คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ► Chapter 2 (100%)
Chapter 2
ร่างสูงกำลังยิ้มกว้างซะจนตาหยี หลังจากที่เรียกชื่อเขาแล้วจุนฮเวก็กระโดดลงจากโต๊ะแล้ววิ่งมาหาทางนี้ทันที
“ผมรอพี่ตั้งนานแน่ะ”
“รอ?”
“มากับผมหน่อย” พูดเสร็จก็โดนจับมือแล้วลากไปตรงทางขึ้นลงบันไดที่ไม่ค่อยมีเด็กๆเดินผ่าน อีกไม่นานก็ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว เพราะงั้นคนอื่นๆก็เลยกลับเข้าห้องกันหมด
“เป็นอะไรรึป่าว?” ที่ถามก็เพราะสงสัยว่าอยู่ๆทำไมเด็กหนุ่มถึงได้ทำหน้าหงอยแปลกๆซะอย่างนั้น
“ผมคิดถึง”
“ห๊ะ...” พอเจอแบบนี้เข้าไปก็เล่นเอาซะคนตัวเล็กแทบไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว “แต่เมื่อกี้ก็เห็นคุยสนุกอยู่กับพวกนั้นนี่...”
“ก็ผมไปแล้วไม่เจอพี่นี่นา เบอร์พี่ผมก็ไม่มีด้วย...” ร่างสูงตอบ “ว่าแต่... พี่หึงหรอ?”
“...” !!!!!!!!!!!!!
จินฮวานตาโตด้วยความตกใจและทำอะไรไม่ถูก อะไรทำให้คนตรงหน้าคิดแบบนั้น!!? ถ..ถึงมันจะจริงก็เถอะ แต่เขาแสดงออกมาขนาดนั้นเลยหรอ?
“จริงๆหรอเนี่ย!? ดีใจแฮะ”
“อ..อะไรกันเล่า!! ยังไม่ได้พูดซักคำ”
“ก็หน้าพี่มันฟ้องอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หยุดขำเลยนะ” เด็กคนนี้นี่มันน่าจับมาหักคอนัก ถ้าไม่ติดตรง’เด็กคนนี้’ที่ว่าดันเป็นคนที่เขาชอบน่ะสิ “ก..ก็ได้ๆ ยอมแล้ว”
“ผมดีใจจริงๆนะที่พี่หึง” จุนฮเวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สดใส “เพราะมันทำให้ผมรู้ว่าพี่ชอบผมแค่ไหน”
“...” ร่างเล็กรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าว “ที่จริงพี่ก็แอบชอบนายมานานแล้ว...”
“...” !!!!!!!!!!!!!
“ตั้งแต่วันแรกที่นายเข้ามาเรียน พี่มองเห็นนายจากทางหน้าต่าง...”
“ถ้างั้นพี่ก็แอบมองผมมาตั้งแต่เทอมที่แล้วน่ะสิ!!?”
“จะ...จะว่าอย่างนั้นก็ได้” คิดไปคิดมาเขานี่เหมือนคนโรคจิตเลยแฮะ... ไม่น่าสารภาพออกไปเลย
“จะน่ารักเกินไปแล้วนะครับพี่ชาย” ร่างสูงเอียงหัวลงมาให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับเขา แต่เขากลับแสร้งเสมองไปทางอื่น ทำอย่างนี้ก็เขินแย่น่ะสิ!! “ผมกอดพี่ได้มั้ย?”
“...” !!!!!!!!!!!!!
ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้จะทำให้เขาหน้าร้อนจนระเบิดเลยหรือยังไง?
“นะครับ”
“อ..อือ แค่แปปเดียวนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็...” ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกคนตรงหน้าดึงเข้าไปสวมกอดอย่างง่ายดาย
ฝ่ามือที่หนากว่าเอื้อมขึ้นมาลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยน ใบหน้าแดงจัดซบลงบนแผ่นอกกว้างซักพักก่อนจะตั้งตัวได้แล้วค่อยๆขยับตัวออกห่าง
“ผมขอยืมโทรศัพท์พี่หน่อย”
จินฮวานควานหาโทรศัพท์จากกระเป๋าเป้ก่อนจะยื่นมันให้กับร่างสูง
“...”
