คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
บทที่ 1
“
คุณครูขายัยทรายนอนน้ำลายยืดในห้องเรียนค่า”“นี่ อัมธิกา เธอตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ครูกำลังจะให้ทุกคนแนะนำตัวเองนะเธอเพิ่งย้ายมาอยู่ห้องใหม่ตอนม.4นะย่ะ เพื่อนๆบางคนเธอยังไม่รู้จักเล๊ย”
“แง่มๆ อย่ามายุ่งน่า ชั้นจะนอน”
“นี่อัมธิกาชั้นสั่งให้ตื่นเดี๋ยวนี้”
“อ๋า.......คะ..........ค่าอาจารย์” ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“นี่ดีนะ ที่อังคณา เตือนครูน่ะ ไม่งั้นเธอนอนอยู่อย่างงี้จนน้ำลายเต็มโต๊ะแน่ๆ”
“นี่ ยัยโม่ เที่ยงนี้มีเรื่องแน่ๆ ยัยบ้า”
“เธอไม่ต้องไปว่าเค้าเลย นั่งตัวตรงเดี๋ยวนี้”
“ค่า....อาจารย์”
สวัสดีค่ะ ฉันคือนางเอกของเรื่องที่น่าตาดีที่สุด ฮ่าๆๆๆ(ขำตรงไหน) ฉันชื่ออัมธิกา พรหมรักษาชื่อเล่น ทรายค่า มีน้องชายตัวแสบ1คน คือ
อันทชา พรหมรักษา ชื่อเล่นแซน ฉันมันแน่นอนอยู่แล้วที่เป็นผู้หญิงเปิ่น กวนบาทาสุดๆไม่มีผู้ชายคนไหนจะมีหวังจะเป็นแฟนชั้นได้หรอก(เพราะไม่มีใครเอา)
“นี่ยัยโม่ ไปบอกครูทำไม” ฉันกระซิบกระซาบกับยัยโมโม่เพื่อนคนหนึ่งของฉัน
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ”
“ยัยบ้าแกตายแน่”
“นี่ทรายกะโม่ครูจะให้แนะนำตัวแล้วนะ” ยัยหมิวบอกฉันกะยัยโมโม่
ยัยนี่นิสัยแตกต่างจากเราสองคนเลยหละออกจะเป็นคนขี้อาย แต่ขอโทษที่เป็นแบบนี่อ่ะยัยหมิวเนี่ยลูกคุณหนูชัดๆ
“นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนชั้นม.4นะ อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าม.4นักเรียนจะเปลี่ยนห้องใหม่หมดซึ่งเพื่อนจะแตกต่างจากม.ต้น ทางโรงเรียนจะคละรวมๆกัน ไม่ใช่เด็กเก่งไว้ห้องนึงเด็กอ่อนไว้ห้องนึงนะ ทางโรงเรียนจะฝึกให้ทุกคนปรับตัวเข้าหากันซึ่งไม่เกี่ยวกับฐานะทุกคนต้องเข้ากับเพื่อนและการเรียนได้ดี….อ่ะ นักเรียนทุกคนแนะนำตัวได้เริ่มจากเธอคนแรกละกัน” คุณครูประจำชั้นออกมาสาธยายเสร็จเรียบร้อยก็ให้นักเรียนเริ่มแนะนำตัวได้ ฉันนั่งรออย่างเซ็งๆเมื่อไหร่จะถึงชั้นนะเนี่ย
“สวัสดีครับ ผมจุง ยุนโฮ เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวใจให้คนที่ต้องการรับมันไว้ด้วยนะครับ” เสียงนายยุนโฮ บ้าบอที่ไหนไม่รู้แนะนำตัวฟังแล้วสะอิดอะเอียนชะมัด ฉันนึกในใจพลางส่งสายตารังเกียจสุดๆไปให้ดูเหมือนนายนั่นจะเห็นแล้วส่งกลับมานะ
“วิดวิ้วๆๆๆ ยุนน่ารักจังเลยค่า” เสียงหมาตัวไหนฟะ ปากเสียจริงๆเนี่ยอ่ะนะน่ารัก น่าลักไปฆ่ามากกว่า
“พอๆยัยเจสมากไปแล้วๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆชื่อเจสเหรอทุเรศชะมัด”ฉันตะโกนด่ายัยบ้านั่น
“นี่ยัยบ้าชื่อเจสแล้วมันทำไม”
“พอๆเธอทั้ง2คน....อ่ะคนอื่นแนะนำตัวต่อได้”
