[SEVENTEEN X YOU] 행복 You're my Happiness

ตอนที่ 3 : 행복 [III]

 

“ง่า...ในตู้เย็นไม่มีอะไรกินเลย ม๊านะม๊าไปกินคนเดียวไม่ทำเผื่อลูกบ้างเลย”

คุณพูดโอดครวญพร้อมกับเอนตัวไปตามแรงโน้มถ่วงโดยใช้ที่จับตู้เย็นเป็นที่พึ่ง

ฮื่อออ....คิดเรื่องเมื่อกี้แล้วเขิน

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

“อ้ะ...มะ..หมิงฮ่าว ทำอะไรของนายเนี่ย?” คุณที่กำลังนั่งค้อมตัวพิมพ์งานอยู่ดีๆก็ต้องตกใจ

เพราะอยู่ๆอีกคนก็เข้ามาซ้อนหลังในระยะประชิดที่แทบจะไม่มีที่ว่างให้อากาศแทรก

“แม่ผมบอกว่าถ้าเครียดให้ทำแบบนี้ครับ” หมิงฮ่าวพูดพร้อมสาธิตวิธีโดยการใช้นิ้ววนที่ปลายขมับให้คนตัวเล็กที่กำลังสะดุ้งกับสัมผัสของหมิงฮ่าว

“ฉันไม่ได้เครียดสักหน่อย” ถ้าอีกคนมาเห็นเขาคงจะคิดว่าฉันเขินแน่เลยเพราะอุณหภูมิที่แก้มทั้งสองข้างมันพุ่งสูงขึ้นมากบวกกับขึ้นสีระเรื่อ

คุณจึงสะบัดหน้าตัวเองให้มือของหนุ่มน้อยข้างหลังออกจากขมับ

“จะไม่เครียดได้ไงครับ คิ้วพี่ขมวดอ่ะ”

เชี่ยยย เด็กนี่มีญาณทิพย์เหรอวะ

“ผมเห็นพี่สะท้อนในโน๊ตบุ๊คอ่ะครับ ฮ่าๆ ตลกชะมัด”

หมิงฮ่าวหัวเราก่อนจะเปลี่ยนมือที่นวดขมับไปเป็นโยกหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูแทน

อีด๊อกกกกก ไวไฟกันมากโข นี่เขาคิดว่าตัวเองอายุมากกว่าฉันรึไง

อยากจะออกปากด่าแต่ปากเล็กกลับไม่ขยับตามที่ใจคิด อีกใจนึงก็เขิน อีกใจนึงก็อยากจะด่า

ดังนั้นคุณจึงเลือกที่จะให้เจ้าตัวโยกหัวคุณต่อไป

“นะ..นี่นายหิวข้าวมั้ยฉันจะไปเตรียมอาหารแล้วนะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวมาเรียก”

คุณพูดออกไปโดยไม่ให้อีกคนพูดแทรกขึ้นมาได้เลย

พอพูดเสร็จจึงรีบลุกออกจากห้องทิ้งให้แต่หนุ่มน้อยหน้าจีนงงอยู่เพียงลำพัง

กลับมาปัจจุบัน

“ง่า...ในตู้เย็นไม่มีอะไรกินเลย ม๊านะมาไปกินคนเดียวไม่ทำเผื่อลูกบ้างเลย”

คุณพูดโอดครวญพร้อมกับเอนตัวไปตามแรงโน้มถ่วงโดยใช้ที่จับตู้เย็นเป็นที่พึ่ง

เมื่อขี้เกียจทำจึงตัดสินใจว่าจะไปซื้อของที่ตลาดแถวๆนี้

 ก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง

’17:32’

น่าจะทันอยู่

คุณจึงเดินไปหยิบโพสต์อิทก่อนที่จะเขียนเขี่ยๆพอให้อ่านออกลงไปในกระดาษแล้วจึงแปะไว้ที่ตู้เย็น

‘ไปซื้อข้าวก่อน เดี๋ยวกลับมา’

เมื่อร่างเล็กที่กำลังเดินออกจากตัวบ้านก็พบเห็นชายคุนหน้าที่กำลังเต้นท่าแปลกอยู่ที่หน้าเล้าไก่ของคุณ

แหงล่ะสิ มีสวนผักก็ต้องมีเล้าไก่ด้วย มันเข้ากันจะตาย...

