คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Heaven On The 7th Floor (I)
[SF] Heaven On The 7th Floor
น้องเป็นสาวขอนแก่น ยังบ่เคยมีแฟน บ้านอยู่แดนอิสานนนนนน~
น้องเป็นสาววัยอ่อนได้แต่นอนตะแคง ยามเมื่อแลงฝันหวาน~
จะมีชายใด ไผเดต้องการ จะมีชายใด ไผเดต้องการ~
หมายปองน้องนั่น แม้ต้องการ จะค..ค..ค..คอยยยยย~
เสียงทรานซิสเตอร์ดังไปทั่วห้องของสาว(?)น้อยน่ารักอย่างยองแชร ...ยองแชรเป็นเด็กใสๆวัยกระเตาะที่รักการร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ เวลาว่างๆเลยชอบเปิดวิทยุฟังแล้วร้องตามไปด้วย ใครๆต่างก็ชมว่ายองแชรน่ะร้องเพลงเพราะ! เคยไปประกวดแล้วก็ได้รางวัลมาหลายครั้งหลายคราเชียวล่ะ!
ปกติแล้วใครๆก็รู้จักยองแชรในฐานะลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน ก็เลยค่อนข้างมีหน้ามีตาในสังคม แต่จริงๆยองแชรไม่ค่อยชอบเข้าสังคมหรอกนะ เพราะว่ายองแชรเป็นเด็กเรียบร้อยเหมือนผ้ายัด เอ้ย.. พับไว้ แต่พ่อผู้ใหญ่ชานน่ะสิ ชอบพายองแชรออกงานอยู่เรื่อยเลย ยองแชรน่ะเบื๊อเบื่อ
แกร๊ก...
อุ๊ย... ใครมาปิดทรานซิสเตอร์ของยองแชรน่ะ กำลังร้องเพลงสนุกอยู่เลยเชียว
“แก๊! เมื่อกี้ตอนขับมอเตอร์ไซต์มาที่นี่เราเห็นอ้ายบีของแกกำลังแว๊นมาทางนี้ด้วยแหละ” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นจากทางด้านหลัง คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจินนี่ เพื่อนสาว(?)ที่รักของยองแชรนั่นเอง จริงๆแล้วจินนี่ไม่ได้ชื่อจินนี่ จินนี่น่ะชื่อจินยอง แต่จินยองชอบให้ยองแชรเรียกจินยองว่าจินนี่... โอ๊ย พอเถอะ ยองแชรชักจะปวดหัว
ว่าแต่เมื่อกี้นี้อะไรนะ? อ้ายบีกำลังจะแว๊นผ่านหน้าบ้านยองแชรงั้นหรอ? บ้าจริง! ทำไมเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้
“จริงหรอแก!?”
“จริงดิ เราจะโกหกแกเพื่ออะไร ถ้าไม่เชื่อก็ลองมองเลยนู่น!” ว่าพลางชี้นิ้วออกไปยังนอกหน้าต่าง
ห้องของยองแชรอยู่บนชั้นสองของบ้าน มองออกไปก็จะเห็นวิวทุ่งนาที่เต็มไปด้วยรวงข้างสวยงามเชียวล่ะ แต่ประเด็นตอนนี้ไม่ใช่รวงข้าวอะไรทั้งนั้น ...ที่หัวมุมถนนดินแดงกำลังมีการเคลื่อนไหว กรี๊ดดดดดดดด นั่นมันอ้ายบีของน้องยองแชรจริงๆด้วย!
อ้ายบีคนหล่อกำลังแว๊นไอ้สำราญมาแต่ไกลเชียว อย่าเพิ่งสงสัยว่าไอ้สำราญคืออะไร ไอ้สำราญก็คือควายหนุ่มที่อ้ายบีเลี้ยงไว้ไงเล่า โถ ดูสินั่น... ขนาดมองเห็นแต่ไกลก็ยังดูเท่จนยองแชรอยากจะวิ่งเข้าไปถวายกายและใจซะเดี๋ยวนี้
แต่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง ก็บอกแล้วว่ายองแชรน่ะเป็นเด็กเรียบร๊อยเรียบร้อย ให้ไปเสนอหน้ากันตรงๆมันก็คงไม่งาม...
“แก... เราอยากลงไปหาอ้ายบีจัง”
“ก็ใช้แผนเดิมดิแก” จินนี่หันมายิ้มแบบมีเลศนัยน์ เป็นอันรู้กันว่ามันคือแผนอะไร
ยองแชรไม่รอช้าที่จะเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะหยิบเครื่องประทินโฉมขึ้นมารัวใส่หน้าใสๆ เติมแก้มนิดๆ ปากหน่อยๆ พอเป็นพิธี ขืนแต่งหนักไปเดี๋ยวใครเค้าจะหาว่ายองแชรน่ะเป็นผีตานียืนอยู่ใต้ต้นกล้วยกันพอดี โอ๊ย... พอส่องกระจกแล้วก็ต้องตกใจในความน่ารักของตัวเอง ใสๆอย่างยองแชรเนี่ย อ้ายบีต้องชอบแน่นอนอยู่แล้ว
ว่าแล้วก็ชะโงกหน้าออกไปดูซักหน่อย...