“สวัสดีครับ ผม ลี ดงแฮลูกครึ่งไทย-เกาหลีเหมือนกันครับเรียกว่าด๊องก็ได้นะครับ ผู้หญิงที่น่ารักมักจะคู่กับผมเสมอครับ” แหวะใครจะคู่กับนายฟะ คนบ้าอะไรชื่อด๊องชื่อเพี้ยนจริงๆ - -*
“ดงแฮ คู่กับเจสมั้ยอ่ะค่า” เอาอีกแล้วยัยปากฮิปโปนี่จะเอา2คนรึไงฟ่ะ
“สวัสดีครับผม คิม คิบอม ลูกครึ่งเหมือนกันครับ” ดูนายนี่จะเด็กเรียนที่สุดนะเนี่ยมาอยู่กลุ่มเดียวกะไอ้2ตัวนั่นทำไมฟ่ะ
“ว้าวๆๆมา พร้อมกัน3คนเลยเหรอค่า”
“คือพวกเราเรียนด้วยกันห้องเดียวตลอด แถมพ่อแม่สนิทกันครับ”เสียงนายคนที่ชื่อยุนโฮตะโกนบอกยัยปากฮิปโป
“ใครอยากจะรู้เรื่องมันฟ่ะ” ฉันพูดแบบตั้งใจจะให้ได้ยิน
“ฉันไม่ได้ตอบเธอเงียบๆไปเลยยัยน้ำลายยืด”
“นี่นายหน้าอุนจิมีสิทธิ์อะไรมาว่าชั้น”
“นี่ๆเธอ2คนจะทะเลาะกันอีกนานมั้ย ถ้าอีกนานไปข้างนอกเลยไป”
หลังจากที่สงครามสงบลง ฉันก็รอเพื่อนๆแนะนำตัวดีใจจังโชคดีได้อยู่ห้องเดียวกะยัยโม่และยัยหมิว อ้ากๆ...ถึงคิวฉันแล้วเหรอเนี่ยเสียวจัง
“สวัสดีค่ะฉัน ชื่อทราย อัมธิกา พรหมรักษา ค่ะ”
“ชื่อเชยชะมัด” นายยุนบ้านั่นว่าฉันอีกแล้ว
“มันไปตรงกับชื่อหมาในปากนายรึไง”
“ปากเธอต่างหาก”
“นี่เธอ2คนถ้าอีกครั้งนึงยังทะเลาะกันอีกครูจะไล่นะ”
“ค่า/ครับ”
“สวัสดีค่ะ ฉัน หมิว อธิชา ปรัชญาไพศาลนุกุลค่ะ” ยัยหมิวแนะนำตัวฉันเหลือบไปเห็นนายดงแฮบ้านั่นมองยัยหมิว ไม่ได้การแล้วฉันต้องคอยปกป้อง(เว่อร์ไปๆ)
“สวัสดีค่ะฉันโมโม่ อังคณา ดิเรกรัตนพงษ์ค่ะ” ยัยโม่ที่ต่อมความสูงพิการไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย แต่อย่างว่ายัยนี่ไม่สูงมากเท่าไหร่ก็จริง แต่มันน่ารักชิบ(อิจฉาล่ะสิ) - * -
“อ่ะทุกคน เมื่อแนะนำตัวครบแล้ว ครูก็จะให้ทุกคนทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องนะ อีกประมาณ1ชั่วโมงจะมีอาจารย์แต่ละวิชามาทำความรู้จักนักเรียน ครูไปล่ะ อย่าฆ่ากันนะ อัมธิกา กับ ยุนโฮน่ะ”
“ค่า/ครับ อาจารย์”
“เรารักกันจะตายใช่มั้ยทรายจ๋า” นายบ้านั่นกัดฟันพูดพลางกระพริบตาให้เล่นตบตาตามบท(เลวจริงๆ)
“ใช่ค่ะ อาจารย์เราร้ากกกกกกกกกกกกกันๆค่ะ”
“ก็ดีงั้นครูไปนะ”
เมื่ออาจารย์ไปฉันก็มานั่งโม้ตามปกติกับเพื่อนๆทั้ง2คนของฉัน นาย
คิบอมนั่นจะเตรียมตัวอ่านหนังสือทำไมนักหนาว่ะ
“เฮ้ย!ไอ้บอมเมิงมีนารุโตะเล่มใหม่แล้วเหรอฟ่ะกรูต่อนะเฟ้ย” เสียงนายยุนถามเพื่อน ขอถอนคำพูดตะกี้ทั้งหมด นายบอมนั่นอ่านหนังสือการ์ตูน แต่ไปขออ่านต่อดีกว่าชั้นก็ไม่มีเล่มใหม่ล่าสุดเลย(อ้าว - -*เป็นงั้นไป)
“นี่ยัยทรายแกเห็นพี่แจยังว่ะวันนี้”
“ใช่ๆ ชั้นยังไม่เห็นพี่แจที่รักชั้นเลยวันนี้”
“แกยัง ชอบพี่เค้าอยู่เหรอว่ะ”
“มันแน่อยู่แล้ว ชั้นชอบมา2ปีแล้วนะเฟ้ย ฮ่าๆๆ”
“แปลกนะพี่แกยังไม่มีแฟนสักที น่ารักขนาดนั้น......หรือว่า..”
