คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Bullying.....แกล้ง [5]
5
“เลิกได้แล้วนะ นิสัยชอบใคร แล้วชอบแกล้งน่ะ.....”
คำพูดของแบคโฮยังดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาตของมินฮยอนอยู่บวกกับคำพูดของจงฮยอนมันก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเขามากยิ่งขึ้น
นี้เขาแสดงออกมากไปเหรอ? ร่างสูงคิดในใจ ยืนพิงประตูห้องเรียนห้องนึงที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เขายังไม่อยากกลับบ้าน และดูเหมือนจงฮยอนก็ยังไม่ออกมาเช่นกัน
นี้เป็นเพียงโอกาสสุดท้ายของมินฮยอน ไม่รู้ว่าจะได้เจอจงฮยอนแบบสองต่อสองกันอีกเมื่อไหร่ หรือเขาจะควรบอกความในใจกับจงฮยอนดี? ร่างสูงยืนเกาะอกนิ่ง แต่ในใจมันกระสับกระส่ายกระวนกระวายไม่สามารถตัดสินใจได้เลย
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ หลังจากที่ทะเลาะกับตัวเองมานานว่าจะบอกหรือไม่บอก ร่างสูงตัดสินใจหันหลังเดินกลับไปที่ห้องน้ำ ที่สุดท้ายที่เขาแยกกับจงฮยอน
มินฮยอนเดินเร็วๆกลับมาถึงหน้าห้องน้ำจังหวะเดียวกับที่จงฮยอนเปิดประตูพอดีเลย ดวงตาของทั้งสองฝ่ายประสานกลับพอดิบพอดี จงฮยอนที่เกือบจะหลุดใบหน้าตกใจไปเขาก็ปั้นหน้านิ่งทันพอดี
“กลับมาทำไมละ จะมาสารภาพความในใจเหรอ” จงฮยอนยิ้มหยียวนกวนประสาท ร่างบางหมายจะแกล้งคนตรงหน้าให้เข็ดหลาบโดยใช้เพียงคำพูดเท่านั้นแหละ ด้วยความไม่รู้ของมินฮยอนก็คิดไปต่างๆนาๆว่า ทำไมร่างบางถึงรู้ใจเขาไปหมดละ ใบหน้าขาวของมินฮยอนกำลังจะเปลี่ยนสี..
“ใช่แล้ว ฉันชอบนายจงฮยอน” ประโยคง่ายๆสั้นๆออกมาจากมินฮยอนทันที่เมื่อจงฮยอนพูดจบ สีหน้ายียวนกวนประสาทของร่างบางหายไปหมดสิ้น นี้ได้ยินผิดไปรึเปล่า ถึงจงฮยอนจะแกล้งพูดเล่นให้อีกฝ่ายโมโหเล่นแต่ไหงได้คำตอบมาแบบนี้ละ
“นายว่าไงนะ?”
“นายพูดถูกแล้ว ฉันชอบนาย” มินฮยอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคอะเขิน ไม่คิดว่ามาสราภาพแล้วมันจะน่าอายขนาดนี้ เขาเริ่มอยากจะเดินออกไปจากตรงนี้แล้วละ
“นายจะชอบฉันได้ยังไง” กริยาที่ยิ่งยโสของจงฮยอนได้หายไปเกลี้ยง มินฮยอนเอียงคอมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่สงสัย ร่างบางนี้เริ่มทำให้เขาสับสนแล้วละ
“ก็นายทำเหมือนรู้ว่าฉันชอบนาย..” นิ้วเรียวยาวของมินฮยอนชี้ตนเองและชี้อีกฝ่ายประกอบไปกับคำพูด มินฮยอนแอบชอบจงฮยอนมาแต่แรก แต่จงฮยอนไม่เคยรู้ และดันเล่นใช้คำพูดกวนประสาทได้แทงใจดำซะด้วย
“ความจริงแล้ว..”
“อะไร?” น้ำเสียงมินฮยอนเปลี่ยนไป เริ่มน่ากลัวและเย็นชาขึ้น ไม่เคยมีใครมาสารภาพกับจงฮยอนแบบนี้มาก่อน ถึงจะเป็นคำพูดจากปากคนขี้แกล้งอย่างมินฮยอน เขาก็เขินได้เหมือนกัน
“นายชอบรังแกฉัน ฉันเลยพูดหลอกให้นายเลิกยุ่งกับฉันเฉยๆ...” ร่างบางเริ่มทำท่าหน่อมแน่ม ไม่อยากให้อีกคนโกรธที่เขาโกหก แต่ดูท่ามินฮยอนจะเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว เพราะความโกรธที่ถูกหลอกและความเขินที่ได้สารภาพความในใจไป มันผสมปนเปกันออกมาอยู่บนใบหน้าของเขา
“แต่ก็ไม่คิดว่า นายจะคิดอะไรกับฉันจริงๆ...” ขาเล็กเริ้มถอยไปด้านหลัง ร่างสูงก้าวเท้าขึ้นมาข้างในจังหวะเดียวกัน จงฮยอนรู้สึกถึงบรรยกาศที่เริ่มอึดอัดขึ้น ดูเหมือนว่ามันจะเลวร้ายกว่าครั้งแรกแน่ๆ..
