คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
“อย่ามายุ่งกับโผ้มมมมมม งืมๆๆๆ ”
เสียงโวยวายลั่นบ้านขนาดนี้ เฮียมิธเรสเมากลับมาอีกแล้วแน่ๆ
“มิราจ แกลงไปดูพี่ชายแกหน่อยสิ เมากลับมาทีไรอ้วกใส่แม่ทุกที แม่ขี้เกียจไปดูมันแล้ว” แม่พูดอย่างเอือมระอา แล้วเมินหน้าหนีไปแบบไม่รอคำตอบจากปากฉันสักคำ
แม่~ เฮียเขาอ้วกใส่แม่ แล้วเขาจะไม่อ้วกใส่หนูหร๋อ
หมดหนทางแล้วค่ะชีวิตนี้ ขืนฉันไม่ลงไปมีหวังไอ้ขี้เมาข้างล่างได้ทำข้าวในบ้านของพังเสียหายหมด เห้ออ
“ทามมาย ทามมายโคนเท่ซวยต้องเปนโผ้มมมม”
“เฮียมิธเรส! อย่าปาแจกันนั่นนะ เป็นแสนนะเฮียยยยยยย” ฉันแหกปากลั่นบ้านทันทีที่เห็นพี่ชายสุดสวาดของฉันกำลังยกแจกันใบละเป็นแสนขึ้นเหนือหัว และเตรียมจะปล่อยมันลงไปหมงพสุธา
เร็วเท่าความคิด ฉันกระโดดลงจะบันไดไปรับแจกันจากมือเฮียมิธเรส
หู้ว์ว์... เกือบไปแล้วแจกันน้อยกลอยใจ
นี่มันแค่เริ่มต้น ยังเบาะๆ อีกสักพักเถอะ งานช้าง!
“เฮียอย่าร้องเลยนะ แค่โดนออกจากชมรมบาสอ่ะ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย” ฉันพยายามจะปลอบใจพี่ชายอย่างอ่อนโยนที่สุด... แต่ก็อ่อนโยนได้เท่านี้
“โฮกกกกก ฉ้านร๊ากบาสมากแค่หนายพวกแกม่ายมีทางข้าวจายหร้อก อึก พวกแกม่ายมีสิทธิมาล่ายฉ้านออกแบบเน้ ม่ายมีสิทธิ! ” เฮียมิธเรสโวยวาย แล้วเริ่มพาลไปลงกับข้าวของ(แพงๆ ) ในบ้านอีกครั้ง
“จะเสียใจทำไมนักหนาเนี่ย น้องเหนื่อยเข้าใจม้ายยย” ฉันตะโกนใส่หูเฮียมิธเรสอย่างหัวเสีย แต่เฮียก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับอารมณ์บูดของฉันเลยสักนิด...
เขายังคงคร่ำครวญต่อไป ต่อไป และต่อไป
“ฮือออออออ แกม้ายเปนฉ้านแกม่ายมีวานข้าวจายหรอกยายมิราจ~”
เออ ฉันไม่เข้าใจ!!
“เฮีย เค้าต้องทำยังไงเฮียถึงจะหยุดร้องไห้ แล้วก็เลิกเมากลับบ้านมาแบบนี้สักที่ล่ะ” ฉันพูดอย่างอ่อนใจ แล้วยืนเท้าสะเอวมองหน้าพี่ชายจอมขี้เมาแบบเซ็งๆ
“อาวววตามแหน่งปาทานบาสกลับมาห้ายฉ้านเซ่ แล้วฉ้านจะเลิกมาวววว”
“...”
“ทามม่ายด้ายช่ายม้ายหล่ะ ฮ่าๆๆๆ ง้านเฮียก็จาร้องต่อปาย โฮกกก”
อ้ากกก ไอ้เฮียบ้า ฉันจะสติแตกแล้วนะ ฉันวางแจกันที่แย่งมาจากเฮียไว้ที่ตู้โชว์ แล้วยืนถอนหายใจตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันกลับมาออดอ้อนเฮียอีกครั้ง(คุยกับคนเมามันต้องมีสติ ไม่งั้นจะฆ่าคนเมาตายไม่รู้ตัว -_- )
“ไม่มีวิธีอื่นเลยหรอเฮีย วิธีแรกมันอยากเกินไปอ่ะ”
“T^T”
“...”