พอรับไปก็เหมือนจะกดๆจิ้มๆอะไรบางอย่าง จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องดังขึ้นมาจากในกระเป๋าของจุนฮเว
“ในที่สุดผมก็มีเบอร์พี่ซักที” เด็กหนุ่มยิ้มจนตาหยีอีกครั้งพลางส่งโทรศัพท์คืนให้กับเจ้าของ “ผมเมมชื่อผมให้แล้วนะ”
‘จุนฮเวสุดหล่อ’
“อ่า... นี่มัน... จะน่าอายเกินไปมั้ยเนี่ย” คนตัวเล็กมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอย่างเหลือเชื่อ
“ห้ามเปลี่ยนนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” อีกฝ่ายก็หัวเราะด้วยความสนุกสนานท่าเดียว “วันนี้หลังเลิกเรียนพี่มีนัดป่าว?”
“ไม่มีอะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมโทรหา”
“อือ”
“พี่กลับห้องเรียนเถอะครับ เดี๋ยวเสียงออดก็ดังแล้ว”
“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ”
คนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนโดยพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด คาบแรกของเขาเริ่มต้นขึ้นแต่เขาก็ยังอดใจลอยนึกถึงเจ้าของอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเมื่อกี้นี้ไม่ได้ จนเข้าคาบสองนั่นแหละที่เขาโดนทำโทษให้ตอบคำถามเพราะมัวแต่เหม่อ สุดท้ายก็เลยต้องหันกลับมาตั้งใจเรียน และได้แต่เฝ้ารอเวลาเลิกเรียนที่กำลังใกล้จะเข้ามาถึงในเร็วๆนี้
แน่นอนว่าเวลาที่คนเราตั้งใจรออะไรซักอย่างแล้ว เวลามักจะผ่านไปช้าเสมอ
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทำเอาจินฮวานแทบสะดุ้ง ขนาดนั่งรอสายคนๆนี้อยู่ก็ยังตกใจซะงั้น
“ฮัลโหล”
“พี่เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย” น้ำเสียงร่าเริงจากปลายสายดังขึ้น
“อาฮะ เลิกแล้ว”
“พี่มาหาผมได้มั้ย ผมจะรออยู่ที่หลังโรงเรียน”
“ได้สิ”
หลังจากนั้นจินฮวานก็คว้ากระเป๋าเป้ที่เก็บของเรียบร้อยขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป ทำไมอยู่ๆถึงได้นัดไปหลังโรงเรียน... เขาเองก็ไม่เข้าใจ แต่ไปถึงเดี๋ยวก็คงรู้เองนั่นแหละ
ระหว่างที่เดินลงมานั้นเขาเห็นร่างสูงของฮันบินกำลังเดินมาทางตึกที่เขายืนอยู่ สงสัยจะลืมของหรือไม่ก็คงมีประชุมกรรมการนักเรียนถึงได้เดินมาทางนี้ แต่จะให้เขาเจอฮันบินตอนนี้ไม่ได้เพราะเขายังไม่พร้อม ดังนั้นคนตัวเล็กก็เลยหมุนตัวกลับไปแอบแถวๆตู้ล็อคเกอร์ รอจนอีกฝ่ายเดินขึ้นบันไดไปแล้วจึงออกมาข้างนอก
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วมุ่งหน้าไปทางหลังโรงเรียนทันที ประตูนี้ไม่ค่อยมีเด็กใช้เป็นทางเข้าออกมากนัก เพราะมันไม่ได้ติดกับถนนใหญ่ แต่ก็มีสวนสาธาณะที่สำหรับเดินเล่นหรือออกกำลังกายตั้งอยู่
ไม่แน่ใจว่าจุนฮเวรอเขาอยู่ตรงไหน เพราะตอนที่เดินมาถึงแล้วก็ยังไม่เห็นร่างใครคนนั้น ในขณะที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาก็ได้ยินเสียงเรียกพอดี
“พี่จินฮวาน!!” เจ้าของเสียงนั้นกำลังยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นจุดที่เป็นประตูทางเข้าของสวนสาธารณะ
เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงรีบข้ามฝั่งไปหา พอมาถึงร่างสูงก็ส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะจับมือเขาให้เดินเข้าไปด้านในสวนสาธารณะด้วยกันโดยไม่ได้พูดอะไร
“นี่เรากำลังจะไปไหนกัน?” เดินมาได้ซักพักแต่เห็นว่าอีกคนยังเงียบคนตัวเล็กก็เลยออกปากถามด้วยความสงสัย
“...” แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมตอบเอาแต่พาเดินลัดเลาะอยู่ข้างรั้วลูกเดียว
จนกระทั่งในที่สุดจุนฮเวก็หยุดเดินพร้อมกับปล่อยมือเขาแล้วบอกให้เขายืนรออยู่ตรงนี้ ในขณะที่ตัวเองเดินหายเข้าไปในพุ่มหญ้าเตี้ยๆตรงรั้วนั่น
“น่ารักมั้ยครับ?” เด็กหนุ่มโผล่ออกมาจากพุ่มไม้อีกทีพร้อมกับกล่องลังที่ภายในบรรจุลูกแมวตัวเล็กอยู่...
