ตอนที่ 2 : 행복 [II]
(รูปไม่เกี่ยวกะเนื้อเรื่องเลยนะคะะ)
หลังจากที่คุณได้ออกศึกกับวอนอูแล้วกลับเข้ามาพักที่บ้านทำให้คุณหัวเสียไปไม่น้อยเลย
ช่วงเย็นคุณจึงลงมาถามสิ่งที่อยากจะรู้มาตั้งแต่เห็นชายหนุ่มทั้ง 4หน่อ เดินเข้ามาในบ้าน
“นี่ม๊า ไหนว่าอย่างมาก 3คนไง นี่มากัน5เลยนะ”
“ใครเขาบอกว่าจะพักกันหมดล่ะ ลุงบอมซูเขาแค่มาส่งเด็กๆแค่นั้นแหละ เดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว”
“ถึงลุงบอมซูกลับก็เหลืออีก4คน ไหนม๊าบอก2-3คนไง”
“ซี..จะอะไรเยอะแยะแค่มาพักด้วยเฉยๆไม่ใช่มาปล้นบ้านนะ จะเดือดร้อนอะไรนักหนา”
“แล้วพวกนั้นจะอยู่นานมั้ยยย” คุณถามด้วยน้ำเสียงออกจะติดรำคาญนิดๆ
แค่วันแรกก็มาเด็ดผักของฉันแล้วอ่ะ จะให้บอกว่าถูกชะตาก็กะไรอยู่
“ป๊าบอกว่ารอเศรษฐกิจแล้วก็รออะไรหลายๆอย่างทางบ้านของเขาดีขึ้นก่อน”
“อะไรหลายๆอย่างนี่อะไรคะ”
“ม๊าจะไปรู้มั้ยล่ะ ถ้าอยากรู้ก็ไปถามป๊าสิ แต่ตอนนี้แกช่วยออกไปจากอาณาเขตนี้ก่อนได้มั้ย ม๊าทำอาหารไม่ถนัดเพราะแกเนี่ย”
ม๊าสะบัดมือเชิงไล่น้อยๆ
“นี่เห็นว่าเป็นม๊านะเนี่ย ถ้าไม่ใช้ม๊านะ ตบหัวหันไปแร้ววคิคิ”คุณหัวเราะน้อยๆกับคำพูดตัวเองแล้วจึงรีบวิ่งออกมากลัวว่าจะโดนดุ
“อ่า..ผักน้อย รีบโตไวๆนะ อยากกินแล้วง่า ฮ่าๆ”ร่างเล็กพูดพร้อมหยิบบัวรดน้ำรดผักอย่างทะนุถนอม
“เป็นบ้าอ่อ คุยกับผัก”
“นี่ไม่มีมารยาทเหรอ ทำไมพูดงี้”
“เมื่อตอนบ่ายเธอยังมาผลักฉันเลยนะ คิดว่าฉันลืมแล้วรึไง”
“ก็นายมาเด็ดผักฉันอ่ะ มันยังไม่โตเลยด้วยซ้ำ มันบอบบางนะรู้ปะ” ซีมองค้อนร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากบ้าน
“ไม่ได้เด็ดซักหน่อย ก็มันมีหนอนอ่ะอยากจะเขี่ยออกให้แต่มันดันไต่มือเลยเผลอสะบัดติดใบไม้มาด้วย”
“เหอะ แก้ตัวข้างๆคูๆเว่อ” คุณพูดพร้อมเดินหนีไปรดน้ำให้ห่างจากร่างสูงที่พึ่งจะอธิบายเหตุผลไป
“แล้วแต่เธอละกัน แค่จะมาบอกว่าห้องไม่พอ”
“แล้วมาบอกฉันทำไม ไปบอกม๊านู่น”
“ก็ม๊าเธอคุยกับพ่อเราอยู่”
“นายก็นอนด้วยกันดิ เบียดๆกันมั่งไม่ตายหรอกน่า” คุณกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย
อุตส่าห์ดีใจเเล้วนะที่คิดว่าไม่มีคนเรื่องมาก
“นี่เธอจะบ้าเหรอ ผิดผีโว้ย!!”
