คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ◤ Special ◢ HoonByul + หมายเลขพัสดุ
ขอแถมอีกนิดนึงแล้วกันเนอะ พอดีมีคนรีเควสคู่นี้มาอีกแล้ว(ตั้ง2คนแน่ะ)555555555
ตอนนี้คงเป็นสุดท้ายแล้วจริงๆนะคะ คงต้องกดปิดเรื่องกันแต่เพียงเท่านี้ TwT
ฟิคฮันบินกินเด็กเป็นฟิคที่ยาวที่สุดเท่าที่เราเคยแต่งมาเลยจริงๆ รู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูก
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้มากๆเลยนะคะ เจอกันเรื่องต่อไปโน๊ะ ^^
ปล. สำหรับคนที่สั่งฟิคไว้ อย่าลืมเข้าไปดูหมายเลขพัสดุกันนะคะ >> http://goo.gl/lIGGYT
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Special HoonByul
วันนี้เป็นวันแรก... วันแรกของฮันบยอลที่จะได้ออกเดทกับใครบางคนที่เธอตกหลุมรัก
เพราะงั้นวันนี้เด็กสาวจึงตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวและเลือกชุดที่คิดว่าดูดีที่สุด กระโปรงตัวนี้ หรือว่าเสื้อตัวนั้นดีนะ...อ่า~ ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอเสียเวลาไปไม่น้อยเลยทีเดียว ทันทีที่ได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน เรียวขาเล็กทั้งสองข้างก็รีบก้าวอย่างรวดเร็วเพื่อออกไปหาคนที่กำลังยืนรอเธออยู่...
เจ้าของร่างสูงโดดเด่นนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเธอเหมือนอย่างเคย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้เธอได้ก้าวขึ้นไปนั่งด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังรู้สึกเกร็งอยู่ดี
อันที่จริงแล้ว วันนี้เขาก็แค่ชวนเธอออกไปเที่ยวเท่านั้นแหละ แต่ว่า... การที่ชายหนุ่มและหญิงสาวออกไปเที่ยวด้วยกันสองคน นั่นไม่ได้หมายถึงการเดทหรอกเหรอ? ยังไงก็เถอะ เธอคิดเองเออเองไปตั้งแต่วันที่เขาชวนเธอนั่นแล้วล่ะว่ามันคือการชวนออกเดท และมันก็ทำให้เธอตื่นเต้นเอามากๆซะด้วย
แล้วเขาล่ะ?... เขาจะรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันเธอมั้ยนะ?
ดวงตาคู่เรียวที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางเบากำลังแอบเหล่ชายหนุ่มที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถด้วยความสงสัย ...แม้แต่ตอนที่เขานั่งอยู่นิ่งๆและมองตรงไปข้างหน้า เธอยังคิดว่าเขาหล่อเลยชะมัดเลยให้ตาย... ทำไมเธอถึงไม่เกิดให้เร็วกว่านี้นะ เรื่องระหว่างเธอกับเขาจะได้ไม่ยุ่งยากวุ่นวาย เผลอๆป่านนี้เธออาจได้แต่งงานกับเขาไปแล้วด้วย แล้วดูเธอตอนนี้สิ... ทำได้แค่รอ แล้วก็รอต่อไป เธออยากแต่งงานกับเขาวันนี้พรุ่งนี้แล้วด้วยซ้ำ
เฮ้อ... ถ้าพี่ฮันบินรู้ว่าเธอคิดอะไรบ้าๆอย่างนี้ล่ะก็ มีหวังได้โดนตีจนขาลายแน่ๆ
“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?”
“เอ๋...” สงสัยว่าเธอจะเผลอแสดงสีหน้าแปลกๆออกมาโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว “อ่า... บยอลหิวจังเลยค่ะ วันนี้เราจะไปไหนกันเหรอคะอาซึงฮุน?”
“ใกล้ถึงแล้วล่ะ ทนอีกนิดนะ” เขายิ้มขำๆให้กับท่าทางเด็กๆของเธอ ก่อนจะเปิดเครื่องเสียงในรถและฮัมเพลงตามไปด้วย
ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ดีนะ... แล้วเธอก็มีความสุขที่เห็นเขาอารมณ์ดีแบบนี้ซะด้วยสิ
หลังจากนั้นไม่นานนัก อาซึงฮุนก็พาเธอมาถึงโรงหนังแห่งหนึ่ง... ดูหนังงั้นหรอ?