“นายหลอกฉัน” มินฮยอนยกนิ้วเรียวชี้หน้าอีกฝ่าย ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธกริ้วราวจะกินร่างบางข้างหน้าได้ทั้งตัว
“นายตายแน่จงฮยอน” ร่างสูงก้าวฉับๆเข้าไปหาร่างบางที่กำลังจะหาทางหนีจากมุมห้อง แต่เขาก็ติดกลับซะแล้ว มินฮยอนแสยะยิ้มมุมปากอย่างสะใจที่สุด คนตัวเล็กบังอาจหลอกเขาได้ ต้องเจอดีหน่อยซะแล้วละ
“นายจะทำอะไร มินฮยอน!?” น้ำเสียงระแวง เหงื่อไหลไคลย้อยด้วยความหวาดระแวงวิตกกลัวคนข้างหน้าตนเองนี้ มินฮยอนส่งยิ้มราวกับปีศาจมาให้เขา
“มานี้!!” มินฮยอนตะโกนเสี่ยงดังลั่นเมื่อจงฮยอนวิ่งรอดผ่านตัวเขาไปที่ประตู แต่ก็โชคร้ายที่ข้อมือเล็กดันถูกคว้าทัน และดึงเข้ามาในอ้อทกอดของร่างสูง
“ปล่อยฉัน จะทำบ้าอะไร!” มือเล็กกำแน่นทุบอกร่างสูงแรงๆ แต่มันก็ไม่สะทกสะท้านมินฮยอนเลยซักนิด กลับเป็นที่น่าเอ็นดูด้วยซ้ำ
แขนแกร่งโอบร่างบางไว้แน่น ดวงตาคมมองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้ง ถึงจะชอบเขาจริงๆ แค่ร่างสูงก็เป็นคนที่แสดงความรู้สึกออกไม่เก่ง หรือไม่ก็แสดงออกแบบผิดๆ มือใหญ่ค่อยสัมผัสลงที่แก้มนุ่มอีกฝ่าย จงฮยอนหยุดดิ้นเมื่อถูกสัมผัสอุ่นเข้าครอบงำ
ริมฝีปากหนาค่อยๆกดจูบลงบนริมฝีปากของจงฮยอนเบาๆ ดวงตาคมหลับตาลงในขณะที่จงฮยอนกลับเบิกตากว้าง ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันเพียงเบาๆ แทนที่ว่ามินฮยอนจะทำรุนแรงแต่ครั้งนี้มันกลับต่างออกไป
มินฮยอนผละออกมาเล็กน้อง เลื่อนใบหน้าไปข้างหูของอีกฝ่าย ลมหายใจร้อนระอุกระทบกับซอกคอสวย น้ำเสียงนุ่มนวลกระซิบข้างหูของเขาเบาๆ
“จงฮยอน ฉันชอบนายมานานแล้ว” เสียงกระซิบตลบอบอวนไปด้วยความนุ่มนวล ถึงจะออกจากปากของมินฮยอนแต่มันก็ทำให้ร่างบางเขินได้ซึ่งเกือบจะยิ้มออกมาแต่ก็หุบไว้ทัน เมื่อระลึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นได้
“คนบ้า!!” จงฮยอนผลักอีกฝ่ายออก มินฮยอนมองเขากลับด้วยสีหน้างงงวยว่าเขาทำอะไรผิด
“คนชอบกัน เขาทำแบบนี้ที่ไหนละ”
“ทำอะไร?” มินฮยอนหรี่ตามองถามอีกคนด้วยความสงสัยว่าเขาทำอะไรผิด เมื่อกี้เขาก็แค่จุ๊บเบาๆเท่านั้นเอง
“ก็นายพึ่ง...”
