คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ► Chapter 1 [Edited]
Chapter 1
ในที่สุดจุนฮเวก็ตัดสินใจเลือกทานอาหารในร้านข้างทาง พวกเขาต่างก็สั่งของกินที่ตัวเองชอบทั้งนั้น แต่ถึงยังไงตอนนี้จินฮวานก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ดี...
“ทำไมพี่ต้องนั่งตัวเกร็งขนาดนั้นด้วยล่ะ?” ร่างสูงชี้ปลายตะเกียบที่ถืออยู่มาทางคนตัวเล็กพลางหัวเราะเล็กน้อย
“เปล่านี่... พี่แค่หิว” หิวซะที่ไหน... ตื่นเต้นจนกินอะไรไม่ลงเลยต่างหาก...
“งั้นก็กินเยอะๆนะครับ จะได้โตไวไว” พูดพลางแอบยกมุมปากขึ้นเหมือนตั้งใจจะยิ้มกวนๆ เล่นเอาคนตรงหน้าควันแทบออกหู ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังนั่งเขินอยู่เลยแท้ๆ
“ย่าห์! อยากตายรึไง!!”
“อะไรกัน? นี่พี่จะฆ่าผมเลยหรอ ใจร้ายจังแฮะ...” ดูท่าว่าเด็กคนนี้จะมีพรสวรรค์ด้านการก่อกวนคนอื่นอยู่ไม่น้อย... จินฮวานนั่งมองคนที่กำลังแกล้งทำแก้มพองลมอยู่อย่างนั้นก่อนจะหลุดขำออกมาจนได้
อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้รู้ว่าจุนฮเวเป็นคนขี้เล่นขนาดไหน เพราะเท่าที่ผ่านมา เขาก็เห็นว่าเด็กคนนี้ไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก เลยคิดว่าจุนฮเวน่าจะเป็นคนเก็บตัว ถ้างั้น... มันจะผิดไหมถ้าเขาให้จุนฮเวทำแบบนี้กับเขาแค่คนเดียว... ก็ต้องได้สินะ ในเมื่อพวกเขาเป็นคนรักกันแล้วนี่นา
“นี่ก็เริ่มจะค่ำแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่บ้านแล้วกันนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับเองได้ นั่งรถไปสามป้ายก็ถึงแล้ว” ร่างเล็กตอบ
ในขณะที่ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แม้ว่าความจริงจะแอบดีใจ แต่แค่นี้เขาก็ประหม่าจะแย่อยู่แล้ว ถ้าขืนให้ไปส่งถึงที่บ้านด้วยคงไม่ไหวแน่ๆ เอาไว้วันหลังดีกว่า
“ว่าแต่นายเถอะ บ้านอยู่ไกลรึป่าว?”
“ผมไม่ได้อยู่บ้าน... ตอนนี้ผมเช่าอพาร์เมนท์เล็กๆอยู่ ห่างจากที่นี่ไปก็ห้าป้ายน่ะครับ”
“หืม?” จินฮวานเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วนี่นายอยู่... คนเดียว?”
“เมื่อก่อนผมอยู่กับพี่ชายที่มาจากบ้านเด็กกำพร้าเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้พี่เค้าเรียนมหา’ลัยแล้วก็เลยย้ายไปอยู่หอแถวนั้น”
บ้านเด็กกำพร้า?... เมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ย เด็กหนุ่มตรงหน้ากำลังบอกว่าไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่ แต่มาจาก...
“เอ่อ... พี่ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของนาย ขอโทษนะ...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” จุนฮเวตอบพร้อมกับมองมาทางเขาด้วยแววตาที่ไร้ความเศร้าโศกใดๆ แต่กลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข “ยังไงเราก็คบกันแล้ว มีเรื่องอะไรก็บอกกันได้นี่ครับ อีกอย่าง... ที่เป็นแบบนี้ผมก็มีความสุขดี ไม่ได้เดือดร้อนอะไร พี่ไม่ต้องกังวลนะ”
“อ...อื้ม” พอได้เห็นแบบนี้แล้ว... ก็รู้สึกว่าตัวเขาเอง กำลังเข้าใกล้ตัวตนของเด็กคนนี้มากขึ้นไปอีก...