“เฮ้ย!แกอย่าคิดวิปริตอย่างนั้นเลยนะเฟ้ย พี่เค้าไม่เป็นเกย์นะ”
“จ้าๆ ไม่คิดก็ไม่คิด”
“นี่ทราย ได้ข่าวหรือยังพี่แจจุงน่ะ เป็นประธานนักเรียนด้วยนะ ปกติอยู่ม.6ถึงได้เป็นแต่พี่แกเส้นใหญ่ ม.5ก็เป็นได้ ฉันเพิ่งรู้ข่าวมา” ยัยหมิวรีบแทรกบทสนทนาของฉันกับยัยโม่
“จริงเหรอ^^เท่ ชะมัด สเปกฉันเลย”
ไม่นานอาจารย์แต่ละวิชาตามตารางสอน ก็มาพูดคุยและแนะนำตัวกับนักเรียน น่าเบื่อจริงๆ -*-
อออออด~~~~
“เย้^^ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว ยิปปี้ๆ….ไปแถอะโม่,หมิว” ฉันชวนเพื่อนทั้ง2คนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ปึก! โอ๊ยๆ!” เสียงยัยหมิวร้องขึ้นมาใครฟ่ะบังอาจมาชนเพื่อนชั้น
“เอ่อ...ขอโทษครับ” เสียงนุ่มๆพูดทัก
“นี่นายเดินยังไงน่ะ.....เอ๊ะ!นี่มัน” ผู้ชายที่ยืนข้างหน้าฉันคุ้นหน้าดี
นายดงแฮ ที่ได้ข่าวว่าป๊อปสุดๆเทียบเท่ากับเพื่อนอีก2ตัวเลย
“อ้าว นี่ทราย,หมิว,โม่ นี่เองนึกว่าใคร” ทำไมชื่อหมิวต้องส่งสายตาหยาดเยิ้มฟ่ะ เดี๋ยวแม่จับกดน้ำเลยนี่
“นายเดินยังไงน่ะเพื่อนนายอีก2ตัวไม่สั่งสอนรึไง”
“นี่ ทรายไปกินข้าวเหอะ ชนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” ยัยหมิวพูดแล้วพยายามดึงฉันไปจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด
“ไม่! หมิวชั้นไม่ยอมเด็ดขาด”
“เธอจะเอาอะไร” นายยุนตะโกนใส่ฉันและเดินมาพร้อมกับบอม
“ไม่เกี่ยวกับนาย...ไอ้หน้าอุนจิ”
“อ้าว!เล่นงี้มีสวยสิ ยัยน้ำลายยืด”
“ก็ได้ๆ เข้ามาเลย” ฉันสวนหมัดขวาเข้าที่หน้านายบ้านั่นอย่างรวดเร็ว นายนั่นจับหมัดฉันไว้อย่างมั่นคง โถ่เว้ย!ผิดท่าจนได้
“เฮ้ย!ปล่อยนะนายอุนจิบ้า” ฉันยังไม่ทันตั้งตัวนายนั่นดึงตัวฉันไปรัดเอาไว้ราวกับไม่ปล่อยไปไหนเด็ดขาด
“เธอนี่ ตัวถึกเป็นบ้า แถมยังหน้าจืดอีก สมแล้วกับที่เค้าเรียกว่า
ยัยเปิ่นสุดๆ”
“ถึงชั้นจะหน้าจืดหรือเปิ่นฉันก็หน้าตาดีกว่านายล่ะกัน....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่าหาว่าไม่เตือน”
“ทำไมเธอจะทำอะไรฉัน” ฉันรีบเอาขาเตะเข้าของรักของหวงของนายบ้านั่น ดูเหมือนนายนั่นจะหน้าเขียวทันที
“โอ๊ย!นี่เธอ”
“บาย บ๊ายน้าที่รักไปกินข้าวก่อนหละ....หมิว,โม่ไปเหอะ” ฉันลากเพื่อนอีก2คนออกมา โดยทีปล่อยให้นายยุนและเพื่อนอีก2คนยืนปั้นหน้าตกใจ
“นี่ทรายเกินไปหรือปล่าว ฉันว่าเกินไปนะไปทำยุนทำไมอ่ะ ด๊องเค้าเดินมาชนฉันไม่ใช่ยุนนะ”
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปจัดการนายด๊องอีกคนเอามั้ย”
“ไม่ต้องๆ ฉันล้อเล่น”
“นี่ยัยทรายแกอ่ะ อย่าทำเป็นเก่งหน่อยเล๊ย แกไม่ได้สู้คนเป็นนะปากเก่งไปเหอะ ตะกี้ฟลุคเท่านั้นแหละ ชั้นยังจำได้ตอนม.1แกอ่ะ...”
