คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] Like a Fool
[OS] Like a Fool
ยิ่งมองคนที่อยู่ตรงหน้า... ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าระยะห่างระหว่างพวกเขามันช่างไกลกันเหลือเกิน... อิมแจบอมกำลังรู้สึกอย่างนั้น
“นี่... ทำไมถึงได้กินข้าวน้อยนักล่ะ?” ตัดสินใจส่งคำถามออกไปให้กับน้องชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลังจากที่คิดอยู่ซักพัก ปกติแล้วยองแจน่าจะกินเยอะกว่านี้ แต่นี่มันอะไรกัน? หรือว่าเกิดอยากจะไดเอทขึ้นมาก็เลยลดอาหารเย็น แล้วดูซินั่น... ไม่กินไม่ว่าแต่ทำไมต้องเขี่ยไปเขี่ยมาให้มันเละเทะแบบนั้น
“...ก็ผมไม่อยากกิน” คนที่ตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแจบอมเล็กน้อยก่อนจะค้อนขวับราวกับว่าเขาไปทำอะไรผิดมา
ซึ่ง... อันที่จริงแจบอมก็คงไม่ต้องเสียเวลาเดาต่อไปให้ยุ่งยาก
เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง...
‘ช็อกโก้พายๆ! ไหนช็อกโก้พายของผมอะ?’ ชเวยองแจยิ้มร่าจนตาหยีขณะวิ่งเข้าไปหาเจ้าของตำแหน่งลีดเดอร์อย่างรวดเร็วพลางแบมือยื่นออกมาด้านหน้าทั้งสองข้าง
พอพี่ชายตัวสูงได้ยินดังนั้นก็ยืนทำท่าครุ่นคิดอยู่ไม่นานนักและเริ่มนึกออกว่า.. ตอนที่เขาบอกกับสมาชิกว่าจะย้อนกลับไปเอาของที่ลืมไว้ในห้องซ้อม เจ้าลูกแมวน้อยตัวนี้ก็ตะโกนบอกให้เขาแวะซื้อช็อกโก้พายมาด้วย แต่ว่า... ‘อ่า.. โทษทีๆ พี่ลืมน่ะ’
‘ลืมได้ไง!’ เมื่อรู้ว่าของที่ตัวเองฝากซื้อถูกลืมไปอย่างง่ายดาย เจ้าตัวก็เริ่มแสดงความโกรธออกมาทางสีหน้าทันที
‘พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง-…’
‘ใจร้าย!’
แจบอมยืนมองน้องชายสะบัดตัวเดินหนีไปอย่างรวดเร็วก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน... เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำท่าไม่พอใจซะขนาดนั้นด้วย แต่ก็นะ... เรื่องแค่นี้อีกไม่นานเดี๋ยวก็คงจะลืมๆไปเองนั่นแหละ
แต่เขาคิดผิด... เพราะนอกจากยองแจจะไม่ลืมแล้วยังทวีความโกรธมากขึ้นเรื่อยๆจนบรรยากาศในหอพักเต็มไปด้วยความมาคุ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าใครจะพยายามเข้าไปหยอกล้อหรือว่าเล่นด้วย.. เจ้าตัวก็จะนั่งนิ่งๆเฉยๆไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับอะไรเลยซักนิด เล่นเอาแจบอมอยากยกมือขึ้นมากุมขมับให้กับความดื้อรั้นของเด็กคนนี้ซะจริงๆ
และด้วยในฐานะหัวหน้าวง... เขาจึงปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้
ร่างสูงวางช้อนและส้อมลงข้างๆจานของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาขานเรียกชื่อน้องชายอย่างจริงจัง “ชเวยองแจ”
“...” ซึ่งหลังจากที่ค้อนเขาไปเมื่อครู่... เจ้าของใบหน้ากลมใสนั่นก็แอบมองเขาด้วยหางตาเพียงเล็กน้อย
เฮ้อ! นี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นน้องเป็นนุ่ง แจบอมจะจับตีซะให้เข็ด มีอย่างที่ไหนกล้ามองคนที่อาวุโสกว่าด้วยสายตาอย่างนั้น
“ถ้าไม่อยากกินก็ลุกออกไป”
อาจเป็นเพราะน้ำเสียงทุ้มเข้มที่ถูกส่งออกมาอย่างเรียบๆ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะแววตาดุๆของแจบอมที่ทำให้สมาชิกในวงต่างพากันก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก เคี้ยว... และกลืนได้อย่างยากลำบาก... ก็นะ... ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยโดนหัวหน้าวงต่อว่าหรือตักเตือนด้วยถ้อยคำที่รุนแรง แต่สถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนว่าแจบอมคงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ซึ่งมันก็น่ากลัวใช่เล่นและพวกเขาคงไม่อยากเสี่ยงเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้แน่ๆ
บทจะโหดก็โหดซะจนสมาชิกพากันกลัวหัวหด
คราวนี้ยองแจหันมาสบตากับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตรงๆหลังจากที่ชะงักไปเล็กน้อย เขาทำท่าขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนพรวดพราดและ...
