[NU'EST] Bullying........แกล้ง [BaekRen & MinJ]

ลำดับตอนที่ #2 : • Bullying.....แกล้ง • [2]

CRY .q

2

“มินฮยอน อารอนฮยอง พวกนาย พอได้แล้ว” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเชิงดุ ห้ามปามเพื่อนของเขา ร่างใหญ่ขายตามองร่างบางทั้งสอง จงฮยอนค่อยๆพยุงมินกิขึ้นจากพื้น

“เล่นๆกันเองน่ะแบคโฮ” อารอนเอ่ยขึ้นพราหัวเราะแห้งๆให้

“ถ้าผมจับฮยองเล่นแบบนั้นกับมินฮยอนบ้างละ จะชอบไหม” อารอนเงียบ มินฮยอนแสดงสีหน้าไม่พอใจ เดินไปตรงหน้าร่างใหญ่

“ทำไมวะ ไอสองคนนี้แมร่งตุ๊ด” มินฮยอนกล่าวอย่างกับเด็กนิสัยเสีย แบคโฮชายตามองอีกฝ่ายพยายามกลั้นขำ

“จะขำอะไร”

“มินฮยอนเอ๋ย...” แบคโฮกล่าว ก้มหน้าไปกระซิบทีหูอีกฝ่าย

“เลิกได้แล้วนะ นิสยชอบใคร แล้วชอบแกล้งน่ะ.....” แบคโฮยิ้มกว้าง เขาผละออกมา ตอนนี้คนที่ขำไม่ออกก็คือมินฮยอนแล้วละ...

“เลิกเรียนแล้ว กลับบ้านไปกันซะสิ” เสียงเข้มเอ่ยอย่างหาเรื่อง ราวกับตัวเองเป็นเจ้าถิ่นยังไงอย่างงั้น

จงฮยอนพยายามจะแกะเชือกที่ร่างของมินกิอยู่ ในขณะที่กลุ่มคนพวกนี้เริ่มสลายกันไปหมดแล้ว

“นายกลับไปเถอะ ฉันจะจัดการเอง” แบคโฮกล่าว จงฮยอนก้มโค้งให้อีกคนก่อนจะเดินเร็วๆออกไป ถึง 3 คนนี้จะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ดูเหมือนว่าแบคโฮจะเป็นคนดีที่สุด เขาใช้ได้เลยทีเดียว

“ตามมา เชือกเส้นใหญ่ขนาดนี้ แกะไม่ออกหรอก” แบคโฮบอกกับคนตัวเล็ก มินกิไม่ได้พูดอะไร แบคโฮกวักมือเรียกให้เขาเดินตามไป แบคโฮช่วยเขาไว้ ... คนที่เขาแอบชอบได้ช่วยเขาไว้ ... ไม่มีอะไรน่าดีใจไปกว่านี้ การถูกแกล้งเป็นเครื่องมือที่ทำให้แบคโฮสนใจเขาได้ ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณอารอนกับมินฮยอนไหม

แบคโฮใช้กรรไกรในห้องศิลปะตัดเชือกที่ร่างของมินกิ แต่แย่หน่อย เชือกเจ้ากรรมดันหนามาก ต้องใช้เวลา เงื้อนที่มัดก็เป็นเงื้อนตายซะด้วย มินกิยืนหันหลังให้อีกคนตัดเชือกให้อยู่ บรรยกาศในห้องช่างเงียบเชียบ มีแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังพ้นลมเย็นๆออกมา

“ขอบคุณ” เสียงแหบพร่าของร่างเล็กเอ่ยออกมา แบคโฮหยุดชะงักเมื่อเสียงหวานเอ่ยขึ้น เขายิ้มน้อยๆ

“ทีหลังอย่าให้พวกนั้นแกล้งได้นะ” เสียงเข้ม ที่แอบแฝงไปด้วยความอบอุ่นนั้นกล่าว ใบหน้าขาวหวานขึ้นสี เขาช่างใจดีเหลือเกิน

“ขาดละ” แบคโฮดึงเชือกให้หลุดจากร่างเล็ก มือเล็กลูบตามผิวที่ถูกเชือกรัดเป็นเวลานาน เจ็บเหลือเกิน...

