คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] Heartbeat ♬ BobJin
[OS] Heartbeat
[Couple] BobJin
ท่ามกลางความเงียบยามบ่ายภายในหอพักของเด็กฝึกหัด ผมกำลังนั่งแช่อยู่บนโซฟาพร้อมกับเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆอย่างเบื่อหน่าย วันอาทิตย์แบบนี้มันก็ดีอยู่หรอกได้หยุดพัก แต่สำหรับผมมันค่อนข้างน่าเบื่อนิดหน่อย ส่วนข้างล่างผมคือคิมฮันบินที่เลื้อยลงไปนอนกองบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
จะนอนแล้วทำไมไม่รู้จักเข้าไปนอนในห้องดีๆวะ
เฮ้อ... ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้งเมื่อรายการถูกคั่นด้วยโฆษณา มองไปยังยุนฮยองซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือและทำการบ้านอยู่อย่างขมักเขม่นแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ หน้านี่แทบจะทิ่มเข้าไปในหนังสืออยู่ละ
นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบอกเวลาบ่ายสองกว่าๆ รู้งี๊ผมน่าจะออกไปซื้อของข้างนอกกับพวกมักเน่ไลน์จะได้ไม่ต้องมานั่งกร่อยอยู่แบบนี้
อ้าวแล้วนั่น...
ผมเหลือบไปเห็นฮยองคนโตของเรากำลังเดินออกมาจากห้องแล้วก็กลับเข้าไปอีกครั้งก่อนจะโผล่หัวออกมาอีก ดูเหมือนจินฮวานฮยองจะกำลังหาอะไรบางอย่างรึเปล่า?
ผมก็ไม่แน่ใจ...
ซักพักฮยองตัวเล็กก็หายเข้าไปในห้องอีก ผมจึงหันมาสนใจรายการตรงหน้าต่อ
เวลาบ่ายแบบนี้ผมว่ามันก็น่านอนจริงๆนั่นแหละ อีกไม่นานผมคงได้เลื้อยลงไปนอนแบบหมอนี่แน่ๆ... ว่าแล้วก็เอาเท้าเขี่ยฮันบินเบาๆ แต่ลีดเดอร์ของเราหลับลึกเสียเกิน ผมก็เลยตัดสินใจเลิกกวนเขาซะ
“...บาบิ” อยู่ๆฮยองตัวเล็กก็มายืนค้ำหัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เมื่อกี๊ยังเห็นผลุบเข้าผลุบออกห้องไปตั้งหลายรอบ
“ครับ?” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเล็กน้อย เพราะผมที่นั่งอยู่บนโซฟากับความสูงตอนที่ฮยองยืนอยู่มันไม่ได้ต่างกันมากนัก
“มานี่แป๊ปนึงดิ มีไรให้ช่วยหน่อย” เขาพูดแล้วก็กัดริมฝีปากล่างเหมือนกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
การมาขอความช่วยเหลือจากผมนี่ต้องคิดหนักมากขนาดนั้นเลยหรอครับ? =ㅠ=
แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร ดังนั้นผมก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินตามฮยองเข้าห้องไป
ฮยองตัวเล็กตรงไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ก่อนจะหันมากวักมือเรียกผมให้เข้าไปใกล้ๆ พอผมเห็นหน้าจอคอมที่เปิดอยู่ก็เข้าใจได้ในทันที
ดูเหมือนจินฮวานฮยองกำลังใช้เวลาว่างอยู่กับการเล่มเกม แล้ว...?
“มีอะไรครับ”
“ทำยังไงเล่นด่านนี้ไม่ผ่านซักทีอะ ช่วยหน่อยสิ...”
