คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ทาสซาตาน l ไว้ใจ?เข้าใจผิด?
"นิชคุณ...ฉันขอโทษ.....อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ....นิชคุณ!"ร่างบางนอนหมดสติอยู่ใน อ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าหวานซีดเซียว ริมฝีปากบางม่วงคลํ้าและมีเลือดซึมออกมาอักครั้งผมสีนํ้าตาลอ่อนแนบลู่ลงกับใบหน้า คนตัวใหญ่รีบอุ้มร่างบางที่แสนอ่อนแอไปวางไว้บนเตียง มือหนาลูบที่หน้าผาก อย่างลนลานทําอะไรไม่ถูก ปากบางเริ่มสั่นด้วยความหนาว แทคยอนจึงตัดสินใจถอดสเวตเตอร์ที่ชุ่มนํ้าออก จนเหลือแต่เสื้อยืด สีชมพูอ่อนที่เปียกจนมองทะลุเห็นผิวกาย มือหนาช่ังใจว่าจะถอดดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ต้องถอดเพราะ ไข้ของคนตัวเล็กเริ่มขึ้นแล้ว แทคยอนรีบวิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวแห้งในห้องนํ้า ค่อยๆเช็ดใบหน้าหวานจนแห้งดี มือหน้าค่อนๆใช้ผ้าผืนเล็กอีกผืน เช็ดที่มุมบางที่เปื้อนเลือดออก และค่อยๆเช็ดผิวกายทั่วทั้งตัว และ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่อบอุ่นให้คนตัวเล็ก
"อย่า...ผมมัน... สกปรก...อย่า "เสียงหวานละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทําให้คนตัวใหญ่ถึงกับหยุดมือ นี่ตนเองคงทําแรงไปจริงๆ มือหนาหยิบเจลล์ลดไข้มาและแปะลงบนหน้าผากคนตัวเล็กที่บัดนี้ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดมากขึ้น
"ไม่....ไม่หรอก"แทคยอนบีบมือนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ
"Rrrrrrrrrrr " เสียงโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังของแทคยอน ดังขึ้น เขาใช้มืออีกข้างรับในขณะที่อีกข้างยังจับที่มือของคนน้องไว้
"ฮัลโหล...."แทคยอนรับโทรศัพท์และกรอกเสียงใส่
"...."
"ฮะ.....ตอนนี้....คงไม่ได้หรอก"คิ้วเข้มขมวดนิ่งตาคมมองไปที่คนตัวเล็กที่กําลังหลับตาพริ้ม
"...."
"ใช้เวลานานไหม..."แทคยอนรู้สึกลําบากใจเพราะจู่ๆ คุณเจมส์หุ้นส่วนพันล้านเรื่องการค้าอาวุธสงครามก็ เลื่อนนัดมาเป็นวันนี้ ถ้าไม่ไป ก็จะเหมือนเป็นการไม่ให้เกรียติผู้ใหญ่ แต่ถ้าทิ้งคนตัวเล็กไว้ใครจะดูแล
"ครับๆ"แทคยอนตอบก่อนจะกดวางโทรศัพท์ และหันไปมองคนตัวเล็ก และตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และกดโทรออกไปหาคนบางคน
"ฮัลโหล...ไอ้ชานมึงว่างใช่ไหม?"แทคยอนกดโทรไปหาชานซอง เพราะไม่มีทางเลือก จะลงเชื่อใจเพื่อนอีกซักครั้ง คราวที่แล้วก็แค่ไปเที่ยวกัน ธรรมดา เด็กๆก็ต้องอยากไปเที่ยว เพราะเขาอารมณ์ร้อนแท้ๆ แทคยอนพยายามคิดแบบนี้
"กูว่างตลอดแหละมึงมีอะไร"ชานซองตอบ
"น้องคุณของมึงป่วย..."แทคยอนตอบ..น้องคุณ...ของมันงั้นหรอ....ของฉันต่างหาก แทคยอนคิดในใจทั้งที่ตัวเองพูดเองแท้ๆ
