คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ► Chapter 5 (100%)
Chapter 5
ไม่ว่าจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้จินฮวานเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั่น แต่เมื่อได้สติ เขาก็รีบผลักร่างสูงออกอย่างแรงทันที แล้วจุนฮเวก็มองมาทางเขาเหมือนไม่เข้าใจ
“พี่...พี่ขอโทษ” คนตัวเล็กได้แต่ทำท่าเลิกลั่กและมองไปยังร่างสูงด้วยสายตาที่สั่นไหว
“พี่ไม่รักผมแล้วหรอ...”
“ไม่ คือ...” จินฮวานขยับตัวเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ “พี่รักนาย... แต่ว่าพี่ทำไม่ได้”
สองมือเล็กยกขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทว่าไม่นานก็โดนปัดออกอย่างง่ายดาย
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงเอ่ยพลางเบือนหน้าหลบไปทางอื่น “ถ้าพี่ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร ผมรอได้...”
“ขอบใจนะ...”
หลังจากนั้นจุนฮเวก็พาเขามาส่งที่ป้ายรถเมล์โดยที่พวกเขาต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย บรรยากาศระหว่างพวกเขามีแต่ความเงียบ จนกระทั่งรถประจำทางมานั่นแหละ ร่างสูงจึงเอ่ยล่ำลาเขาเล็กน้อย
จินฮวานเดินขึ้นมาบนรถแล้วก็ล้มตัวลงนั่งพลางเอนหัวพิงไปที่กระจกหน้าต่างรถก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ดูจากสีหน้าแล้วจุนฮเวก็คงจะโกรธเขาอยู่นิดหน่อย ถึงแม้จะบอกว่าเข้าใจก็เถอะ... แต่จะให้ทำยังไงได้... จริงอยู่ที่เขาเองก็แอบชอบจุนฮเวมาตั้งนานแล้ว แต่พวกเขาเพิ่งคบกันแล้วจินฮวานก็รู้สึกว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่เขาต้องคิดให้ดีก่อน เพราะงั้น... เขาจึงไม่อยากยอมจุนฮเวง่ายๆ
เขายอมรับว่าตัวเองก็แอบกลัวอยู่ไม่น้อย เขาไม่ได้กลัวเรื่องอย่างว่านั่น เพราะถ้าพวกเขาคบกันอยู่อย่างนี้ต่อไปซักวันมันก็ต้องมาถึง แต่สิ่งที่เขากลัวมันคืออย่างอื่น...
ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยๆนั้นรถประจำทางก็มาจอดที่ทางเข้าบ้านเขาพอดี ร่างเล็กจึงลุกขึ้นแล้วลงจากรถไป
“พี่” เสียงเรียกอย่างคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้างทำให้เขาต้องหันไปมอง “ทำไมป่านนี้แล้วเพิ่งจะกลับ”
จินฮวานมองฮันบินที่กำลังเอายืนเอามือล้วงกระเป๋าพลางส่งสายตาจ้องจับผิดมาทางเขา ดูเหมือนคนข้างๆนี่จะเพิ่งเลิกงานพอดีสินะ
“ไป..ไปช่วยจุนฮเวซื้อของมา”
“ดีกันแล้วสินะ...” ร่างสูงพูดออกมาเบาๆในขณะก้มหน้าลงมองพื้นฟุตบาท “งั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะ”
“อื้ม” เขาตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
จินฮวานดีใจที่ฮันบินไม่ได้โกรธ ไม่ได้โวยวาย หรือว่าอารมณ์เสียใส่เขาเหมือนอย่างคราวที่แล้ว หรือว่าร่างสูงจะเริ่มตัดใจจากเขาได้แล้ว?
ก...ก็ดีแล้วนี่ พวกเขาเป็นแค่พี่น้องกันก็ถูกแล้ว... แล้วทำไม... เขาต้องรู้สึกเจ็บปวดใจแปลกๆด้วยล่ะ?