“อ้ายบีใกล้จะแว๊นมาถึงแล้วอะแก”
“จะรอช้าอะไรล่ะ ก็ลงไปดิ!”
“เออๆแก เจอกันที่เดิมนะ” ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนเหนียมอายใส่เพื่อนเล็กน้อยแล้วรีบลงไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
ถ้าจะให้พูดถึงแผนนี้ ยองแชรบอกเลยว่าทำทีไรก็สำเร็จทุกครั้งไป จริงๆยองแชรก็ไม่ค่อยอยากจะทำหรอกนะ เกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณแม่จุนเข้า ยองแชรคงจะโดนฟาดจนขาลายเลยทีเดียวเชียว แต่จะให้ทำไงล่ะ... เพื่ออ้ายบี! ยองแชรยอมได้ทุกอย่าง!
เพราะนอกจากการร้องเพลงกับการหลงรักอ้ายบีแล้ว ยองแชรก็ไม่เก่งอะไรอีกเลย...
“อ้าวยองแชรจะไปไหนนั่น ทำไมมาเดินอยู่คนเดียวอย่างนี้ล่ะ”
ได้ยินเสียงหล่อๆของอ้ายบีแล้วยองแชรอยากจะกรี๊ดดดดดด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเดี๋ยวมันไม่งาม เป็นสาว(?)เป็นแซ่ก็ต้องเก็บอาการนิดนึง ยองแชรต้องฮึบ! ฮึบไว้นะ!
แต่อ้ายบีนี่ก็เหลือเกิน... ถามยองแชรอย่างนี้ทุกครั้งแต่ก็ไม่เคยจะรู้หรอกว่าจริงๆแล้วยองแชรแอบมาเดินอ่อย เอ้ย เดินให้อ้ายบีทักเนี่ยแหละ
“กำลังจะไปตลาดน่ะจ้ะ แม่ใช้ไปซื้อสมุนไพรขัดตัว” ยองแชรอยากจะยกมือขึ้นมาตีปากตัวเองจริงๆที่เอาแม่มาอ้าง แต่แหม... ถึงยังไงแม่จุนก็คงไม่รู้หรอกเนอะ “ว่าแต่อ้ายบีล่ะจ๊ะ จะไปไหน?”
“ไปบ้านไอ้มากมันน่ะ มันบอกว่าวันนี้จับปลามาได้หลายตัวเลยให้ไปแบ่งมากิน”
“อ่อ...” ยองแชรรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นบ้านอ้ายมาก สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน ไปมาหากันอยู่บ่อยๆ และที่สำคัญ...
“ยังไงก็ทางเดียวกัน ไปด้วยกันสิ”
“จะดีหรอจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก คนกันเอง ไอ้สำราญมันคงคิดถึงยองแชรจะแย่อยู่แล้ว ไม่ได้ให้ยองแชรขี่ตั้งนาน”
อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดดดดดด ยองแชรรู้สึกเขินจนแทบอยากจะหัวไปโหม่งไปต้นตาลข้างทางนั่นให้ซะรู้แล้วรู้รอด ที่คิดถึงยองแชรน่ะ... คือไอ้สำราญหรืออ้ายบีกันแน่จ๊ะ?
“ก..ก็ได้จ้ะ”
“ขึ้นมาสิ” อ้ายบียื่นมามาให้ยองแชรจับเพื่อพยุงตัวขึ้นไปบนหลังไอ้สำราญ
ณ จุดๆนี้ยองแชรบอกเลยว่าฟินมั๊กกกกก แม่จุนเคยบอกว่าเป็นสาว(?)เป็นนาง(?)อย่าให้ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ แต่นี่ยองแชรเต็มใจจับมืออ้ายบีเอง คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ... ถึงมืออ้ายบีจะสากๆทื่อๆไปหน่อย แต่ยองแชรก็เข้าใจว่าอ้ายบีทำงานหนัก ผู้ชายมาดแมนแบบนี้แหละถูกใจยองแชรนักเชียว
อย่าให้เผลอนะ ยองแชรจะจับขึงแล้วดึง... เอ้ย บ้าจริง! นี่ยองแชรคิดอะไรออกไป ใสๆน่ารักอย่างยองแชรไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก เนอะอ้ายบีเนอะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*เอาปี๊บคลุมหัวแล้วเดินออกไปอย่างสงบๆ* เอ้ย! ไม่ใช่ละ 55555555555555
ระหว่างที่ไม่รู้จะอะไรยังไงกะโมเม้นต์คู่นี้ดี อยู่ๆก็นึกถึงพล็อตบ้านนาขึ้นมาซะงั้น
คือแบบ.. ช่วงนี้เครียดๆเลยอยากแต่งอะไรที่มันคลายเครียดบ้างอะไรบ้าง
ซึ่งมันอาจจะสั้นไปหน่อยก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ รู้ตัวว่าสั้นมากจริงๆ TwT
แต่ก็ยังดันทุรังลง 55555 กะแบ่งหลายพาร์ทแล้วลงเรื่อยๆไม่ว่ากันเนอะ
เรื่องก่อนหน้านี้หว๊านหวาน พอมาเรื่องนี้อะไรก็ไม่รู้ โปรดอภัยให้กับไรต์เตอร์ที่ไร้สติคนนี้ด้วย ไปละ บ๊ายยยย
ความคิดเห็น