“โหว เป็นรอยเลย” แบคโฮจับแขนเล็กเบาๆ กวาดสายตามองไปทั่วร่างของอีกฝ่าย มินกิสะดุ้ง รีบถอยออก เมื่อร่างใหญ่เห็นดังนั้น เขายิ้ม

“เป็นอะไร ฉันไม่แกล้งนายหรอก” แบคโฮยิ้มละไมล์ให้ร่างเล็ก มินกิหลบสายตาอีกฝ่าย เขากำลังจะเป็นบ้า...

“ฉันกลับก่อนละ”

“เดี๋ยว” เมื่อคนตัวเล็กกำลังจะก้าวเท้ากลับ เสียงของร่างใหญ่ก็รั้งเขาไว้ มินกิค่อยๆหันไปมองเขา แบคโฮยืนเกาะอกพิงโต๊ะเรียนอยู่ นัยน์ตาขมเข้มกำลังจดจ้องมองเขาอยู่ ร่างบางเริ่มจะหวั่นไหว

“มีอะไร”

“นายชอบฉัน...ฉันรู้นะ” มินกิเบิกตากว้าง ไม่เชื่อหูตัวเอง คนตรงหน้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน เขาไม่เคยบอกใครเลยนะ ร่างใหญ่ค่อยๆก้าวมาหาเขา มินกิเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างระแวง ขาเล็กค่อยๆก้าวถอยหลัง

มือหนาเอื้อมออกไปจับไหล่บางทั้งสองข้าง เขาค่อยๆเขยิบหน้ามาใกล้ใบหน้าหวาน มินกิจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา คนตรงหน้าจะทำอะไรกันแน่ จะแกล้งกันเหรอ

“ฉันก็ชอบนาย...” หน้าผากอุ่นของทั้งสองฝ่ายประกบกัน ใบหน้าขาวหวานขึ้นสี นี้มันเกิดอะไรขึ้น  มันคือความจริง หรือเขาฝันไป

“เลิกแกล้งกันได้แล้ว” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เขาหลบสายตาจากคนตรงหน้าไป ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง

“ไม่ได้แกล้งนะ” เสียงเข้มกล่าว มือหนาโอบเอวเล็กเข้ามาแนบชิดตนเอง มินกิดันอกอีกฝ่ายไว้ด้วยความตกใจ

“ปล่อยฉันนะ”

“ทำไมไม่ปากเก่งเหมือนตอนอยู่ข้างนอกละ...เห็นตะโกนด่าพวกนั้นซะยับ”

มินกิขมวดคิ้ว เงยหน้ามองคนหน้าด้วยความไม่พอใจ ถึงจะเป็นคนที่ชอบ แต่มาละลาบละล้วงแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ

“ปล่อยฉัน!!”  คนตัวเล็กอยากจะทุบตีคนตรงหน้านี้จริงๆ เสียแต่ว่าชายคนนี้ร่างใหญ่เหลือเกิน... แบคโฮยิ้มพลางลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู นั้นยิ่งทำให้มินกิยั่วะใหญ่ มือเล็กตีมืออีกฝ่ายแรงๆ

“เจ็บนะ”

“สม” มินกิผละออกจากอีกฝ่าบ ร่างบางเบะปากอย่างอารมณ์เสีย แต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกไปไกล ร่างเล็กถูกสวบกอดแน่นจากร่างใหญ่ ไออุ่นปกคลุมทั่วร่างคนทั้งสอง

“อย่า” ร่างเล็กดิ้นไปมาในอ้อมกอดหมายจะออกจากร่างของอีกฝ่าย แบคโฮกอดแน่น ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอ สัมผัสถึงลมหายใจร้อนระอุ

“ปล่อยยย” มินกิลากเสียงยาวดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอด แบคโฮช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้น ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ โอบคออีกฝ่ายแน่น  เมื่อดวงตาทั้งสองฝ่ายประสานกัน ดวงตากลมโตสวย หวาน สารพัดคำบรรยายได้ ชายหนุ่มได้ตกหลุมรักคนในอ้อมแขนนี้เข้าเต็มเปา ตั้งแต่แรกพบ

.