“มันก็พอจะมีอยู่นะ” พูดชัดเชียว หายเมาเร็วจังนะ(ความจริงคนเขียนขี้เกียจพิมพ์ยาวๆ -_-)
“อะไรเฮีย ขอแค่พูดมาเดี๋ยวมิราจจัดให้ ^^”
“แกทำได้จริงหรอ” เฮียหันมามองหน้าฉันแล้วทำตาปรือใส่ เออ เชื่อแล้วก็ได้ว่าเมาจริง ไม่ต้องมาแสดงหลักฐาน
“ได้สิ แต่เฮียต้องสัญญากับเค้านะว่าจะไม่เมา ไม่ร้องไห้อีก”
“อืมๆ ก็ได้” เฮียพยักหน้าตอบรับ
ว่าแต่... ฉันไปสัญญาอะไรกับคนเมาว่ะเนี่ย
“แจ่ม จะให้มิทำอะไร ว่ามาเลยเฮีย”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจสุดริด ถึงจะเอาแน่เอานอนอะไรกับไอ้ขี้เมานี่ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็มีหนทางให้ฉันรอดตายแล้ว ต่อไปนี้ฉันก็จะได้นอนตีพุงสบายๆ ไม่ต้องมานั่งปลอบใจพี่ชายสุดสวาดขาดใจอีกต่อไป แล้วอีกอย่าง ข้าวของในบ้านฉันก็จะได้ไม่ต้องเสียหายไปมากกว่านี้ คิดไปยังเสียดายเครื่องสังคโลกแพงๆ ที่เฮียทำแตกไปไม่หาย
เฮียนี่ช่างไม่คิดกาลไกลเอาซะเลย ไม่รู้หรือไงถ้าบ้านเราเกิดวิกฤตการณ์จนกระทันหันขึ้นมา ของพวกนี้จะช่วยเราได้ ทำเสียหายแบบนี้ก็จนแล้วจนเลยสิคะ แย่จริงๆ เฮียฉันแค่นี้ก็คิดไม่เป็น(มีใครเขาคิดว่าบ้านตัวเองจะจนเหมือนเธอบ้างล่ะ -_-)
“แกต้องจีบไอคัมปัส จีบให้ติดนะ แล้วปิดชมรมบาสนั่นซะ” เฮียพูดเสียงเนือยๆ เหมือนคนจะหลับ
“ฮ่าๆๆๆ ก็แค่จีบผู้ชาย ทำไม่มันง่ายจังอ่ะเฮีย...”
“...”
“วะ ว่าไงนะ จีบผู้ชาย! เฮียจะบ้าหรอ อยู่ๆ จะให้เค้าไปจีบผู้ชายเนี่ยนะ”
“แกจะไม่ทำหรอ T^T”
“ไม่! ”
“โฮกกกก ไอน้องใจร้าย เพราะแกเป็นทอม เพราะแกชอบผู้หญิงใช่มั้ยล่ะ แกถึงไม่เคยสนใจผู้ชาย เฮียให้แกไปจีบไอ้คัมปัสแค่นี้แกถึงทำให้เฮียไม่ได้”
“เค้าไม่ได้เป็นทอมนะ! ”
“เพื่อพิสูจน์ให้เฮียแกคนนี้รู้ว่าแกไม่ได้เป็นทอม แกต้องคบผู้ชายให้ฉันดู! และเป็นการช่วยเฮียแก้แค้นไอบ้าคัมปัสที่มันบังอาจมาแย่งตำแหน่งไปจากเฮียด้วย”
ไอ้เฮียบ้า มีแต่พี่ชายเค้าห่วงน้องสาว นี่จะมายุให้ฉันไปคบผู้ชาย
บ้าไปกันใหญ่แล้วพี่ชายฉัน อยู่กันมาเป็นสิบๆ ปียังไม่แน่ใจอีกหรือไงว่าน้องสาวคนนี้เป็นเพศอะไร แล้วจะแกแค้นบ้าบออะไรเนี่ย ไร้สาระ!!
