fic [soonew -split] เพื่อน-รัก (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 เพื่อน-รัก 100%

NEW PART'S

ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถเมล์สาย 338 ไปโรงเรียนอยู่ เสียงรถเคลื่อนที่บนถนน แม้มันจะดังมาก แต่มลพิษทางเสียงพวกนั้นไม่ได้เข้าหูผมเลย เพราะตอนนี้ เสียงที่ดังมากกว่าเสียงรถเมล์คือเสียงของโซ่ที่พูดเมื่อเช้า..

อบอุ่นดีนะ เมื่อคืน..
อบอุ่นดีนะ เมื่อคืน..
อบอุ่นดีนะ เมื่อคืน..
 

อ๊าาาา ทำไมอากาศมันร้อนงี้ว่ะ -//////-*
"เชี่ยนิว มึงไม่สบายหรือป่าว ตอนนี้มึงหน้าแดงมากเลยรู้ตัวป้ะ ?" โซ่ถามเพื่อนรักของตนอย่างเป็นห่วง
"ไม่ๆ ก..กูโอเค" ผมพยายามตีหน้าให้เป็นปกติที่สุด และภาวนาว่าให้ถึงโรงเรียนเร็วๆ เถอะ อยู่บนรถคันนี้แม่ งร้อนเป็นบ้า...

กว่ารถจะมาจอดลงตรงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน นี้ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งกว่าๆ พอมีเวลาทำกิจวัตรประจำวันบ้างละ
"โซ่ !!" เสียงหวานๆ ใสๆ ของเด็กผู้หญิงเรียกหาเพื่อนสนิทของผม ผมและมันหันไปมองต้นเสียง เห้ยนั้นน้องฟ้านี่หว่า
"อ้าว ฟ้า กู๊ดมอร์นิ่งจ้ะ :)" โซ่วิ่งไปหาต้นเสียงพร้อมหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เอ้อออ เจอแฟนละลืมเพื่อนเลยนะโว้ย
ใช่สิ กูมันแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นละ..
คิดได้แค่นั้น ผมก็เดินขึ้นห้องเรียนไป โดยปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก

                                "แค่เพื่อนใจน้อย แค่แอบน้อยใจ ไม่เป็นอะไรไม่ต้องเป็นห่วง แค่แรงโน้มถ่วง ที่ทำให้มีน้ำตา.."

END NEW PART'S

SOO PART'S

หลังจากที่ผมแยกตัวออกมาจากไอ้นิวมาหาน้องฟ้าที่รักของผมไม่นาน น้องเขาก็ขอตัวไปทำธุระต่อ แต่พอผมจะหันไปหานิว แต่ก็ไม่เจอ อ้าว มันไปไหนซะแล้วละ ?
"ไปไหนขอมันนะ" ผมรำพึงกับตัวเอง ตอนนี้มันคงงอนผมเหมือนทุกๆ ครั้งแล้วละมั่ง
ใช่แล้วละ นี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่มันงอนผมเรื่องที่ผมแยกตัวจากมันไปหาน้องฟ้าแล้วทิ้งให้มันอยู่คนเดียว แหมถึงจะรู้ว่าสักพักมันคงจะหายงอน แต่ผมก็รู้สึกผิดไม่น้อย
ตอนนี้ผมเดินมาถึงหน้าห้องเรียนแล้ว มองจากข้างนอกไปข้างในห้อง บอกสภาพได้แค่นี้..
เละ ตุ้ม เป๊ะ =0=;
เพื่อนๆ ในห้องผมเกิดโรคจิตอะไรก็ไม่รู้ ปากระดาษทำขย้ำเป็นก้อนกลมๆ ใส่กัน หู้ว นี้มันห้องเรียนหรือสนามรบว่ะ - -*
อ๊ะ นั้นไงไอ้นิว มันนอนฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะของตัวเองที่อยู่มุมของห้องนั่นเอง ผมวิ่งฝ่าดงลูกกระสุน (?) มาหานิว
"นิวววววว" ผมวางกระเป๋าแล้วนั่งลงข้างมัน
"หืออ " มันครางตอบทั้งๆ ทีหน้ายังฟุ่บลงกับโต๊ะอยู่
"ทำไมมึงขึ้นห้องมาก่อนกูอ่าา งอนกูอีกแล้วหรอ ??" ผมถามมันตรงๆ
"หะ ? กูเนียนะงอนมึง ตลกเป็นบ้า" มันเงยหน้าขึ้น ผมเห็นตาของมันบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด !
"เชี่ยนิว มึงร้องไห้หรออ ???" ผมตะโกนเสียงดัง ทำให้เพื่อนที่กำลังทำสงครามกันอย่างดุเดือด (?) นั้นหยุดลงทั้งหมด ทั้งหมดตกอยู๋ในความเงียบ..

.....

