คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Heaven On The 7th Floor (II)
[SF] Heaven On The 7th Floor (II)
หอมเอย... หอมดอกกระถิน รวยระรินเคล้ากลิ่นกองฟาง~
เห็ดตับเต่าขึ้นอยู่ริมเถาย่านาง มองเห็นบัวสล้างลอยปริ่มริมบึง~
อยากจะเด็ดมาดอมหอมหน่อย ลองเอื้อมมือค่อยๆก็เอื้อมไม่ถึง~
อยากจะแปลงร่างเป็นแมลงภู่ผึ้ง แปลงได้จะบินไปคลึงเคล้าเจ้าบัวตูมบัวบาน~
ยองแชรแอบฮัมเพลงโปรดอยู่ภายในใจ ก็ตอนนี้มันได้อารมณ์นี้มากๆเลยน่ะสิ ...อยู่บนหลังไอ้สำราญกับอ้ายบีสองคน ชาตินี้ยองแชรคงไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้วจริงๆ อุ่ย ไม่สิ... ชาตินี้ยองแชรต้องได้แต่งงานและใช้ชีวิตคู่อยู่กับอ้ายบีอย่างมีความสุขก่อน
อร๊ายยยยย~ แค่คิดก็เขินไปถึงไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ เลยแอบเผลอกำเสื้อเจ้าของควายซะแน่น
“จับดีๆล่ะ เดี๋ยวตกลงไปจะหน้าแหกกันพอดี”
“จ้ะอ้าย...” แขนทั้งสองข้างเริ่มตีวงเข้าไปโอบเอวคนที่อยู่ด้านหน้าทันที อ๊ะๆ ก็อ้ายบีเป็นคนบอกเองนะว่าให้จับดีๆ ยองแชรก็เลยต้องกอดเอวอ้ายบีเอาไว้ให้แน่นๆแบบนี้ นี่แสดงว่าคงเป็นห่วงยองแชรสินะ อ้ายบีคนบ้า... อยู่ดีๆก็มาทำน้องเขินอีกละ
พอมองแผ่นหลังกว้างที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อม่อฮ่อมแล้วก็อดใจสั่นไม่ได้... มันน่าเอาหน้าซบลงไปเสียนี่กะไร อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ... ยองแชรขอซบหน่อยก็แล้วกัน งื๊ดดดดด~ ถึงมันจะดูไม่ค่อยเรียบร้อยแต่บั่บ... คงไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง
เนื้อตัวอ้ายบีมีแต่กลิ่นโคลนสาบควายที่โชยออกมาอ่อนๆ วันๆก็คงอยู่แต่ในไร่ในนานั่นแหละ เห็นมั้ยว่าอ้ายบีเป็นคนขยันทำงานขนาดไหน ฮรื้ออออออ~ แม่จุนจ๋า น้องยองแชรอยากได้ผู้ชายคนนี้
“ยองแชร...”
“อะไรจ๊ะ?”
“ข..ข้าหายใจไม่ออก...”
“อุ๊ย! ขอโทษจ้ะ” สงสัยจะเผลอกอดแน่นเกินไปหน่อย ก็แหม... มันห้ามใจไม่ได้จริงๆนี่นา
สำหรับยองแชรแล้ว... อ้ายบีคือคนที่หล่อที่สุดในหมู่บ้านดอนสะเด็ดเจ็ดแห่งนี้เลยนะ ก็รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ แล้วอะ... ยองแชรจำได้ดีเลยว่าเมื่อก่อนนี้ชอบไปเล่นน้ำที่คลองบ่อยๆเพราะอ้ายบีมาชวน เวลาที่ได้เห็นอ้ายบีกระโดดลงคลองแล้วยองแชรแทบกรี๊ดซักร้อยตลบแต่ก็ต้องฮึบเอาไว้ตลอด... จนเริ่มโตขึ้นก็ไม่ได้ไปเล่นด้วยกันเหมือนเดิม เพราะว่าอ้ายบีต้องทำไร่ทำนา นานๆทีถึงจะเห็นว่าพาไอ้สำราญไปอาบน้ำอยู่ริมคลอง
นึกแล้วก็อยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เพราะยองแชรจะทำตัวติดอ้ายบีแค่ไหนก็ได้ แต่ตอนนี้ยองแชรโตเป็นสาว(?)แล้ว จะทำอะไรก็ลำบ๊ากลำบาก เกินหน้าเกินตาไปมันก็จะดูไม่งามอีก... นี่ยองแชรก็รอร๊อรอให้อ้ายบีมาขอยองแชรคบตั้งนานแล้วนะ...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ยองแชรถึงจะทำอะไรแบบเปิดเผยได้ซักที... ถ้าอ้ายบียังไม่ยอมรู้ถึงหัวใจของยองแชรอยู่อย่างนี้ ยองแชรก็คงต้องแอบลวนลามอ้ายบีแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะมั้ง...