“ถ้างั้นเรากลับกันเถอะครับ ก่อนที่มันจะมืดไปมากกว่านี้”
สุดท้ายพวกเขาก็ขึ้นรถประจำทางไปด้วยกัน คนที่ตัวโตกว่าหันมาถามจินฮวานย้ำอีกครั้งว่าจะให้ไปส่งหรือเปล่า แต่เขาก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าไม่เป็นไร ส่วนหนึ่งก็เพราะเกรงใจด้วยนั่นแหละ... เพราะงั้นพอถึงป้ายที่สาม จินฮวานจึงเดินลงไปจากรถเพียงคนเดียว ส่วนเด็กหนุ่มที่ทิ้งไว้บนรถก็กำลังหันมาโบกมือให้เขาจากทางหน้าต่าง
คนตัวเล็กยิ้มตอบกลับไปตามปกติก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในซอยเมื่อรถประจำทางเคลื่อนตัวออกไปแล้ว
จากตรงนี้ก็เดินไปไม่ไกลนัก จินฮวานจึงเลือกที่จะเดินไปเรื่อยๆและไม่รีบร้อนอะไร เขาอยากจะใช้ความคิดกับตัวเองในช่วงเวลาที่เงียบสงบอย่างนี้ ...วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง แม้จะเป็นแค่วันแรกที่ได้คบกัน แต่เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นความทรงจำที่แสนมีค่า เพราะมันทำให้เขาได้รู้จักกับจุนฮเวในบางมุมที่คนอื่นๆอาจจะไม่รู้จัก
ร่างเล็กเดินขึ้นเนินมาอีกซักพักก็มองเห็นบ้านสีครีมขนาดกลางของตัวเอง ส่วนบ้านหลังถัดไปข้างๆที่อยู่ติดกันนั่นเป็นบ้านของน้องชายคนสนิทอย่างฮันบินนั่นเอง ติดกันจนปีนข้ามรั้วได้เลยล่ะ... พอลองมองดูตรงหน้าต่างห้องนอนแล้วก็พบว่าไฟไม่ได้เปิดอยู่ เดาได้ว่าคงยังไม่กลับบ้านแหง ทั้งๆที่บอกว่าจะรอเขากลับมาคืนแผ่นเพลงให้แต่ตัวเองยังไม่กลับมาเนี่ยนะ สรุปว่าใครต้องรอใครกันแน่
จินฮวานส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน บ้านหลังนี้เขาอยู่กับแม่และพี่ชายเท่านั้น เพราะว่าพ่อประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็ก แม่ก็เลยกลายเป็นหัวหน้าครอบครัว... กลายเป็นคนที่ขยันทำงานและทำจนกลับบ้านดึกดื่น... จินฮวานหันไปมองนาฬิกาที่ผนังกำลังบอกเวลาสองทุ่ม ป่านนี้แล้วพี่จินอูยังไม่กลับมาอีก เขาตัดสินใจเดินขึ้นห้องตัวเองแล้วจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะมานั่งทำการบ้านที่มีอยู่ไม่มากนัก
พอถึงเวลาสี่ทุ่มกว่า การทำการบ้านทั้งหมดก็เสร็จสิ้นพร้อมๆกับที่เขาได้ยินเสียงดังมาจากชั้นหนึ่ง อาจจะเป็นแม่หรือพี่ชายของเขาที่กลับมาแล้ว หรือไม่ก็ทั้งสองคน แต่เขาไม่ได้ลงไปดู ร่างเล็กลุกขึ้นมาเปิดคอมหาเกมเล่นไปเรื่อยจนเกือบเที่ยงคืนก็เห็นแสงไฟจากบ้านข้างๆ สว่างขึ้น
จินฮวานดึงตัวเองออกจากหน้าคอมและเดินไปหยิบแผ่นเพลงที่วางอยู่บนเตียงมาถือเอาไว้ จากนั้นเขาก็เปิดประตูตรงระเบียงออกก่อนจะปีนข้ามไปที่ระเบียงข้างห้องที่ติดกันนั้นอย่างเคยชิน
ร่างสูงของฮันบินกำลังโยนกระเป๋าลงบนเตียงพลางหันมามองตรงที่ๆเขายืนอยู่แล้วเดินมาเปิดประตูให้
“กลับช้าชะมัด” คนตัวเล็กบ่นทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง
เจ้าของห้องที่เพิ่งจะกลับมาถึงถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วนำไปแขวนไว้ตามปกติ ก่อนจะเดินไปที่เตียงเพื่อล้มตัวลงนอน ส่วนแขกผู้มาเยือนเมื่อเห็นดังนั้นก็เดินตามไปนั่งลงตรงพื้นที่ว่างบนเตียงข้างๆกับร่างที่นอนแผ่อยู่
โคตรจะหงุดหงิด...