“...นะครับ”
“ห..ห๊ะ?” เพราะมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็เลยไม่ได้สิ่งที่ร่างสูงพูด
“ผมบอกว่าฝันดีนะครับ”
“อ้อ... ฝันดีเหมือนกันนะ” แล้วคนตัวเล็กก็รีบหมุดตัวเดินเข้าบ้านไปทันที
จินฮวานพยายามไล่ความคิดของตนเองออกไปจากหัวให้หมด ในตอนนี้เขาไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของฮันบินหรือเรื่องของจุนฮเวก็ล้วนแต่ทำให้เขาปวดหัว ไหนๆวันพรุ่งนี้แทฮยอนก็ชวนเขาไปคาราโอเกะด้วยแล้ว เขาจะไปร้องเพลงปลดปล่อยให้ลืมโลกไปเลย
เช้าวันต่อมา ร่างเล็กตื่นลุกออกจากด้วยความงัวเงียก่อนจะไปปฏิบัติภารกิจยามเช้าตามปกติ ถ้าโชคดี วันนี้ก็คงได้นั่งรถสบายๆไปโรงเรียนพร้อมกับแม่อีก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นอย่างคิดเมื่อลงมาถึงห้องครัวแล้วคนที่เขาเจอไม่ใช่แม่ แต่เป็นพี่จินอูกับ...พี่ซึงยุน?
จริงๆเขาเคยเจอคนๆนี้มาแล้วแต่ก็ไม่กี่ครั้งตอนช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
“อ้าวลงมาแล้วหรอ กินข้าวเช้าสิจะได้ไปโรงเรียนกัน” เสียงหวานๆของพี่จินอูเรียกเขาพร้อมกับยกจานอาหารมาวางไว้บนโต๊ะให้อย่างเรียบร้อย
“ครับ... ครับ?” จินฮวานมองหน้าพี่ชายของตนก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งลงช้าๆ
“วันนี้ซึงยุนเอารถมาด้วย เราก็ไปด้วยกันก็ได้”
“อ..อ่อ ครับ” พอเห็นพี่ชายยิ้มอย่างมีความสุขได้ซักทีจินฮวานก็รู้สึกดีใจด้วย
มินโฮและซึงยุน... เขาไม่ได้รู้จักสองคนนี้มากมายเท่าไหร่นัก แต่เขาก็รู้จักพี่ชายของตัวเองดี แล้วก็รู้ด้วยว่าเมื่อก่อนพี่จินอูกับมินโฮรักกันมากแค่ไหน พี่จินอูถึงจะเป็นคนเงียบๆเรียบร้อย แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะชอบอยู่คนเดียว พี่ชายเขาทั้งขี้เหงาแล้วก็อ่อนไหวง่าย ยิ่งพอได้เห็นซึงยุนเทคแคร์พี่ชายเขาดีอย่างนี้ยิ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้เลิกกับมินโฮ...
“โตขึ้นบ้างรึเปล่าเนี่ยเรา” ซึงยุนเดินมาด้านหลังเขาแล้วก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัวเขาเบาๆ
“นี่นายคิดว่าน้องชายชั้นยังจะโตได้มากกว่านี้อีกหรอ ฮ่าๆๆ” ดูพี่ชายที่แสนดีทำกับเขาสิ
“พี่อะ!!” จินฮวานทำปากยู่ด้วยความไม่พอใจ “คนบ้านนี้เป็นอะไรกันหมด ไม่เห็นมีใครเข้าข้างผมบ้างเลย”
“น่าๆ เดี๋ยวพี่ชายนอกบ้านคนนี้อยู่ข้างนายเองก็ได้” ต้องอย่างนี้สิ เอาใจน้องชายแฟนเป็นทางเลือกที่นับว่าดี ถือว่าซึงยุนเข้าถูกทางแล้วล่ะ “แต่ไงๆก็ต้องกินเยอะๆนะ ตัวเล็กแค่นี้จะไปสู้ใครเค้าไหว”
จินฮวานรีบเปลี่ยนความคิดแทบไม่ทัน สุดท้ายแล้วซึงยุนก็มองว่าเขาอ่อนแอสินะ คอยดูให้ดีก็แล้วกัน เห็นอย่างนี้เขาก็เคยเรียนยูโดมาก่อนนะบอกไว้ก่อน ถึงจะเคยเรียนอยู่แค่ไม่กี่เดือนก็เถอะ...