“พอๆ ไม่ต้องรื้อฟื้นตอนม.1ขายหน้าเป็นที่สุด ชั้นไม่ได้ปากเก่งนะแกชั้นจะทำให้แกเห็นว่าชั้นสู้คน ฮ่าๆๆๆ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
ฉันเดินโม้จนมาถึงโรงอาหาร กินอะไรๆ กินอะไรไปกินเอ็มเค
(เกี่ยวกันมั้ย) แล้วฉันต้องมาหยุดอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่ง อื้มเอาร้านนี้แหละ
“นี่หมิว โม่กินร้านนี้มั้ย อร่อยดีนะ”
“อื้มๆ ก็ได้ๆ ไปซื้อกัน” ฉันเดินไปซื้อก๋วยเตี๋ยวแล้วรีบมาหาโต๊ะว่าง เสียเวลากับนาย3ตัวนั่นจริงๆ
“หมิว ด๊องกับเพื่อน นั่งด้วยคนได้มั้ย” นายด๊องหันมาพูดกับหมิว หวานเลี่ยนจนอยากอ้วก
“เอาสิ ไม่เป็นไร นั่งด้วยกันโต๊ะก็กว้างขวาง”
“นี่ หมิวให้คนมีสุนัขในปากนั่งด้วยทำไมน่ะ”ฉันกระซิบอย่างไม่พอใจ
“ ให้เค้านั่งไปเหอะ ชั้นไม่อยากมีเรื่อง น้าๆทรายนะ^^”
“ก็ได้ๆ เพราะหมิวนะเนี่ย”
“ขอบคุณจ้า”
“กระซิบอะไรกันน่ะ” นายบอม (กว่าจะปริปากนะช่างเป็นคนเงียบจริงๆ)
“อ้าว บอมนายพูดได้ด้วยเหรอ น่าแปลกจัง”
“อื้ม ใช่พูดได้.........ตกลงให้นั่งมั้ย”
“จะนั่งก็นั่งไปเหอะ รำคาญ” ยัยโม่ตอบปัดๆ
“งั้นชั้นนั่งข้างเธอละกันโมโม่” นายบอมพูดพร้อมนั่งลงข้างโม่ทันที
“อื้ม......ห๊า!ไปไกลๆเลยไป พวกนาย3คนไปนั่งฝั่งตรงข้ามนู่น”
“บอมจะนั่งก็ให้นั่งไปเหอะ หรือว่าเธอป๊อด”
“เฮ้ย!ไม่ป๊อดเว้ย จะนั่งก็เชิญ”
วันนี้เป็นมื้ออาหารที่ไม่อร่อยที่สุดเท่าที่กินมา นายบอมนั่งข้างโม่ ส่วนนายหน้าอุนจิ นั่งหน้าฉัน นายด๊องนั่งหน้าหมิวตลอดเวลามองหน้าหมิวปริบๆ(ในใจนึกอิจฉาหมิวล่ะสิ) ใช่สิ! นึกขึ้นได้ชั้นยังไม่เจอพี่แจเลยนี่นาพี่แกไปไหนน้าช่างเหอะตอนเลิกเรียนคงเจอนั่นแหละพี่แกเล่นบาสนี่นาค่อยไปดูดีกว่า
ฉันนั่งเรียนคาบบ่าย อย่างเบื่อหน่ายดูเหมือนนายยุนนั่นถ้าเรียนก็ตั้งใจเหมือนกันนะนี่ ฉันกับนายนั่นจึงหยุดกัดกันสักพัก
ออออออออด~~~~
“เย้ๆๆ เลิกแล้วๆ” เสียงแห่งการรอคอยก็มาถึง นักเรียนทุกคนลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติ
“หมิว,โม่ไปนั่งดูพี่แจสักแปปเป็นเพื่อนหน่อยดิว่ะ”
“แกไปคนเดียวดิว่ะชั้น2คนจะไปซื้อของนิดๆหน่อยๆ”
“จำไว้ใจร้ายนะ...โป้งแล้ว” ฉันงอนเพื่อนทั้ง2คนแล้วเดินตรงดิ่งมา
สนามบาสทันที ว้าว!พี่แจอยู่จริงๆด้วย ยิปปี้ๆ นั่งใต้ต้นไม้ดีกว่าดูพี่แกสักแปป
“เฮ้ย!ไอ้แจแฟนแกเดินมาน่ะ” ฉันได้ยินเพื่อนพี่แจตะโกนบอก
อะ...อะไรนะ แฟนเหรอ พี่แจมีแฟนเหรอมีตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เรื่อง ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้
“อ้าว...ป้อยยังไม่กลับเหรอ”