เป็นอารมณ์เดียวที่ฮันบินรู้สึกได้ในตอนนี้ หลังจากแยกกันเมื่อตอนเลิกเรียน เขาก็รู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันที สาเหตุก็คงไม่ใช่เพราะใครที่ไหน... คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขานี่ยังไงล่ะ...
“อะ” ร่างบางเอ่ยพลางยื่นแผ่นซีดีที่ตั้งใจมาคืนให้กับเขา
“...” ฮันบินรับมาถือไว้ในมือเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร จริงๆเขายังไม่อยากเจอหน้าพี่จินฮวานในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่สิ... ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอ... แต่เพราะภาพที่เห็นเมื่อตอนเย็นมันทำให้เขาอารมณ์เสีย ก็เลยพาลไม่อยากพูดกับคนข้างๆนี่เอาซะดื้อๆ
มันน่าโมโหจริงๆ...
“นี่นายยังไม่เลิกทำงานที่ผับนั่นอีกหรอ” แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สินะ
ถึงได้ชวนเขาคุยตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
“ก็ผมยังเก็บเงินไม่ครบ” ร่างสูงตอบกลับไปพลางขยับตัวนอนตะแคงหันหลังให้กับอีกฝ่าย
“สรุปว่า...นายยังคิดเรื่องจะไปเรียนต่อมหา’ลัยที่ต่างประเทศสินะ”
“อืม...” ที่เขาไปทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ในผับก็เพราะต้องการจะเก็บเงินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศจริงๆ เขาเริ่มคิดแบบนี้มาได้ซักพักแล้ว และในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา พี่ที่เขารู้จักก็กำลังหาคนไปทำงานด้วยพอดี ถึงแม้งานนี้จะเสี่ยงไปหน่อยก็ตาม
“แต่นายเป็นถึงประธานนักเรียน แค่งานที่โรงเรียนก็เยอะจะตายอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องที่ต้องแอบทำงานพิเศษอีก ถ้าโรงเรียนรู้เรื่องนี้เข้านายโดนไล่ออกแน่”
คนตัวเล็กกำลังเป็นห่วงเขาอยู่ใช่หรือเปล่า? นี่คือสิ่งที่ฮันบินอยากจะรู้...
“คงไม่มีใครรู้หรอก... เพราะผมคงทำอีกไม่นาน พอเสร็จงานนี้แล้วขึ้นปีสามผมจะได้เอาเวลาไปตั้งใจเรียน”
“...”
“...”
“งั้นก็ตามใจ...” ร่างเล็กเอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งสองคน “พี่ไปละ”
“เดี๋ยวก่อน” ฮันบินตัดสินใจคว้าข้อมือบางนั้นไว้แล้วลุกขึ้นมานั่งข้างๆกัน ดวงตาที่แน่นิ่งของเขากำลังจ้องมองไปยังนัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นราวกับต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง...
ที่ผ่านมา...
เขาสงสัย...
และไม่เคยรู้เลยว่า...
เขาเคยอยู่ในสายตาของคนๆนี้บ้างไหม...
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี... หัวใจของคนๆนี้ก็ไม่เคยที่จะเปิดรับเขาเข้าไปเลย... ไม่ซักนิด...
“พี่จะคิดถึงผมมั้ย... ถ้าผมไปต่างประเทศแล้วพี่จะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงพี่รึป่าว?”
ร่างเล็กเงียบไป... นี่แหละเป็นนิสัยของจินฮวานที่ทำให้เขาหงุดหงิดที่สุด ตั้งแต่ตอนที่เขารู้ใจตัวเอง เขาก็พยายามแสดงออกทุกอย่างเพื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขารู้สึกยังไง... แต่เจ้าตัวกลับเลือกที่จะไม่สนใจและไม่ตอบรับ สำหรับคนๆนี้... เขาคงเป็นได้แค่น้องชายคนหนึ่งเท่านั้นสินะ
ในขณะที่เด็กผู้ชายปีหนึ่งเมื่อตอนเย็นคนนั้น...