เมื่อการทานอาหารมื้อเช้าจบลง พวกเขาทั้งสามคนก็เดินออกมาขึ้นรถโดยที่มีซึงยุนเป็นคนขับและจินอูก็นั่งอยู่ข้างๆ ส่วนจินฮวานก็แบกกระเป๋าตัวเองขึ้นไปนั่งเบาะหลังแล้วแกล้งหลับทันที ปล่อยให้พวกพี่ชายนั่งจู๋จี๋กันไปเหอะ เพราะเห็นแล้วมันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้แฮะ
แต่หลับตาลงได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นเมื่อมีเสียงข้อความโทรศัพท์ดังเข้ามา
นิ้วเรียวลากไปตามหน้าจอโทรศัพท์เพื่อปลดล็อคก่อนจะกดดูข้อความ
‘เย็นนี้ไปเที่ยวกันดีมั้ย?’
ชื่อของจุนฮวสุดหล่อนั้นก็โชว์อยู่บนหน้าจอด้วย เพราะเขาไม่ได้เปลี่ยนชื่อที่ร่างสูงเคยบันทึกเอาไว้ให้เลย
แต่เพราะว่าเย็นนี้เขามีนัดกับเพื่อนๆและแทฮยอนแล้ว เพราะงั้นเลยต้องพิมพ์ข้อความไปบอกไปว่าคงไม่สามารถไปได้
‘วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์เพื่อนๆก็เลยชวนกันไปเที่ยวเย็นนี้น่ะ ไว้วันอื่นนะ’
ไม่รู้ว่าจุนฮเวจะเข้าใจผิดว่าเขาตั้งใจหลบหน้าหรือเปล่า คงไม่หรอกมั้ง...
ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกรอบ
‘งั้นไว้วันหลังก็ได้ครับ’
ร่างบางอ่านข้อความในโทรศัพท์แล้วหลังจากนั้นก็ยัดมันใส่ลงในกระเป๋าเหมือนเดิม
เป็นเวลาไม่นานหลังจากนั้นรถของซึงยุนก็ขับมาถึงหน้าโรงเรียน จินฮวานจึงต้องลงจากรถเพื่อที่จะเข้าไปในโรงเรียน ขาเล็กก้าวเดินและมุ่งหน้าไปยังตึกของตน ในขณะที่มือทั้งสองจับสายสะพายของกระเป๋าเป้เอาไว้ เมื่อเลี้ยวเข้าตึกแล้วก็เดินขึ้นบันไดพร้อมกับทักทายคนที่รู้จักไปตามปกติ
แต่มันจะไม่ปกติก็ตรงที่...
“วันนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับพี่จินฮวาน” แก๊งเด็กผู้ชายปีสองที่ยืนสูบบุหรี่กันอยู่กำลังขวางทางเขาไว้อีกแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ เขาหละเบื่อหน้าพวกเด็กสามคนนี่จริงๆ วันๆไม่ทำอะไร ยืนเฝ้าบันไดคอยก่อกวนชาวบ้านเค้าไปเรื่อย
“...” เขาเลือกที่จะไม่ตอบและพยายามหลีกหนีเพื่อเดินขึ้นไปอีกทาง
“เมื่อไหร่พี่จะยอมใจอ่อนไปเที่ยวกับพวกเราซักที” เด็กหนุ่มหัวทองอีกคนเอ่ยพลางยกเท้าขึ้นมายันกำแพงเพื่อกั้นเขาเอาไว้
“หลบไป” แน่นอนว่าคำสั่งด้วยเสียงหวานๆของจินฮวานไม่ได้มีความหนักแน่อะไรเลย
“ไม่เอาหรอก~” น้ำเสียงทะเล้นดังขึ้นจากทางด้านข้าง มันใกล้หูมากซะจนจินฮวานแทบขนลุก ต่อยแม่งซักทีดีมั้ย!! ไอ้เด็กระเบิดหูคนนี้เนี่ย!!!
“บอกให้หลบไปยังไงเล่า!”