“งั้นนายจะนอนไหนล่ะ นายวอนู”
“วอนอู”
“จะเรียกวอนูมีปัญหา!? ก็เหมือนๆกันแหละน่า”
“เธอนี่มัน..จริงๆเลย ไปจัดการเรื่องห้องนอนแค่นั้นฉันก็พอใจละ” วอนอูเดินเข้ามาก่อนที่จะคว้าบัวรดน้ำพร้อมผลักให้คนตัวเล็ก
เดินตามไปอย่างว่าง่าย
แล้วคุณก็โดนไอ้วอนอูลากขึ้นมาข้างบนของบ้าน
“นายก็เรียกเพื่อนๆของนายออกมาสิ”
“นั่นแฝดน้องฉัน แล้วอีกสองคนก็ลูกพี่ลูกน้อง ไม่มีคนเป็นเพื่อนฉันซักคนสักหน่อย”
เมื่อวอนอูพูดคุณถึงกับอึ้งเพราะคนอะไรจะญาติเยอะขนาดนี้
นึกว่าเพื่อนกันซะอีกส่วนสูงก็เท่ากๆกัน หน้าตาก็ดูเหมือนอายุคราๆกัน
ยกเว้นก็แต่ที่มีคนนึงจะสูงเด่นกว่าคนอื่น
เมื่อมาครบกันทั้ง4คนจึงรีบเริ่มเข้าหัวข้อการสนทนาทันที ไม่อยากจะคุยกับพวกนี้นาน
ไม่ถูกชะตาโว้ย เรื่องมากกันชิบหาย
“นี่พวกนายจะนอนเบียดนิดเบียดหน่อยกันไม่ได้เลยเหรอ ห้องก็มีอีกตั้ง 3 ห้อง”
“พวกนายมีกัน 4 คน ก็แค่มีห้องนึงนอนกัน 2 คนแค่นี้เองคิดไรมาก”
“ผิดผี!” ทั้งสี่คนพูดขึ้นพร้อมกันทำให้คุณรู้สึกเอือมระอากับคนพวกนี้จริงๆ
“เป็นพี่น้องกันคิดไรมากวะ พวกนายหนิ...โอ้ยหน่อ” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มตบหน้าผากตัวเองหนึ่งที
ระบายอารมณ์โกรธที่มีต่อผู้ชายทั้งสี่คน
“งั้นเอางี้.... นายชื่อไร” คุณชี้นิ้วถามเรียงคน
“โฮ่ชิ โฮชิ๊” เขาพูดพลางส่งยิ้มให้ตาเป็นเส้นตรง
“โห่..ชิ๊? ชื่อแปลกเนาะ ฮ่าๆ” คุณหัวเราะแห้ง ทั้งที่ในใจคิดว่าชื่อเหี้ยไรวะ
“ที่จริงก็ โฮ – ชิ แค่อยากโอเว่อร์เฉยๆ จะได้ไม่เครียด ชื่อจริง ซูนยองจ้า” จ้ะ พ่อคนอารมณ์ดี
เขาพูดพลางทำปากกว้างๆตามเสียงที่พูด
“ผมหมิงฮ่าวครับ ไม่ใช่หมิงห่าวนะครับ ฮ่าว” สงสัยหมอนี่คนคงจะเรียกผิดเยอะแฮะเลยบอกเป็นเชิงไว้ก่อน
“มินกยู ฉันทำอาหารเก่งนะขอบอก”คนที่สูงที่สุดในกลุ่มพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ฉันถามแค่ชื่อปะ”
“ขอโทษจ้า แม่คนโหด” เขาพูดพลางเอื้อมมือมายีผม
เฮ้ย รู้จักกันไม่ถึงวัน นี่ยีผมเล่นกันแล้วเหรอ ไวไฟมากค่ะคุณพรี่
“ย๊าห์..”ก่อนที่จะเอ่ยปากว่าคนตรงหน้ากลับมีอีกคนพูดสวนขึ้นมาก่อน
“วอน-“
“วอนู เครู้จักแล้ว ไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์” เมื่อคุณพูดขึ้นทำให้วอนอูมองค้อนเหมือนคนโดนแย่งของเล่น
