คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ► Chapter 17 (100%)
Chapter 17
การหลบเลี่ยงอยู่ภายในความมืดมิดนั้น.. มันเงียบสบ.. และปลอดภัย
ทั้งๆที่ความจริงแล้วข้างนอกนั่นก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร แต่จินฮวานก็ยังคงเลือกที่จะซ่อนตัวเองเอาไว้กับความมืดมิดภายในห้องนอนของตัวเองเช่นนี้...
หลายวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอทั้งฮันบินและจุนฮเว...
ถ้อยคำที่บอกว่า’รัก’กันของจุนฮเว... ใช่แล้ว... เขาได้ยินมันทั้งหมด ถึงแม้ว่าคืนนั้นเขาจะไม่ค่อยได้สติก็ตาม แต่มันก็ทำให้เขาเก็บเอามาคิดจนได้... จินฮวานอยาก... อยากที่จะตอบรับความรู้สึกนั้นไปเช่นกัน ถ้ามันไม่ติดตรงที่... พื้นที่ภายในหัวใจของเขายังมีใครอีกคนอยู่ด้วย...
ฮันบินที่คอยอยู่เคียงข้างเขา... ไม่ใช่ในฐานะน้องชาย แต่เป็นคนรักที่เอาใจใส่และดูแลเขาเป็นอย่างดี... จินฮวานรู้ตัวว่าเขาคงไม่สามารถอยู่โดยไม่มีฮันบินได้... สุดท้ายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับน้องชายข้างบ้านมันก็มาถึงจุดที่เขาเคยคิดเอาไว้... ตอนนี้ทุกๆอย่างมันไม่สามารถย้อนคืนกลับไปได้อีกแล้ว
ถ้างั้นเขาควรทำยังไงกับเรื่องพวกนี้ดีล่ะ... เขารู้ดีว่าความเห็นแก่ตัวของเขามันทำให้อะไรหลายๆอย่างแย่ลงไปเรื่อยๆ แต่ก็เขาก็ไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้จริงๆ... หรือว่าสิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้ คือปล่อยทั้งสองคนไป...
และนี่ก็เป็นสิ่งที่จินฮวานกำลังทำอยู่...
เขาตื่นนอนแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนเพียงลำพังและรีบเร่งกลับบ้านทันทีที่เรียนเสร็จ ทุกๆครั้งที่อยู่ในโรงเรียนเขาก็พยายามเดินออกมาจากห้องให้น้อยที่สุด ขนาดตอนพักเที่ยงก็ยังไม่ยอมลุกออกจากห้องไปไหนแต่กลับฝากแทฮยอนซื้อขนมให้ตลอด เพียงเพราะแค่ต้องการหลบหน้าเด็กทั้งสองคนนั่น... แค่คิดว่าต้องเจอหน้ากัน จินฮวานก็ไม่รู้เลยว่าเขาควรพูดอะไร...
แม้แต่ตอนกลับมาถึงที่บ้าน เขาก็ยังปิดไฟทุกดวงในห้องและเปิดแค่โคมไฟเพื่ออ่านหนังสือ
จนกระทั่งตอนนี้สัปดาห์ของการสอบปลายภาคก็ผ่านพ้นไปแล้ว…
อันที่จริงจินฮวานก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมเด็กทั้งสองคนนั้นถึงไม่ได้พยายามเข้ามาหาเขาเท่าไหร่นัก บางทีอาจเป็นเพราะการสอบนี่ หรือถ้าไม่อย่างนั้น... เขาก็คงถูกทั้งคู่ทิ้งไปแล้วนั่นแหละ...
แต่มันก็สมควรแล้วนี่นะที่จะโดนทิ้ง...
ครืด... ครืด... ครืด...
