คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ► Prologue [Edited]
Prologoe
‘เรามาลองคบกันดีมั้ยครับ’
นั่นเป็นถ้อยคำที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของจินฮวานตั้งแต่เมื่อตอนพักกลางวันจนกระทั่งตอนนี้ เขากำลังนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างเพื่อแอบมองใครบางคนเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่ว่าในครั้งนี้ความรู้สึกมันกลับต่างออกไป...
หลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียน หัวใจของคนตัวเล็กก็เต้นแรงไม่ยอมหยุดเลย
‘ผมจะรอคำตอบหลังเลิกเรียนนะ’
คนที่พูดออกมาอย่างนั้นก็กำลังเล่นบาสกับเพื่อนอยู่ที่สนามนั่นไงล่ะ... คนๆเดียวกับที่จินฮวานแอบเฝ้ามองอยู่แทบทุกวัน... ที่ผ่านมาเขาก็แค่อยากจะใช้ชีวิตเหมือนเด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น เพราะเหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้ว ไม่คิดเคยเลยว่า... จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาด้วยเหมือนกัน
ทีนี้ก็เลยกลายเป็นว่า... รุ่นน้องที่เขาแอบปลื้มมานานดันเดินเข้ามาขอคบด้วยซะเอง
ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า ที่รุ่นน้องตัวสูงในสนามบาสนั่นกำลังหันมาโบกมือให้กับเขาที่อยู่ตรงนี้ พอลองกระพริบดูตาหนึ่งครั้งเผื่อว่าจะมองผิดไป ก็พบว่าเด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มร่าเริงคนนั้นยังคงโบกมือมาทางเขาอยู่ พร้อมกับทำท่าชี้ไปทางหน้าประตูโรงเรียนราวกับเป็นสัญญาณเพื่อจะบอกว่า ’เจอกันตรงนั้นนะ’
จินฮวานเริ่มรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าขึ้นมาทันที แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจมันมากนักก่อนจะรีบหันไปเก็บข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะเรียน จริงๆแล้วเขาไม่อยากให้เด็กคนนั้นต้องรอนานหรอก แต่... ถ้าไปถึงแล้วเขาควรจะพูดว่ายังไง? ควรตอบไปว่าอะไรดีล่ะ? เขาจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงในเมื่อเขาเองก็แอบชอบจุนฮเวมาตั้งนานแล้ว...
และที่เขายังไม่ได้ตอบรับไปตั้งแต่เมื่อตอนพักกลางวันก็เพราะว่าอยากใช้เวลาคิดซักหน่อย... ตอนนี้เขาคงตัดสินใจได้แล้วล่ะ...
“จะกลับแล้วหรอ” พอเดินห่างออกมาจากอาคารเรียนได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้คนตัวเล็กต้องหันกลับไปมอง
คิมฮันบิน... รุ่นน้องคนสนิทกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาเขา
“อื้อ ก็ว่าจะกลับเลยมั้ง”
“ทำไมต้องมั้งด้วยอะ?” คนตัวสูงกว่าขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย
“ก็...แบบว่า” กำลังจะเอ่ยปากบอกกับคนตรงหน้าว่ามีนัด แต่พอแอบลอบมองไปที่หน้าประตูโรงเรียนก็เห็นว่าคนที่นัดด้วยกำลังส่งยิ้มให้พอดีเลยตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
“ใครหรอ?”
“ร...รุ่นน้องปีหนึ่งไง นายนี่เป็นประธานนักเรียนประสาอะไรเนี่ย” ร่างเล็กรีบหาเรื่องขึ้นมาพูดเพื่อกลบเกลื่อนอาการตกใจของตัวเอง
“แล้วเป็นประธานนักเรียนนี่จำเป็นต้องรู้จักทุกคนในโรงเรียนด้วยหรอครับ?” ฮันบินส่งเสียงประท้วงพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างไม่เข้าใจคนตรงหน้า
“ก็พูดไปงั้นแหละ!” จริงๆเขาควรจะรีบออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว เพราะงั้นคนตัวเล็กก็เลยหันควับเตรียมตัวเดินจากไปแทบจะทันที
“เดี๋ยวดิ” แต่ฮันบินก็ยังคงเดินตามมาซะอย่างนั้น “แผ่นเพลงที่ยืมไปเมื่อไหร่จะคืน?”