“ฉันคิดวิธีออกละ พวกนายก็โอน้อยออก”
“โอจนเหลือสองคนสุดท้าย สองคนนั้นก็นอนด้วยกันไง”
“ก็บอกว่าไม่อยากนอนด้วยกันไง เธอฟังไม่รู้เรื่องเหรอครับ” คำพูดเชิงจิกกัดหน่อยๆออกมา
จากปากของบางคนทำให้ตัวเล็กเริ่มจะอารมณ์ไม่ค่อยจะดี
“นี่วอนูนายไม่พูดกวนฉันสักห้านาทีมันไม่ตายหรอกนะ”
ก่อนที่คุณกับวอนอูจะตีกันม๊าของคุณกลับขึ้นบรรไดมาขัดซะก่อน
“ทำอะไรกันอยู่จ้ะ น่าสนุกเชียว”
“กำลังเลือกห้องอยู่ครับคุณน้า พอดีห้องมันไม่พอ เหลืออีกคนนึงอ่ะครับ”
หมิงฮ่าวตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส
เอ้อ น่ารักดีนะสไตล์หมวยๆ
“อ้าว แล้วทำไมไม่ไปนอนที่ห้องซีล่ะลูก ซีมีสองเตียงนะ ใหญ่ด้วย ได้ข่าวว่าซีพึ่งซื้อเครื่องทำความชื้นมาใหม่ด้วยนะ”
เมื่อม๊าคุณพูดเช่นนั้น สี่คนนี้ตาเป็นประกายเลย ฮ่าๆ น่ารักชะมัด
ทำให้คุณรู้สึกถึงลางไม่ดี ว่าจะมีคนเข้ามานอนด้วย 1 อัตรา
“ม๊า ซีเป็นผู้หญิงนะ” คุณเถียงคำโต
“เตียงก็ห่างกันอยู่หรอกน่า ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ละคนก็ไม่ใช่คนไม่ดีนะซี”
“ซียังไม่รู้จักพวกเขาดีเลยนะม๊า ถ้าเกิดเขาทำอะไรซีล่ะ” คุณกระซิบให้ผู้เป็นม๊า
กลัวคนที่ถูกกล่าวถึงจะไม่พอใจที่ซีไปกล่าวหา
“เด็กๆ งั้นม๊าคิดออกแล้ว มีคนนึงมานอนห้องลูกม๊ามั้ย อาทิตย์นึงค่อยเปลี่ยน จะได้ไม่ผิดผี ”
“เชี่ย..”คุณพูดพึมพำ เพราะตกใจที่ปกติม๊าของตัวเองจะไม่ค่อยชอบให้เข้าใกล้ผู้ชาย
อิสัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!
“เอางั้นก็ได้ฮะคุณน้า ดีกว่าผิดผีกะพวกนี้” ซูนยองพูดด้วยท่าทางเอียนอีกคนทั้ง3คน
“ยังกะฉันอยากนอนกะแกแหละ” วอนอูได้กล่าวไว้
“ผมก็ไม่ได้อยากนอนกับพี่อ่ะแหละ” หนุ่มน้อยหน้าจีนพูดเสริม
“แล้วแต่ครับคุณแม่”มินกยูพูดอย่างไม่ติดขัด
“เห้ยๆ ม๊าฉันไปเป็นแม่นายตอนไหนห้ะ!?”
“ไม่เป็นไรจะลูก เรียกแม่ได้เลยนะหรือม๊าก็ได้ตามใจเลย” นานเข้าคุณยิ่งช็อคกับคำพูดของม๊าตัวเอง
“งั้นม๊าไปด้านล่างก่อนนะ วันนี้ลุงบอมซูเขานัดป๊ากะม๊าไปกินข้าว ม๊าจะไปเตรียมตัว”
“เดี๋ยว..แล้วซีล่ะ”
“ก็ดูแลแขกไง ม๊ามีเพื่อนข้างบ้านอยู่ไม่เป็นไรหรอกน่า คิดมาก” คือมันอยู่ในบ้าน
ถ้าเกิดพวกนี่ล็อคคอไปเรียกค่าไถ่ คนข้างบ้านเขาคงจะรู้ทันมั้งม๊า
เห้อ….