ร่างของจินฮวานที่กำลังนอนอยู่นั้นยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่หัวเตียง นิ้วเรียวเลื่อนสไลด์หน้าจอทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมาพลางเอามันขึ้นมาแนบหูแล้วพาร่างของตัวเองนอนราบกลับไปยังตำแหน่งเดิม
“ฮัลโหล”
(อืม สรุปว่าพรุ่งนี้กูจะขับรถไปรับมึงที่บ้านนะ ขอพ่อได้ละ) เสียงจากปลายสายพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
“โอเค”
พรุ่งนี้เป็นวันที่เขากับแทฮยอนนัดว่าจะไปเที่ยวที่สกีรีสอร์ทด้วยกันหลังจากสอบเสร็จ ส่วนที่บอกว่าจะขับรถมารับนั้นไม่ได้หมายความว่าเจ้าตัวขับเองหรอก เพราะถึงยังไงแทฮยอนก็ยังไม่มีขับขี่ แต่ที่ว่ามานั่นคงหมายถึงให้คนขับรถที่บ้านพาไปส่งมากกว่า จินฮวานรู้ดีว่าครอบครัวของแทฮยอนมีฐานะแค่ไหน
(รีบๆนอนแล้วกัน ถ้าตื่นสายกูจะขึ้นไปปลุกถึงบนเตียงเลย)
“บอกตัวเองก่อนเหอะ”
(แหม่... เออแล้วนี่ตกลงได้ชวนฮันบินมันยัง?)
“…ชวนแล้ว” เขาชวนแล้วจริงๆตั้งแต่คราวก่อน เพียงแต่ว่าเขายังไม่ได้ถามเอาคำตอบเลย...
(ไปมั้ยล่ะ?)
“ไม่รู้...”
(เอ๊า อะไรของมึงวะ) แทฮยอนว่าออกมาอย่าขัดใจ จริงๆแล้วช่วงที่ผ่านมาแทฮยอนก็รับรู้เรื่องราวของเขามาตลอด เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้เขาเก็บความลับเอาไว้คนเดียวอีกเลยนับตั้งแต่ครั้งนั้น ถึงจะรู้... แต่ก็เข้าใจและไม่บังคับให้เขาต้องเลือกทางไหนเลย
“...เดี๋ยวลองไปถามดูอีกที”
(เออๆ งั้นก็ตามใจละกัน ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องหรอก เราไปกันแค่สองคนก็พอ)
“อือ... ขอบใจนะ”
(จินฮวาน... กูชอบที่มึงสดใสมากกว่านะ อย่าเป็นแบบนี้นานนักเลย ไม่งั้นพรุ่งนี้กูจะเอามึงไปฝังในกองหิมะจริงๆด้วย โอเค๊? ...ฝันดีนะ)
“ฝันดี...”
มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ลงข้างๆตัวหลังจากที่ตัดสายไปแล้ว
จินฮวานพลิกตัวก่อนจะมองไปยังระเบียงห้องข้างๆที่มีแสงไฟส่องสว่างอยู่แล้วลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ...ถึงยังไงซะ เขาคงไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าไปถามหรอก
รู้ดีว่าการหนีปัญหามันไม่ทางออกที่ดี... แต่เขาก็ทำได้เท่านี้จริงๆ
ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้า พลันหยดน้ำใสก็ไหลตกลงมาข้างแก้มโดยที่ไม่รู้ตัว
ทำอย่างไรดี? จากนี้ไป... เขาควรทำอย่างไรดี...
ไอ้บรรยากาศแปลกๆที่อยู่ตรงหน้านี่คืออะไรกัน?