“อ้าวน้องแบม นี่เอ็งกำลังจะไปไหนรึ?” ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น เสียงอ้ายบีก็ทักคนที่เดินผ่านมาพอดี ...นึกว่าใคร ที่แท้ก็แบมแบมมี่ลูกเจ้าของฟาร์มเป็ดแห่งหมู่บ้านดอนสะเด็ดเจ็ดนี่เอง
“แม่ใช้ให้ไปตัดกล้วยมาน่ะจ้ะ เห็นว่าจะทำกล้วยเชื่อม” คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะยกกล้วยเครือใหญ่ที่ถืออยู่ในมือให้ดู
“เอ้อ น่ากินดีแฮะ”
“งั้นเดี๋ยวถ้าทำเสร็จแล้วแบมจะเอาไปให้นะจ๊ะ”
“ขอบใจๆ ไว้ข้าจะรอ” แน่ะ... มีการส่งยิ้มหวานอีก
โอ๊ย อะไรของอ้ายบีน่ะ! ยองแชรนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ ทำอะไรก็ช่วยเกรงใจกันบ้างจะได้มั้ย แค่กล้วยเชื่อมยองแชรก็ทำเป็นเหมือนกันแหละ พอดีแม่จุนสอนมาดี จะทำให้กินเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าอ้ายบีอยากกิน แต่ก่อนอื่นต้องแต่งงานกับยองแชรก่อนนะ รับรองว่ายองแชรจะเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดีให้อ้ายบีได้แน่ๆ
“ล..แล้วพี่ยองแชรล่ะจ๊ะ”
“อะไร?” พอถูกคนเป็นน้องเรียกก็เลยหันไปมอง จริงๆก็มองอยู่นานแล้วนั่นแหละ... ถึงยองแชรรู้จักกับน้องแบมแบมมี่ แต่ก็ไม่ถึงกับสนิทสนมกันมากมายอะไร แถมน้องแบมแบมมี่ยังชอบทำตัวเหมือนยองแชรน่ากลัวอยู่ตลอดเวลา
เคยถามอยู่เหมือนกันครั้งนึงว่า มีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไมเวลาคุยด้วยกันถึงต้องทำเสียงสั่นขนาดนั้น? ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็ทำเอายองแชรถึงกับต้องยกมือขึ้นมาแนบอกด้วยความตกใจ
‘ก..ก็พี่ยองแชรชอบมองน้องแปลกๆ... โดยเฉพาะตอนที่น้องคุยกับอ้ายบี’
อยากจะบอกว่ายองแชรไม่รู้ตัวเลยจริงๆ แต่จินนี่ก็เคยบอกอยู่เหมือนกันนะว่าบางทียองแชรน่ะชอบจิกตาใส่คนอื่นเค้าไปทั่ว.. โอ๊ย จิกตงจิกตาอะไรกัน นัยน์ตาของยองแชรออกจะหวานซึ้งซะขนาดนี้ ชอบคิดกันไปเองอยู่เรื่อย... ยองแชรเป็นเด็กเรียบร้อยจะตายไป มีหรอที่จะกล้าจิกตาใส่คนอื่น เนอะ...น้องแบมแบมมี่
“ก..กล้วยเชื่อมน่ะจ้ะ ถ้าพี่ยองแชรจะกิน น..น้องจะได้เอาไปฝากด้วย”
“อืม ก็ดีเหมือกัน ขอบใจนะ”
“ม..ไม่เป็นไรจ้ะ คนกันเองทั้งนั้น” พูดจบก็ยิ้มส่งให้ ยองแชรเลยยิ้มกลับไปบ้าง แต่เจ้าตัวดันหุบยิ้มแล้วก้มหน้าหนีทันที... เอ๊า อะไรอีกล่ะเด็กคนนี้ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“งั้นข้าไปก่อนล่ะ” อ้ายบีเอ่ยก่อนจะพาไอ้สำราญเดินต่อไป
ดีเหมือนกัน เพราะยองแชรก็ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานนักหรอก... ยอมรับก็ได้ว่าจริงๆแล้วยองแชรไม่ชอบเวลาที่อ้ายบีคุยกับคนอื่นเลย ก็ยองแชรหึงนี่นา... รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร แต่ก็นะ...