"เฮ้ย...ทําไมป่วยบ่อยจังวะ...เป็นอะไรมากไหม?....แล้วโทรมาบอกกูทําไม"ชานซองถามอย่างเป็นห่วงแต่ก็สงสัยว่าแทคยอนโทรมาบอกตนทําไม ทําไมไม่ดูแลเอง
"กูอยากให้มึงมาเฝ้าหน่อย....กูจะอกไปคุยธุรกิจกับเจมส์"แทคยอนบอก
"เฮ้ยย....กูไม่ใช่บุรุษพยาบาลนะเว่ย....กูให้น้องกินยากินอะไรไม่เป็นหรอก"ชานซองตอบ แต่ใจจริงก็อยากจะไปดูแล แต่ก็ทําอะไรไม่เป็น สอบลูกเสือก็ตก
"กูอยากให้มึงไปเฝ้า กูคงกลับดึก"แทคยอนบอกและเสมองไปที่คนตัวเล็กที่หลับไปแล้ว
"ได้แน่นอน 5 นาทีถึงชัวร์กูไปและบาย~"ชานซองวางสายอย่างรวดเร็ว ซักพักเสียงรถของชานซองก็มาถึงว่องไวมาก แทคยอนแต่งตัวใส่เสื้อสูทอย่างเป็นทางการ
"ฝากด้วยนะกูรีบ"แทคยอนสั่งเสีย(-..-)ก่อนไป รถเฟอรารี่สีดําเงาแล่นออกไปทันที ชานซองรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เห็นคนตัวเล็กกําลังนอนหลับตาพริ้ม มีเจลลดไข้แปะหน้าผากไว้เหมือนเด็กน้อยเป็นหวัด...แค่หวัดทําไมไอ้แทคมันต้องตื่นเต้นขนาดนั้นวะเนี่ย เอาวะมาเฝ้าเผื่อนิชคุณตัวร้อนจะได้ช่วยทัน....แต่เราจะช่วยยังไงวะ ชานซองคิด แต่เมื่อชานซองเห็นอาการของร่างเล็กคงที่ มือหนาจึง กดรีโมทเปิดทีวี
"จินกุก ทําไมนายทําแบบนี้...ทําไม นายสัญญาว่าจะขึ้นเวทีพร้อมฉัน....ทําไม...นายหลอกฉัน"ซีรี่ย์เรื่องดรีมไฮท์ก็ถูกเปิดขึ้น
"ทําไมจินกุกหน้าคุ้นๆวะ...เหมือน...เหมือน....ช่างแม่ง" ชานซองกดเปลี่ยนช่องอีกครั้ง
"โอ๊ย!!ไม่มีอะไรให้ดูเลยโว้ยย"ชานซองเป็นคนไฮเปอร์จึงเริ่มรู้สึกเบื่อ และง่วงจึงล้มตัวลงนอน บนเตียงข้างๆคนตัวเล็กและแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม
......
"หนาว...หนาวจัง"เสียงของคนตัวเล็กปลุกชานซองให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา ตาคมปรือมองร่างเล็กเล็กที่มีใบหน้าแดงกํ่า มือหนาแตะลงบนซอกคอของคนตัวเล็ก
"เฮ้ยยย!!!ตัวร้อนจี๋เลย..ทําไงดีวะเนี่ย...ยา...ยาอยู่ไหน?"ชานซองทําอะไรไม่เป็นเลยรู้แค่ว่ากินยาไข้ก็จะลด คนตัวใหญ่เดินหายาไปทั่ว จนสายตาพลันเห็นยาที่ตู้หัวเตียงและคิดว่า แทคยอนต้องให้ยานิชคุณก่อนไป แต่ตอนนี้ยาหมดฤิทธิ์แล้ว ตนจึงต้องให้กินอีก ขวดนี้แหละมีขวดเดียว ชานซองหยิบนํ้าอุ่นรินใสแก้ว
"น้องคุณ....น้องคุณทานยา"ชานซองเขย่าตัวคนตัวเล็กจนตื่นขึ้นมา
"แค่ก...แค่ก...ครับ?"ร่างบางมองที่ชานซอง
"ทานยาๆ"ชานซองนํายาเม็ดเล็กมาไว้ในมือ และช้อนหลังคนตัวเล็กให้พิงหัวตียง
"น้องคุณ....ไม่อยากทานยา"ใบหน้าเล็กส่ายหน้ารัว
"ต้องทานนะน้องคุณ....หรือว่าจะให้พี่ป้อน"ชานซองถามพลางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ทําให้คนตัวเล็กคิดไปถึงตอนที่แทคยอนป้อนยาตน