แทฮยอนได้แต่ถามตัวเองเพียงใจในขณะที่เขากำลังยืนเท้าเอวมองเด็กหนุ่มร่างสูงสองคนที่พากันโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้... ซึ่งเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้ก็เอาแต่มองมาทางเขาด้วยสายตาขอความช่วยเหลือสุดฤทธิ์ จนแทฮยอนแทบอยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
โอเค... หนึ่งในสองเด็กหนุ่มนั่นคือคิมฮันบิน ...แน่นอนหละว่าแทฮยอนก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักถ้าในมือของฮันบินจะมีกระเป๋าใส่ข้าวของใบโตอยู่ เพราะดูจากรูปการณ์แล้วหมอนี่คงจะตัดสินใจไปเที่ยวกับพวกเขาชัวร์ และที่ยิ่งไปกว่านั้น... คืออันที่จริงเขารู้ว่าเมื่อคืนนี้จินฮวานคงไม่มีวันไปถามฮันบินแน่ๆ สุดท้ายเขาก็เลยตัดสินใจโทรไปชวนเองนั่นแหละ
ทีแรกก็อยากให้ไปเที่ยวด้วยกันสนุกๆ เผื่อว่าการที่ทั้งสองคนได้ใกล้ชิดกันมันจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้นมาบ้าง ถึงจะพยายามทำตัวเป็นกลางแค่ไหน แต่แทฮยอนก็บอกได้เลยว่าเขาค่อนข้างเอนเอียงไปทางฮันบินหน่อยๆ...
ผิดกับอีกคนที่แทฮยอนแทบจะถลึงตาใส่อยู่แล้วในตอนนี้
กูจุนฮเว... ดูยังไงๆหมอนี่ก็เหมือนแค่คนที่แวะผ่านมาแถวนี้เฉยๆ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแต่เป้สะพายข้างที่เอาไว้ใส่ข้าวของเล็กน้อยเท่านั้น แต่แทฮยอนก็ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้เลือกโผล่มาได้ถูกวันซะเหลือเกิน ...เท่าที่เขาได้ฟังจากจินฮวานมา ดูเหมือนจริงๆแล้วจุนฮเวก็ไม่ใช่(?)คนที่เลวร้ายอะไรมากนัก
คราวนี้เลยกลายเป็นว่า เด็กหนุ่มทั้งสองคนที่บังเอิญมาเจอกันกำลังจะขอติดรถไปเที่ยวกับพวกเขาด้วย... แทฮยอนคิดว่าถ้าตัดความลำเอียงของตัวเองออกไปได้ เขาก็ไม่ขัดข้องอะไรหรอกถ้าจะให้ทุกคนไปด้วยกัน ...ถ้าไม่กัดกันตายซะก่อนหละก็นะ
แล้ว... จะเอายังไงต่อล่ะทีนี้?
“ผมไม่ไปหรอกนะ ถ้าไอ้นี่จะไปด้วยน่ะ” ฮันบินเอ่ยขึ้นพลางชี้หน้าใส่คนข้างๆอย่างจริงจัง
“ทีประธานยังไปได้ แล้วทำไมผมถึงไปไม่ได้อะ?” ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอกกลับไปไม่แพ้กัน “แต่จริงๆประธานไม่ไปก็ดีเหมือกันนะครับ ผมจะได้...”
“จะได้อะไร?”
“ประธานก็คิดเองดิครับ”
“มึงนี่...”
“พอๆ พอได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ” ถึงเวลาที่แทฮยอนต้องตัดสินใจซักทีก่อนที่มันจะฟัดกันซะตรงนี้ ใบหน้าหวานหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆซึ่งกำลังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเหมือนทำอะไรไม่ถูก จนแทฮยอนต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เฮ้อ! เอางี๊นะ... ถ้าจะไปก็ไปมันทั้งหมดเนี่ยแหละ แต่ถ้าเรื่องมากนักมึงสองคนก็อยู่ที่นี่แล้วกัน กูจะไปเดทกับจินฮวาน เข้าใจ๊? ตกลงเอาไง ไปไม่ไป?”
“ไปครับ!!!”
แหมะ... ทีอย่างนี้หละเข้าขากันดีเหลือเกิน
ไม่ต้องพูดพร่ำอะไรต่อแทฮยอนก็จัดการลากจินฮวานไปนั่งด้านหน้ารถข้างๆคนขับทันที ปล่อยให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนมองตามเขาด้วยความขัดเคืองใจโดยไม่สามารถทำอะไรได้ เหอะ... เรื่องอะไรเขาจะให้เพื่อนรักไปนั่งข้างหลังท่ามกลางหมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างพวกนี้ล่ะ?
