คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] Back in Time
[OS] Back in Time
สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในตอนนี้ ก็คือการที่ผมไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งต่างๆในอดีตได้...
ทุกสิ่งทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันนั้น... วันที่เราได้พบกัน... วันที่ผมได้มอบหัวใจทั้งหมดให้กับเขาไป...
แล้วตอนนี้... ผมก็อยากได้มันคืนมา...
“นี่ยองแจ กินข้าวเยอะขนาดนี้ไม่กลัวอ้วนรึไง?” เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านข้าง ผมจึงหันกลับไปค้อนตาใส่เล็กน้อยด้วยความขัดใจ ก็รู้อยู่หรอกว่าหน้าที่ของลีดเดอร์คือการดูแลและคอยพูดคุยหรือตักเตือนสมาชิกในวง แต่เรื่องนี้ผมยอมไม่ได้จริงๆ
ในเมื่อมีอาหารวางอยู่ตรงหน้าผมก็ต้องกินสิ แล้วที่ผมชอบก้มหน้าก้มตากินข้าวนี่ก็ไม่ใช่อะไร... ผมแค่ไม่อยาก... ไม่อยากเงยหน้าขึ้นมามองภาพที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดอย่างในตอนนี้ยังไงล่ะ...
“กินนี่ดิแจบอม” พี่จินยองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคีบไข่ม้วนหน้าตาน่าอร่อยไปวางบนไว้จานของคนที่อยู่ด้านข้างผม
“ขอบใจนะ” ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างพร้อมกับคีบเนื้อที่อยู่ในจานไปแบ่งให้ด้วย “นี่ให้นาย...”
ทั้งคู่ดูมีความสุขกับการแบ่งอาหารไปมาโดยไม่สนใจสมาชิกรอบข้าง และสมาชิกรอบข้างก็ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรเช่นกัน คงมีก็แต่ผมคนเดียวนี่แหละมั้งที่มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจเอาซะเลย... ทั้งๆที่ผมไม่มีสิทธิ์จะคิดอะไรอย่างนั้นเลยด้วยซ้ำ...
พอซักทีเถอะชเวยองแจ... นายจะทำร้ายตัวเองไปถึงไหนกัน
“เอ้า ส่วนนายก็หัดกินผักเยอะๆบ้าง จะได้ไม่อ้วน”
“หา?” พอรู้ตัวอีกที บนจานของผมก็เต็มไปด้วยสารพัดผักใบเขียวที่ลีดเดอร์ของวงคีบมาโปะๆจนไม่รู้ว่าเป็นห่วงจริงๆหรือตั้งใจจะแกล้งกันแน่ แล้วทำไมต้องมาทำกับผมแบบนี้... ไม่รู้รึไงว่ามันทำให้ผมชอบคิดไปเองว่าผมก็สำคัญกับพี่... ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับผม ก็อย่าให้ความหวังผมเลยดีกว่า...
เฮ้อ... ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเบ้หน้าแล้วมองผักที่กองอยู่บนจานอย่างปลงๆ หลังจากเขี่ยเล่นได้ไม่นานก็คีบเข้าปากไปเรื่อย จนกระทั่งพบสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่วางรวมอยู่กับผักเหล่านั้นนั่นแหละ ผมถึงได้วางตะเกียบในมือลงทันที
“ผมไม่กินแตงกวา...”
เมื่อไหร่พี่จะจำได้ซักที...
“อ้าว โทษๆ...” เขาหันหน้ามาดูก่อนจะใช้ตะเกียบคว้ามันกลับไป
ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่พี่แจบอมลืมแบบนี้... สุดท้ายผมก็ไม่ใช่คนที่มีความสำคัญอะไรสำหรับพี่เลยสินะ ผมไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ...
หลังจากนั้นความอยากอาหารของผมมันก็สิ้นสุดลง ผมไม่สามารถทนนั่งอยู่ตรงนั้นต่อไปได้อีกแม้เพียงแค่นาทีเดียว ดังนั้นผมก็เลยลุกขึ้นแล้วยกจานของตัวเองไปล้างโดยทำตัวให้ปกติที่สุด ..เหมือนอย่างที่เคยทำ
ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆเริ่มแยกย้ายกันไปทำกิจวัตรประจำวันก่อนเข้านอน ผมเองก็เช่นกัน... ผมเดินเข้าห้องไปหยิบผ้าก่อนจะปลีกตัวไปอาบน้ำทันที วันนี้ทำงานมาทั้งวัน ผมรู้สึกเหนื่อย... ง่วง... แล้วก็อยากนอนมากๆเลยด้วย เพราะงั้นหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ทิ้งตังลงไปนอนบนฟูกโดยไม่สนใจสายตาของอีกคนที่กำลังมองดูอยู่เลย
ช่างสิ... พี่แจบอมก็คงมองเพราะสงสัยว่าทำไมผมถึงได้นอนเร็วเท่านั้นแหละ มันคงไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่านั้น... ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แม้ว่าผมจะอยากนอนแล้ว แต่ร่างกายของผมมันกลับไม่ยอมเชื่อฟังกันเลย
จนกระทั่งผ่านไปซักพัก ไฟที่อยู่ในห้องก็ถูกปิดลง ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงแรงยวบของฟูกจากทางด้านข้าง แสดงว่ารูมเมทของผมคงกำลังจะเข้านอนแล้วเช่นกัน ...ผมยังคงหลับตาแน่นท่ามกลางความมืดนั้น เพราะรู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป
หมับ...