แล้วทำไมหมอนี่ต้องมาทวงเอาตอนนี้ด้วยล่ะ?
“รู้แล้ว เดี๋ยววันนี้เอาไปให้ที่บ้าน” จินฮวานรีบบอกปัดๆไป เพราะถึงยังไงบ้านของพวกเขาก็อยู่ติดกันอยู่แล้ว จะเอาไปคืนเมื่อไหร่ก็ได้
“อืม เร็วๆแล้วกัน จะรอ...” ดูเหมือนว่าร่างสูงคงจะพอรู้ว่าคนตรงหน้ายังไม่อยากคุยด้วยในตอนนี้ เขาจึงทำเพียงแค่โบกมือลาแล้วหันหลังเดินจากไป
ส่วนจินฮวานนั้นก็กำลังสูดหายใจเข้าปอดแรงๆหนึ่งครั้งเหมือนเรียกพลังให้กับตัวเอง ก่อนจะมุ่งหน้าที่หน้าประตูโรงเรียนตามเดิม ...ร่างสูงของจุนฮเวขยับตัวเดินสองสามก้าวเพื่อมาหาเขาใกล้ๆพลางส่งยิ้มเล็กๆที่ทำเอาหัวใจเขาเต้นรัว
“โทษทีนะ ที่มาช้า”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่สนิทกับประธานหรอ?” ไม่รู้ว่าที่ถามนี่เพราะสงสัยจริงๆหรือเพราะแอบเข้าใจผิดเรื่องเขากับฮันบินกันแน่... ขอเข้าข้างตัวเองซักนิดก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่มั้ย?
“อ๋อ พอดีเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็กๆ” คนตัวเล็กตอบออกไปตามความจริงขณะที่พวกเขาทั้งสองคนกำลังเดินออกไปจากบริเวณหน้าโรงเรียนนั้น “ถึงหมอนั่นจะอยู่แค่ปีสองแต่ก็ชอบทำเหมือนพี่เป็นเพื่อนเล่นอยู่เรื่อยน่ะ”
“ผมอิจฉานะ...”
“ห๊ะ?...” จินฮวานหยุดเดินแล้วหันไปมองคนข้างๆทันที เมื่อกี้เขาอาจจะแค่หูฝาดไป ที่เขากำลังเข้าข้างตัวเองอยู่นั้น... มันเป็นเรื่องจริงงั้นหรอ?
“ผมบอกว่าผมอิจฉา” ร่างสูงพูดเน้นอีกครั้ง ซึ่งทำให้เขาได้ยินมันอย่างชัดเจน “ตกลงว่าพี่จะคบกับผมได้รึป่าว?”
“ทำไม... นายชอบพี่ตรงไหนกัน...”
“เพราะว่าพี่น่ารักไงครับ” ยังไม่ทันพูดจบ จุนฮเวก็รีบสวนขึ้นมาทันที นั่นทำให้คนที่ตัวเล็กกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบ
จริงๆสำหรับคนอื่นแล้วมันคงเป็นแค่คำชมทั่วไป... แต่สำหรับเขา... เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าอาจจะชอบเขาจริงๆก็ได้...
“อ...อ่อ โอเค” จินฮวานก้มหน้าก้มตาพลางเลื่อนมือซ้ายขึ้นมาจับสายสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเองเล่นอย่างอายๆ “งั้นเรามาลองคบกันดู”
และประโยคนั้นก็ทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอย่างจุนฮเวแอบลอบยิ้มขึ้นมาในทันที
“ขอบคุณนะครับ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยก่อนจะยื่นมือเข้าไปกุมมือข้างขวาที่ยังว่างอยู่ของคนตัวเล็กไว้แล้วพาเดินไปด้วยกัน “ถ้างั้นไปหาอะไรกินกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว”
“อืม”
ในระหว่างที่คนสองคนกำลังก้าวเดินไปด้วยกัน เด็กหนุ่มอีกหนึ่งคนที่ยืนห่างออกไปจากตรงนั้นไม่ไกลนักก็กำลังเฝ้ามองดูพวกเขาอยู่... ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาจนเขาแทบจะตั้งรับไว้ไม่ทัน... แต่ในเมื่อได้เห็นพี่ชายที่เขารักมากที่สุดมีความสุข... เขาเองก็ควรจะมีความสุขด้วยสินะ...
ความคิดเห็น