“คบกันอยู่หรอ”
“ห๊ะ”
“กับไอ้เด็กคนนั้นน่ะ”
“จุนฮเว? อ๊ะ...อื้อ!!” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบ ก็ถูกคนที่แรงเยอะกว่าก็ดึงเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับกดจูบลงที่ริมฝีบางทันที
จินฮวานเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะตั้งสติได้และรีบผลักคนตรงหน้าออกไปจากตัว
“...” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อย่าพูดชื่อมันให้ผมได้ยินอีก”
“จะมากไปแล้วนะฮันบิน!! นายมีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้!!!” คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกล้าทำ แน่นอนว่า... เขาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้เหมือนกัน
“ผมขอโทษ...” เขายกมือซ้ายขึ้นมาขยี้หัวด้วยความโมโหพลางก้มหน้าลงมองเตียงที่ว่างเปล่าของตัวเอง “พี่กลับไปเหอะ ไม่งั้นผมจะไม่หยุดอยู่แค่จูบแน่”
จินฮวานปีนระเบียงกลับเขามาในห้องด้วยอาการที่เรียกว่าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... เขารีบล็อกประตูและปิดผ้าม่านในทันที หากถามว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร คงบอกได้เลยว่าตกใจแล้วก็เสียใจมากเช่นกัน เพราะไม่คิดว่าคนที่เขารักเหมือนกับน้องชายแท้ๆจะกล้าทำกับเขาอย่างนี้!
ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าฮันบินรู้สึกยังไง แต่จะให้รับความรู้สึกนั้นเขาทำไม่ได้ ฮันบินเป็นเหมือนเพื่อนและน้องชายที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา ถ้าเกิดว่าเขาตอบรับความรักนั้นไป... แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จะต้องเปลี่ยนไปเป็นคนรัก ซึ่งถ้าวันใดวันหนึ่งพวกเขาต้องเลิกรากัน การที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมมันไม่มีทางเป็นไปได้... และเขาคงจะเสียใจมากแน่ๆหากต้องเสียฮันบินไปทั้งอย่างนั้น เพราะงั้น... เขาจึงอยากที่จะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้ เป็นแค่เพื่อน... เป็นแค่พี่น้องกัน... เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว
คงจะเป็นช่วงประมาณม.ต้นที่เขาเริ่มจะรู้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไปจากน้องชายข้างบ้าน... หลังจากนั้นเขาก็เลยเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขาเข้าไป... แต่เขาคงลืมคิดไปว่าฮันบินจะรู้สึกยังไง... ฮันบินคงต้องรู้สึกอึดอัดมากเพราะเขาสินะ
นี่เขาลืมใส่ใจความรู้สึกของน้องชายคนที่เขารักมากที่สุดไปได้ยังไงกัน... โง่ชะมัด
อาจเป็นเพราะเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นและความคิดต่างๆที่ถาโถมเข้ามาเลยทำให้จินฮวานเริ่มรู้สึกปวดหัว ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง... สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นยังเจือจางและหลงเหลืออยู่... ไม่สิ... เขาไม่ควรจะคิดเรื่องแบบนี้... ที่พยายามตีตัวออกห่างมาจากฮันบินตลอดก็ไม่ใช่เพราะกลัวว่าหัวใจของตัวเองจะเผลอไปหรือยังไง... หยุดคิดเรื่องนี้ซะ ยังไงฮันบินก็เป็นแค่น้องชายของเขาเท่านั้น...
เช้าวันรุ่งขึ้น จินฮวานตื่นขึ้นมาตามปกติเหมือนอย่างทุกๆวัน เขาจัดการธุระส่วนตัวยามเช้าจนเสร็จแล้วจึงค่อยลงมานั่งทานอาหารข้างล่าง ดูเหมือนว่าแม่คงออกไปทำงานแล้วเพราะตอนที่ลงมาเขาก็เห็นเพียงแค่พี่ชายของตัวเองยืนอยู่ในครัว
พี่จินอูกำลังตักไข่ดาว แฮม และไส้กรอกใส่จานทั้งสองใบ ก่อนจะยกมาเสิร์ฟให้กับเขาที่โต๊ะทานอาหาร
มือเล็กเลื่อนไปหยิบซอสบนโต๊ะมาเทราดอย่างเคยชินแล้วส่งให้พี่ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลยนะ” เจ้าของร่างโปร่งบางเอ่ยออกมาเมื่อสังเกตเห็นว่าน้องชายของตนดูหน้าซีดกว่าปกติ “ไม่สบายรึป่าว?”
“เปล่า ไม่ได้เป็นไรครับ” ถึงจะตอบออกไปอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วเขายังคงนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้อยู่ เพราะเขารู้สึกกลัวถ้าหากว่าต้องเผชิญหน้ากับฮันบินในวันนี้...