สุดท้าย... แทฮยอนก็เลยต้องกลายเป็นคนที่มานั่งคั่นตรงกลางระหว่างฮันบินและจุนฮเวด้วยตัวเอง เขาหยิบหูฟังขึ้นมาสวมก่อนจะเปิดเพลงและเอนตัวพิงไปด้านหลังอย่างสบายๆ ในขณะที่เด็กสองคนข้างๆเขานั้นก็พากันมองออกไปยังนอกหน้าต่างโดยไม่สนใจใคร ...ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่นึกอยากตีขึ้นมาบนรถอีกรอบหรอกนะ
ถ้าจินฮวานวิ่งออกไปบอกใครๆว่าตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย เขาก็คงโดนจับได้ว่าโกหกอย่างแน่นอน
ไม่รู้เป็นเพราะสวรรค์ต้องการลงโทษเขาหรือยังไง ถึงได้ส่งทั้งฮันบินและจุนฮเวให้มานั่งอยู่บนรถคันเดียวกับเขาอย่างนี้ งั้นที่เขาพยายามหลบมาตลอดนั่นมันเพื่ออะไรกันล่ะ? ถ้ารู้อย่างนี้ เขาน่าจะแอบกระซิบบอกแทฮยอนไปว่าอย่าให้ทั้งสองคนติดรถมาด้วย...
ลอบถอนหายใจเบาๆอยู่คนเดียวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวัน...
เมื่อกี้ตอนที่แวะตรงจุดพักรถ จินฮวานแทบไม่ได้กระดิกไปไหนเลย เพราะแค่ลงจากรถไปได้ไม่ทันเท่าไหร่ เด็กหน้าดุกับเด็กตัวยักษ์ก็เดินเข้ามาขนาบข้างเขาเต็มที่พร้อมกับพาไปเสิร์ฟน้ำเลี้ยงขนมเป็นอย่างดี จนบางทีจินฮวานก็นึกอยากจะขุดหลุมหนีไปซะเดี๋ยวนั้น...
กินอันนี้มั้ยครับ? เดี๋ยวผมซื้ออันนั้นให้นะ... ไม่ว่าทั้งสองคนจะพยายามเข้ามาคุยกับเขามากแค่ไหน จินฮวานก็ทำได้เพียงตอบคำว่า เอ่อ... อ่า... กลับไปเท่านั้น ซึ่งอันที่จริงแล้วเขาก็รำคาญตัวเองอยู่เหมือนกัน
และเพราะว่าแทฮยอนก็คงทนมองต่อไปไม่ไหวจึงเข้ามาช่วยเขาออกไปได้ทัน หลังจากจบริปท่องเที่ยวครั้งนี้ เขาคงต้องหาโอกาสพาแทฮยอนออกไปเลี้ยงอาหารอร่อยๆบ้างแล้วล่ะ...
หลังจากที่มัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พวกเขาก็เดินทางมาจนถึงจุดหมายปลายทางพอดี นี่อาจเป็นเวลาสองชั่วโมงที่น่าลำบากใจที่สุดในชีวิตของจินฮวานเลยก็ว่าได้
แทฮยอนเป็นคนจัดการแผนทุกอย่างด้วยการไล่ทุกคนเข้าที่พักก่อนแล้วค่อยออกมาเล่นกันทีหลัง ตอนแรกแทฮยอนจองห้องเดี่ยวที่เป็นเตียงใหญ่เอาไว้สองห้อง เพราะกะว่าถ้ามากับจินฮวานแค่สองคนจะได้แยกกันพักไปเลย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ดังนั้นจินฮวานจึงถูกเพื่อนรักอย่างแทฮยอนลากไปนอนห้องเดียวกัน และยอมยกอีกห้องให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนไปแทน
แต่อันที่จริงจินฮวานก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าฮันบินกับจุนฮเวจะมีปัญหาหรือเปล่า...