“โอ๊ะ โอ่... อย่างเพิ่งโกรธกันสิครับ พี่ก็สัญญากับพวกเรามาก่อนสิว่าเย็นนี้จะไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”
“กินตีนกูมั้ย?” แน่นอนว่าคนตัวเล็กไม่ได้พูด หากแต่เป็นผู้มาใหม่ที่กำลังก้าวขึ้นบันได้มาหยุดยืนอยู่ข้างๆเขา
“หึ มาไวจังนะพ่ออัศวิน” เด็กปีสองที่ทักเขาเป็นคนแรกทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบมัน “สนิทกับประธานนักเรียนมันก็ดีอย่างนี้นี่เองเนอะ”
“ที่โดนพักการเรียนไปเมื่อครั้งก่อนยังไม่พออีกใช่มั้ยจะได้เรียกอาจารย์คังให้” ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างจริงจังในขณะที่เอ่ยถึงอาจารย์ฝ่ายปกครอง
“พอเป็นเรื่องของพี่จินฮวานทีไรต้องเข้ามาเสือกตลอดเลยนะ ถามจริงเหอะ นี่ได้กันแล้วใช่มะ?” เด็กปีสองหัวทองพูดขึ้น ทำเอาร่างสูงแทบขนาดสติ ถ้าไม่ติดตรงที่เขาเป็นประธานนักเรียนและไม่ควรมีเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเรียนป่านนี้คงได้ส่งไอ้หมอนี่ไปลงนรกแน่
“อย่ามาพูดอะไรให้พี่เค้าเสียหาย” ฮันบินขยับเข้าไปใกล้ๆพลางกระซิบรอดไรฟันอย่างเน้นชัดๆทีละคำ “ระวังปากของนายให้ดี ถ้ายังอยากเป็นนักเรียนของที่นี่อยู่”
“หึ ปกป้องกันจริงๆ เฮ้ยพวกเรา ไปเหอะ” เด็กหนุ่มเจ้าของเศษบุหรี่บนพื้นทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
จากนั้นร่างสูงกลับมาสนใจจินฮวานที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“พวกมันไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่มั้ย?”
“อืม ไม่มีอะไรหรอก” คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อแสดงว่าตนไม่ได้เป็นอะไร
“งั้นก็ดีแล้ว” ร่างสูงบอกก่อนที่จะก้าวเดินขึ้นบันไดเพื่อกลับไปยังห้องเรียน
แต่เหมือนจินฮวานจะอยากพูดอะไรบางอย่าง มือเล็กก็เลยตัดสินใจรั้งเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้จนเจ้าของเสื้อต้องหันมามองด้วยความสงสัย
“ขอบใจนะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาและทำให้ฮันบินยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ร่างเล็กเห็นอยู่เป็นประจำ แต่น่าแปลกที่รอยยิ้มนั้นกลับเจือไปด้วยความเศร้า
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“...”
“ก็ผมเป็นน้องชายพี่นี่นา”
ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว และตอนนี้เพื่อนๆในห้องต่างก็พากันส่งเสียงดังไปทั่วเพราะเรื่องการนัดแนะไปคาราโอเกะ แต่สำหรับบางคนที่เครียดเรื่องการสอบเข้ามหา’ลัยมากกว่านั้นตัดสินใจที่จะกลับบ้านไปท่องหนังสือต่อ จริงๆแล้วจินฮวานก็ควรจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ในเมื่อเพื่อนสนิทถึงกับสละเวลาโดดเรียนมาชวนถึงที่จะไม่ไปก็คงไม่ได้หละนะ
ดังนั้นเขาและเพื่อนๆในห้องกลุ่มหนึ่งจึงร่วมเดินทางไปยังสถานที่นัดหมายด้วยกัน แน่นอนว่าตัวตั้งตัวตีอย่างนัมแทฮยอนรอทุกคนอยู่แล้ว แถมยังเปิดห้องคาราโอเกะห้องใหญ่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยเลยด้วย