เห็นรวยแบบนี้รักธรรมชาตินะจ้ะขอบอก

แต่เดี๋ยว.. นายนั่นไปทำอะไรหน้าเล้าไก่ล่ะทีนี้

จากที่ทบทวนความคิดนายนี่น่าจะชื่อ โฮชิมั้ง

เมื่อเห็นดังนั้นคุณจึงทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อแต่ก็มีอีกเสียงเรียกขึ้นมาซะก่อน

“นี่เธ๊ออออออ จะไปไหนเหรออ”

“เอาสเตร็ปซิลมั้ยนายอ่ะ”

“ไม่....แล้วเธอจะไปไหน”

“ไปตลาด  ที่ตู้เย็นมันไม่มีอาหารกลัวพวกนายจะอดตาย”

“อ๋อออ ไปด้วยคนดิ” เขาพูดพร้อมจ้องหน้าฉันตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่อยากออกจากบ้าน

“มะ...ได้ มาสิ” คุณที่กำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ฉุกคิดว่าถ้ามีคนไปช่วยถือของมันก็ดีในระดับหนึ่ง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“นี่เธอเอาจริงๆมั้ย  หนักมากอ่ะตอนนี้ เหนื่อยด้วย”  โฮชิวางถุงอาหารทั้งหมดลงไปกองที่พื้น

“ก็นายบอกเองว่าอยากมานี่”

“ฉันก็ถือเหมือนกันแหละ มาๆกลับบ้านๆ” คุณเดินไปสะกิดไหล่เชิงให้เขาลุกขึ้นแล้วจึงเดินตาม

ระหว่างทางเดินคุณจึงชวนเขาคุยเพื่อไม่ให้เมื่อยมากเพราะไม่มีรถจึงต้องเดินไปขึ้นรถเมล์ที่ป้าย

ขามาอ่ะก็ดีอยู่นะแต่ขากลับล่ะสิอิตานี่บ่นเป็นบ้าเป็นหลัง

“โฮชิ....อะไรยิ้มอะไร” เมื่อคุณมองไปแอบลอบมองคนข้างๆก็เห็นเจ้าตัวยิ้มตาหยี่

“ก็เธอเรียกชื่อฉันครั้งแรกนี่ เป็นใครใครก็ต้องดีใจสิ”

เวลาโฮชิยิ้มตาปิดมันทำให้เขาดูเหมือนเด็กตัวน้อยๆที่มีแก้มน่าฟัดซะจริงๆ

“แล้วมีไรอ่ะ”

“ก็จะถามแค่ว่า นึกคึกอะไรทำไมไปเต้นอยู่ที่หน้าเล้าไก่”

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ร่างกายมันไปเอง”

“พรู๊ด..ฮ่าๆ” หลังจากที่โฮชิพูดจบก็ทำให้คุณหลุดขำขึ้นมาทันที

“นายจะบอกว่านายเป็นบ้าเหรอ..คิก”

“นี่เธอไม่รู้จักไมเคิลแจ๊คสันเหรอ ฉันน่ะเต้นประมาณนั้นเลย” คุณกลอกตาเมื่อเห็นคนข้างๆเริ่มพูดโม้

ทั้งที่ตอนนั้นเต้นเหมือนโดนน้ำลวกจะตาย

“งั้นไมเคิลแจ๊คสันของนายกับของฉันก็คงไม่เหมือนกันแล้วแหละ”

เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ที่มีคนอยู่เกือบเต็มรถเเต่ก็ยังเหลือที่ว่างอยู่อีกที่เดียว โฮชิจึงเสียสละให้ฉันนั่งโดยที่ตัวของเขาเองก็ยืนหันหน้าประจันกับฉัน 

ถ้ารถเบรกนะมึ๊งงงงง

แต่ก็ต้องขอบใจในสุภาพบุรุษของคุณควอนซูนยองเขาเเหละ

 ถึงจะบ่นเหนื่อยแต่ก็ยังเสียสละ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีเนาะ

ไอ่บ้า! คิดอะไรวะ

“กลับมาแล้วค่า” ร่างเล็กเอ่ยปากพูดตามปกติยามเมื่อกลับมาบ้าน จึงพึ่งนึกออกว่าม๊ากับป๊าออกไปกินข้าว

คิดแล้วงอน-3-

“โฮชินายจะกินอะไร” คุณซื้อมาเยอะก็จริงแต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นชอบกินอะไรเลยจำเป็นต้องเอ่ยปากถาม

“อยากกินงี้อ่ะ” เขาพูดพลางชี้ไปที่ถุงบิบิมบับกับหมูทอดทงคัตสึสีเหลืองอร่าม

“แล้วญาติๆนายจะกินอะไรอ่ะ ฉันเลือกไม่ถูก”

“เธอก็ไปถามสิ เป็นญาติใช่ว่าจะรู้ทุกเรื่องนะ”  พูดได้น่าตบมากเลยอ่ะค่ะขุ่นพรี่โฮช

หลังจากยืนเถียงกับโฮชิได้ไม่นานว่าใครจะต้องเป็นคนขึ้นไปเรียกสุดท้ายก็ต้องฉันอีกแหละ

เบื่อครอบครัวนี่ซะจริง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

รออยู่หน้าห้องไม่นานเจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูเผยให้เห็นคนตัวสูงกำลังอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนมีแต่ผ้าขนหนูปกปิดเพียงแค่ส่วนล่าง

“เห้ย!? จะ..จะเรียกไปกินข้าว แค่มาถามว่าจะกินอะไร.....แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนไม่ได้รึไงเล่า”