แล้วเขาจะสนใจไปทำไม... ในเมื่อพวกนั้นอยากตามกันมาเองนี่
ร่างเล็กเดินออกไปยังลานสกีท่ามกลางนักท่องเที่ยวมากมาย คงเพราะช่วงไฮซีซั่น คนก็เลยเยอะเป็นปกติ
จริงๆจินฮวานอยากจะรอออกมาพร้อมกับเพื่อนรักอยู่เหมือนกัน แต่แทฮยอนมัวแต่ชักช้าและบอกให้เขาไปก่อนเลย แล้วเรื่องอะไรเขาจะต้องออกมาเจอกับเด็กสองคนนั่นเพียงลำพังด้วยเล่า... พอคิดได้อย่างนั้นก็เลยชิ่งมาเล่นสนุกแค่คนเดียว
อย่างน้อยๆตอนนี้เขาก็รู้สึกผ่อนคลายมากกว่าตอนอยู่บนรถเยอะเลย...
ลมที่นี่แรงมากจริงๆ จนร่างเล็กนั้นเกือบจะปลิวไปตามแรงลมตอนที่กำลังเดินหาที่เหมาะๆ มองไปรอบข้างก็มีแต่ครอบครัวใหญ่ๆรวมไปถึงพวกคู่รักและกลุ่มเพื่อนๆที่พากันมาเล่นสกี
จินฮวานกระชับไม้ค้ำในมือให้มั่นคงพลางมองตรงไปข้างหน้า ตรงจุดที่เขายืนอยู่นี้ไม่สูงและก็ไม่ชันมากนัก เขาไม่เก่งหรือโปรพอที่จะขึ้นไปข้างบนเขาหรอก อีกอย่างคือตอนนี้เขามาเล่นแค่คนเดียวด้วย เพราะงั้นปลอดภัยไว้น่ะดีที่สุดแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น... ตอนที่จินฮวานปล่อยตัวลงไปตามเนินเขา สกีมันไม่ได้เป็นไปตามที่เขาบังคับเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะว่าไม่ได้เล่นมานานแล้วมันก็เลยรู้สึกไม่ค่อยคล่องตัว ในจังหวะที่ลงมาถึงด้านล่างเขาจึงสะดุดและล้มลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ
“พี่จินฮวาน!!”
เพราะว่าเสียงของเด็กหนุ่มทั้งสองคนนั้นดังมาก ร่างเล็กก็เลยต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้... เขากำลังจะพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น แต่ทั้งฮันบินและจุนฮเวต่างก็วิ่งเข้ามาช่วยเขาพร้อมๆกัน
แน่นอนว่าจินฮวานสะบัดตัวเบาๆออกจากทั้งคู่ทันทีที่ลุกขึ้นยืนได้
แล้วนี่... แทฮยอนไปอยู่ที่ไหน ทำไมถึงยังไม่ออกมาอีก
“ทำไมออกมาไม่รอล่ะครับ? ผมเป็นห่วงนะ” เป็นฮันบินที่เอ่ยออกมาราวกับต้องการดุเขายังไงยังงั้น
“คือ...”
“เมื่อกี้ล้มเจ็บมากมั้ย? เป็นอะไรรึเปล่า” อยู่ๆจุนฮเวพูดแทรกขึ้นมาอีกคน
“อ่า...ไม่”
ให้ตายสิ... ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป... เขาต้องแย่แน่ๆ สถานการณ์แบบนี้มันไม่ได้น่าอภิรมย์เลยซักนิด เพราะว่าสายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองทางเขานั้น มันทำให้เขาเหมือนตัวหดลดลงไปอีกตั้งครึ่งนึง..
