คิดสิคิด

 
ผมแต่งไอนี่ไม่เป็นหรอกนะครับ  ไม่รู่มันจะขึ้นตรงไหนด้วยไอข้อความเนี๊ยะ

ปฐมบทเรื่องนี้ที่ไร้รัก  ไร้ลี้ลับ  ไร้ซึ่งเอางี้ถามดีกว่าว่ามันมีไรมั้ง

มันเริ่มจากความมันๆคันๆของผู้แต่งที่ผู้อ่านจะค่อยๆรู้จักไปเอง(ใครอยากรู้จักแกวะ)ซึ่งผู้แต่งจะหลอกผู้อ่านอีกว่าตัวเองเป็นยังไง(ผมไม่อยากรู้คร๊าบ)เอางี้ๆมาเข้าเรื่องดีกว่านะ

            เรื่องมันห้วนๆกวนส้นก้อเรื่องนึง

            เรื่องมันไพเราะสละสลวยความงามจากวรรณคดีก็เรื่องนึง

            เรื่องแนวลึกลับมีปมก็แนวนึง

            เรื่องราววีรบุรุษ แฟนตาซีแนวนึง

            เรื่องราวปรัชญาความคิดก้ออีกแนวนึง

            เรื่องความรักก้อเรื่องนึงเลยนะ

            ถามหน่อยเถอะแกจะสาธยายเพื่อก็คืองี้ผมคิดอยู่ว่าผมจะลงเอยแนวไหน  ผมเป็นประเภทที่ว่าชอบคิดและมันก็จะวนเวียนเป็นเพื่อนผมอยู่ในหัวปกติอยู่แล้ว(ดูดีๆดูมีความรู้)  จะเป็นความคิดสร้างสรรค์หรือว่านักคิดอันนั้นไม่ใช่แน่คิด  น่าจะเป็นคิดมั่วซั่วเรื่อยเปื่อยอันนั้นสะมากกว่าซึ่งผมก็ชอบที่จะอยู่กับความคิดตัวเอง(ท่าจะบ้า)และก้อความคิดคนอื่นด้วย(สาระแนนัก 555)  ผมว่ามันสวยงามนะความคิดหนะ  และแน่นอนว่าความสุขของผมก็คือการเล่นอยู่กับความคิด เอิ่ม ไม่ใช่แนวหม้อสาวหรอกนะ555  ผมเป็นประเภทชอบหลุดไปอยู่ในความคิดคนอื่นคุณก็คงเคยเป็นแบบผมใช่มั้ย(หมายถึงนิยาย การ์ตูนและอะไรก้อได้ที่ไม่ได้บังคับให้เรียนหนะ)  ผมมักสนุกกับเรื่องในจินตนาการมากกว่าถามว่าเรื่องในชีวิตผมมันไม่น่าสนุกเหรอ  ปล่าวหรอกเพราะตัวตนที่แท้จริงของผมมันเป็นแบบนี้ซะมากกว่าและมันก้อคือสิ่งที่ผมรักนั่นแหละ  ผมว่าชีวิตจริงเรื่องบางเรื่องก็ไม่ได้เป็นไปอย่างใจผู้แต่งเหมือนกับในนิยาย  เรื่องบางเรื่องมันร้ายกว่าก็มี  มันซาบซึ้งกว่าก็มี  มันพูดไม่ได้มั้งคงต้องเจอเองเรียนรู้เอง  แต่ผมถูกใจ(กดlike)ไอคำพูดที่ว่าเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัวเราได้แต่เราเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเราได้  ไม่ใช่ๆมันออกแนวที่ว่าแต่เราเลือกที่จะเปลี่ยนความคิดเราได้ประมาณนี้มากกว่า  แต่ก็ไม่เชิงรู้รักษาเอาตัวรอดเป็นยอดดีเปลี่ยนความคิดเลียนแบบกันเลยหรือไม่ก็โลเลไม่รับผิดชอบอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ555(มันเกี่ยวกันไม๊  อะไรยังไง)

            ผมไม่รุ้ว่าผมอยุในโลกอุดมคติมากไปรึปล่าวนะครับแต่ผมว่าอย่างน้อยๆผมก็ภูมิใจกับสิ่งที่ผมเป็นเพราะว่าผมคิดว่ามันคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงให้ผมมีชีวิตอยู่แม้จะต่างกับมนุษย์ทั่วไปอย่างที่ควรจะเป็น  แม้จะดูเหมือนไม่น่าจะมีชีวิตรอดมาได้ในสังคมที่หลายหลาก  แต่ผมว่าการอยู่กับจินตนาการคงไม่ทำให้ใครเดือดร้อน(มั้ง)  เรื่องบางเรื่องก็แกล้งทำเป็นไม่รุเสียบ้างถือว่าแกล้งโง่(ออกแนวโง่จริง)ก็ทำไงได้ผมมันคนยังงี้  ทื่อๆไม่ปรุงแต่ง  ไม่ใช่พ่อพระหรอกแต่ออกแนวไม่อยากฝืนตัวเองมากกว่า  พอแล้วดีกว่า ผมว่าคุณรู้จักตัวผมดีมากกว่าผมรุจักตัวเองสะอีก