"ข..ขอโทษครับ เชิญพวกมึงเล่นต่อเถอะ" ผมกล่าวขอโทษที่ขัดเวลารบของเพื่องร่วมห้อง แล้วหันมาคุยกับนิวต่อ "ตกลงมึงร้องไห้หรอ ?"
"ต..ตลก กูไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย แค่หาวแล้วน้ำตามันไหลต่างหาก" ไอ้นี่มันโกหกไม่เก่งหรอก ทุกคนมักจะจับผิดมันได้อยู่เสมอเวลามันโกหก
"นิว... กูเพื่อนมึงนะ" ผมย้ำมัน เพื่อจะเค้นความจริงจากมัน แต่ทำไม ตอนที่ผมพูดออกไป มันถึงทำแววตาเจ็บปวดอย่างนั้นละ
"เออ มึงเพื่อนกู..." นิวก้มหน้าลงหลบตาผม ผมต้องรู้ให้ได้ว่าตกลงมันเป็นอะไร

-ต่อครับ-

"นิว มึงเป็นอะไร.." ผมเค้นถามเหมือนอัยการสอบถามผู้กระทำผิด
"กูปกติดี ไม่ได้งอนมึง ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น !" ผมคิดว่า นิวเน้นเสียงเผื่อความหนักแน่นของเสียงอาจจะทำให้ผมเชื่อมัน แต่ไม่เลย มันโกหกไม่เก่งขนาดจะทำให้ผมเชื่อมันหรอก
"มึงโกหกไม่เก่ง" ผมพูดตามที่คิด
"ก..กู" เสียงของมันสั่นมาก เหมือนมันกลัว กลัวอะไรสักอย่าง กลัวว่าผมจะรู้อะไรสักอย่าง..
และนั้นยิ่งทำให้ผมอยากรู้
ออด..
เสียงออดดังคั่นบทสนทนาของผมกับนิว พอมันได้ยินเสียงออด มันก็ลุกออกไปจากห้องทันที
มันเป็นอะไรแน่นะ...

END SOO PART'S

WRITER PART'S

วันนี้ร่างโปร่งมองไม่เห็นร่างเล็กในแถวหน้าเสาธง และนั่นทำให้ร่างโปร่งยิ่งกังวลใจ ว่าร่างบางอาจจะหลบไปร้องไห้ที่ไหนหรือป่าว..
โซ่รู้อยู่เเก่ใจว่า นิวม.6 แล้ว แต่เขายังเป็นห่วงนิวเหมือนนิวเป็นของสำคัญของเขา
ของสำคัญที่ไม่สามารถให้ใครได้ ทั้งนั้น !
ความรู้สึกแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไรกัน โซ่ได้แต่ถามตัวเองในใจ จนการเข้าแถวหน้าเสาธงที่น่าเบื่อหน่ายนี้จบลงไป..

ตอนนี้นิวอยู่บนดาดฟ้าของตึก 4 ซึ่งเป็นที่ประจำของเขา เวลาเขาเศร้าใจอะไร เขาจะมาระบายออกที่นี้โดยการตะโกนพูดสิ่งที่อยากระบาย จากนั้นก็ให้สายลมพัดมันไปจากชีวิตเขา
แต่ตอนนี้นิวได้แต่นั่งซึม และปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลลงอาบแก้มนวลของเขา
ความรู้สึกขอนิวตอนนี้เปรียบเสมือนฟองน้ำที่อุ้มน้ำไว้เต็ม และอยากจะระบายน้ำออกไปเสียให้หมด
ถ้าความรู้ของนิวตอนนี้เป็นฟองน้ำ ความรู้สึกของโซ่ก็คงเหมือนน้ำ.. น้ำที่ซึมลงไปในฟองน้ำเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ว่า ฟองน้ำตอนนี้นั้นไม่สามารถอุ้มน้ำไว้ได้อีกแล้ว
นิวกลัวว่า หากตอนนี้เขาได้เจอโซ่ เขาคงจะพูดออกไปแน่เลยว่า เขารักโซ่ และหากถึงเวลานั้นจริงๆ ความเป็นเพื่อน ความสัมพันธ์ต่างๆ ของเขาทั้งสอง จะพังทลายลงทันที

"อ้าว นั้นนิวนี่" เสียงทุ้มๆ ของผู้ชายดังขึ้น ร่างเล็กหันไปหาต้นเสียง
"อ้าว เพิร์ธ" นิวเรียกชื่อของผู้ชายคนนั้น ใช่แล้ว คนๆ นั้นเขาชื่อเพิร์ธอยู๋ ม.6 เหมือนเขา แต่คนละห้อง แม้เขาจะไม่ค่อยสนิทกันมากนัก แต่ก็เคยคุยๆ กันอยู่้บ้าง