“พึ่งอะไร?” มินฮยอนคิ้วขมวดมองอีกฝ่าย ชายหนุ่มพยายามคิดทบทวนว่าตัวเองทำอะไรไปก่อนหน้านี้แต่ก็ความจำสั้นซะจริงๆ จงฮยอนชักสีหน้าไม่พอใจหนัก อยากจะบอกแต่ก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน
“นายขืนใจฉัน” ในที่สุดร่างบางก็พูดออกมา เขาหลบสายจากอีกฝ่าย อับอายที่ตนเองพูดอะไรออกมา มินฮยอนถึงกับหลุดขำ เรื่องก่อนหน้านี้นั่นเอง
“งั้นเรามาต่อ”
“หา?”
“เรามาต่อเถอะจงฮยอน” มือหนาดันประตูปิดดังปั๊ง จงฮยอนสะดุ้งกับเสียงของประตู ถอยหลังกรูดติดผนัง เขาคงจะไม่รอดแน่ สารรูปของมินฮยอนตอนนี้เหมือนกับแวมไพร์กระหายเลือด รูปร่างสูงโปร่งบวกกับผิวขาวซี้ด ใบหน้าโหดเหี้ยมกระหายเลือด ตอนนี้จงฮยอนก็ไม่ต่างอะไรกับเหยื่อ
ร่างสูงเข้าประชิดตัวร่างบาง แขนแกร่งโอบกอดร่างอีกฝ่ายไว้แน่น ไม่ยอมให้ร่างบางหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา จงฮยอนมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ ไม่ได้นาน สันจมูกโด่งสวยค่อยๆซุกไซร้ซอกคอสวยอย่างกระหาย มือเล็กพยายามจะทุบอกอีกฝ่ายและตะเกียดตะกายออกจากร่างสูงที่หื่นกระหาย
“หยุดนะ มินฮยอน!” จงฮยอนหลุดจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย เขาผลักมินฮยอนออกสำเร็จ มินฮยอนล้มลงกระแทกกับพื้นกระเบื้อง แต่ก่อนที่จะล้มลงไปนอนกับพื้น แขนยาวๆก็ไขว่คว้าข้อมือเล็กของจงฮยอนและดึงร่างบางให้หล่นมาทับตนเอง
มือใหญ่ลูบเอวบางที่นอนทับเขาอยู่และโอบไว้ จงฮยอนเงยหน้าขึ้นออกจากอกแกร่ง เมื่อไหร่ถึงจะหลุดออกจากผู้ชายคนนี้ได้ มินฮยอนนี้มันมือปลาหมึกจริงๆ
มือใหญ่ค่อยเลื่อนขึ้นลูบแผ่นหลังบาง จงฮยอนพยายามลุกขึ้นจากร่างที่นอนราบกับพื้นอยู่ มินฮยอนลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งแทน กลายเป็นร่างบางกำลังนั่งคร่อมตักของเขาอยู่
“จงฮยอน ฉันชอบนายจริงๆ” เสียงหวานละมุนเอ่ยกระซิบข้างหูของร่างบาง ริมฝีปากหนาแตะเบาๆที่แก้มใสของจงฮยอนครั้งแล้วครั้งเล่า ปากเอาแต่พร่ำเพ้อว่าชอบ
“แล้วนายชอบฉันบ้างรึเปล่า”
“มินฮยอน อย่า” ร่างสูงตั้งคำถาม แต่ใบหน้าดันซุกไซร้ซอกคอสวย สูดดมความหอมหวานของร่างบาง ยิ่งใกล้กันแค่ไหนมันก็ยิ่งใช่ มือใหญ่ของมินฮยอนรวบข้อมือเล็กของจงฮยอนไว้แน่น เลื่อนใบหน้าลงมาจูบที่ไหล่บาง จงฮยอนเริ่มเหนื่อยที่จะต้องขัดขืนอีกคนแล้ว ร่างกายอ่อนล้ามากพอแล้ว หรือเขาจะยอมมินฮยอนไปดี?