ลูกแมว?
“นายไปเอามาจากไหนน่ะ!?” ร่างเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“เมื่อเช้าก่อนที่ผมจะไปหาพี่ที่ห้อง ผมเล่นบาสกับเพื่อนๆอยู่ พอดีว่าผมทำลูกบาสเด้งออกมาจากสนามจนผมต้องวิ่งมาเก็บถึงหลังโรงเรียน แล้วจากนั้นผมก็เห็นเจ้านี่ถูกวางทิ้งไว้ ก็เลย...”
“ก็เลย...?”
“เอามาซ่อนไว้ที่นี่.. กะว่าจะเอากลับห้องด้วยน่ะครับ” พูดเสร็จหันไปยิ้มกับเจ้าแมวเหมียวที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ในกล่องอย่างสบายใจ
“แต่ที่อพาร์ทเมนท์นายจะเลี้ยงได้หรอ”
“ก็ไม่ได้หรอกครับ... ผมคงต้องแอบเลี้ยง”
“เอาจริงหรอเนี่ย...”
“ครับ! ก็ผมอยากเลี้ยงอ่า... พี่ลองดูสิ มันหน้าตาน่ารักเหมือนพี่จะตายไป” ไม่พูดเปล่า ยังอุ้มเจ้าลูกแมวตัวนั้นขึ้นมาเทียบกับหน้าเขาอีกต่างหาก!
“เหมือนตรงไหนกันเล่า!?” ไอ้ที่บอกว่าเหมือนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เขาเขินตรงที่บอกว่าน่ารักนั่นต่างหาก ก็เล่นพูดออกมาตรงๆซะขนาดนั้น
ว่าแต่เขากับเจ้าแมวนี่ใครน่ารักกว่ากันล่ะ? ชักเริ่มไม่พอใจซะแล้วสิ...
“แต่ถึงยังไงพี่ก็น่ารักกว่าอยู่ดีนะครับ”
“...” !!!!!!!!!!!
นี่จุนฮเวสามารถอ่านใจเขาได้หรือว่าเขาแสดงออกมาเกินไปจนดูออกกันแน่เนี่ย!?
“จริงสิ! ผมยังไม่ได้คิดชื่อให้มันเลย พี่ช่วยคิดชื่อให้มันหน่อยได้มั้ยครับ?”
“ห๊า... อ่า...” จะเอายังไงดีล่ะ... เขาไม่ค่อยถนัดเรื่องอะไรพวกนี้ซะด้วยสิ
มือเล็กเอื้อมไปข้างหน้าเพื่อขออุ้มลูกแมวตัวนั้นบ้าง ร่างสูงก็รีบยื่นมาส่งให้ทันที
“...”
“อ่า... ลูกแมวตัวนี้คงเพิ่งเกิดได้ไม่นาน แล้วนายก็เพิ่งเจอมัน... ตอนนี้.... อืม... ตอนนี้... งั้นก็ชื่อคาอึล(ฤดูใบไม้ร่วง)แล้วกัน”
“...”
ทำไมอยู่ๆจุนฮเวถึงได้เงียบไปล่ะ... ชื่อที่เขาตั้งให้มันเห่ยมากขนาดนั้นเลยหรอ?
“ถ้านายไม่ชอบ...”
