คุณหนูเอาแต่ใจกับคุณชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เจอนางฟ้า

แต่งเป็นครั้งแรก ยังไงก็ เม้นด้วยนะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“คุณหนูค่ะ   คุณท่านให้มาตามค่ะ” แม่บ้านเดินขึ้นมาตามคุณหนูของเธอที่ตอนนี้นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาด้วยหน้าบ่งบอกความไม่พอใจสุดๆ

“บอกนายคนนั้นของนานะว่า เอาช้างมาฉุด มิวะก็ไม่ไป” เธอตอบด้วยน้ำเสียงโกรธๆ

“ไม่ใช่คุณท่านเฮวอนแต่เป็นคุณท่านนานะเจ้าค่ะ”   ขาดคำร่างเล็กที่อยู่บนโซฟาก็วิ่งลงไปชั้นล่างของบ้านอย่างรวดเร็ว

“นานะ มิวะไม่ไปงานนั่นนะ นานะพูดกับเฮวอนให้หน่อยสิ” ร่างเล็กพูดเมื่อเห็นคนตรงหน้า แต่ผลที่ได้มาคือ

“มิวะต้องไป”

“ก็ได้ค่ะ” แล้วเธอก็เดินขึ้นไปนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตัวเดิม

 ถึงเวลาแนะนำตัว ฉันชื่อ มิวะ  โคโตบุกิ  มิวะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น เกาหลี มีพ่อแม่ที่ไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่น  มีพี่น้องที่หวงฉันมากกว่าพ่อกับแม่  เดี๋ยวคุณก็จะรู้เองว่าทำไมถึงไม่เหมือนคนอื่น คนที่ชื่อนานะคือแม่ฉันเองค่ะ ที่ไม่เรียกแม่เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้เรียกแม่ ไม่รู้อะไรนักหนา ส่วนเฮวอนก็ แฟนนานะ พ่อฉันนั่นแหละ

“มิวะ   มิวะ แกช่วยฉันหน่อยสิ” ยัยมิกะ ไอ้เพื่อนผู้แสนดี ที่ไม่เคยกล้าเข้าบ้านฉันถ้ามันไม่โดนไล่ฆ่ามา ตอนนี้มันกอดฉันซะแน่นแถมด้วยสายตาน่าสงสารสุดๆแต่ในสายตาฉัน มันน่าถีบนัก

“แกเป็นอะไรมิกะ”

“แง แก แม่ฉันบังคับไปงานราตรีสโมสรอะ ช้านม่ายปาย แกก็รู้ถ้าให้ฉันใส่กรโปรงมันจะเป็นยังไง แกจะให้เพื่อนแกไปขายหน้าเรอะ” มันใส่เป็นชุด แต่นะมิกะ

“ฉันก็โดน” ยัยมิกะทำตาโตเท่าไข่ห่านเลย ก็นะ อย่างน้อยฉันก็ไม่มีปัญหากับกระโปรงเท่ามิกะ แถมมันไม่เคยใส่ส้นสูงได้นานเกิน ครึ่งชั่วโมง

“ทำไงดีละแก”   มิกามอย่างขวัญเสีย

“ไปซื้อชุดไง” แล้วฉันก็ลากแขนมันลงไปข้างล่าง มุ่งหน้าไปห้างอย่างรวดเร็ว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 # ห้องเสื้อในห้างหรูใจกลางเมือง#

 ฉันไล่มิกะไปลองชุดเนครั้งที่เกือบร้อย เพราะยังไม่ถูกใจกับรูปลักษณ์ของไอ้เพื่อรักซักที ส่วนฉันนะเหรอกะอีแค่ชุดราตรีได้ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้ว

ด้วยความที่ฉันเป็นคนตัวเล็ก เรียกให้เพราะไปงั้นแหละ ความจริง คือ เตี้ยนั่นเอง อายุ16 สูง 165 เตี้ยมั้ยละ ยัยมิกะสูงตั้ง 175 อายุเท่ากันทำไมมันสูงจังวะ เออ ลืมบอกไปเรื่องสำคัญ ฉันกับมิกะเป็นเด็กพิเศษ คือ เรียกง่ายๆก็ อัจฉริยะนั่นแหละ แถมด้วยพลังจิตและความสามารถในการต่อสู้เข้าไป พิเศษมั้ยละ ฉันตัดสินใจเดินไปซื้อไอติมมากินรอยัยมิกะที่ยังไม่ได้ชุดซักที 