เด็กๆม.ปลายปีสามจำนวนสิบแปดคนรวมตัวกันอยู่ในห้องๆหนึ่ง ถึงจะเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดแต่ก็ยังถือว่าแออัดอยู่ดี บางคนที่ไม่ได้นั่งโซฟาก็ยืนเต้นและร้องเพลงอย่างสนุกสนาน พวกเขาพากันสั่งอาหารและเครื่องดื่มกันมาอย่างเต็มที่ ตั้งใจว่าจะสนุกให้สุดๆก่อนที่จะต้องเผชิญกับการสอบเข้ามหา’ลัยในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี้
จินฮวานเองก็เช่นกัน ตั้งแต่มาถึงที่นี่เขาก็ร้องเพลงไปตั้งเยอะแล้ว เห็นอย่างนี้เขาเองก็ร้องเพลงเก่งไม่แพ้เพื่อนสนิทอย่างแทฮยอนเลยทีเดียว
“เป็นไง ต่ออีกเพลงป่ะ” ร่างโปร่งของแทฮยอนล้มตัวลงนั่งข้างๆเขาพร้อมกับวาดแขนมาโอบไหล่เล็กเอาไว้
“ไม่ไหวอะ เสียงเริ่มไปละ”
“ฮ่าๆๆๆๆ จริงดิ? เคๆ”
“ร้องต่อไปเหอะ เดี๋ยวไปล้างหน้าแป๊ปนึง”
“อาฮะ”
ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วส่งไมค์ต่อให้เพื่อนสนิททันที นี่พวกเขาก็ใช้เวลาอยู่ที่นี่จนสองทุ่มกว่าๆแล้ว เหมือนจะรู้สึกเบลอๆก็เลยอยากล้างเนื้อล้างตัวซักหน่อย
แต่ก็นานแล้วเหมือนนะกันที่จินฮวานไม่ได้หัวเราะอย่างสนุกสนานได้ขนาดนี้ หัวเราะจนลืมเรื่องเครียดๆไปหมดเลย คงต้องเป็นเพราะได้ออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆแน่ๆ หลังจบงานนี้เขาคงต้องขอบใจแทฮยอนซะหน่อยแล้ว
ขาเล็กก้าวไปผ่านห้องคาราโอเกะหลายห้องที่เป็นทางผ่านไปยังด้านหลังร้านซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องน้ำชายและหญิง ในแต่ละห้องคาราโอเกะล้วนมีทั้งเด็กม.ปลายจากสถาบันต่างๆรวมไปถึงพนักงานที่ออกมาเลี้ยงฉลองกัน และเสียงเพลงก็ดังเล็ดลอดออกมาเรื่อยๆตามทางแม้ว่าตอนนี้เขาจะเดินมาถึงทางเลี้ยวตรงหน้าห้องน้ำแล้วก็ตาม
อยู่ๆร่างกายของจินฮวานก็หยุดนิ่งราวกับถูกช๊อตให้อยู่กับที่ เขาอยากจะก้าวเดินต่อไปแต่เขาขยับตัวไม่ได้... คงเป็นเพราะ... เพราะแผ่นหลังที่แสนคุ้นตาข้างหน้านี้แน่ๆ...
…
ร่างสูงของจุนฮเวและเด็กสาวต่างโรงเรียนที่เป็นคนละคนกับเมื่อวานนี้กำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่มต่อหน้าเขา จุนเฮวที่กำลังหันหลังอยู่นั้นมองไม่เห็นเขา แต่เด็กสาวคนนั้นมองเห็นเขาแน่ๆและเขาก็เห็นเธอเช่นกัน...
สิ่งเดียวที่ร่างเล็กคิดได้ในตอนนี้ก็คือถอยห่างออกจากตรงนี้ไปซะ เขาไม่มีความคิดที่จะเข้าไปกระชากตัวร่างสูงเพื่อออกมาคุยกันให้รู้เรื่องซักนิด... ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยกล้าเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆอยู่แล้ว และแน่นอนว่าตอนนี้เขาก็เป็นเช่นนั้น
แต่มันติดตรงที่ว่าขาของเขาขยับได้เพียงเล็กน้อย และพอรู้ตัวอีกที...หยาดน้ำตาใสก็ไหลอาบเต็มสองข้างแก้มของเขา... ดวงตาเรียวเล็กปิดลงจนสนิทก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วถอยหลังออกจากสถานที่นั้นอย่างยากลำบาก
ไม่มีแม้แต่เสียงร้องหรือเสียงสะอื้น มีเพียงน้ำตาและความเจ็บปวดภายในจิตใจ เขาไม่คิดเลยว่าแค่คนๆเดียวจะทำให้เขาเป็นได้มากถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่... ทั้งๆที่สัญญากับเขาไว้แล้วแท้ๆว่าจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนั้นอีก แต่ทำไม...
