คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ทาสซาตาน l ปกป้อง
ขอขอบคุณ แนนนี่ ปิรันมากนะคะ
"ปั้ง!!!ปั้ง!!!!ปั้งงง!!!!เพล้งง!!!!"เสียงปืนดังระรัว เสียงกระจกสีราคาแพงหน้าบ้านแตกเป็นเสียงๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่า คนๆนั้น มาถึงแล้ว คนๆเดียวที่สามารถสู้กับแทคยอนได้อย่างสมนํ้าสมเนื้อ การต่อสู้ที่มีโอกาศตายทั้งสองฝ่าย
"มึงมาที่นี่ทําไม!!!!"แทคยอนถามเสียงตํ่าแต่แฝงด้วยพลังอันน่ากลัว
"เดี๋ยวนี้พูดอย่างนี้กับเพื่อนเหรอ...ไอ้แทค"คนที่มาใหม่ดูเหมือนจะกวนประสาทแทคยอนเล่น
"มึงไม่ใช่เพื่อนกูไสหัวออกไปจากบ้านกูซะ!!"แทคยอนไล่
"ทําไมกูต้องเชื่อมึงฮะ!!!เอาคริสตัลมาให้กูถ้ามึงไม่อยากตาย!"ผู้พูดชี้ปืนมาที่แทคยอน
"มึงคิดว่าปืนกระบอกแค่นี้กูจะกลัวเหรอ....คริสตัลกูไม่ให้ ถ้ามึงมีปัญญามึงก็ไปหาเองสิวะ...ควาย!"แทคยอนพูดกับเพื่อนเก่าของตน เพื่อนที่ตนเคยเชื่อใจมาตลอด แต่แล้วเพื่อนที่เชื่อใจก็มาหักหลังโดยการ นอนกับผู้หญิงที่เขาคบอยู่ และ แทคยอนก็สืบรู้มาว่าเพื่อนที่ตนเคยเชื่อใจคนนี้ คบกับตนเพื่อหวังจะได้คริสตัลที่ตนครอบครอง คริสตัลเป็นสิ่งที่นักล่าสมบัติ นักโบราณคดี หรือแม้กระทั่งมาเฟียต่างหมายปอง เพราะมันมีค่ามาก เป็นคริสตัลที่มีราคาแพงที่สุดในโลก ซึ่งบัดนี้ มันแตกไปแล้ว...
"ถ้ามึงไม่บอกว่าอยู่ไหน...เฮ้ยพวกแกไปหาให้เจอ"เพื่อนแค้นของแทคยอนออกคําสั่งกับลูกน้องเสียงดัง ลูกน้องร่างกายกํายารีบทําตามที่นายสั่งทันที
"ไอ้จินอุน...มึงจะมากไปแล้วนะ...ปั้ง!!!ปั้ง!!!ปั้ง!!!ปั้งง!!!"แทคยอนใช้ปืนยังที่ศีรษะลูกน้องทั้งสี่ของจินอุนอย่างแม่นยํา
"นายครับเป็นไงบ้างครับ"จู่ๆเสียงของบอดี้การ์ดแสนซื่อสัตย์ที่แทคยอนนับถือเหมือนคุณอาก็เดินเข้ามาพร้อมลูกน้องอีกนับสิบ
"ฉันโอเค"แทคยอนหันไปพูดกับบอดี้การ์ด"ก็แค่ควายหลงเข้าบ้าน..หึ!"แทคยอนพูดอย่าสมเพช และกระตุกยิ้มเหยียด
"ไอ้แทคยอน!!!!.....ลุย!!!!"เสียงอกคําสั่งของจินอุนทําให้ลูกน้องทั้งสองฝ่ายวิ่งเข้าหากันอย่าชุลมุน โดยมี บอดี้การ์ดคนสําคัญคอยปกป้องแทคยอนไว้ กระสุนนับร้อยนัดถูกสาดใส่กันอย่างไม่มีปราณี เสียงร้องแห่งความเจ็บปวด เสียงหมัดกระทบเนื้อดังระงม ลูกน้องของทั้งสองตายเกลื่อนไปหลายคน คนของจีอุนไม่สามารถย่างเข้าไปหาคริสตัลได้เลย เพราะไม่สามารถผ่านด่านแทคยอนและลูกน้องไปได้