ปัง!!!
เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว
สมาชิกแต่ละคนต่างลงความเห็นกันภายในใจว่า... บางทีชเวยองแจอาจเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวความโหดของหัวหน้าวงเลย... แต่จะโทษใครได้ล่ะ? ก็ในเมื่อก่อนหน้านั้นคนที่ทำหน้าที่คอยดูแลอย่างแจบอมน่ะตามใจน้องชายไปซะทุกอย่าง
ไงล่ะทีนี้... สงสัยจะตามใจจนเคยตัว
“ไม่ตามเข้าไปคุยหน่อยหรอ?” เพื่อนสนิทอย่างจินยองที่นั่งอยู่ด้านข้างตัดสินใจเอ่ยปากถามแทนคนอื่นๆ
“เออ ไปแน่...” ว่าแล้วก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหายก่อนละลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตูห้องทันที
“ค่อยๆคุยกันนะเว้ย!”
“เออ!!”
แน่ใจหรอว่ามันจะค่อยๆคุยกันน่ะ?... บรรดาสมาชิกที่นั่งอยู่รอบโต๊ะกินข้าวต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย
ประตูห้องที่ถูกเปิดออกนั้นเผยให้เห็นร่างของน้องชายจอมดื้อซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงขอบเตียง แต่เพราะว่านั่งหันไปอีกด้าน ตอนนี้แจบอมก็เลยมองเห็นเพียงแผ่นหลังเล็กๆนั่น แม้แต่หน้าเขาก็คงไม่อยากมองงั้นสินะ... แจบอมคิดว่าบางทีเขาอาจตามใจน้องมากเกินไปจริงๆ สุดท้ายแล้วมันก็เลยเป็นซะอย่างนี้
หลังจากที่พยายามทำอารมณ์ให้เย็นลงได้หน่อยนึงแล้วก็จัดการปิดประตูห้อง ก่อนจะย้ายร่างสูงของตัวเองไปนั่งแหมะอยู่ข้างๆอีกฝ่าย... แอบลอบมองไปหน้าหวานนั้นเพียงเล็กน้อยก็รู้ได้ทันทีว่างานนี้คงง้อลำบาก
“ทำไมถึงได้เอาแต่ใจอย่างนี้ห๊ะ?” พอพูดออกไปแบบนั้น คนที่ตัวเล็กกว่าก็รีบหันขวับมามองทันที
“เอาแต่ใจแล้วยังไง! ถ้าพี่ไม่อยากคุยกับผมก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมสิ! จะไปไหนก็ไปเลย!”
นั่นไง... มีไล่อีกต่างหาก ยิ่งนับวันก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง ถ้าขนาดยองแจยังกล้าขึ้นเสียงใส่ขนาดนี้แล้วแจบอมจะทำไงได้ล่ะ แล้วไอ้ท่าทางเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อๆนั่นมันอะไรกัน? ขยับเข้าไปใกล้ๆอีกนิดจะโดนข่วนหน้ามั้ยนะ...
เฮ้อ... ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาดุที่ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย แต่ว่า... ยังไงก็ใจเย็นๆไว้ก่อนดีกว่า
“ยองแจอ่า... พี่ก็ขอโทษไปแล้วไง... พี่ไม่ได้ตั้งใจจะลืมจริงๆนะ”
“...”
“แต่อันที่จริงมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ช่วงนี้นายกินขนมเยอะเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวก็อ้วนขึ้นหรอก...”
พรึ่บ!!
คนที่ตัวเล็กกว่าลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินหนีทันที จนแจบอมต้องรีบลุกตามและเดินเข้าไปคว้าเอวของน้องชายเข้ามาโอบเอาไว้อย่างรวดเร็ว... ประโยคแรกก็เหมือนจะดีอยู่แล้วเชียว ไอ้ประโยคหลังนั่นเขาจะพูดออกไปทำไมฟระ! แต่คิดได้ตอนนี้ก็คงช้าไป...