หรือว่านี่จะเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีก?
ถ้าอย่างนั้น... เขาควรกลับไปถามร่างสูงให้รู้เรื่องดีหรือเปล่า?
“เฮ้ย! จินฮวาน!!” เสียงเรียกจากนัมแทฮยอนดังขึ้นตรงทางเดินในขณะที่ร่างนั้นกำลังวิ่งตรงมาทางเขา
“...” เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร ร่างเล็กจึงได้แต่ยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าอย่างลวกๆ
“ไปล้างหน้ายังไงวะเนี่ย ทำไมน้ำตาเต็มหน้างี๊วะ!?”
“คือ...”
“ถ้าจะบอกว่าฝุ่นเข้ากูไม่เชื่อหรอกนะเว้ย กูไม่ได้โง่”
“ฮะๆๆ... มึงนี่ฉลาดจริงๆ”
“ตกลงว่าเป็นไร?” มือทั้งสองข้างของร่างโปร่งตรงเข้ามาจับไหล่เล็กนั้นเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง และพยายามใช้คำถามกับน้ำเสียงแบบไม่คาดคั้นที่สุด เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะบ่อน้ำตาแตกขึ้นมาอีก
“ไม่มีไรหรอก ไปสนุกกับเพื่อนๆต่อเหอะ” ร่างเล็กแตะที่มือของเพื่อเบาๆ “กูรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับก่อนนะ”
ในเมื่อจินฮวานไม่ยอมอธิบายอะไรและไม่คิดที่อยู่ต่อ แทฮยอนก็เลยทำได้แค่ปล่อยให้ร่างเล็กเดินจากไป
“จะให้ไปส่งมั้ย?”
“ไม่เป็นไร แค่...” ใบหน้าเล็กก้มหน้าลงเล็กน้อย “แค่อย่าบอกฮันบินก็พอ”
“คนที่ยืนร้องไห้เมื่อกี๊ไปแล้ว” เสียงหวานของเด็กสาวม.ปลายกระซิบข้างหูร่างสูงเบาๆ
“ขอบใจ” เขาตอบและดันเด็กสาวคนนั้นให้ออกห่างจากตัวพร้อมกับส่งเงินให้เธอ
เมื่อเด็กสาวคนนั้นเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำหญิง จุนฮเวก็หันไปมองตรงจุดที่คิดว่าร่างเล็กเคยอยู่เมื่อครู่
เห็นแล้วสินะ...
หึ... แค่นี้มันยังไม่พอด้วยซ้ำ สำหรับเขาแล้วเกมนี้มันไม่มีทางจบง่ายๆอย่างแน่นอน
…
พี่ผิดเองนะที่มารักคนอย่างผม...
------------------------------------------------------------------------------70%-----------------------------------------------------------------
อู่ย เจ็บเบยยยยยย
ก่อนอื่นต้องขอโทษทีที่มาแอบมาอัพช้านิดนึง
ลืมบอกไปว่ามีภารกิจอันใหญ่หลวง 55555
อีก 30% ที่เหลืออาจเป็นพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้นะคะ
ส่วนคนที่เหนื่อยกับดราม่าเหลือเกิน
เราขอเสนอทางเลือกใหม่ค่ะ แท่แด๊น~~
[WIN ● TeamB] Lucky Day ♬~♫~♪
ฝากติชมด้วยนะคะ ><
------------------------------------------------------------------------------100%-----------------------------------------------------------------
ตอนหน้าจะเปิดเผยความจริงละ สงสารน้องจิน เหนื๊อยเหนื่อย TvT
ความคิดเห็น