“ยังเลย อยากมาหาแจมากกว่า”
“แหวะ เลี่ยนว่ะ” เสียงเพื่อนพี่แจพูดพร้อมกัน
“ล้อเล่นจ้า...คือเอาน้ำมาให้หนะ เนี่ยจะกลับแล้ว บายนะแจโทรมาด้วยหละ” ฉันเข่าทรุดทันทีเมื่อแฟนพี่แจที่ชื่อพี่ป้อยเดินจากไป พี่แจและเพื่อนๆยังคงเล่นบาสต่อไป และฉันก็นั่งหน้าชาอยู่ที่เดิม น้ำตาค่อยๆไหล โดยไม่มีใครที่จะมาสังเกตเห็นเลยเพราะคนอย่างฉันไม่มีใครเห็นในสายตาหรอก........ฉันเดินกลับบ้านอย่างคนวิญญาณหลุดลอยน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย
“แซน.........เปิดประตูให้พี่ที”
“อ้าว.........พี่ทำไมเพิ่งมา……….เอ๊ะ!พี่ทรายเป็นอะไรหนะ”
“ช่างมันเหอะ......แล้วแม่ กับ พ่อหละ”
“เค้าหนีไปเที่ยวกัน ลืมลูกไปแล้วละมั้ง เห็นว่าไปตั้ง2เดือนแหนะ...แต่พ่อบอกว่าจะส่งเงินมาทุกอาทิตย์....แล้วพี่เป็นอะไรเนี่ย”
“อกหากกกกกก.....ฮือๆๆๆๆๆๆT0T”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆพี่ทรายเนี่ยอ่ะนะอกหัก”
“แล้วจะทำไม”
“เหอะๆ ช่างเถอะ ไปกินข้าวกันผมซื้อกับข้าวมาแล้ว”
“แกกินเหอะพี่ไม่หิว...เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำ นอนดีกว่า ไม่มีอารมณ์”
“อื้มๆ ตามใจๆ”
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ฉันก็มานั่งอ่านหนังสือเล่นๆ พลางนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น.......เฮ้อออ น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว
~~นอ รึล ชอ อึม บน ซุล กัน a miracle นัล นือ กยอจ จโย คี จอ กึน พา โร นอ รัน กอล Life could’’t get better นัล นอล พู เม อัน โก นา รา พู รึล ทา รึล ฮยัง เฮ นา รา ~~
“ฮัลโหล....ทรายค่ะ”
“ยัยบ้า...กว่าจะรับนะเป็นชาติ”
“โม่เหรอมีไรอ่ะ”
“อ๋อ....นี่เพื่อนโทรมาต้องมีอะไรด้วยใช่มั้ย”
“ล้อเล่นๆจ้า”
“เธอ รู้เรื่องพี่แจยัง”
“อื้ม...รู้แล้วหละ เห็นกับตาเลย...ฮือๆๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย!แกร้องไห้เหรอ...โอ๋ๆอย่าร้องน้าๆ”
“อื้ม......ฮือๆๆๆๆ....ไม่ร้องก็ได้....นี่โม่ชั้นไปนอนก่อนน้า พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปกวนนายยุนนั่นต่อ เอิ้กๆๆๆ”
“บาย....แกอย่าเสแสร้งทำเป็นมีความสุขก็ได้นะ...ร้องไห้มาเถอะ..ชั้นคิดว่าอาจทำให้ดีขึ้นนะ”
“ฮือๆๆๆๆๆๆ ขอบใจมากโม่ บายนะ ฝันดี”
“จ้า บาย”
ฉันหลับตาลงนอนท่ามกลางภาพเมื่อตอนเย็นทำไมต้องเป็นอย่างงี้ด้วยน้าทำไมต้องเกิดกับฉัน เฮ้อๆ ช่างเหอะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเก็บแรงไว้เริ่มต้นวันใหม่ดีกว่า
ความคิดเห็น