คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Bullying.....แกล้ง [4]
“นายแข็งแรงจัง” มินกิพูดด้วยน้ำเสียงเคอะเขิน ร่างกายที่แข็งแกร่งของอีกฝ่าย มันช่างน่าหลงใหล...
“ออกกำลังกายทุกวัน ก็ต้องแข็งแรงอยู่แล้ว”
“รู้เหรอ? แอบตามฉันงั้นเหรอ” แบคโฮขมวดคิ้วสงสัย ร่างเล็กทำหน้าตาเลิ่กลั่กบอกปฎิเสทยกใหญ่
[NC CUT] ขอได้ที่ทวิตเตอร์ @eimsofia
.
.
.
หลังจากทั้งคู่เสร็จธุระส่วนตัวกันเรียบร้อยแล้ว เวลามันก็ล่วงเลยมานานแล้ว เวลาจวนจะห้าโมงแล้ว โดยปกติมินกิจะต้องถึงบ้านแล้ว แต่วันนี้กลับสาย เพราะมันเป็นวันที่แย่ , สยอง , ผวา และ ดี , พิเศษ และมีความสุขอย่างสุดซึ้ง ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะคนๆนี้ยังไงละ
“ย๊า ฉันลืมเอากระเป๋านักเรียนกลับมา” เสียงบ่นอุบของคนตัวใหญ่ดังขึ้นปลุกร่างเล็กที่เขากำลังแบกอยู่หลุดจากภวังค์
“ฉันก็ลืม...” เสียงงัวเงียดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อเขาก็นึกได้ว่าลืมประเป๋าเหมือนกัน มันอยู่ในห้องเรียนของเขาเอง
“ตื่นแล้วเหรอคนสวย” แบคโฮทักทายร่างเล็กอย่างกวนๆในขณะที่เดินแบกร่างเล็กอยู่บนหลัง เขาตั้งใจจะแบกคนตัวเล็กกลับบ้าน
“จะพาไปไหนเนี้ย”
“พากลับบ้านไง”
“รู้ทางเหรอ”
“ไม่รู้หรอก...” แบคโฮตอบเบาๆพลางอมยิ้ม แต่มันก็ไม่รอดพ้นสายตามินกิไปหรอก มือเล็กดึงใบหูอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ คนตัวใหญ่สะดุ้ง
“ไม่รู้แล้วจะไปถูกได้ไง”
“มินกิก็บอกทางมาสิ”
“ไม่บอก...” ถึงตาที่คนตัวเล็กจะแกล้งคืนบ้าง มินกิกอดคออีกฝ่ายแน่นแล้วซุกนอนต่ออย่างสบายอารมณ์แต่ก็โล่งใจได้ไม่นานเพราะอากาศเจ็บปวดตามเนื้อตามตัวก็ก่อตัวขึ้น เป็นเพราะกิจกรรมเหล่านั้นน่ะเอง
“ไม่บอก งั้นจะพากลับบ้านฉันเองนะ” แบคโฮพูดและปล่อยเสียงหัวเราะตลกๆอย่างสะใจออกมา มินกิเงยหน้าขึ้นตีไปที่ไหล่อีกคนแรงๆ
“ยังมีแรงหลงเหลืออยู่อีกรึไง”
“บ้านฉันเดินต่อไปอีกสองซอยก็ถึงแล้ว”
“ใกล้ๆกันเลยรู้ไหม”
“เหรอ?” มินกิขยับตัวขึ้นกอดอีกคนแน่น ใบหน้าหวานเขยิบขึ้นจนใกล้กับอีกฝ่ายแก้มใสของคนทั้งคู่แนบชิดกัน แบคโฮพยายามเบือนหน้าหนี ใกล้ขนาดนี้เขาก็อายเป็นเหมือนกัน
บ้านของมินกิอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักห่างกันเพียงแค่ 15 นาที เดินเท้าเท่านั้นเอง เมื่อถึงบ้านของมินกิแล้ว แบคโฮก็ปล่อยร่างเล็กลงกับพื้น มินกิจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
ก่อนที่มินกิจะเดินเข้าบ้านไป เขาก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณแบคโฮที่อุส่ามาส่งเขาถึงบ้าน
“มินกิ...”
“หืม...” มินกิหันตาเสียงเรียกของอีกฝ่าย เตรียมฟังสิ่งที่อีกคนจะพูด แต่แบคโฮก็เงียบไป ร่างใหญ่กัดปากตนเอง ไม่กล้าเอ่ยปากถาม มินกิยืนคอยรออีกฝ่ายพูด
“เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม...?” แบคโฮถามแต่สายตาเลิ่กลั่ก แทนที่จะมองหน้าผู้ฟังเขากับก้มหน้า มินกิก็อายไม่แพ้กัน ใบหน้าหวานขึ้นสี เขาอยากจะยิ้มให้แก้มแตกไปเลยแต่ก็ต้องทรวางมาดไปก่อน
“คงงั้น..” มินกิเอ่ย มองไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าผู้ฟังเหมือนกัน ต่างคนต่างอายแต่พอตอนอยู่ที่ห้องศิลปะดันไม่รู้จักอาย
“งั้นพรุ่งนี้มารับนะ” แบคโฮกล่าวเขินๆ มือเกาหัวเก้ๆกังๆแก้เขิน นั้นมันก็ทำให้มินกิอายเช่นกัน คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรแต่พยัคหน้าแทน
“งั้นกลับก่อนนะ” แบคโฮยิ้มน้อยยกมือขึ้นโบกมือลาอีกฝ่าย มินกิยิ้มตอบ พอร่างใหญ่หันไปเตรียมจะกาวเท้าเดินกลับ
“แบคโฮ…” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอยากจะรั้งอีกคนไว้ คนตัวโตก็ดีใจที่ยังถูกเรียกไว้ เขาก็ยังไม่อยากจะจากมินกิไปตอนนี้
“เข้ามาในบ้านก่อนไหม ดื่มน้ำอะไรก่อน” ร่างเล็กผายมือเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่ยอมมองหน้าผู้ฟังเช่นเดิม แบคโฮยิ้มกว้าง ตอบรับอีกฝ่าย
“ขอบคุณ”
Talks ♥
โย่วววว เรื่องของแบคเร็นจบแล้วนะคะ จะเรทก็ว่าเรทจะเขินก็ว่าเขิน ไรเตอร์มีหลายอารมณ์ ฮ่าๆๆๆ ตอนนห้ามินเจจบนะคะ ติดตามกันด้วย ขอบคุณค่า ♥
ความคิดเห็น