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“ผมว่าสีหน้าพี่ดูแย่ยิ่งกว่าผมอีกนะ” เขารู้ว่าช่วงที่ผ่านมานี้พี่ชายของเขาต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด จนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นผ่านไปได้ด้วยดีหรือยัง
“ดูออกขนาดนั้นเลยหรอ”
“อื้อ” คนตัวเล็กตอบพลางจิ้มไส้กรอกใส่ปาก
“ที่จริง... มินโฮเข้าโรงพยาลบาลตั้งแต่เมื่อห้าวันก่อน” อยู่ๆคิมจินอูก็หยุดกินพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเหมือนรู้สึกผิดกับเรื่องอะไรซักอย่าง
“จริงดิ!!? ทำไมอะ” จินฮวานส่งเสียงดังเพราะความตกใจ
มินโฮที่พูดถึงเป็นแฟนของพี่ชายเขา หรือถ้าจะพูดให้ถูกจริงๆแล้วต้องเรียกว่า’แฟนเก่า’ ปัญหาและเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่จินอูต้องเผชิญก็เป็นเรื่องพวกนี้นั่นแหละ...
“เขาเมาก็เลยมีเรื่องชกต่อยกัน...” เหมือนว่าการพูดถึงมินโฮยิ่งทำให้จินอูรู้สึกเสียใจ ในดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาคลอ น้องชายอย่างเขาจึงรู้สึกตกใจเพราะกลัวว่าพี่ชายจะร้องไห้ขึ้นมาอีก ตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ก็ร้องไห้จนตาบวมช้ำไปหมดแล้ว
“แล้ว... พี่มินโฮเขาเป็นยังไงมั่ง”
“ไม่รู้สิ... คงออกจากโรงพยาบาลวันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้” ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน “เขาไม่ยอมให้พี่กับซึงยุนไปเยี่ยมเลย”
“อ่า...” เขาเองก็พอจะเข้าใจพี่มินโฮอยู่บ้าง... การที่ทั้งสองคนต้องมาเลิกกันอย่างนี้ ทำให้ต่างฝ่ายต่างก็เสียใจ โดยเฉพาะคนที่โดนบอกเลิกอย่างพี่มินโฮ... แต่จินอูเป็นพี่ชายของเขา และเขาก็คิดว่าการกระทำทั้งหมดของพี่ชายจะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน
หลังจากอาหารมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยบรรยากาศหมองหม่น จินฮวานก็ตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปโรงเรียนตามปกติ เขาแอบหันไปมองบ้านข้างๆ เล็กน้อย แต่กลับไร้วี่แววของคนที่สร้างปัญหาให้เขาต้องปวดหัวเมื่อคืนนี้
ดีแล้วหละ... ถึงยังไงเขาก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอกัน
เมื่อรถประจำทางมาจอดที่หน้าโรงเรียน ร่างเล็กก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องเรียนประจำทันที ระหว่างทางนั้นมีเพื่อนหรือรุ่นน้องเข้ามาทักทายเขาอยู่บ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่พอมาถึงห้องเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเรียนของเขา แถมรอบข้างยังรายล้อมไปด้วยสาวๆเพื่อนร่วมห้องของเขาอีก
บรรยากาศภายในห้องกำลังเต็มไปด้วยความสนุกสาน ดูเหมือนจุนฮเวกำลังเล่าเรื่องตลกอะไรซักอย่างให้สาวๆพวกนั้นฟัง และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะคิกคักได้เป็นอย่างดี คงจะตลกกันน่าดู...
ไอ้นิสัยขี้เล่นอย่างนี้น่ะ... บอกแล้วไง... ว่าขอเก็บไว้ทำกับเขาแค่คนเดียวไม่ได้หรอ? เห็นแล้วอารมณ์เสียชะมัด
แต่ดูจากภาพตรงหน้าแล้วคงไม่ได้สินะ...
ในระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอยู่นั้น จุนฮเวก็หันมาเจอเขาพอดี แย่แล้วสิ... ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
“พี่จินฮวาน!!”
---------------------------------------------------------------------------------
16/11/14
ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะทุกคน >///<
ชอบไม่ชอบยังไงก็ comment ติชมกันได้นะคะ please~
จะได้มีกำลังใจมาแต่งต่อ 5555555
ปล. ยังไงก็ 3P แน่นอนค่ะ เย่ๆๆๆ ><
แต่มันต้องผ่านกระบวนการกรรมวิธีดราม่าก่อนนะถึงจะสะใจ 55555 << โรคจิตง่ะ
ความคิดเห็น