“ชอบสิครับ! ผมชอบมากเลย ขอบคุณนะครับ” เขาส่งเสียงดีใจแล้วยื่นมือเข้ามาอุ้มลูกแมวกลับไป “เฮ้ นายมีชื่อแล้วนะ คาอึล! นายคงชอบชื่อนี้ล่ะสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
จินฮวานฉีกยิ้มให้กับอีกฝ่ายที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริง พอได้มองแบบนี้แล้วก็เพลินดีเหมือนกัน... เขารู้สึกว่าเขาชอบจุนฮเวที่เป็นแบบนี้นี่แหละ
ไม่นานร่างสูงก็หยุดหัวเราะเพราะเล่นโดนคนตรงหน้าจ้องไม่วางตาเลย ใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มรอยยิ้มกำลังเอียงคอลงด้วยความสงสัยก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ... ใกล้จนร่างเล็กรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ปะทะกัน แต่กว่าจะรู้ตัวก็โดนคนที่ตัวสูงกว่าขโมยจูบด้วยริมฝีฝากนั่นไปเสียแล้ว...
เสียงดนตรีที่กำลังดังกระหึ่มไม่ได้เข้ามาภายในโสตประสาทของคิมฮันบินเลยซักนิด... วันนี้เขามาทำงานที่ผับตามปกติ หน้าที่ของเขาก็มีแค่ชงเหล้าไปตามที่ลูกค้าสั่งเท่านั้น ร่างสูงหันตัวหยิบนู่นจับนี่ไปตามสัญชาติญาณ ถึงแม้ที่จริงแล้วในตอนนี้จิตใจของเขาจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยก็เถอะ
โชคดีหน่อยที่เขาไม่ได้ชงเหล้าพลาด...
เขาเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นคืออะไร... สิ่งที่เขาทำมันถูกหรือผิด ในเมื่อเขาเป็นคนมาก่อน เขารักจินฮวานมาตั้งนานแล้ว ทำไมเขาจะไม่มีสิทธ์ทำแบบนั้นล่ะ... แต่ว่า... คนตัวเล็กคงจะต้องโกรธเขามากแน่ๆ ถึงตอนแรกเขาจะไม่ได้รู้สึกผิดอะไร แต่ตอนนี้สิ... เขาเริ่มกลัวว่าจินฮวานอาจจะไม่พูดกับเขาอีกเลย
คงต้องรีบหาทางปรับความเข้าใจกัน...
“ไอ... บีไอ... บีไอ!!”
“... ห๊ะ?” ใบหน้านิ่งเงยหน้าจากบาร์ขึ้นมามองคนที่เรียก
‘บีไอ’เป็นชื่อที่เขาใช้ในผับนี้ เพราะต้องการหลีกเลี่ยงชื่อจริง
“เรียกตั้งนานละ มัวแต่ใจลอยไปหาจินฮวานตัวน้อยรึไงวะ?” มือเรียวบางของเด็กหนุ่มใบหน้าหวานเอื้อมมายกแก้วค็อกเทลขึ้นเพื่อจิบเล็กน้อย
คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ‘นัมแทฮยอน’ เพื่อนสนิทของ‘จินฮวานตัวน้อย’นั่นแหละ พวกเขามักเจอกันบ่อยๆเพราะแทฮยอนก็รับงานร้องเพลงอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ก็ร้องถึงแค่ประมาณสามทุ่มเท่านั้น เพราะหลังจากนี้ผับก็จะเปิดเพลงเอง อย่างตอนนี้... ร่างโปร่งบางที่นั่งเท้าคางอยู่ข้างหน้าเขาคงจะเลิกงานแล้ว
“หึ... คิดถึงเค้าแล้วไง? ในเมื่อเค้าคงมีคนอื่นให้คิดถึง”
“หมายความว่าไงวะ?” ใบหน้าเรียวสวยกำลังขมวดคิ้มด้วยความสงสัย “นี่แอบโดดเรียนไปแค่สองวันเองนะ ตกข่าวอะไรไปบ้างวะเนี่ยยยยยย”
“ก็ลองไปถามเพื่อนพี่ดูเอาเองละกัน” เพราะเขาไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้ว “ว่าแต่พี่เหอะ... เป็นนักเรียนก็ต้องไปโรงเรียนดิ จะโดดอะไรนักหนา”
“โห่ยยยยยยย โดดนิดโดดหน่อยอย่าบ่นเลยครับท่านประธาน”
จะไม่ให้บ่นได้ไง ก็พี่แทฮยอนคนนี้เล่นขาดเรียนเป็นว่าเล่น ไม่รู้ว่าเหลืออีกกี่ครั้งถึงจะหมดสิทธิ์สอบ บอกตรงๆว่าทุกวันนี้เค้ายังสงสัยอยู่เลยว่าคนตรงหน้านี่มาเป็นเพื่อนสนิทกับจินฮวานได้ยังไง น่าเหลือเชื่อชะมัด...