“อ้ายบีจ๊ะ...”
“อะไรรึ?” คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันมาขานรับเบาๆ... แค่เสี้ยวหน้ายังหล่อเลยจริงๆนะ พฮรือออออ อ้ายบีของยองแชร
“คืนนี้... อ้ายบีจะไปงานวัดมั้ยจ๊ะ?”
“ไปสิ เห็นว่ามีโคโยต้งโคโยตี้อะไรด้วยนี่ ข้าว่าจะไปดูซักหน่อย”
“อ้ายบี!” จู่ๆก็ดันเผลอตีหลังคนพูดไปหนึ่งที ยองแชรลืมตัวอีกแล้ว ชอบนึกว่าตัวเองเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอ้ายบีอยู่เรื่อยเลย... “อ้ายบีเป็นคนอย่างนี้เองหรอ!”
“ฮ่าๆๆๆ สาวๆสวยๆใครเค้าก็อยากดูกันทั้งนั้นแหละ”
“แค่เต้นรูดเสาไปมา ...ยองแชรก็เต้นเป็นเหอะ” ประโยคหลังนั่นเหมือนพูดกับตัวเองเพียงเบาๆ
“เอ็งว่าไงนะ?”
“ป..ป่าวจ้ะ”
หลังจากนั้นมันก็มีแต่ความเงียบ... เพราะยองแชรไม่รู้จะชวนคุยอะไรอีกดี ดูเหมือนอ้ายบีกำลังตั้งใจแว๊นซ์ไอ้สำราญอยู่ด้วย ยองแชรก็เลยไม่อยากรบกวนเท่าไรนัก
หนทางข้างหน้านั้นก็อีกไม่ไกล มองจากตรงนี้ก็เห็นตลาดแล้ว ยองแชรอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้จริงๆ... ยองแชรอยากอยู่กับอ้ายบีให้นานกว่านี้... ถ้าตลาดตั้งอยู่ไกลจากบ้านอีกหน่อยก็คงดี
“แล้วเอ็งล่ะ”
“จ๊ะ?”
“เอ็งจะไปงานวัดด้วยรึเปล่า”
“ไปจ้ะ ยองแชรนัดกับจินนี่เอาไว้”
“เสียดายแฮะ...”
“เสียดาย?” เพราะอดสงสัยไม่ได้ ก็เลยเอนตัวไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อมองหน้าอ้ายบีให้ชัดๆ ซึ่งอ้ายบีก็หันมาเลิกคิ้วใส่ยองแชรซะด้วยสิ พอได้เห็นความหล่อของอ้ายบีใกล้ๆแบบนี้แล้วยองแชรชักตัวสั่นจนแทบจะตกจากหลังควายเลยทีเดียว
“ก็กะว่าจะชวนไปด้วยกันน่ะ”
“ชวนไปด้วยกัน... สองคน?”
“เออ ก็เห็นเอ็งเคยบอกว่าอยากเข้าบ้านผีสิงแต่กลัวเลยไม่ได้เข้าซักที ครานี้ข้าเลยกะว่าจะไปเป็นเพื่อนซักหน่อย”
“จริงหรอจ๊ะ!?” มาถึงตรงนี้ ไอ้สำราญก็มาจอดอยู่ที่หน้าตลาดพอดี ยองแชรเลยรีบลงจากหลังควายแล้วเดินไปเงยหน้ามองอ้ายบีให้ชัดๆ
“แต่เอ็งนัดกับจินนี่ไว้แล้วไม่ใช่รึ?”
“นัดแล้วก็เลิกได้จ้ะ เอ้ย! ไม่ใช่ๆ เราไปด้วยกันสามคนก็ได้นี่จ๊ะ” เป็นคำตอบที่น่าจะดูเป็นกุลสตรี(?)ที่สุดแล้ว ไว้ค่อยไปวางแผนกับจินนี่อีกทีแล้วกัน ยังไงยองแชรก็อยากอยู่กับอ้ายบีสองต่อสอง นี่แค่คิดก็ฟินไปถึงนอกโลกแล้วนะ...