โชคดีที่แทฮยอนเข้ามาช่วยเขาออกไปจากเด็กหนุ่มทั้งสองคนได้ทันพอดี... จินฮวานจึงถูกเพื่อนรักลากตัวออกไปเล่นด้วยกัน ซึ่งมันก็ดีกว่าการที่เขาต้องคอยทำตัวอึกๆอักๆแบบนั้นต่อไป
ขณะที่จินฮวานและแทฮยอนกำลังเล่นสกีด้วยกันอยู่เงียบๆ ฮันบินกับจุนฮเวก็พากันออกสเต็ปบนลานหิมะนั้นอย่างไม่ยอมแพ้กันเลย
ร่างสูงของฮันบินในเสื้อกันหนาวสีเหลืองกำลังเล่นสกีด้วยสไตล์ที่จินฮวานเคยเห็นจนชินตา เมื่อก่อนเขากับฮันบินก็มาเล่นสกีด้วยกันบ่อยๆพร้อมกับครอบครัว.. แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี... น้องชายข้างบ้านคนนั้นก็ยังคงดูดีในสายตาของเขาอยู่เสมอ
ส่วนจุนฮเวที่กำลังเล่นบอร์ดอยู่ในตอนนี้... อาจเรียกได้ว่านั่นเป็นด้านที่จินฮวานเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน... ร่างสูงในชุดเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินเข้มกำลังเลื่อนตัวลงมาบนเนินสูงชัน ด้วยท่าทางที่นิ่งๆของจุนฮเวมันทำให้สาวๆที่ยืนอยู่แถวนั้นถึงกับหันไปมองแล้วชี้ไม้ชี้มือดูด้วยความสนใจ
“เฮ้ย” ร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ข้างๆกระทุ้งข้อศอกใส่เขาเบาๆ “กูเข้าใจละว่าทำไมมึงถึงยังเลือกไม่ได้ซะที”
“พูดบ้าไร...”
“แหม่ๆ ผู้ชายสองคนพากันแย่งมึงขนาดนี้ ไหนๆเพื่อนกูมีดีอะไร ขอดูให้ชัดๆดิ๊” ไม่พูดเปล่า แต่กลับดึงตัวจินฮวานให้หันมาไปจ้องหน้าใกล้ๆด้วย “อืม...”
“มองไรมึง?”
“มองใกล้ๆแบบนี้แล้วมึงนี่โคตรน่ารักดีเลยแฮะ ขอกูบีบจมูกกลมๆนี่ซักทีได้มะ?”
“ไม่ต้องเลย!” จินฮวานรีบปัดมือของเพื่อนรักออกก่อนที่มันจะทันยกขึ้นมา
ร่างเล็กถอนหายใจกับการเล่นพิเรนทร์ของเพื่อนข้างๆนั่นแล้วก็หันไปมองตรงทิศที่ฮันบินกับจุนฮเวกำลังเล่นอยู่เช่นเดิม ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนนั้นก็กำลังมองมาทางที่เขากับแทฮยอนยืนอยู่เช่นกัน...
จินฮวานเริ่มรู้สึกได้ถึงรังสีแปลกๆที่ถูกส่งออกมาจากระยะไกลๆนั่น... ในขณะที่เขากำลังกลัว เพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างๆกลับหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนาน
เยี่ยมไปเลย...
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
นานแล้วที่มินโฮไม่ได้อารมณ์เสียอย่างนี้...
เขาพยายามติดต่อใครบางคนมาได้ซักพักแล้ว ซึ่งปลายสายนั่นก็ไม่มีใครกดรับซักที.. ทำไมกันนะ?
เมื่อวานนี้อยู่ๆแทฮยอนก็พูดอะไรบางอย่างออกมา... ร่างโปร่งมานั่งดื่มที่บาร์เหมือนอย่างเคยก่อนจะชวนเขาคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตอนแรกมินโฮก็ไม่ได้ได้คิดอะไร จนกระทั่ง...