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง! ใช่สิ... ถ้าผมอ้วนขึ้นก็ไม่น่ารักใช่มั้ยล่ะ! ถ้าผมอ้วนขึ้นพี่คงจะไม่รักผมเหมือนเดิมใช่มั้ย!”
“เฮ้ย! ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซักหน่อย” ถึงแม้ว่าเนื้อหาใจความมันจะใกล้เคียงกันเก็เถอะ... มาถึงตรงนี้แจบอมก็นึกอยากจะยกมือขึ้นมาตบปากตัวเองซะจริง ที่ก่อนหน้านั้นเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไป แต่เขาก็ทำไม่ได้... เพราะถ้าขืนปล่อยมือตอนนี้ เจ้าตัวเล็กที่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขาต้องวิ่งหนีไปแน่ๆ “นายน่ารักในสายตาพี่เสมอนั่นแหละ...”
“...”
พอเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบและนิ่งไป ร่างสูงก็เลยเริ่มกระชับอ้อมแขนที่อยู่รอบเอวนั้นให้แน่นขึ้น ก่อนจะขยับใบหน้าของตัวเองที่เกยคางอยู่ตรงหัวไหล่ให้เข้าไปใกล้ๆ จนแก้มของพวกชนกัน
“ขนาดตอนที่นายโกรธก็ยังดูน่ารักเลย แต่พี่ก็ไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้ พี่ไม่สบายใจ เพราะงั้น... อย่าโกรธพี่เลยนะ... ”
“...”
อิมแจบอมตัดสินใจคลายอ้อมกอดแล้วเลื่อนมือขึ้นมาจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายเพื่อหมุนตัวให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันตรงๆ แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้ากลมๆซึ่งกำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้นั่น... หัวใจของเขาก็แทบล่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้น... ก็ไม่คิดว่าน้องจะโกรธกันขนาดนี้
ขณะที่สบตากัน... ดวงตาเรียวตรงหน้าเขากำลังสั่นระริก... และภายในดวงตาคู่นั้นยังคลอไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะไหลรินออกมาได้ตลอดเวลาอีกต่างหาก แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็คงพยายามจะกลั้นมันเอาไว้อยู่เหมือนกัน เพราะริมฝีปากเชิดๆนั่นกำลังเชิดขึ้นยิ่งกว่าเดิมจนเกือบจะติดกับจมูกอยู่แล้ว
“คือ... พี่ผิดไปแล้วจริงๆ... ถ้านายยังโกรธเรื่องที่พี่ลืมซื้อช็อกโก้พายมาให้ ครั้งต่อไปพี่จะไม่ลืมอีก พี่สัญญา...”
“...ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะโกรธพี่หรอก” ลูกแมวตัวสั่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าของแจบอมในตอนนี้เริ่มขยับปากพูดขณะก้มหน้าลงเพื่อหลบตา “แต่พอคิดว่าขนาดเรื่องง่ายๆแค่นี้พี่ยังลืมผมก็เลยอดน้อยใจไม่ได้...”
“ยองแจอ่า...”
“แสดงว่าพี่ไม่ได้ใส่ใจผมเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย ฮึก... หรือว่าพี่กำลังรักผมน้อยลง” มาถึงตรงนี้หยาดน้ำใสๆที่เจ้าตัวอุตส่าห์กลั้นไว้แทบตายก็ไหลลงมาไม่หยุด ทำเอาคนอย่างอิมแจบอมถึงกับทำตัวไม่ถูก
ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างจึงได้แต่ยกขึ้นมาประคองใบหน้ากลมของอีกฝ่ายอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะไล้นิ้วหัวแม่มือที่ข้างแก้มใสเบาๆเพื่อเช็ดน้ำตาเหล่านั้นออกให้
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาให้กับความโง่งี่เง่าของตัวเอง ...เขาไม่น่าลืมเลยว่ายองแจเป็นคนคิดมากขนาดไหน เรื่องแค่นี้สำหรับแจบอมที่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนตรงหน้า ถ้าหากเขาฉุกคิดอีกซักนิดก็คงจะรู้ว่าจริงๆแล้วน้องรู้สึกยังไง อา... เขานี่โง่จริงๆเลย
“อย่าร้องเลยนะ...”
“ฮึก...”
“ความจริงตอนที่ออกมาจากห้องซ้อมพี่ไม่ได้ลืมหรอก แต่พี่ผู้จัดการเค้าเร่ง... พี่ก็เลย... นายอาจจะคิดว่าพี่พูดแก้ตัวก็ได้ แต่พี่อยากให้รู้จริงๆว่าพี่ไม่เคยคิดจะเลิกใส่ใจนายเลย แล้วพี่ก็ไม่ได้รักนายน้อยลงด้วย...”