“พอแล้ว มินฮยอน!” ร่างบางร้องห้ามเมื่อคนตรงหน้ากำลังปลดกระดุมเสื้อเขาอย่างรีบเร่ง มินฮยอนดึงเสื้อออกจากร่างบาง กดจูบไปที่ไหลเปื่อยอย่างหลงใหล ลากลิ้นร้อนลงมาที่ยอดอกสีสวยสะดุดตาที่ประดับอยู่บนร่างกายสวยเนียน ปากหนาดูดเลียยอดอกอย่างกระหาย ใบหน้าสวยเงยขึ้นพยายามจะกลั้นอารมณ์ของตนเองไว้
“ทำไมน่ารักแบบนี้ จงฮยอน” เมื่อเห็นเรื่อนร่างของคนตรงหน้าชัดเจนขึ้น ความรู้สึกร้อนรุ่มก่อตัวภายในร่างกายของมินฮยอน ความรู้สึกแน่นตรึงเริ่มแผลงฤทธิ์ภายใต้กางเกงของเขา
มือหนาประครองเอวบางไว้ ออกแรกยกขึ้นจงฮยอนจับไหล่อีกคนไว้ สงสัยว่าอีกคนจะทำอะไร เสียงรูดซิบกางเกงกระทบเข้าที่โสตประสาตของจงฮยอน เขาก็รู้ทันทีเลยว่ามินฮยอนตั้งใจจะทำอะไร
“ไม่เอา มินฮยอน!!” มือเล็กพยายามปัดป่ายไม่ทั่วตั้งใจจะไม่ยอมเขาท่าเดียว
“อยู่เฉยๆ” เสียงนุ่มในคราแรกกลับเปลี่ยนไปฟังดูเย็นชา จงฮยอนอยู่เฉยๆตามที่อีกฝ่ายบอกแต่ในใจก็ขัดแย้งกับที่กระทำอยู่
“อย่าขัดขืนนะจงฮยอนไม่งั้นฉันจะตีนายแน่ๆ” คำขู่ในน้ำเสียงเชิงตลกของมินฮยอนมันแอบแฝงไปด้วยความอำมหิต จงฮยอนกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว นึกสภาพตัวเองหลังจากนี้ไม่ออกว่าจะเป็นยังไง แต่ที่เขาคิดได้ตอนนี้ก็คือ เลิกเรียนเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนแรกที่วิ่งออกจากโรงเรียนเลย
นี้คือสิ่งที่คนชอบกันเขาทำงั้นเหรอ สารภาพความในใจและลงมือจัดการเผด็จศึกเลย มินฮยอนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คนบ้ากาม..
“เดี๋ยว” มินฮยอนเงยหน้ามองอีกฝ่ายเมื่อมีเสียงมารบกวน มือซนกำลังจะจัดการถอดกางเกงของร่างบางอยู่แล้วเชียว
“คนชอบกันเขาไม่ทำแบบนี้กันนะ” จงฮยอนพยายามสู้หน้าอีกฝ่ายพูดจาฉะฉานอย่างแรงกล้า หมายให้อีกคนฟังและทำความเข้าใจ
“มาสารภาพความในใจ แล้วมาทำแบบนี้ได้ยังไง...”
“ทำอะไร...”
“คนบ้า!!” ก็เห็นอยู่ว่ามินฮยอนกำลังจะทำอะไรเขา ยังมิน่ามากวนประสาทกันอีก มินฮยอนยิ้มกว้างให้อีกคน
“หลังจากตอนนี้ ฉันจะรับผิดชอบนายเอง”
“หา ? นายจะบ้าเหรอไง”
“ไม่บ้าหรอก...” มือหนาเอื้อมดึงกางเกงอีกคนออก ไม่ถนัดมากนักเพราะร่างบางกำลังนั่งอยู่บนตักเขา มินฮยอนกระชากางเกงเจ้าปัญญาหาออกออกไปให้พ้นทางได้ เหลือแต่ชั้นในตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มจุดสำคัญเอาไว้
[NC CUT] ขอได้ที่ทวิตเตอร์ @eimsofia
หลังจากเสร็จกิจกรรมรักกันเรียบร้อย ก็เป็นเวลาพระอาทิตย์ตกดินพอดิบพอดี แน่นอนว่ามินฮยอนจะปล่อยให้ร่างบางที่เขาหมายปองนี้กลับบ้านคนเดียวเหรอ
“อย่าจับ!”
“อย่ายุ่ง!”
“ไอบ้า!”
“ปล่อย!”
เสียงเอ็ดของจงฮยอนดังขึ้นทุกครั้งเมื่อมินฮยอนสัมผัสตัวจงฮยอน แต่สิ่งที่มินฮยอนตั้งใจจะทำก็ตือแต่จับมือเท่านั้นเอง..
“ถ้านายยังไม่เลิกวีน พรุ่งนี้นายเจอดีแน่” มินฮยอนรู้ว่าบ้านของจงฮยอนอยู่ไหน แน่นอนสำหรับคนที่แอบชอบมานาน เจ้าตัวก็ต้องทำการบ้านมาดี จงฮยอนถึงกับแปลกใจเมื่อมินฮยอนอาสาจะพามาส่งเพราะมึงมืดแล้ว และนี้เขาก็ไม่ได้บอกที่อยู่บ้านของตัวเองด้วยซ้ำ
“พรุ่งนี้มารับนะ ห้ามออกไปก่อนเข้าใจไหม” เมื่อมาถึงหน้าบ้านของจงฮยอน มินฮยอนจอมเผด็จการก็ทำทีสั่งใหญ่
จงฮยอนไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเปิดประตูบ้านของตนเองดังปึ้งปัง ไม่แยแสอีกฝ่าย
“ฝันดี คุณแฟน..”
“ฉันไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“ตั้งแต่นายมาอยู่บนตัวฉัน” ร่างสูงหันหลังและเอ่ยขึ้นมาตั้งใจจะปกปิดรอยยิ้มของตนเองจากอีกฝ่าย
“ไอบ้า!!” ร่างบางไม่ไหวตะโกนไล่หลังมา มินฮยอนเดินมือล้วงกระเป๋ากางเกงกลับบ้านอย่างสำราญใจ
.
.
.
.
.
.
ยามเช้าแสนวุ่นวายที่โรงเรียนมัธยม จวนจะใกล้เวลาเรียนเต็มที แต่เล่านักเรียนก็ต่างคุยเล่นกันอย่างไม่สนใจอะไร ทางเดินของตึกที่เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนโต บ้างยืนเกาะกลุ่มคุย วิ่งไปวิ่งมาบ้างก็มี
หน้าประตูห้องเรียนที่ไม่มีใครเพราะห้องนั้นมันคือห้องริมสุดของชั้น เป็นห้องคอมพิวเตอร์เก่าที่ไม่ใช้แล้วนั่นเอง ร่างใหญ่ที่โอบกอดร่างเล็กจากข้างหลัง กำลังโยกตัวซ้ายขวาอย่างละมุน ร่างเล็กก็เคลื่อนตัวไปตามแรงของอีกฝ่าย มือเล็กจับมือที่กำลังโอบเขาอยู่
“ทีหลังต้องมาโรงเรียนเช้าๆ”
“ทำไมละ”
“มาอยู่กับมินกิ” แบคโฮเอาคางเกยศีรษระอีกฝ่ายและยังไม่หยุดโยกตัวไปมา ราวกับเด็กเล็กๆสองคนเล่นกันอยู่
“เดี๋ยวฉันมานะมินกิ” แบคโฮผละออกจากร่างเล็กชั่วครู่เมื่อดวงตาคมชำเหลืองเห็นร่างสูงโปร่งของเพื่อนรักของเขาจากไกลๆ คนตัวโตไม่รอช้าที่จะเดินมุ่งหน้าไปหาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่แอบแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“ว่าไง เจ้าชายมินฮยอน” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นจนต้องทำให้เจ้าของชื่อหันกลับมา มินฮยอนมาโรงเรียนคนเดียว ดูท่าทางรีบเร่งซะด้วย ถึงมันจะไม่เช้ามากเวลานี้ แต่มินฮยอนไม่ได้มาโรงเรียนสาย
“เมื่อวานเป็นยังไง” ใบหน้าเปื้อนยิ้มทะเล้นของแบคโฮยังไม่หยุด ถึงเขาจะไม่ได้อยู่เห็นแต่เขาก็แน่ใจเลยละว่า เมื่อวานนี้ เขากับมินฮยอนก็ไม่ได้ต่างกันนักเลย
“ก็ดี” มินฮยอนบอกปัด เรื่องอะไรเขาจะต้องเล่าเรื่องกิจกรรมให้คนอื่นฟังด้วย มันเรื่องส่วนตัว แบคโฮหัวเราะในลำคออยู่ครู่หนึ่ง
“จงฮยอน นั่งอยู่ในห้อง” แบคโฮชี้ไปที่ห้องเรียนที่ถัดไปพีนงห้องนึงจากตำแหน่งที่คนทั้งสองยืนอยู่ พูดจบแบคโฮไม่รอช้าเดินกลับไปหาวานใจของเขาที่เดิม
มินฮยอนมองลอดเข้าไปในห้องเห็นจงฮยอนกำลังนั่งเก็บของอยู่ มินฮยอนแสยะยิ้ม บอกให้รอก็ไม่รอ ต้องคุยกันหน่อยแล้วละ..
End ♥
Talk ♥
อ่อยย ไหนที่สุดก็จบแล้ว มินเจเล่นเอาหอบแฮ่กๆ อีกคนก็หนีๆ อีกคนก็จะเอาๆ ฮ่าๆๆ จบแล้วนะคะ ช่วยติดตามเรื่อง เหมียว เหมียว กันต่อ และช๊อตฟิคเรื่องต่อไปด้วยนะคะ ฮ่า
♥ ไม่แน่ว่าอาจจะมีตอนพิเศษส่งท้ายนะคะ ติดตามค่า ♥
ความคิดเห็น