วยแววตาโกรธๆก่อนจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อ
เมื่อชานซองลงนํ้าไปก็ยื่นมือไปให้นิชคุณลงตามมา มือบางจับที่มือชานซองแต่กล้าๆกลัวๆเหมือนไม่กล้าลงทําให้ชานซองต้องฉุดคนตัวเล็กลงมาและใช้มือหนาลองรับเอวบางไว้




"ฮะฮ่า นํ้าเย็นจัง"นิชคุณหัวเราะเสียงใสและตีนํ้าไปมาก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็น ปลาโลมายางขนาดใหญ่ที่สามารถให้คนไปนั่งได้ 




"อยากเล่นเหรอ"ชานซองถามนิชคุณ




"ฮะ"นิชคุณตอบแบบยิ้มๆ พลางคิดว่าของแบบนี้มาอยู่ในบ้านของแทคยอนได้ไง




"อันนี้ฉันซื้อมาให้นายนะเนี่ย"ชานซองบอกก่อนจะว่ายไปหยิบปลาโลมายาง



"อยากขึ้นไหม?"ชานซองถาม




"อยากฮะ"นิชคุณตอบเสียงใสก่อนจะพยายามกระโดดขึ้นแต่ไม่สําเร็จ




"มาพี่ช่วย!"ชานซองจับเอวนิชคุณและอุ้มชูขึ้นเหนือนํ้าเหมือนตัวเบามากนิชคุณลอยหวิวไปอยู่บนหลังปลาโลมามือเล็กกําที่จับกันตกและหัวเราะเสียงใส จู่ๆก็มีเสียงคนกระโดดนํ้า นั่นคือแทคยอนนั่น แทคยอนกระโดดและว่ายอย่างรวดเร็วมาทางนิชคุณที่กัาลังยิ้มอย่างสดใส แทคยอนหันหน้าปลาโลมามาทางเขาและทําให้ตัวนิชคุณหันมาด้วย




"เดี๋ยวตกนะคุณแทคยอน"นิชคุณบ่นก่อนจะเกาะที่จับแน่น ทั้งสองก็เล่นกันหยอกล้อจนลืมว่าชานซองอยู่ในสระด้วย ชานเซ็ง....


++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หายไปไม่ยอมมาอัพหนึ่งวันเพราะขี้เกียจ มัวแต่เมาท์กับเพื่อน  ตอนนี้ไม่ได้อาบนํ้าสองวันแล้วคาดว่าอัพเสร็จจะไปอาบ ไม่รู้จะเอาเพลงอะไรประกอบตอนนี้ดีเพราะมันไม่ดราม่า ตอนนี้มันดูมีกลิ่น 3p ตุๆ

ฝากนิยายหน่อย
ไรต์ไม่เจียมอีกแล้วเรื่องนี้ไม่จบดันไปแต่งอีก๕๕๕' เรื่องนี้เปิดไว้เฉยๆกันลืมพล็อต งานนี้อาจแต่งร่วมกับเพื่อน 
เป็นแนวแฟนตาซี แทคโหดเหมือนเดิม
กดที่แทคจูบคุณนี่แหละ 
ยังไม่เริ่มแต่งนะ


แถม

 

:)bootertheme