“เออๆ งั้นไว้เจอกัน ข้าไปล่ะ” ว่าแล้วก็แว๊นซ์ไอ้สำราญไปต่อ เพราะบ้านอ้ายมากนั้นยังต้องไปต่ออีกหน่อย
“จ้ะอ้ายบี” ส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่บนหลังควายจนตาหยีขณะโบกมือหยอยๆ
คนบ้าอะไร ทั้งหล่อ ทั้งใจดี แถมยังเป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก จะพายองแชรเข้าบ้านผีสิง... ฮรื้ออออออ ต่อให้กลัวแค่ไหนยองแชรก็จะเข้าาาาาา
“นี่แกจะยืนเพ้ออีกนานป่ะ”
“อุ๊ยจินนี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” หันไปมองด้านหลังก็เห็นเพื่อนรักยืนเท้าเอวรออยู่
“เราแว๊นซ์มอร์’ไซค์มานะแก แค่สองนาทีก็ถึงละ”
“จริงด้วย... แกๆ รีบกลับบ้านเถอะ เมื่อกี้อ้ายบีชวนเราไปงานวัดด้วย เราจะรีบไปขัดตัวพอกหน้า”
“พูดเล่นป่ะเนี่ย”
“พูดจริงๆแก ขึ้นรถก่อนเร็ว เดี๋ยวเล่าให้ฟังตอนขับ” ว่าแล้วก็ดันหลังเพื่อนไปหามอร์เตอร์ไซค์ที่จอดอยู่แถวนั้นไม่ไกลนัก
ระหว่างทางจินนี่เอาแต่ตื่นเต้นตกใจตอนที่ยองแชรพูดถึงเรื่องอ้ายบีให้ฟัง จนยองแชรชักสงสัยแล้วว่าใครกันแน่ที่ถูกชวนน่ะ แต่ก็ช่างเถอะ เข้าใจว่าเพื่อนคงอินด้วย... พอมาถึงบ้านยองแชรก็รีบสะบัดตูดเดินเข้าไปทันที โดยไม่ลืมหันกลับไปกำชับเพื่อนว่าให้มารับด้วย ซึ่งจินนี่ก็ตอบด้วยพยักหน้าหงึกๆให้
ยองแชรแทบรอให้ถึงคืนนี้ไม่ไหวแล้วนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“อียองแชร”
“จ๊ะแม่?” ยังไม่ทันจะเดินขึ้นห้อง ยองแชรก็โดนภรรยาผู้ใหญ่บ้านเรียกเอาไว้ซะก่อน
แม่คนสวยของยองแชรกำลังนั่งเด็ดพริกอยู่กลางบ้าน มันเป็นงานอดิเรก(?)ของแม่น่ะ
“เมื่อกี้กูเห็นมึงซ้อนท้ายไปกับไอ้บี”
“ทำไมล่ะจ๊ะ ก็แค่ไปตลาด แล้วทำไมต้องขึ้นไอ้ขึ้นอีกับลูกอีกแล้ว พูดจาไม่เพราะเลยนะจ๊ะขุ่นแม่จุนโฮฮฮฮฮ”
“เอ๊ะอียองแชรนี่! กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกชื่อเต็ม มันเหมือนผู้ชาย!”
“อ้าว แล้วแม่ไม่ใช่ผู้ชายหรอจ๊ะ”
“ถ้ากูเป็นผู้ชายแล้วจะคลอดมึงออกมาได้ยังไง จับตีแม่งซักทีดีมั้ยเนี่ย!”
“โอ๊ยแม่อะ! เอะอะก็ตี ไม่คุยกับแม่ละ ไปดีกว่า” ว่าแล้วก็สะบัดตูดอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
เสียเวลาจริงๆ ฮึ่ย ยองแชรกะจะอาบน้ำแร่แช่น้ำนมให้นานๆซักหน่อย แม่นะแม่...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะคะ เย่ๆๆ แต่ก็ยังคงหาสาระไม่ได้เหมือนเดิม
แต่งมาแก้เครียด... หรือเครียดกว่าเดิมก็ไม่รู้ TwT
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงจบตอนหน้า แล้วหลังจากนั้นก็จะกลับไปแต่งอะไรที่มันมุ้งมิ้งต่อ 555555
ยังไงก็ขอฝากเม้นต์ให้กำลังใจน้องยองแชรด้วยนะคะ <3
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านกัน >3<
ความคิดเห็น