.

.

.

.

.

.

“มินกิอา.. ทำปุอิ๊งๆให้ดูหน่อยสิ..” เสียงกลุ่มนักเรียนหญิงฮือฮาใส่ชายหนุ่มร่างบางตรงหน้าห้องเรียน หนุ่มน้อยหน้าหวานยิ้มอายๆ ส่ายหน้าลูกเดียว แต่กลุ่มักเรียนขอร้อง อยากจะเห็นคนตรงหน้าทำท่าน่ารักๆให้ดู

มินกิเป็นที่ป๊อบปูล่าต่อกลุ่มนักเรียนหญิงด้วยความที่มีใบหน้าสวยราวกับผู้หญิงและยังมีท่าทางที่น่ารักอีกด้วย

“เถอะนะ มินกิ นายน่ารักออก” นักเรียนหญิงยังข้อร้องต่อ มินกิถอนหายใจเบาๆ รีบๆทำ คนพวกนี้จะได้ไป

“ปุอิ๊ง ปุอิ๊ง ~” มินกิกำมือทั้งสองข้างยกขึ้นมาใกล้ๆแก้มขยับมือพร้อมส่งเสียงประกอบ เรียกเสียงกรี๊ดจากเด็กสาวได้ไม่แพ้พวกนักเรียนชายหล่อๆเลย

“เมื่อกี้เห็นปะ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสะกิตเพื่อนร่างใหญ่ข้างๆเขาที่กำลังยืนพิงล็อกเกอร์อยู่

เพื่อนคนนั้นไม่ตอบ เอาแต่ยืนจ้องไปยังกลุ่มนักเรียนผู้หญิงพวกนั้น ดวงตาขมมองทะลุผ่านไปยังเด็กสาวพวกนั้น ช่างบังเอิญที่คนตัวเล็กก็มองเขาอยู่ด้วยเช่นกัน

แบคโฮหลบสายตาไปจากอีกฝ่ายทันที แสร้งทำเป็นหันหลังใส่ตู้ล็อกเกอร์

“ทำไรอะ” มินฮยอนหันไปถามเพื่อนของเขาที่อยู่ดีๆก็ยืนหันหลังซะงั้น

“จะเก็บของ”

“เก็บของ? ตู้ล็อกเกอร์นายไม่ได้อยู่ตรงนี้ซะหน่อย” มินฮยอนกล่าว มองเพื่อนเขาอย่างงงๆ แบคโอหันไปมองหน้ามินฮยอน มือเกาหัวแกรกๆ

“เออว่ะ..” ร่างใหญ่กล่าวแบบมึนๆและเดินออกไปจากตรงนั้น มินกิเห็นเขารึเปล่าเมื่อกี้ ถึงจะไม่แสดงออก แต่เขาน่ะอายมากๆ 

เป็นเวลานานแล้วที่ชายร่างใหญ่เฝ้ามองคนตัวเล็กคนนี้มานาน...ไม่เคยบอกใคร เขาไม่ได้หลงตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่า มินกิก็คงจะมีใจให้เหมือนกัน ทำไมน่ะเหรอ.....?

.

.

.

.

.

.

.

.

“ย๊า!” ชายหนุ่มร่างใหญ่ออกแรงฟันดาบไปมากลางอากาศ เขากำลังซ้อมอยู่นั้นเอง ในยิมมีคนไม่ค่อยเยอะมาก บางกลุ่มเกาะกลุ่มคุยกัน บางกลุ่มซ้อมเทควันโด เต้น นั่งกินขนมก็ยังมี แบคโฮคนเดียวที่ซ้อมดาบอยู่ตรงมุมของโรงยิม ไม่ต้องการให้ใครมาอยู่ใกล้ๆ เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุเป็นได้

