คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
วิ่ง…อย่าหยุด
วิ่งต่อไป…
“ไม่ไหว…ละ แล้ว” ฉันหอบอย่างเหนื่อยล้า พลางกำลังจะล้มตัวถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้า แต่ก็ต้องออกแรงวิ่งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ จะอะไรหนักหนานะ!
“เฮ้ย มันอยู่นั้น!” เสียงชายหนึ่งในสามคนตะโกน เมื่อเห็นฉันวิ่งหนี พวกนั้นมีกันสาม ฉันมีแค่คนเดียว แถบยังเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆจะไปสู้อะไรกับมันได้ บอกฉันทีเถอะนี้มันเรื่องอะไร?! ทำไมมีคนตามล่าฉัน? แล้วคนพวกนั้นน่ะธรรมดาที่ไหน แต่งตัวอย่างกับหลุดออกมาจากเกมส์!
สองขาของฉันเริ่มล้า แล้วคิดดู ฉันใส่รองเท้าส้นสูงวิ่ง หน้าไม่แหกก็บุญแล้วค่ะพระเจ้า! และแล้วฉันก็ตัดสินใจ เอาหวะ! ฉันหยุดวิ่ง ยืนปลายเท้าสองข้างชิดกัน ก่อนจะล้มตัวลงถอดรองเท้าส้นสูง
“จับตัวมัน!” หนึ่งในกองทหาร(ให้ฉันเดาอ่ะนะ)สั่ง อีกสองคนทำท้าจะเดินเข้ามา แต่ฉัคงจะไม่ยอมโดนให้ก็ไม่ผู้มาจับเนื้อต้องตัวคนอย่างฉันง่ายๆหรอกนะ
“เดี๋ยว พวกแกเป็นใคร” ฉันถามออกไปตรงๆ “แล้วแกรู้มั้ยฉันเป็นใคร?” ได้ทีฉันรีบตั้งสองในร้อยๆคำถามที่อยารู้ มาจับฉันทำไม? ทำไมพวกนายแต่งตัวอย่างนี้? เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? แต่เอาเถอะ สองคำถามนั้นดูจะกว้างที่สุดแล้ว
สองนายทหารหันหน้าไปมองผู้ออกคำสั่ง ประมาณว่า เอาไงต่อดีครับนาย คนที่เป็นหัวหน้าเดินออกมาข้างหน้า “มอบตัวซะ! โทษนักจะได้กลายเป็นเบา!”
เดี๋ยวนะ…คำพูดนี้มันเป็นคำพูดยอดฮิตตลอดกาลของตำตรวจไม่ใช่เหรอ? หรือไอ้สามคนนี้จะเป็นตำรวจ เฮ้ย…ไม่สิตำรวจเขามีเวลามาแต่งองค์ทรงเครื่องชุดแบบนี้ซะที่ไหน เสื้อเกราะแบบในหนังโรมัน สวมหมวกโลหะปิดบังใบหน้า มีผ้าคาดเอว และอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด และที่สำคัญ พวกนั้นถือหอก!
“เอ่อ… พวกนายเป็นใคร แล้วอีกอย่างนายเข้าใจภาษาอังกฤษดีใช่มั้ย? ไอ้คำพูดที่นายพูดเมื่อกี้มันเป็นคำพูดเวลาตำรวจอยากให้คนร้ายมอบตัวอ่ะนะ แล้ว…พวกนายมาจากประเทศไหน? ให้ฉันพาไปส่งสถานภูตมั้ย?” ฉันพูดอะไรออกไป!
สองคนนั้นทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ฉันเพิ่มอีก “นี่! เข้าใจภาษาฉันมั้ยเนี่ย! ” ฉันได้แต่โวยวาย ทำไงได้อ่ะ มันถึงทางตันแล้ว(ไม่งั้นฉันไม่หยุดวิ่งหรอก) ฉันได้แต่เดินถอยหลังไปจนหลังติดกำแพง ตรงมุมมีถังขยะอยู่สองใบ ซึ่งมันไม่มีประโยชน์เลยในตอนนี้ เอาไงดี สองคนนั้นเดินใกล้ถึงตัวฉันแล้วด้วย
แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีสิ่งของบางอย่างอยู่ในมือ…
“โอ๊ย” เสียงนายทหารคนซ้ายร้อง
“อย่าเข้ามาเชียวนะ” ของในมือฉันถูกปาออกไปอีกข้าง ร้องเท้าส้นสูงนั่นเอง… แต่มันมีกันสามคน แล้วไอ้รองเท้าก็ทำอะไรมันไม่ได้นัก เพราะมันมีหอก!
คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคนมาหาฉัน โดยส่งสัญญาณบอกลูกน้องให้ถอยไปก่อน เขาเป็นผู้ชาย(อันนี้แน่ชัดอยู่แล้ว)ร่างสูง และยอมรับ เขาดูดีราศีจับ ไม่เหมือนสองคนนั้น เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น เผยให้เห็นว่าเครื่องแต่งกายของเขาต่างจากสองคนนั้น ดูหรูหรากว่า และเขาไม่ได้ปิดบังใบหน้า ดวงตาสีนิลจับจ้องมาที่ฉัน มันเหมือนทะเลลึกที่ไม่มีวันสิ้นสุด ใบหน้าคมเข้มที่ยังดูหนุ่มของเขาจัดว่าหล่อใช่ได้ ท่วงท่างามสง่าดุจเจ้าชาย ถ้าไม่ติดว่าเขาหันปลายหอกมาทางฉันอ่ะนะ
“ดะ…เดี๋ยวดิ นายต้องการอะไรกันแน่!” ความกลัวเกาะกุมจิตใจฉันแล้วซิ
“อย่ามาทำไขสือ! คนทำผิดก็พูดอย่างเธอทุกคน!” มันตะคอกฉัน…ความหล่อหายไปในพลิบตาเลย
ฉันตัดสินใจพูดออกไปอีกรอบ(ถึงแม่มันจะบอกว่าฉันไขสืออีก็ตาม) “ฟังนะ ฉันไปทำอะไรให้พวกนาย ฉันไปผิดกฎหมายข้อไหนไม่ทราบ นายมาวิ่งไล่ฉันทั้งที่ฉันไม่รู้ความผิดของตัวเอง พวกนายเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย และอีกอย่างฉันจะไม่มอบตัวจนกว่าฉันจะไม่รู้ว่าฉันผิดอำร เคลียร์นะ!”
สายตาของไอ้หล่อที่จ้องฉันทวีความน่ากลัวขึ้น มันจะฆ่ามั้ยเนี่ยTT ฉันยังไม่อยากตายทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดน้า
ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่ใช่แค่คนเดียวซะด้วย
ปรากฏด้วยเป็นกองทหารแต่งตัวอย่างไอ้สามคนนี้อีกสามคน!!!
“ได้ตัวผู้ต้องหาแล้วหรือครับ” ทหารที่มาใหม่ถาม
“ก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันไง” เขาตอบแบบไม่หันหน้าไปมองผู้ถาม สายตาเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างกับจะกลัวฉันหนี โถ่ พ่อคุณ ถ้าฉันเดินทะลุกำแพงหนีไปได้ฉันไม่มายืนตัวเกรงให้นายจ้อหอกอยู่หรอกนะ
แต่เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้มันบอกว่าฉันคือผู้ต้องหา!
“เฮ้ย ไม่ใช่เว้ย ฉันไม่ใช่ผู้ต้องหา!”
เอาไงดี เอาไงดี ฉันถอยหลังจนชิดกำแพงแล้ว หนี้ไปพ้นแน่ๆ
เอาว่ะ!!!
ด้วยความเป็นคนเลือดร้อน และใจกล้าบ้าบิ่น ถึงแม้รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันจะไม่ได้ผลก็ตาม แต่ฉันไม่ยอมอยู่เฉยๆให้มันจับตัวฉันไปได้หรอก ยังไงก็ต้องดิ้นรนจนวิชาทีสุดท้าย! ฉันพยายามจะวิ่งฝ่าไป แต่…ก็นั้นแหละ มันไม่มีทางได้ผล มันคว้าแทนฉัน แล้วกระชากไปที่เดิม รุนแรงชะมัด!
สักพักขาทั้งสองข้างของฉันเดินอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ราวกับว่ามันกำลังจะสลายหายไป ฉันบังคับมันไม่ได้ ฉันล้มลงแล้ว ภาพที่เห็นรอบกายจากชัดเจนถึงแม้ว่าจะมืดมาก แต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างเริ่มเลือนรางลง ภาะท้องฟ้าค่อยๆละลายหายไป ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ แค่นี้…
.................................................................................................
กราบสวัสดีนักอ่านทุกท่านคร้าบผม จบไปแล้วกับบทนำ มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไรเตอร์จะพยายามให้เต็มที่นะ^^ บทต่อไปไรเตอร์ยังไม่ได้เริ่มแต่งเบยย รอกันนะๆ ใกล้ปิดเทอมแล้ว ไรเตอร์จะมาอัพให้อ่านกัน^^
Ha .ha
ความคิดเห็น