“ได้แล้วค่ะ” พนักงานส่งไอติมมาให้ฉัน พอฉันเดินกลับไปที่ห้องเสื้อ ไอ้มิกะมันก็ยังเลือกชุดไม่ได้

 “มิกะ นับหนึ่งถึงสามถ้าแกยังไม่ยอมเลือกชุดใดชุดหนึ่งในร้อยชุดนั้นมา ฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่”

“หนึ่ง”

“สอง”

 “ได้แล้ว เจ้นัน เอาชุดนี้ค่ะ” เออ จะได้กลับซักที

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“มิวะ แวะโรงเรียนก่อนดิ คนสวยพึ่งนึกได้ว่าลืมของไว้ในล็อกเกอร์” เออ แกสวยมิกะ แวะให้ก็ได้วะ   จะว่าไปมันก็สวยจริงๆของมันนั่นแหละ ตาสีน้ำตาลที่ไม่ค่อยโตแต่สวย ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า เพราะฉันห้ามไม่ให้มันซอยสั้น รูปร่างสมส่วน แต่นิสัยนี่สิ

“มิวะ นั่นอะไรวะนะ” มิกะชี้ไปที่หลังอาคารเรียน หลังหนึ่ง

“ก็คนตีกันไง ไปเหอะมิกะ เย็นแล้ว” ฉันพูดแล้วลากมิกะเดินออกมา ก็โรงเรียนฉันนะ นักเรียนตีกันเป็นเรื่องปกติ แต่ยัยนั่นวิ่งไปดู อะไรนักหนาวะ วิญญาณโจ๋เรนเจอร์เข้าสิงรึไง ไปช่วยก็ได้วะ

พอไปถึงก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งโดนสตรีร่างยักษ์รุมทำร้ายอยู่ แต่ไปๆมาๆกลายเป็นมิกะไปอัดพวกนั้นอยู่   ขอบอกเลยนะว่าถ้ายัยคนที่โดนรุมอยู่ ไม่น่ารักเหมือนนางฟ้าละก็ คนอย่างไอ้มิกะ ไม่ยอมช่วยเด็ดขาด

เวลาผ่านไป สามนาที  พวกที่รุมทำร้ายนางฟ้าน้อยก็ลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือคนตัวเล็กกว่าอย่างมิกะ

“เป็นอะไรมั้ย” ฉันเดินไปดูนางฟ้าที่นั่งร้องไห้อยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยเนย” อ๊าก ฉันอยากจะร้องออกมาดังๆจังเลย นี่ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าโรงเรียนนี้มีคนน่ารักขนาดนี้ด้วย

 ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ดีๆก็เจอนางฟ้า ถึงจะโดนเด็ดปีกก็เถอะนางฟ้าก็คือนางฟ้า แต่ไอ้มิกะนี่สิ มันอุ้มนางฟ้าไปใส่รถแล้วก็เดินมาลากฉันขึ้นรถไปโรงพยาบาล  แต่เอ ฉันลืมอะไรไปรึเปล่าวะ  คงไม่ใช่หรอกมั้ง

#โรงพยาบาล#

 “หมอว่าไงมั่งวะ มิวะ”  

“ก็ อ่อนเพลีย คงต้องนอนโรงพยาบาล 3-4วัน” ฉันนั่งมองมิกะจ้องนางฟ้า อย่างสงสัยสุดๆ 

“แกสงสัยอะไรวะ มิกะ” นางฟ้าสลบยังไม่ฟื้นเลยอะ เป็นไรมากมั้ยเนี่ย

 “สงสัยว่า ยัยคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้โดนพวกเรดทำร้าย แล้วทีเจมีนักเรียนน่ารักขนาดนี้ด้วยเหรอวะ”

“ที่แกถามมาฉันไม่รู้สักอย่าง”

“ว่าแต่    เราลืมอะไรรึเปล่าวะ” ฉันถามมิกะที่ตอนนี้เริ่มจะลวนลามนางฟ้าซะแล้ว

“ไม่นี่   ฉันไปหาแกที่บ้าน เพราะแม่ให้ไปงานราตรีสโมสร”

“ราตรีสโมสร” ตายแน่เลย   นานะฆ่าตายแน่เลยช้านนนนนนนนนนนนน