“จองตั๋วเสร็จแล้วค่อยไปหาอะไรกินกันนะ” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าเธอไป
“ค่ะ” ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอยิ้มจนตาปิดขนาดไหนแล้ว และเธอเชื่อว่าเขาคงจะขำอีกแน่ๆถ้าหากว่าหันมาเห็นสีหน้าเธอในตอนนี้ ....ก็คนมันดีใจจริงๆนี่นา
สุดท้ายแล้วมันก็คือการเดทนั่นแหละนะ~
ร่างสูงของอาซึงฮุนเดินไปต่อแถวเพื่อซื้อตั๋วหนัง และบอกให้เธอยืนรออยู่ตรงนี้ไปก่อน แน่นอนว่าเธอเป็นเด็กที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ เพราะงั้นเธอจึงทำตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่ายในทันที
“มาคนเดียวเหรอครับ?” น้ำเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนดังขึ้น เด็กสาวจึงต้องหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะพบว่าใครบางคนที่ว่านั่นคือเพื่อนเก่าของเธอนั่นเอง
“ย่าห์! จุนฮเว... นึกว่าใครที่ไหนซะอีก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ตกใจเหรอ? ตกใจทำไมอะ นี่อุตส่าห์เดินเข้ามาทักเพราะเห็นว่ายืนอยู่คนเดียวหรอกนะ กลัวว่าจะเหงาไรงี้ไง ว่าไงจ้ะสาวน้อย... มาคนเดียวเหรอครับ?” ใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นยังคงตามหลอกหลอนเธอได้ตั้งแต่เด็กยันโตเลยจริงๆ
“พูดมากน่า แล้วนายมาทำไรที่นี่อะ”
“ก็มาดูหนังอะแหละ แต่รอดงฮยอกไปเข้าห้องน้ำอยู่”
“ฮั่นแน่ะ... มาเดทกันอะดิ”
“รู้มากตลอดอะ แล้วสรุปจะตอบมั้ยว่ามากับใครน่ะ”
“อ๋อ คือว่า-...”
“มีอะไรกันรึเปล่า?” ดูเหมือนว่าคนที่ไปต่อแถวซื้อตั๋วจะกลับมาแล้ว แถมยังมาพร้อมกับบรรยากาศมาคุแปลกๆอีกต่างหาก นี่เขาคงไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องเธอกับจุนฮเวหรอกใช่มั้ย ...ถ้าเธอไม่ได้คิดไปเองล่ะก็นะ เพราะที่สำคัญ อยู่ๆอาซึงฮุนคว้ามือเธอเข้าไปจับซะอย่างนั้น
เฮ้ๆๆๆ เขาจะรู้มั้ยว่ากำลังทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขนาดไหน
เงียบกันไปซักพักกว่าที่ฮันบยอลจะนึกขึ้นได้ว่าเธอควรแนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน
“นี่จุนฮเวค่ะ เพื่อนที่โรงเรียนเก่าของบยอลเอง”
“อ่อ อืม...” ชายหนุ่มตอบรับในลำคอเบาๆเหมือนจะไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“ส่วนนี่ก็...” ยังไงดีล่ะ... เธอควรบอกจุนฮเวว่าเขาเป็นอาของจินฮวานหรือว่าเป็นอะไรดี ในเมื่อสถานะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอในตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะแน่ชัดเท่าไหร่เลย
“บอดี้การ์ด”
“เห?...” อยู่ๆเขาก็พูดอะไรออกมาน่ะ เธอไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“บอดี้การ์ดประจำตัวของคุณหนูฮันบยอลไง หิวไม่ใช่เหรอ? ไปกันได้แล้ว”
“อ๊ะ...ค่ะๆ” เธอพยักหน้าตอบรับเขาไปทั้งๆที่ยังมึนงง ก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนที่ทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ด้วยเช่นกัน “เราไปก่อนนะจุนฮเว ไว้คุยกัน ฝากทักทายดงฮยอกด้วยนะ”
“อื้มๆ ไปเหอะ เดี๋ยวจะบอกมันให้”
เด็กสาวส่งยิ้มลาเพื่อนได้เพียงไม่นาน เพราะอาซึงฮุนรีบดึงมือเธอให้เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ...นี่เขาหึงเธองั้นเหรอ?
พระเจ้า... ใครก็ได้ช่วยหยุดความคิดของเธอที!
“อาหารไม่อร่อย??” ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเอาแต่นั่งเขี่ยอาหารไปมาอยู่อย่างนั้น
“อร่อยสิค่ะ”
“ถ้างั้นทำไมกินน้อยนักล่ะ”
“อ่า... คือว่า”
พอเห็นว่าฮันบยอลเอาแต่อึกอักๆ เขาก็ยิ่งข้องใจเข้าไปใหญ่ “มีอะไรก็บอกอาได้นะ”
“...เรื่องเมื่อกี้นี้ ทำไมอาซึงฮุนถึงได้บอกจุนฮเวไปแบบนั้นล่ะคะ? อามาเป็นบอดี้การ์ดให้บยอลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่าค่ะ ก็แค่...”
บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขาเกิดก่อนเธอ และผ่านอะไรมามากกว่า ดังนั้นการจะเดาใจเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลยซักนิด ฮันบยอลหงุดหงิดกับความรู้สึกของตัวเอง เขารู้... และเธอก็คงกำลังสับสนว่าเขาคิดยังไงกับเธอกันแน่ เพราะงั้นฝ่ามือหนาจึงค่อยๆเลื่อนเข้าไปกุมมือเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นเอาไว้
“อาเห็นว่าบยอลลังเลที่จะบอกเพื่อน ก็เลยตอบออกไปแบบนั้น อย่าเก็บไปคิดมากเลยนะ... อีกอย่างเรายังเรียนอยู่ อาเลยไม่อยากทำให้มีเรื่องเสียหาย เอาไว้คราวหน้า อาจะให้บยอลบอกเพื่อนอย่างที่ต้องการเลยดีมั้ย?”
“อาซึงฮุน...”
“กินได้แล้ว เดี๋ยวไปไม่ทันดูหนังกันพอดี” ชายหนุ่มตัดบทสนทนานั้นอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เธอคิดอะไรอีก ก่อนจะคีบอาหารในจานส่งให้เธอไม่หยุดมือ
“เยอะขนาดนี้ใครจะไปกินหมดกันเล่า”
“ก็เห็นกินหมดทุกทีนี่...”
“อาซึงฮุน!”
เขาล่ะชอบตอนที่เธองอนเขาจริงๆเลยให้ตาย ถ้าหากว่าเขาเกิดช้ากว่านี้อีกนิดก็คงดีสินะ... เขาจะได้ปกป้องและดูแลเธอได้อย่างที่ควรทำ ไม่ใช่มัวทำอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนี้...
ถ้าจะให้บอกว่าดูหนังวันนี้สนุกมั้ย ฮันบยอลคิดว่าเธอคงตอบได้ไม่เต็มปากเต็มคำเท่าไหร่นัก... ไม่ใช่ว่าหนังไม่สนุก เพียงแต่เธอดูมันไม่ค่อยต่อเนื่องเลยเพราะมัวแต่เหล่ดูคนข้างตัวนี่แหละ
รถยนต์คันหรูขับแล่นเข้ามาหยุดลงตรงหน้าบ้าน หลังจากการออกเดทเล็กๆในวันนี้ ...ถึงจะไม่กล้าพูดออกไป แต่ฮันบยอลก็หวังว่าเขาจะชวนเธอไปอีกในวันข้างหน้า
“ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้”
“เข้าบ้านแล้วก็รีบอาบน้ำล่ะ” ฝ่ามือหนาตรงเข้ามาขยี้หัวเธอเบาๆก่อนจะดึงกลับไป
“รับทราบค่ะ!”
“เดี๋ยวอาโทรหา”
“คะ?”
“แปลกใจอะไรน่ะ... บอดี้การ์ดไม่มีสิทธิ์โทรหาคุณหนูเหรอครับ?”
“เปล่าซะหน่อยนี่คะ ถ้าไม่โทรมาล่ะก็...” เธอว่าพลางย่นจมูกใส่เขาเหมือนอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ “บยอลจะไล่อาซึงฮุนออกจากตำแหน่งบอดี้การ์ดเลยด้วย”
“งี้อาก็ตกงานแย่น่ะสิ”
“งั้นก็ทำงานอื่นสิคะ ยังเปิดรับมัครอยู่ตำแหน่งนึงนะ”
“ตำแหน่งอะไรล่ะ?”
“คนรู้ใจไงคะ แบร่~” เด็กสาวแลบลิ้นใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะรีบเปิดประตูรถออกมาทันที ...ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันเขินนี่นา แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอกล้าพูดออกไปอย่างนั้นได้ยังไงด้วย
“เฮ้! ฮันบยอล” หน้าต่างรถถูกเลื่อนเปิดลงมา พร้อมกับการที่เจ้าของรถนั้นกำลังยื่นใบหน้าหล่อเหลาออกมาเรียกเธอเอาไว้ด้วย “งั้นคืนนี้อาไม่โทรหาแล้วนะ พรุ่งนี้เตรียมใบสมัครไว้ให้อาด้วยล่ะ”
คราวนี้ไม่ต้องใช้เวลาประมวลผลนาน เด็กสาวก็สามารถเข้าใจความหมายของเขาได้เป็นอย่างดี
ให้ตายเถอะ... ทำไมเขาถึงได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้วนะ
ย่าห์! อีซึงฮุน!! ...เธออยากจะเรียกเขาแบบนี้เหลือเกิน
ความคิดเห็น