"ปั้งงงง!!!!"เสียงลูกกระสุนนัดหนึ่งดังขึ้น บอร์ดี้การ์ดคนสําคัญของเขาล้มลง มันเป็นฝีมือของ จินอุน
"คุณคิม!!!!"แทคยอนตะโกนลั่นก่อนจะชักปืนขึ้นมาตรงหน้าจินอุนเป็นเวลาเดียกับที่จินอุนยกปืนขึ้นมาเช่นกัน
"ปั้ง!!ปั้ง!!!"กระสุนสีทองทั้งสองนัดถูกยิงใส่กัน เพื่อนทรยศของแทคยอนลงไปกองกับพื้น กระสุนฝังในหัวใจ....ตายทันที ส่วนแทคยอน ที่แขนของเขา...เลือดไหลไม่หยุด....จบแล้วสินะศึกครั้งนี้ แทคยอนกวาดตามองไปรอบๆทุกคนตายเกลื่อน เลือดแดงฉานเต็มไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลอ๊คที่เปื้อนเลือดมาโดยตลอด แทคยอนยืนอยู่คนเดียว..เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางศพนับร้อย เหมือนบอดี้การ์ดผู้ซื่อสัตย์อย่างจุนซู จะรู้เหตุาร์ณล่วงหน้าจึงเกณฑ์แม่บ้าน และคนรับใช้ออกไปที่อื่นหนึ่งวัน
"จริงสิ....นิชคุณ!!"แทคยอนพูดอย่างลนลานก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องลับ มือหนากดสวิตซ์ ด้วยความกังวลที่ไม่รู้สาเหตุทําให้แทคยอนรู้สึกว่าประตูนั้นเปิดเชื่องช้าเหลือเกินทั้งที่มันก็ทํางานปกติของมัน
"นิชคุณ....นิชคุณนายอยู่ไหน!!!"เมื่อลงมาไม่พบคนตัวเล็ก แทคยอนรู้สึกใจหวิวไปชั่วขณะไม่รู้ทําไม
"ฮึก...ฮึก"จู่ๆเสียงสะอื้นก็ดังขึ้นทําให้แทคยอนต้องหันไปดู แทคยอนเดินไปเรื่อยๆจนถึงหลังตู้ คนตัวเล็กที่เขากับลังหา นั่งกอดเข่าร้องไห้ตัวสั่นเทิ้ม เหมือนคนที่กําลังหวาดกลัว ใบหน้าหวานที่เปื้อนนํ้าตาฟุบลงกับเข่า
"นี่!"แทคยอนเรียกพร้อมแตะไปที่แผ่นหลังเบาๆ
"อย่าทําอะไรผมเลย...ผมกลัว...อย่า...ฮือออ"นิชคุณหลับตาปี๋ และยกมือขึ้นไหว้ปลกๆขอชีวิต คนๆนี้เหรอที่เคยย่องเข้ามาในบ้าน ทําลายข้าวของ และหลบออกไปอย่างง่ายดาย...ใช่แน่เหรอ?แทคยอนรู้สึกสับสน
"ฉัน...แทคยอนเอง"แทคยอนจับมือนิชคุณที่กําลังไหว้ของชีวิตให้ลดลงเพื่อให้เห็นหน้าตนเอง
"คุณแทคยอน!!"นิชคุณเงยหน้าขึ้นมามอง ทันใดนั้นร่างเล็กก็โผเข้ากอดคนตัวใหญ่ และใช้อกแกร่งนั่นเป็นที่พักพิงและซับนํ้าตาแห่งความหวาดกลัว ใช่ว่าอยู่ในห้องนี้จะไม่ได้ยินเสียงปืน สีคนร้องด้วยความเจ็บปวด นิชคุณรู้สึกหวาดกลัวตอนนี้เขาต้องการใครวักคนที่จะอยู่กับเขาในตอนนี้ นั่นก็คือแทคยอน คนที่เคยทําร้ายตนมาตลอดแต่นิชคุณกลับรู้สึกไว้ใจอย่างน่าประหลาด แทคยอนลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆเพื่อปลอบใจ และสร้างความอบอุ่น พลันสายตาของนิชคุณเหลือบไปเห็น...!