‘ผมสอบไม่ผ่านนะครับ... ดีใจด้วยที่พี่ไม่ต้องมาลองทนคบกับผม’
และยังไม่ทันที่มินโฮจะได้เอ่ยอะไร... แทฮยอนก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไปทันที เขาคิดว่ายังไงซะวันนี้แทฮยอนก็คงมาทำงานเหมือนกับทุกๆวัน แต่เปล่าเลย... เจ้าตัวกลับลางานโดยไม่ได้บอกเขาซักนิด
แต่อันที่จริง... มันก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่แทฮยอนจะต้องบอกเขานี่นะ
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ถึงจะได้คุยกัน... มินโฮยอมรับว่าเขาเป็นคนค่อนข้างใจร้อน ดังนั้นเมื่อรู้สึกกังวลใจกับเรื่องนี้มากๆ เขาจึงตัดสินใจไปขอเบอร์ของแทฮยอนมาจากจีวอนได้ในที่สุด
รับซักทีสิ... เขาได้แต่พร่ำบอกกับเจ้าโทรศัพท์ที่กำลังแนบหูนั่นอยู่ภายในใจ
(สวัสดีครับ)
“...” มินโฮมั่นใจว่าเสียงนั่น... ไม่ใช่เสียงของคนที่เขาต้องการคุยด้วยอย่างแน่นอน
(แทฮยอนอาบน้ำอยู่น่ะครับ เห็นโทรมาหลายครั้งแล้วผมก็เลยรับแทนก่อน... มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ)
“จินฮวานหรอ?”
(อ่า... ครับ ไม่ทราบว่า...)
“พี่มินโฮเองนะ ทำไมพวกนายถึงได้อยู่ด้วยกันตอนนี้ล่ะ”
(อ้าว.. เอ่อคือ... แทฮยอนไม่ได้บอกที่ร้านหรอครับว่าลางานมาเที่ยวฉลองสอบผ่าน)
“สอบผ่านอะไร?” คงไม่ใช่ว่า...
(สอบเอนทรานซ์ไงครับ... อ้าว เฮ้ยแทนฮยอน พี่มินโฮโทรมา)
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกุกกักจากปลายสายซักพักนึง
“แทฮยอน...” ร่างสูงเอ่ยน้ำเสียงเรียบๆออกไปเพื่อเรียกชื่ออีกฝ่าย
(...)
“ทำไมถึงได้โกหกพี่ว่านายสอบไม่ผ่าน...”
(จินฮวาน!! @!##%&^!%*&*!!) คราวนี้เสียงกุกกักดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงต่อว่าที่ดูๆแล้วเจ้าตัวคงไม่คิดว่าเพื่อนรักจะเป็นคนทำความลับนั้นแตก
“นายไม่อยากคบกับพี่งั้นหรอ”
(...) ปลายสายนั้นเงียบไปอีกซักพัก ซึ่งดูเหมือนว่าแทฮยอนคงจะกำลังออกมาหาที่เงียบๆคุย (...ผมก็แค่ไม่อยากบังคับพี่ให้มาชอบผม)
“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าพี่โดนบังคับ”
(…)
“แทฮยอน...” มินโฮค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆขณะที่มือของเขาก็กำลังกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น “ต่อให้นายไม่บังคับ... พี่คิดว่าพี่ก็คงจะชอบนายอยู่ดี”
(พ...พี่ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนน่ะ!! อยู่ที่ร้านรึเปล่า!!?)
“อยู่...”
(ห้ามหนีไปไหนนะ!! รอผมอยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวผมไปหา!!!)
ติ๊ด... เสียงหวานๆนั้นขาดหายไปพร้อมกับการถูกตัดสายอย่างรวดเร็ว
มินโฮไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเด็กคนนี้เลย แต่เขาก็ไม่ได้อยากเข้าใจนักหรอก.. เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้แทฮยอนก็น่ารักในสายตาของเขาอยู่ดี ถ้าเด็กคนนั้นบอกให้เขารออยู่ที่นี่... งั้นเขาก็จะรอแล้วกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อิจฉาพี่จินที่สุดเลยตอนนี้ 5555555555555555555
ตอนหน้า... เจอกันนะคะะะะะะ >3<
ความคิดเห็น