คนที่นอนอยู่ข้างๆรวบตัวผมเข้าไปกอดอย่างง่ายดาย และวงแขนแกร่งนั้นก็กำลังโอบรัดผมเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหนีไปไหน แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าแค่นี้เขาก็ทำให้ผมหนีไปไหนไม่รอดแล้ว...
“หลับแล้วหรอ?” เจ้าของเสียงทุ้มเข้มกระซิบเบาๆ ...แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบอยู่อย่างนั้น ให้เขาเข้าใจว่าผมหลับไปแล้วจริงๆ “ฝันดีนะ”
ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น...
ที่ผ่านมาผมไม่เคยเข้าใจการกระทำของพี่ชายคนนี้เลยจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกันเขาก็ดูแลผมเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ดีจนผมคิดเองเออเองว่าเขาให้ความสำคัญกับผม จนลืมไปว่า... เขายังมีใครอีกคนอยู่ข้างกาย เราไม่น่าสนิทกันเลยจริงๆ... แล้วพี่ไม่น่ามาทำกับอย่างนี้ผมเลย...
บางทีผมก็เคยคิดว่า... ถ้าผมมาก่อนล่ะ? ถ้าหากว่าผมเป็นฝ่ายที่มาก่อนพี่จินยอง ผมจะมีโอกาสได้เป็นคนสำคัญของพี่แจบอมบ้างรึเปล่า...
ผมจะ... จะสามารถเป็นคนรักของพี่ได้มั้ย
คำตอบนั้น... ผมคงไม่มีวันได้รู้มันเลย...
ขนาดตอนถึงเวลาที่ควรตื่น ผมก็ยังไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลยซักนิด ใช่...ผมนอนไม่หลับ กว่าจะหลับได้จริงๆก็เกือบเช้าแล้ว ดังนั้นผมจึงกลายเป็นคนขี้เซาสำหรับใครหลายๆคน แต่ผมไม่สนใจหรอก
“ยองแจอา ตื่นได้แล้วนะ” ลีดเดอร์ของวงกำลังส่งเสียงเรียกพลางยื่นมือเข้ามาเขย่าตัวผมไปด้วย
ฝ่ามือหนาตีมาที่ลำตัวของผมเบาๆ มันไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย เพราะว่าพี่แจบอมก็แค่ทำเพื่อให้ผมรู้สึกตัวเท่านั้น แต่ส่วนที่เขากำลังทำให้ผมเจ็บอยู่ในตอนนี้คือหัวใจต่างหาก... หัวใจที่เต้นอย่างอ่อนแรงตรงหน้าอกข้างซ้าย
“ตื่นสิ ยองแจอ่า... มันสายแล้วนะ”
ผมรู้... ผมรู้แล้ว... แต่ขอเวลาให้ผมอีกซักนิดนึงได้มั้ย ให้ผมได้หลับตาอยู่ในความฝันของผมต่อไปอีกหน่อยก็ยังดี... ผมยังไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับความจริง...
ความจริงที่ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่...
ความจริงที่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน...
เพียงแค่นึกว่าจะต้องตื่นมาพบกับเรื่องราวเหมือนๆเดิมกับเมื่อวานและวันก่อนๆ... ผมก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว...
อิมแจบอม... ทำไมพี่ต้องมาทำให้ผมหลงรักอย่างนี้ด้วย
ผมเกลียด... เกลียดพี่ที่สุดเลย
แต่ผมก็เกลียดตัวเองด้วยเหมือนกัน
เกลียดที่ไม่อาจห้ามใจของตัวเองได้...
เกลียดที่ปล่อยให้ความรู้สึกที่มีถลำลึกต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้...
แล้วก็เกลียด... ที่ตัวผมเองมาช้าเกินไป...
ผมว่าบางทีการที่เราไม่เจอกันเลยมันอาจเจ็บน้อยกว่าการที่เรามาเจอกันช้าไป... หากสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ผมว่าเราอย่าเจอกันเลยดีกว่า... เพราะว่าผมจะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
แต่ในเมื่อเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้... ก็ช่วยปล่อยให้ผมนอนหลับและจมอยู่กับความฝันของตัวเองต่อไปได้มั้ยครับ... อย่างน้อยความฝันของผมก็มีพี่อยู่ข้างในนั้น... ผมรู้สึกมีความสุขกับมันจนบางครั้งก็แทบไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย...
หรือว่าผมควรจะหลับไปตลอดกาลดี...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้ว เย่ๆ~ แต่เอ้าาาา หายไปตั้งนานไหงกลับมาอีกทีเป็นฟีลนี้ได้ก็ไม่รู้ TwT
กลายเป็นว่าฟิคเรื่องนี้มีเกือบครบทุกอารมณ์ละ คราวหน้าคงมาแบบตบจูบเลยทีเดียว 5555555
จริงๆมีอีกพล็อตนึงที่คิดเอาไว้ด้วย แต่ดันไม่ได้จด ตอนนี้ก็เลยลืมไปแล้ว ฮือออออออออออ
แต่ถ้ามีใครอยากให้แต่งแบบไหนก็ลองบอกมาได้นะคะ เผื่อจะแต่งได้ 55555 ><
ส่วนตอนต่อไปยังไม่รู้จะมาอีกเมื่อไหร่... TwT สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนต์ที่ช่วยให้กำลังใจได้เป็นอย่างดี ถ้าว่างอีกเมื่อไหร่จะรีบมาอัพเลย <3
ความคิดเห็น