"กินก็ได้ครับ"นิชคุณรีบรับยาจากมือชานซองโยนเข้าปาก และรีบกินนํ้าตา
"ดีมากๆ เก่งจัง"ชานซองลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้าหวานเริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง แดงยิ่งกว่าเดิม ตาสวยปรือหยาดเยิ้มกลีบปากบางเผยอออก
"น้องคุณ...เป็นอะไร"ชานซองตบไหล่คนตัวเล็กเพื่อเป็นการเรียกสติ
"พี่ชาน~"เสียงหวานครางชื่อของคนตัวใหญ่ตรงหน้ามือขาวโน้มคอของคนตัวใหญ่ลงมาใกล้ จนชานซองได้กลิ่นกายหอมดอกไม้ที่แสนเย้ายวน
"เฮ้ยย!!น้องคุณเป็นอะไรครับ"ชานซองรีบผละออกจากคนตัวเล็กเพราะกลัวใจตัวเอง มือหนาเอื้อมไปหยิบขวดยา
"เฮ้ยย!!!"เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ยาปลุกเซ็กส์ ยาอันตราย ชนิดร้ายแรง ออกฤิทธิ์เร็ว ชานซองรีบปาขวดยาตรงหน้าทิ้งจนตกกระจาย พยายามเดินตรงไปใกล้คนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าหวานเย้ายวนเหลือเกิน
"น้องคุณตั้งสติ!"มือหนาลูบที่ใบหน้าหวาน ตบเบาๆเพื่อให้คืนสติ
"พี่ชาน~"แต่คนตัวเล็กกลับโน้มตัวชานซองลงมาทับตนเองมือบางเริ่มถิดเสื้อผ้าของตนออก ทีละชิ้น จนเหลือแค่กางเกงนอนตัวบาง มือบางเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดของชานซองจนเสื้อเชิ้ตสีดําหลุดออกหมด ยิ่งชานซองพยายามจับมือคนตัวเล็กให้หยุดแต่ร่างบางกลับยิ่ง เย้ายวนมากขึ้น มือบางลูบไล้ที่กล้ามเนื้อหน้าท้องที่เป็นลอนของคนตัวสูงเบาๆ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้าโอบรอบคอของคนตัวใหญ่ และโน้มคอลงมา ริมฝีปากบางประกบแนบแน่นกับ ริมฝีปากหนา ลิ้นเล็กและลิ้นสากเกี่ยวกระหวัดพันกันไปมา ชานซองม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกแล้ว เขาก็ผู้ชานคนหนึ่ง จมูกโด่งรั้นของคนตัวใหญ่ซุกลงบนซอกคอหอมกรุ่น ลิ้นร้อนโลมเลีย และดูดเม้ม จนเกิดรอยรัก
ลิ้นสากเปลี่ยนเป้าหมาย ขึ้นมาโลมเลียใบหูขาว
"อ๊าาา~"เสียงหวานครางด้วยความเสียวซ่าน ทําให้คนตัวใหญ่ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ มือหนาเอื้อมไปแตะที่ขอบกางเกงตัวบาง ทําท่าจะปลดมันออก
"ไอ้เหี้ยชาน!!!!"เสียงเข้มตวาดดังลั่น ภาพที่แทคยอนเห็นมันไม่สามารถตีความเป็นอื่นได้
"พลั่ก!!!"หมัดหนักๆต่อยลงที่ใบหน้าคมจนชานซองต้องเซออกไป ร่างเล็กสบัดหัวตัวเองน้อยๆ พิศมองภาพตรงหน้า ทั้งสองกําลังต่อสู้กัน เสียงหมัดกระแทกเนื้อน่าหวาดกลัว คนตัวบางอยากจะห้ามแต้รู้สึกกระอักกระอ่วนจึงวิ่งเข้าห้องนํ้าและอวกออกมา จนยานั้นออกมาพร้อมกับสิ่งที่คายออกมา
“นิชคุณ!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้สั้นมาก ไรต์ทะเลาะกับแม่แม่ห้ามเล่นคอม นี่ไรต์แอบเอามาลงไปล่ะเดี๋ยวแม่มาเห็น
พล็อตเรื่อง(ขําๆ)ไรต์คุยกับเพื่อน
ความคิดเห็น