“อ่า...” ผมมองหน้าต่างเกมแล้วก็สงสัยว่ามันเล่นยังไง คือผมก็ไม่ได้เล่นเกมเก่งอะไรขนาดนั้น แล้วดูเหมือนฮยองก็คงจะเข้าใจว่าผมคิดอะไรอยู่เลยรีบอธิบายออกมาทันที
“มันต้องใช้ทั้งคีย์บอดแล้วก็เมาส์ แต่ฉันกดไม่ทัน ก็เลยกะจะโกง...นิดนึง นายแค่ช่วยขยับเมาส์ไปแล้วเดี๋ยวฉันกดคีย์บอร์ดเอง”
“อ่อ ครับ” ไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็พอรู้ว่าหน้าที่ของผมคือเลื่อนเมาส์ไปมาเท่านั้น โอเค... ไม่น่าจะมีอะไรยากนะ
ผมขยับเข้าไปจะได้เห็นหน้าจอชัดขึ้นในขณะที่ก็เอามือจับเมาส์ไปด้วย
“พร้อมนะ”
“ครับ”
เกมเริ่มสตาร์ทแล้วหลังจากนั้นพวกเราสองคนก็ช่วยกันเล่นเกมตามแผนที่ได้วางเอาไว้ แต่คือ... เกมนี่โคตรจะยากจริงๆนั่นแหละครับ รอบแรกจบไปพวกเราก็ยังเล่นไปผ่าน จนต้องขึ้นรอบสองและรอบสามสี่ห้าตามมาติดๆ เหมือนว่าผมจะเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับเกมนี้แล้วด้วย
คือยังไงก็ต้องผ่านให้ได้ ไม่งั้นมีโมโหอะครับ!!!
จินฮวานฮยองดูท่าจะเหนื่อยหน่ายเจ้าเกมบ้านี่เหลือเกินเพราะเขากำลังทำแก้มพองลมใส่มันอย่างไม่พอใจ ...น่ารักดีครับ เห็นแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ แสดงว่าก่อนหน้านี้คงแพ้มันไปไม่ต่ำกว่าสามสิบรอบ...
แต่ผมจะไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอก!!
ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความขัดใจเมื่อรอบที่หกพวกเราก็ยังแพ้อีก สุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจเอื้อมมืออ้อมหลังฮยองตัวเล็กไปควบคุมคีย์บอร์ดนั่นด้วยตัวเอง ในขณะที่มืออีกข้างก็ยังจับเมาส์เอาไว้อยู่ แต่ผมมองจอไม่ถนัดก็เลยเอาคางวางไว้บนหัวจินฮวานฮยองทั้งอย่างนั้น
เพราะงั้นตอนนี้ผมก็เลยอยู่ในท่าที่โอบฮยองเอาไว้ทั้งตัวจากด้านหลัง จริงๆจะให้ฮยองลุกออกไปก่อนก็ได้นะ แต่ตอนนี้ท่าไหนก็ช่างมันเถอะครับ คนมันกำลังอินกับเกม!!
คราวนี้แหละ! ไอ้เกมบ้านี่มันต้องเสร็จผมแน่!!
การควบคุมเกมครึ่งแรกของผมผ่านไปได้ด้วยดี
อีกนิดเดียว... อีกนิดเดียวเท่านั้น
ผมจะ...ผมจะผ่า...
ตายอีกแล้ว...
ฮว๊ากกกกกกก อีกรอบ!! โอเค ผมขอเล่นอีกรอบ คราวนี้ผ่านชัวร์!!