ร่างเล็กรีบหันหลังให้กับภาพตรงหน้าที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆ

“มีซุปกิมจิมั้ย อยากกิน”

“มี งั้นรีบแต่งตัวนะมินกยูแล้วนายค่อยลงไปกิน”

“ฉันไม่ลงไปกินในสภาพแบบนี้หรอกน่า” พูดจบร่างสูงเอื้อมมือมายีหัวก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไปแต่งตัว

“เฮ้อ...ไอ้บ้านี่ลูบจังเลย ลูบไปก็ไม่มีเลขให้เห็นหรอกนะ” คุณพูดพลางจัดทรงผมก่อนที่จะเดินไปยังห้องถัดจากมินกยู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“วอนู เปิดประตูหน่อยย” เมื่อคุณเห็นท่าว่าจะไม่มีเสียงตอบรับจึงถือวิสาสะ

ลองบิดกลอนประตูดูว่าล็อกหรือปล่าว

แกร๊ก..

อ่า..ไม่ล๊อคแฮะ

เมื่อเข้าไปก็พบกับบุคคลที่เป็นปัญหาต่อร่างเล็กอย่างมากกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง

ก่อนที่กำลังจะปลุกก็คิดวิธีแกล้งคนตัวสูงออก จึงเดินไปหยิบปากกาเมจิกที่อยู่บนโต๊ะมาละเลงบนใบหน้าอย่างมีความสุข

“คิก..คิก”คุณพยายามหัวเราะให้เบาที่สุดก่อนที่เจ้าตัวจะรู้สึกตัวขึ้น คุณก็กลับมาทำตัวเหมือนพึ่งเดินเข้าพร้อมสีหน้าเรียบเฉยเหมือนปกติ

“อ้าวนาย นอนอยู่เหรอ จะมาถามว่าเย็นนี้จะกินอะไร”เมื่อเห็นหน้าคนตรงข้ามที่พึ่งตื่นอย่างสะลึมสะลือบวกกับตัวอักษรที่เขียนลงไปบนใบหน้าทำให้ความพยายามที่จะกลั้นขำมันทนไม่ไหว

“ฮ่าๆๆ”คุณกองไปอยู่กับพื้นพร้อมใช้มือกุมท้องหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“อะไร?” คนตัวสูงสงสัยกับการกระทำของร่างเล็กจึงต้องเดินไปส่องกระจกก็พบกับลวดลายที่ถูกคนตัวเล็กละเลงจนมันเละอย่างไม่มีชิ้นดี

“ย๊าห์!  ซี!!มานี่เลยนะ!” วอนอูวิ่งไปกอดคอคุณจากด้านหลังพร้อมแย่งปากกามาจากมือ

จึงวาดรูปลงไปที่หน้าของคนภายในอ้อมแขนอย่างนึกสนุก

เมื่อคนที่อยู่ภายในอ้อมแขนดิ้นจึงทำให้ปากกาเมจิกยิ่งปัดป่ายไปโดนใบหน้าของคนตัวเล็กมากขึ้น

“ย๊าห์!! นายวอนู!! ปล่อยฉัน!!!!” คุณเริ่มคิดว่าไม่น่าไปแหย่นายวอนอูเล่นเลยน่าจะทำตัวดีๆแท้ๆ

ไม่น่าเลยจริงๆ

หลังจากเกิดสงครามกับนายวอนอูเป็นครั้งที่สองของวันก็ต้องเดินไปที่ห้องของตัวเองเพื่อไปถามคนในห้องว่าอยากจะกินอะไร

อุตส่าห์เกิดมาเป็นลูกคนเดียวแท้ๆเลย 

ยุ่งยากฉิบหาย

 แล้วคราบปากกาเมจิกอีก โอ้ย! ล้างไม่ออกแน่เลย

ได้แต่นึกในใจประตูได้เปิดออกมาจากด้านในก่อนที่จะเคาะประตู

ทำให้หมิงฮ่าวเห็นสภาพของคุณที่พึ่งออกมาจากห้องของวอนอู

“พี่ไปทำอะไรมาครับเนี่ย” หมิงฮ่าวประคองหน้าคุณก่อนที่จะยิ้มน้อยๆ

“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ  ว่าแต่...เย็นนี้กินอะไรดี มะ..หมิงฮ่าว”

คำพูดต้องถูกกลืนลงไปเมื่อหมิงฮ่าวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระดับเดียวกัน

“ผมกินอะไรก็ได้ครับ แค่พี่ซีทำผมก็กินหมดแหละ :)”

-TALK-

โอ้วไม่นะ พากันติดบ่วงหมิงฮ่าวละตอนนี้5555

แงงงคูมซูนดร็อปไปเลยเมื่อมาเจอหมิงฮ่าว

เดี๋ยพาร์ทหน้าจะพาคูมซูนจะมาทวงบัลลังก์5555

ตอนนี้สั้นนิดนึงเนาะ กราบขออำไพงามๆ

อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา มาจุ้บๆ>3<

B
E
R
L
I
N
?