“เห็นทีมาทำงานหละมาได้...”
“ก็ร้องเพลงมันสนุกกว่าไปเรียนนี่” ร่างบางตอบแล้วหยิบค็อกเทลขึ้นมาดื่มอีกครั้ง “ว่าแต่นายจะออกจากงานแล้วหรอ พอดีเห็นบ็อบบี้ติดประกาศรับสมัครคนใหม่น่ะ”
บ็อบบี้หรือชื่อจริงๆคือคิมจีวอน... เพื่อนสมัยมัธยมต้นของเขาที่ตอนนี้อยู่กันคนละโรงเรียนแล้ว จริงๆเขาได้งานนี้มาก็เพราะเพื่อนคนนี้เนี่ยแหละ บังเอิญว่าตอนนั้นลุงของจีวอนที่เป็นเจ้าของผับกำลังต้องการคนพอดี เขาก็เลยให้เพื่อนซี๊วัยเด็กที่ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่แล้วช่วยฝากให้
“ครับ จะออกสิ้นเดือนนี้แหละ”
“ว๊า งี๊ก็ไม่มีเพื่อนคุยละดิ เซ็งว่ะ”
“พี่ก็คุยกับบ็อบบี้ไปดิ”
“เรียกกูหรอ?” อยู่ๆเจ้าของชื่อก็โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับใบหน้าที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เห็นลูกตา บวกกับฟันที่ยื่นออกมาภายใต้รอยยิ้มที่แสนสดใสซะจนมองดูแล้วขัดกับอารมณ์ขุ่นมัวของฮันบินตอนนี้สุดๆ
“ป่าว ไปทำงานไป” ร่างสูงออกปากไล่เพื่อนตัวเองอย่างหงุดหงิด
“อะไรวะ? ไปก็ได้” คนถูกไล่ก็ได้แต่ทำหน้างงๆก่อนจะเดินแยกไปทำหน้าที่ชงเหล้าของตัวเองต่อ ทิ้งให้ฮันบินต้องอยู่กับแทฮยอนเพียงสองคนอีกครั้ง
“นี่... บีไอ”
“ครับ?”
“คนนั้นอะ...” นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังใครบางที่นั่งอยู่ถัดไปไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าไหร่นัก ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะมาแค่เพียงคนเดียว “ใครหรอ ไม่เห็นคุ้นเลย”
“ไม่รู้สิครับ สงสัยเพิ่งจะเคยมานั้งดริ๊งค์ที่นี่มั้ง ผมก็ไม่เคยเห็นนะ” ฮันบินตอบส่งๆไปอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะออร์เดอร์เข้ามาพอดีเขาจึงต้องหันไปสนใจกับงานมากกว่า
“ดูหน้าดิ เละซะ... สงสัยโดนรุมมาแหง”
“ถ้าพี่อยากรู้ก็ลองไปถามเค้าดูสิครับ”
“อย่าท้านะเว้ยยยยยยย”
“มาคนเดียวหรอครับ?”
สุดท้ายนัมแทฮยอนก็เข้าไปทักทายคนแปลกหน้าจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะโดนท้าหรือเพราะจริงๆแล้วตัวเองแอบสนใจคนตรงหน้ากันแน่
แต่ดูเหมือนคำตอบน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะทุกคนนนนน เค้ามาต่อแล้วนะ อิอิขอขอบคุณสำหรับทุกๆ comment เลยนะคะ
ดีใจจจจจง่ะ >< กลัวว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้ว
ยังไงก็ขอฝากติชมด้วยเหมือนเดิมนะคะ >3<
ช่วงแรกนี่ก็ใสๆไปก่อนเลย ละมุนๆเล็กๆ
อีกไม่นาน(?)ก็จะพาเข้าสู่โหมดดาร์ค
แอร๊ยยยยย ว่าไปนั่น~ ไม่แน่ใจว่าจะทำได้มั้ย
แต่จะพยายามให้ดีที่สุดเลยค่ะ!! -w-
ความคิดเห็น