“ไม่เอาอ่ะเฮีย เค้าไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดเรื่องอะไรเค้าจะต้องไปทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นกัน”
“งั้นเฮียก็จะร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้ต่อปายยย โฮกกก”
อ้ากกกก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เฮียโดนปลดออกจากตำแหน่งประธานชมรมบาสเพราะบริหารชมรมได้ไม่ดีเอง แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับชีวิตฉ้านน ให้ฉันไปคบกับไอปีศาจกิ้งกือไม่รู้จักคุณค่าของความรักพวกนั้เนี่ยนะ ไม่มีทางเด็ดขาด!
“งั้นก็ตามใจเฮียเถอะ จะร้องให้ตายก็เชิญ เค้าไม่มีวันทำตามข้อเสนอของเฮียหรอก”
“...”
“...”
“แต่ถ้าแกไม่ทำ ฉันจะไปประจานให้คนทั้งโลกรู้ว่าแกเป็นทอม แกไม่สนใจผู้ชาย!! ” เฮียตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ฉันว่าเฮียฉันบ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ
“ก็ดีดิเฮีย พวกกิ้งกือพวกกนั้นจะได้เลิกสนใจมิสักที เบื่อจะแย่อยู่แล้วไอ้พวกที่มองคนที่ภายนอกไม่ยอมมองเข้าไปถึงจิตใจเนี่ย”
“แต่ไอ้ผู้ชายที่มองคนที่จิตใจที่แกตามหาอยู่เนี่ยก็จะพลอยเข้าใจผิดคิดว่าแกไม่สนใจไปกันใหญ่น้า... ”
“O_O”
ฉันมองหน้าเฮียอย่างใช้ความคิด... จริงด้วยแหะ ถ้าทุกคนคิดว่าฉันเป็นทอมกันหมด แล้วเกิดวันนึงฉันรู้สึกสนใจใครขึ้นมาสักคนเขาจะไม่พลอยคิดว่าฉันเป็นทอมไปด้วยเหรอ หว่า~ ไม่เอานะ แบบนั้นฉันก็ขึ้นคานกันพอดีน่ะสิ
“ว่าไงตกลงจะทำไม่ทำ”
“แต่... ”
“มิราจ คุณหนูคลาสโนวี่สุดสวยประจำโรงเรียนนานาชาติเซนด์เดนเมอรี่ ประกาศตัวว่าเป็นทอมหลังจากสะดุดตาต้องใจกับสาวหน้าหวานนามว่า... ” เฮียทำท่าเหมือนกำลังอ่านหนังสือซุบซิบคนดัง แล้วชำเลืองสายตามาที่ฉัน
“กรี๊ดดดดด ก็ได้ๆ เค้าทำตามข้อเสนอของเฮียก็ได้”
ฉันปิดหูปิดตาบอกรับข้อเสนอไป ถึงจะไม่เคยตอบตกลงคบผู้ชายคบไหนแต่ฉันก็ยังสนผู้ชายอยู่นะยะ อยู่ๆ จะมาให้คนอื่นคิดว่าฉันชอบผู้หญิงด้วยกันเองนี่... บรื้ออออ แค่คิดก็สยองแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ น้องสาวเฮียน่ารักที่สุดในโลกกก” เฮียโยนหมอนอิงขึ้นฟ้าแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างมีสุข... แล้วหลังจากนั้น...
“อ้วกกกกกก”
“ว้ากกกกก เฮียอ้วกใส่หัวค้าวววววว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอโทษๆ เฮียมองไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นหัวแกนึกว่ากระโถน”
“ไอ้เฮียบ้า~”
ความคิดเห็น