ร่างเล็กเดินเข้ามาในโรงยิม เขาจะมาที่นี้นานๆที เขาไม่ใช่นักกีฬาอะไรหรอก ออกจะอ่อนแอด้วยซ้ำไป มาที่นี้เพียงเหตุผลบางอย่าง เขามองหาเป้าหมาย ดวงตากลมกวาดสายตามองไปทั่ว ร่างใหญ่กำลังซ้อมฟันดาบอยู่ เท่มากเลย คนตัวเล็กยืนเกาะประตูโรงยิมมอง ซึ่งไม่ไกลจากเป้าหมายมากนัก ถึงใบหน้าจะดูเฉยเมยเวลานี้แต่ในใจเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข เหมือนกับเด็กสาวแอบดูรุ่นพี่ที่แอบปลื้มมานาน

มินกิคิดว่าเขาคงยืนเกะกะหน้าประตูเป็นแน่ จึงเดินเข้ามาในโรงยิม หาที่นั่งตรงอัฒจรรย์ชั้นล่างสุด นั่งเพียงครู่หนึ่งเดี๋ยวก็ออกไปแล้ว มินกิคว้าไอแพดขึ้นมาแสร้งทำเป็นถ่ายรูป และยังมิวายแอบมองร่างใหญ่ที่กำลังซ้อมอย่างทรหด เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ตัวเขานั้นอยากจะเดินเข้าแล้วซับเหงื่อให้จริงๆ...  ไม่สิ นี้เขาคิดอะไรออกไปนะ มินกิสะบัดหน้าเรียกสติตนเองกลับมา เขาเก็บไอแพด นั่งเบะปากกับตนเอง

คนสองคนต่างเฝ้ามองซึ่งกันและกันมาเป็นเวลานาน ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ เวลาที่มินกิเผลอเขามักจะถูกแอบมองโดยคนร่างใหญ่อย่างไกลๆ ห่างๆอย่างห่วงๆ ถึงแม้ว่ามินกิมักจะถูเพื่อนสนิทของเขาแกล้งอยู่หลายหน เขาไม่ห้ามแต่ก็มองดูไม่ให้มันเกินไปเท่านั้น ไม่อยากจะเปิดเผยหัวใจตนเองให้ใครรู้ แต่มันก็ถึงเวลาซะแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

“มินกิ...”

“ปล่อยฉันลง” เสียงเล็กแทรกขึ้นมา แบคโฮวางอีกคนลงโดยดี

“มินกิ นายก็ชอบฉันใช่ไหม”

“ไม่ได้ชอบซักหน่อย” คนตัวเล็กปากแข็ง เรื่องอะไรจะบอกละจริงไหม แบคโฮชะงักเล็กน้อย เขาไม่เชื่อหรอก

“โกหก”

“ไม่ได้โกหก!!” สิ้นเสียงคนตัวเล็ก ใบหน้าหน้าหวานถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่ ริมฝีปากหยักสวยถูกสัมผัสจากริมฝีปากร้อนจากอีกฝ่าย ตวงตากลมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือหนาโอบเอวบางเมาแนบชิด มินกิพยายามดันอกแกร่งออก แน่นอนว่าคนตัวใหญ่กว่าไม่สะเทือนกับแรงแค่นี้หรอก

ลิ้นหนาพยายามแทรกเข้าไปในโพรงปากบาง มินกิปิดปากแน่นขัดใจอีกฝ่าย แบคโฮผละออกจากริมฝากบาง มือหนาดันร่างเล็กถอยหลังติดโต๊ะ มือหนาจับเอวบางยกขึ้นนั่งบนโต๊ะ มินกิพยายามจะลงมาแต่มือหนาดันร่างเล็กไว้

ดวงตาคมจับจ้องไปที่หน้าหวาน จนคนตัวเล็กต้องหลบสายตาด้วยความอาย มือหนาประคองใบหน้าหวานให้หันมาตรงหน้าตนเอง

“ฉันชอบนาย...”