"คุณแทคยอน!!!!เลือด!!คุณโดนยิง!!!"นิชคุณตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ เขาไม่เคยเห็นเลือดมากขนาดนี้
"ไม่เป็นไรกระสุนมันแค่ถากๆไม่เป็นไรหลอกว่าแต่มีใครทําอะไรนายหรือเปล่า"แทคยอนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ครับ...คุณต้องทําแผลนะ ถ้าแผลติดเชื้ออาจตายได้นะ"นิชคุณพูดอย่างเป็นห่วง"กล่องยาอยู่ไหนครับ"นิชคุณถาม
"นั่น"แทคยอนพยักเพยิดหน้าไปทางกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ผม...ผมขอถอดเสื้อให้นะครับ"ทั้งสองนั่นลงบนปลายเตียงก่อนจะค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีด้วยมือที่สั่น สุดท้ายนิชคุณก็เปิดปกเสื้อทางไหลขวาเมื่อเห็นแผลไม่ใหญ่มาแต่มีเลือดไหลออกเยอะ
"ผมต้องล้างแผลนะ...เจ็บหน่อย”นิชคุณเอื้อมมือมาบีบมือแทคยอนเบาๆ แทคยอนบีบตอบมานิชคุณใช้มืออีกข้างหยิบแอลกอลฮอลล์ราดลงบนแผล แทคยอนรู้สึกว่าเจ็บมากจึงบีบมือบางแน่น เมื่อเสร็จร่างเล็กจึงใช้สําลีซับแอลกอลฮอลล์
"คราวนี้ใส่ยานะ นิชคุณยื่นหน้ามาบอกแทคยอน” แทคยอนที่หน้าซีดไปนิดเพราะความเจ็บแผล พยักหน้าเบาๆ มือเล็กค่อยๆหยดยาบนแผลสด
"อ่าา!”แทคยอนครางออกมาเบาๆเพราะความเจ็บ
"ฟู่ ! เดี๋ยวมันก็จะหาย”ร่างบางเป่าที่แผลเบาๆ ใช้ผ้าพันแผลอย่างเรียบร้อย และใส่เสื้อกลับให้แทคยอน ตาคมลอบมอง คนตัวเล็กที่มีใบหน้าที่อ่อนโยน จู่ๆความรู้สึกบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในหัวใจที่ปิดสนิทหลายปี แต่ทําไม...ทําไมต้องเป็นโจรคนนี้
++++++++++++++++++++++++++++
เพลงนี้โดนกับฟิคเรื่องนี้มาก (ไรต์ชอบเพลงไทยใครไม่ชอบอย่าโกรธนะ) เพลงนี้เป็นเพลงเก่าตอนสมัยก่อนไรต์เคยดูละครที่มีเพลงประกอบเป็นเพลงนี้ พอมาเจอเลยเอามาประกอบ
เข้าเรื่อง(จริงๆเหรอ-..-)
ฮัลหลิววว^^ไรต์เตอร์มาอัพแล้วจ้า ดูวงศ์คําเหลาอยู่ขอโทษที่มาอัพช้า พ่อโขมยคอมไปเล่น ไรต์เตอร์ขอขอบคุณนักอ่านทุกๆคนที่มาเป็นกําลังใจและคอยเม้นให้ไรต์เตอร์ ขอบคุณนะคะ ไปแล้วนะ จุ๊กะบุ จุ๊กะบุ
ความคิดเห็น