แล้วม๊าก็เดินจากไปโดยที่ให้ลูกตัวเองจัดการเรื่องที่กำลังค้างกันอยู่
“เอ้า รออะไรล่ะครับ ตามนั้นเลยฮยอง”
“เดี๋ยว” คุณเริ่มเขินว่าสิ่งที่คุณกำลังจะพูดออกไปมันจะเหมือนผู้หญิงที่ดูไม่รักนวลสงวนตัวรึปล่าว
ที่ให้ผู้ชายเข้ามานอนในห้องด้วย
แต่ม๊าอนุญาตซะขนาดนี้ จะไม่คิดมากก็แล้วกัน
คิดแล้วเขิน
“เป่ายิ๊งฉุบ….ใครชนะคนแรกนอนอาทิตย์นี้ จากนั้นรองลงมาก็อาทิตย์ถัดไปตามลำดับ เค๊”
คุณกล่าวเสียงเรียบแต่แก้มทั้งสองข้างกลับขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
เป่า
ยิ๊ง
ฉุบ!!
“เย้!! พวกนายมันกากกกก ก๊ากกกกกก” เสียงสะใจของผู้ที่ชนะก่อนจะเยาะเย้ยคนอื่นด้วยความดีใจ
ก็มันแหงล่ะสิ ลืมเอาเครื่องทำความชื้นจากบ้านมา นึกว่าจะไม่มีซะแล้ว...
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“นี่นาย ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ยอ่ะ ว่าใครอายุเท่าไหร่กันบ้างจะได้เรียกถูก” คุณถามเขาในขณะที่เจ้าตัวกำลังจัดการสัมภาระของเขา
“ผมอายุ 15 ครับ โฮชิฮยอง มินกยูฮยอง วอนอูฮยอง 16 หมดเลยครับ” หมิงฮ่าวตอบคุณอย่างสดใส
ใช่แล้ว ฉันนอนกับหมิงฮ่าว อาทิตย์แรก
“อ๋ออออ ที่จริงนายไม่ต้องพูดเป็นทางการกับฉันมากก็ได้นะ กลัวนายเกร็งน่ะ ฉันอายุ 16” คุณยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่มองไปมุมไหนก็ดูน่ารักไปหมด
“ฝากตัวด้วยนะครับ พี่ซี” พูดจบรายนั้นก็ขยิบตาให้นึงที
นี่ควรเขินมั้ย!?
“พี่ซีทำงานดึกจังเลยอ่ะ เดี๋ยวตาคล้ำนะครับ” ฉันที่นอนคว่ำพร้อมพิมพ์งานในคอมไปพลางต้องตกใจกับ
พฤติกรรมของคนข้างที่อ้อมมือมาบีบเข้าที่หางตา
ฉันกับหมิงฮ่าวตกลงกันว่าจะเอาเตียงชิดกันเพื่อที่จะให้มีที่เพิ่มแต่ตอนแรกฉันคัดค้าน
หมิงฮ่าวก็บอกว่าให้เอาหมอนข้างคั่นไว้ก็ได้
และบอกว่าจะไม่ทำอะไรแน่นอนบวกกับลูกอ้อนของน้องแก
ใครจะทนไหววะ!!!
“นี่หมิงฮ่าวอย่าเข้าใกล้เกินสิ พี่เตือนนายแล้วนะ” ถึงหน้าคุณจะกลายเป็นลูกมะเขือเทศ
แต่ก็ต้องคีพลุค ชี้หน้าคาดโทษเด็กน้อยข้างๆที่อ้อนไม่หยุด
“ผมทำแบบนี้กับม๊าบ่อยอ่ะครับ แหะๆ” เขาเขยิบออกจากคุณเมื่อโดนตำหนิ
หลังจากนั้นความเงียบจึงเข้าปกคลุมห้อง
คุณเริ่มเปลี่ยนท่าในการพิมพ์เพราะนอนคว่ำนานๆมันปวดคาง
จึงเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิก้มพิมพ์แทน
“อ้ะ...มะ..หมิงฮ่าว ทำอะไรของนายเนี่ย?”
-TALK-
ตัดฉับๆๆ
หมิงฮ่าวเรานี่จะใสหรือไม่ใสน้าา5555
อาจจะมีผิดเรื่องการเขียนม๊าเป็นแม่ป๊าเป็นพ่อนะคะ
เราอยากให้นางเอกทุกคนเพลิดเพลินง่า
เลยใช้ป๊ากะม๊าแทน คิ้วท์ดีย์
อย่าลืมเม้นต์ให้กลจ.ด้วยจิ
รักนางเอกทุกคนนน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอนะค้าาาาาาาาาา