“หยุดแกล้งได้แล้ว” มินกิไม่อยากจะเชื่อว่านี้คือความจริง ถ้าเป็นฝันก็คงเป็นฝันดีที่สุดเท่าที่เคยฝันมา แต่ถ้ามันไม่ใช่ละ มันดีเกินไปกว่าที่จะเป็นเรื่องจริง

“ไม่ได้แกล้งนะ....” ดวงตาที่แข็งกร้าวได้เปลี่ยนไปเป็นดวงตาที่อ่อนโยน อาทร ห่วงใย อีกฝ่าย และ จริงใจ ใช่ เขาไม่ได้โกหก คนตรงหน้าเขาพูดความจริง

“นายก็ชอบฉัน อย่ามาโกหกหน่อยเลย..” แบคโฮยิ้มกวนประสาทให้ร่างเล็ก มินกิทุบลงบนอกแกร่งอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้

“ให้ฉันออกไปนะ”

“ไม่จนกว่านายจะยอมรับ” มินกิขมวดคิ้วไม่พอใจอีกฝ่าย ในขณะที่แบคโฮยิ้มร่าให้

“ฉันชอบนาย...” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ เบือนหน้ามองไปทางอื่น ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูสวย ร่างใหญ่ได้ฟังคำตอบสมใจอยากแล้ว มือหนาประคองใบหน้าเล็ก ประกบจูบริมฝีปากสวย

หัวใจเต้นตึกตักแทบหลุดออกจากร่าง มันเหมือนกับฝัน และเขาก็ไม่อยากจะตื่นจากฝันดีนี้ แบคโฮถอนปากออก ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ นิ้วเรียวยาวจับคางสวยไว้

“อ้าปากหน่อยสิ คนสวย...” ไม่ทันที่ร่างเล็กจะกล่าวอะไร ริมฝีปากของเขาถูกครอบครองอีกครั้ง ปากหยักเผยอปากต้อนรับลิ้นร้อนเข้ามาชิมความหอมหวานจากภายใน ปากหนาดูดเลียลิ้นเล็กอย่างสนุกปาก มินกิปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ หลับตาพริ้มรับสัมผัสจากอีกฝ่าย ห้องเรียนที่ก่อนหน้านี้ถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กำลังจะปะทุขึ้นเหมือนกับภูเขาไฟก็ไม่ปาน จากร่างทั้งสองที่กำลังสุขสมกันอยู่

มือใหญ่โอบเอวเล็กให้แนบชิดกับตนเองมากขึ้น ไม่มีอีกแล้วความผิดชอบชั่วดี แขนเล็กโอบคออีกฝ่าย ตอบสนองสัมผัสร้อนจากอีกฝ่าย ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน แบคโฮถอนปากออก ซุกหน้าลงไปที่ซอกคอขาวสวย ไซร้ซอกคอสวยอย่างกระหาย สูดดมความหอมหวานจากร่างเล็ก นี้ไม่ใช่คน นี้มันนางฟ้า...และเขาเป็นผู้โชคดีที่ได้ครอบครองนางฟ้าตนนี้แต่เพียงผู้เดียว

“อะ..อืม” เสียงครางหวานดังขึ้นอย่างไม่รูตัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกแน่นตึงช่วงร่างเกิดขึ้น ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างสุขสมรับสัมผัสร้อนที่ร่างใหญ่กำลังเล้าโลมเขาอยู่ เล็บจิกลงไปที่หลังใหญ่ระบายอารมณ์

มือหนาเริ่มซุกซน สอดเข้าไปใต้เสื้อร่างบางลูบคลำตามผิวเนียนสวย ความรู้สึกอยากได้คนตรงทวีคูณขึ้นหลายเท่า ผิวนุ่มเหมือนกับเด็กอ่อน ใบหน้าหวานสวยราวกลับผู้หญิง ซึ่งบางทีก็ดูร้ายไม่เบา เหมือนตนเองจะปราบคนๆนี้ซะอยู่มัด เขายิ้มมุมปาก

Talks ♥

สวัสดีอีกครั้งค่ะ ฮ่า ฟิคเรื่องนี้มี 2 คู่ ตอนนี้ก็เป็นของแบคเร็นนะคะ มินเจจะตามาทีหลังแน่นอน TT บางทีก็คิดว่าควรเปลี่ยนชื่อคู่ฟิค งือ TT