-ต่อครับ-

"ทำไมมาอยู่บนดาดฟ้าละ" เพิร์ธถาม แล้วเดินมานั่งข้างๆ นิว
"อ..อ้อ ขึ้นมาสูดอากาศบริสุทธิ์น่ะ" นิวเลือกที่จะไม่ตอบว่ามาเป็นประจำ เพราะถ้าว่าไปอย่างนั้น เพิร์ธอาจจะมารบกวนเขาเวลาระบายอารมณ์ก็เป็นได้
"มาสูดอากาศบริสุทธิ์อะไรตอนนี้ เข้าเรียนคาบแรกแล้วนะ" เพิร์ธว่ายิ้มๆ ก่อนจะถามต่อ "คิดจะโดดเรียนหรือไง ?"
"ก็นิดหน่อย คาบ 2-3 ค่อยไปเรียนก็ได้" นิวตอบเพิร์ธ ร่างเล็กถามร่างที่สูงกว่าตัวเองกลับ "แล้วนายละ ? จะโดดเหมือนกันไง?"
"ก็กำลังจะไป แต่เห็นนายโดด เราก็เลยโดดตามไง"
"หรอ งั้นคุยเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ" นิวชวนเพิร์ธคุย อาจจะทำให้ลืมเรื่องวันนี้ก็ได้ จากนั้น เขาทั้งสองก็คุยกันอย่างถูกคอบนดาดฟ้าของตึก 4 ที่มีลมเย็นๆ พัดอยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้ จบคาบ 2 ไปแล้ว นิวจึงจะขอตัวกลับไปเรียน
"เพิร์ธ เรากลับไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวตามไม่ทันคนอื่นละแย่เลย" นิวยิ้มให้เพิร์ธแล้วลุกยืนขึ้น
"อื้อ งั้นไว้เจอกันนะ" เพิร์ธยิ้มตอบ ร่างบางกำลังจะเดินเข้าไปในตึก แต่เพิร์ธก็ตะโกนเรียกนิวก่อน "นี่ ! เย็นนี้เรามาเจอกันที่นี้นะ พรุ่งนี้ด้วย ทุกๆ วันเลย อย่าลืมละ"

นิวเดินกลับในห้องเรียน ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้าสอน เห็นโซ่ฟุ่บหน้าหลับอยู่โต๊ะของโซ่ นิวเดินไปนั่งที่ตัวเอง หรือก็ข้างๆ โต๊ะโซ่นั้นละ
พอร่างโปร่งได้ยินเสียงเก้าอี้ร่างเล็กขยับ เขาก็ตื่นขึ้นมา พอเห็นนิวนุ่งอยู๋ เขาก็จับไหล่นิวแล้วเขย่าไปมา
"น..นิวว มึงไปไหนมา โดดเรียนหรอ ?? รู้ไหมกูเป็นห่วง จะไปไหนไม่บอกกูก่อนแบบนี้ได้ไง ?" 

-ต่อครับ-

"เชี่ยโซ่ มึงปล่อยกูก่อนดิ" พอร่างเล็กว่าไปอย่างนั้น โซ่ก็ปล่อยนิวแทบจะทันที
"ข..ขอโทษ ว่าแต่ไปไหนมา" โซ่ควบคุมเสียงให้ปกติ
"โดดเรียนน่ะ เบื่อๆ" นิวพูดแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง โซ่ที่เห็นความแตกต่างของนิว ระหว่างเช้ากับตอนนี้ มันแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้นิวเป็นคนเดิมแล้ว แต่เมื่อเช้ายังซึมๆ อยู่เลย
"มึง.. เลิกงอนกูแล้วใช่ไหม ?" ร่างโปร่งถามตรงๆ
"อ..อื้ม" ร่างเล็กแม้ยังจะไม่ยอมรับเท่าไรว่าตัวเองนั้นหายโกรธโซ่แล้ว และลืมเรื่องเมื่อเช้าแล้วด้วย
เห็นว่านิวพูดยังนั้น คนที่ถามก็เข้าไปกอดนิวทันที ทำเอาคนที่โดนกอดถึงกับสะดุ้ง
"ดีมากเพื่อนรักก อย่างอนกูอีกละ ขี้เกียจง้อแล้ว" พูดจบ โซ่ก็รัดนิวมากขึ้น
"แค่กๆ เออๆๆๆ กูไม่งอนมึงแล้ว แต่ปล่อยกูก๊อนนน" นิวโวยวาย ตอนนี้ทั้งสองโดนเพื่อนรวมชั้นทั้งห้องจ้องเป็นตาเดียว โดยเฉพาะสาววาย เล่นเอาจิ้นกันจนแทบจะสลบไปกับพื้นเลยทีเดียว
 

TALK WITH ME

กว่าไรเตอร์จะจบบทนี้..//นอนลงกับพื้น
คิดว่าแต่งบทนี้ออกไม่ค่อยดูดีเท่าไรแหะ
สงสัยอารมณ์มันไม่ติดต่อกันแล้วก็รีบตัดจบด้วย//สารภาพ
ยังไงก็ขอฝากตอนนี้ไปอีกตอนละกัน วันนี้ไรเตอร์ไม่ไหวที่จะแต่งบทต่อไปแล้วว
//สลบคาคอม



:)  Shalunla