ครึ่งแรกยังคงผ่านไปได้เหมือนเดิม อีกแค่ครึ่งเดียว... ผมตั้งใจเล่นสุดๆเพราะอินกับมันมากๆเลยตอนนี้ และผมจะไม่ยอมแพ้อีกครั้งอย่างแน่นอน
5
4
3
2
1
…
“Yes!!! ผ่านแล้วววววววววววว!!!” ผมร้องออกมาอย่างดีใจพร้อมกับคว้าคอจากด้านหลังของจินฮวานฮยองที่นั่งอยู่มากอดเอาไว้แน่น ผมยื่นหน้าเข้าไปจนชิดแก้มฮยอง โอ๊ย ดีใจอะครับ!! ในที่สุดก็ผ่านซักที!! “ผมผ่านแล้วๆ ผมเก่งใช่มั้ยฮยอง”
“อ...เออ รู้แล้วน่า” ฮยองตอบผมพร้อมกับเอามือเล็กๆนั่นมาดันหน้าผมออก
อะไรของฮยองเนี่ย! อิจฉาที่ผมเก่งกว่าอะดิ หึหึ
“ให้ผมช่วยต่อป่าว” ผมผละตัวออกมาถามก่อนจะยักคิ้วสองที แต่ฮยองไม่หันมามองผมเลย ยังคงนั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเล่นต่อเอง” ตอบด้วยเสียงที่เบามากจนผมเกือบไม่ได้ยิน
“แน่ใจหรอครับ?” เพราะว่าฮยองไม่ยอมหันมาผมก็เลยชะโงกตัวไปด้านหน้า จนดวงตาเล็กๆของจินฮวานฮยองขยายกว้างด้วยความตกใจ
“...” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผม...ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นจินฮวานฮยองกำลังหน้าแดงจัด แต่ผมก็ยังคงจ้องฮยองอยู่อย่างนั้นราวกับถูกสตันท์เอาไว้
เพราะใบหน้าขาวเนียนนั่น...
เพราะจมูกกลมมนนั่น...
เพราะริมฝีปากหยักที่ดูนุ่มนิ่มนั่น...
เพราะดวงตาที่เป็นประกายนั่น...
พอได้มองใกล้ๆแบบนี้แล้วเหมือนกับว่าพวกมันกำลังดึงดูดผมอยู่ ผม...ผม...
“ง...งั้นก็ตามใจฮยอง ถ้าจะให้ช่วยอีก ก็...เรียกผมแล้วกัน”
กระพริบตามสองสามทีเมื่อได้สติก่อนจะยืนตรงแล้วหมุนตัวกลับออกไปนอกห้องทันที ผมยืนพิงกำแพงอยู่ด้านนอก ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกพลางเลื่อนมือขึ้นไปกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเอาไว้
ตึกตัก...
ตึกตัก...
ตึกตัก...
หัวใจผม... เต้นแรงไม่หยุดเลย
ถ้าเกิด... เมื่อกี้ผมกดปากลงไปที่ริมฝีปากเรียวเล็กนั่น...
มันจะนิ่มขนาดไหนกันนะ...
มันจะหวานเหมือนกันขนมหรือเปล่า?...
พอๆๆๆๆๆๆๆๆ หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ยคิมจีวอนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!
Special with Jinhwan
ตึกตัก...
ตึกตัก...
ตึกตัก...
อีกแล้ว... เอาอีกแล้ว ผมเป็นแบบนี้ทุกทีเวลาที่ได้อยู่ใกล้กับบาบิ
เพราะอย่างนี้ไงถึงได้ไม่อยากเรียกให้มาช่วย!! เมื่อก่อนหมอนั่นชอบแกล้งผมด้วยการอุ้มผมบ้างหละ กอดคอผมแล้วเอามือมาวางบนไหล่บ้างหละ บางทีก็ลากผมไปนู่นมานี่ด้วยกำลังอันเหลือเฟือของตัวเองบ้างหละ!!
ตอนแรกก็เฉยๆ แต่หลังๆมานี่ไม่รู้ทำไม...
เวลาที่บาบิทำแบบนั้นทีไร...
หัวใจของผมก็เต้นแรงตลอดเลย...
ห...หยุดซักทีเซ่!!! (///)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ชอบคู่นี้กันมั้ยคะ? คึคึคึ ><
พอดีว่ามันสั้นไปหน่อยก็เลยตัดเป็น OS ซะเลย 55555
ติชมกันได้เลยนะคะ แล้วก็ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคนที่ชอบการ์ตูนของเรา
ถ้าคิดแก๊กออกเมื่อไหร่จะลองวาดมาอีกนะคะ >3<
รอบหน้าเจอกับ BobYun ค่ะ บ๊ายบาย <3
ความคิดเห็น