“พี่แจบอม...”
“ไม่เอาน่า... ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ นายโตแล้วนะ” พยายามคิดหาคำพูดปลอบโยนที่ดีที่สุด แต่เขาก็ทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ... ฝ่ามือหนายกเลื่อนขึ้นไปขยี้ผมของน้องชายที่กำลังร้องไห้อย่างเอ็นดู
“ผม..ฮึก... ผมรู้ว่าตัวเองทั้งงี่เง่าแล้วก็เอาแต่ใจ ผมขอโทษ..ผมไม่น่าโมโหใส่พี่แบบนั้นเลย ผมรักพี่นะครับ ฮืออออ...” หลังจากนั้นลูกแมวจอมดื้อก็โผเข้ามากอดร่างสูงเอาไว้ซะแน่นพลางซุกหน้าลงที่อก หยดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดทำให้เสื้อของแจบอมเริ่มเปียกชื้น เขากำลังลูบหลังของน้องชายอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายเริ่มสงบลง
พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ผละตัวออกห่างกันช้าๆ ดูเหมือนว่ายองแจจะยังรู้สึกอายๆอยู่ก็เลยก้มหน้าหลบตาเขาท่าเดียวเลย แต่แก้มป่องที่ขึ้นสีแดงจางๆนั่นไม่มีทางรอดพ้นสายตาของอิมแจบอมไปได้หรอก เขาตัดสินใจยื่นมือเข้าไปจับที่ปลายคางของคนตรงหน้าเพื่อขยับให้เงยขึ้นมามองเขาเบาๆ
“รู้สึกดีขึ้นแล้วรึยัง?”
“อือ...”
“แล้วยังหิวอยู่รึเปล่า เมื่อกี้ก็กินข้าวไปแค่นิดเดียวเอง”
“ผม... อ่า.. ผมอิ่มแล้วจริงๆ ถ้าพี่หิวก็ไปกินข้าวต่อเถอะครับ”
“ไม่อะ พี่ก็อิ่มเหมือนกัน” ร่างสูงเอ่ยและยกยิ้มพลางขยับเข้าไปชิดคนที่ตัวเล็กกว่า “แต่ตอนนี้ชักเริ่มรู้สึกอยากกินของหวาน...”
“ครับ?...”
“..ของหวานไง” พูดจบก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทันคิดต่อ ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆก่อนจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากเชิดและรั้นนั่นทันที พอเจ้าตัวเล็กทำท่าจะท้วง ลิ้นร้อนหนาก็รีบอาศัยจังหวะนี้สอดไล้เข้าไปตามเรียวปากบางเพื่อควานหาความหวานจากด้านในและไล่ต้อนลิ้นเล็กให้จนมุม ..ตอนแรกก็ค่อยๆรุก แต่ซักพักดันเริ่มบดขยี้เรียวปากตรงหน้าอย่างเร่าร้อนซะจนเจ้าของเริ่มขาดอากาศหายใจ
หึหึ... ไหนๆก็ทำแจบอมปวดหัวซะขนาดนี้แล้ว ขอเอาคืนซักหน่อยจะเป็นไรไป...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาคืนเยอะๆเลย 555555 >///< สำหรับแรงบรรดาลใจของเรื่องนี้ก็คงมาจากตอนซ่อนกล้องนั่นเอง
คืออยากรู้ว่าถ้าพี่บีดุน้องจะเป็นไง แล้วถ้าน้องงอนล่ะ? ก็มโนเพลินซะเลยทีเดียว -..-
ไม่รู้ว่ายาวไปสำหรับ OS รึเปล่า แต่ถ้าจะให้เป็น SF ก็คงสั้นไปอีก #ดูสับสนกับชีวิตนะเรา 55555
จริงๆที่มาอัพเพราะแอบคิดเล่นๆในใจว่าถ้าส่งงานเสร็จแบบไม่มีปัญหาจะแต่งทูแจซักเรื่อง
ละก็มาจริง อิอิ แต่หลังจากนี้คงเว้นนานเลย เพราะติดปัญหา งานเยอะะะะะ ฮืออออออ
ถ้างานเสร็จเมื่อไหร่จะรีบมาต่อแน่นอน รับรองไม่หนีไปไหน อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะทุกคนนนน TwT
ความคิดเห็น