คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : LOVE IS PAIN.. THE END..
LOVE IS PAIN..
THE END..
ผมหยุดยืนอยู่หน้าบ้านที่คุ้นตา ผมกำลังกลับมา...แต่มาในฐานะที่แตกต่างจากเดิม ผมหวังว่าแทมินคงไม่พาเธอคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านแทนผมนะ......
ผมไม่กล้าเข้าไป...........
ถึงแม้จะยังมีกุญแจอยู่ก็เถอะ
แต่....เฮ้อ....
ผมกดออดอยู่นานกว่าแทมินจะเดินออกมาเปิด
แทมินยังคงสดใสเหมือนเดิม ซึ่งแตกต่างกับผม...แทมินคงจะมีความสุขมากเลยหล่ะซิ คงไม่เสียใจกับการที่ไม่มีผมอยู่ หึ...เรามันโง่จริงๆที่กลับมาแต่ผมเลือกแล้วหนิ
"พี่มินโฮ! " แทมินดูตกใจมากที่เห็นผม
แทมินรีบเข้ามากอดผม น่าแปลกที่แทมินยังคงทำตัวเหมือนปกติ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นเหมือนเดิมแล้ว
ไม่รู้ทำไมหัวใจของผมเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
"เข้าบ้านก่อนสิฮะ"
แทมินจูงมือผมเข้าไปในบ้าน
ผมโล่งอกนิดๆที่ไม่มีเธอคนนั้นอยู่ในบ้าน
"เดี๋ยวแทมินไปเอาน้ำมาให้นะ พี่มินโฮมาเหนื่อยๆ"
"ไม่ต้องหรอก" นี่คือประโยคแรกที่ผมพูดออกไป
"ทำไม...พี่มินโฮถึงกลับมาล่ะ แทมินนึกว่าพี่จะไม่มาแล้วซะอีก"
"ถ้าแทมินอยากให้พี่ไป...พี่ก็จะไป พี่แค่อยากกลับมาทำตามสัญญาแค่นั้น...."
"ไม่ใช่อย่างนั้น...แทมินหมายถึงพี่อาจเกลียดแทมินไปแล้วก็ได้ สัญญา......?"
'พี่จะอยู่เคียงข้างแทมินตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น'
"ถ้าแทมินบอกว่าอยากให้พี่ทำตามสัญญาพี่ก็จะอยู่ต่อ แต่ถ้าหากไม่ต้องการมันแล้วพี่ก็จะไป"
"อยากสิ!! แต่มันจะไม่เป็นการทำร้ายพี่มินโฮหรอ...แทมินไม่อยากทำร้ายพี่มินโฮ"
"ไม่ต้องสนใจหรอก ขอเพียงแค่'อยาก'หรือ'ไม่อยาก'ให้ทำตามสัญญาก็พอ"
"ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัว แต่แทมินก็อยากให้พี่มินโฮอยู่กับแทมิน..."
นี่คือประโยคที่ตัดสินให้ผมอยู่ที่นี่ต่อไป
-------------------------------------------------------------
ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูฟุตบอลอยู่ที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น ลีกนี้เป็นอะไรที่สนุกจริงๆ
แทมินเดินเข้ามานั่งข้างๆผม พลางล้มตัวลงนอนที่ตักของผม
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะเอามือลูบหัวแล้วก็เล่นผมแทมิน แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ผมควรเว้นขอบเขตแล้วดูสถานะตัวเอง ตอนนี้ผมเป็นแค่พี่ชายของแทมินเท่านั้น....
ผมนั่งดูฟุตบอลต่อไปเรื่อยๆ ปล่อยให้แทมินหนุนตักผม แทมินหลับไปซะแล้ว ฟุตบอลก็จบพอดี ที่จริงผมอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ แต่มันคงไม่ดีสำหรับผมและแทมิน ผมหยิบหมอนมาหนุนแทนตักของผม
ผมออกมาเดินเล่นนอกบ้าน พักนี้นาอึนมาหาแทมินทุกวัน ผมเฝ้ามองดูด้วยความเจ็บปวด ยามที่2คนนั้นเล่นกัน เหมือนตอนก่อนที่ผมเคยเล่นกับแทมิน อะไรๆมันก็ดูจะแทนที่กันไปหมด อีกหน่อยตัวตนของผมในบ้านหลังนี้ก็จะหายไป แต่ถึงยังไงผมก็ต้องทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้จนกว่าแทมินจะบอกผมว่าไม่ต้องการคำสัญญานั้นอีกแล้ว ผมก็จะหายไปเอง จู่ๆผมก็คิดถึงจงฮยอนขึ้นมา ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมจากตอนนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวดเลย มันก็เจ็บปวดน้อยกว่ากันหน่อย....คำพูดของคิมจงฮยอนคอยเตือนสติผมอยู่ตลอดเวลา
ต้องขอบใจหมอนั่น.......
"อยู่นี่เอง แทมินหาตั้งนานแหนะ"
แทมินเดินเข้ามากอดแขนผม
ผมยิ้มบางๆ
"เห็นเราหลับอยู่ พี่ไม่อยากกวนน่ะ"
"เข้าไปข้างในกันเถอะ" แทมินจูงมือผมกลับเข้าบ้าน
จากที่เราเคยนอนเตียงเดียวกัน ผมก็ขอแยกไปนอนคนละเตียงกับแทมิน ผมไม่สามารถทำใจยอมรับเรื่องราวต่างๆได้เลยจริงๆ ทั้งๆที่ผมอยากจะดึงแทมินมากอด แต่ผมกลับทำไม่ได้เลย.....
ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
เขาไม่ใช่ของเรา
และมีอีกคำที่ยังคงตราตรึงในหัวของผม
'เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้'
ผมเจ็บเหลือเกิน
เมื่อไรเรื่องนี้จะจบลงสักที เรื่องราวต่างๆเวียนเข้ามาในหัว
น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลรินลงมา.....
ช่วงเวลานี้ผมมักจะร้องไห้บ่อยๆเพราะความมืดจะบดบังรอยน้ำตาของผมไว้
แทมินคงไม่รู้.... ผมหันมองแทมินที่อยู่อีกเตียง แทมินนอนหลับตาพริ้ม นั่นคือใบหน้าของคนที่ผมรักหมดใจ...ไม่เคยจะจางหายเลยจริงๆ
ความรักที่ผมมีให้แทมินนั้น.....รักมาก....เจ็บมากจริงๆ
ยิ่งถ้าเราไม่เผื่อใจไว้ สุดท้ายก็จะเป็นแบบผม .....
มันอาจเรียกว่าทั้งรักทั้งหลงก็ได้ถึงได้เป็นแบบนี้
ผมหันกลับมานอนอีกทาง พยายามข่มตาให้หลับ
"มินโฮ....นอนด้วยคนสิ"
แทมินเดินมาที่เตียงของผม
"แทมินขอให้คืนนี้มินโฮนอนกอดแทมินได้ไหม...."
แทมินว่าพลางล้มตัวลงนอนข้างๆผม
"ขอร้องล่ะ....ครั้งเดียว"
ผมไม่ตอบอะไรแต่ก็ทำตามที่แทมินบอก ผมกอดแทมินอย่างที่ใจปรารถนามาตลอด
"แทมินจะจดจำคืนนี้เอาไว้......ตลอดไปนะฮะ"
เช้าวันรุ่งขึ้น...
แทมินบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยกับผม...
ผมเดินตามแทมินมายังห้องนั่งเล่น
"พี่มินโฮฮะ ...แทมินขอบคุณมากนะฮะในทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้แทมิน..."
ผมเงียบ รอที่จะฟังแทมินพูดประโยคต่อไป
"...แทมินทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่มินโฮเจ็บอีกต่อไป แทมินเห็นทุกอย่าง แววตาที่พี่มินโฮมองมาด้วยความเจ็บปวด....พี่มินโฮนอนร้องไห้ทุกคืน...."
พอแทมินพูดมาถึงประโยคนี้น้ำตาก็ไหล.....
"ถ้าคำสัญญาที่แทมินขอ ต้องทำร้ายพี่มินโฮขนาดนี้...แทมินจะไม่ขอให้พี่มินโฮทำอีกต่อไป....
พี่มินโฮ ...ตัดใจซะเถอะฮะ
เพราะถึงยังไง แทมินก็เลือกนาอึนอยู่ดี"
"ยังไงนายก็จะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม แทมิน...."
"ใช่ฮะ" แทมินตอบสีหน้าจริงจัง
"ไหนนายเคยบอกว่ารักพี่..."
"เรื่องของเรามันสายไปแล้ว"
"ทำไม ทำไม ทำไมนายถึงทำแบบนี้ "
"เพราะว่าพี่เป็นผู้ชาย แล้วผมก็เป็นผู้ชาย สักวันหนึ่งมันก็ต้องไปด้วยกันไม่ได้อยู่ดี...."
"เหตุผลแค่นี้น่ะหรอ? ที่ทำให้นายไม่เลือกพี่...เพียงเพราะเหตุผลแค่นี้น่ะหรอ ที่นายต้องมาทำร้ายพี่!!! พี่ไม่เคยคิดเลยนะ ตลอดเวลาที่เราคบกันพี่ไม่เคยมองว่าเราจะเป็นอะไร!!! เพียงแค่เรารักกันมันยังไม่พออีกหรอ!! พี่ผิดใช่ไหม ที่พี่เกิดมาเป็นผู้ชาย!!...พี่ผิดใช่ไหมแทมิน...ที่รักนายมากเกินไปแบบนี้" ผมไม่เคยคิดเลยว่าเหตุผลเพียงแค่นี้จะทำให้แทมินเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ตอนนี้ในใจของผม เต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก ทั้งรัก ทั้งเจ็บปวด ทั้งเกลียด....ผมเกลียดคนๆนี้จริงๆ..... คนที่หยิบยกเหตุผลไร้สาระนี้มาอ้างเผื่อจะบอกเลิกผม...
"ใช่... แทมินขอโทษที่เห็นแก่ตัวมาตลอด...แต่แทมินไม่สามารถทนเห็นพี่เจ็บปวดได้อีกต่อไปแล้ว..ไปซะเถอะฮะ.. พี่มินโฮ อย่ามาเสียเวลากับแทมินอีกเลย แทมินไม่ได้รักพี่อีกต่อไปแล้ว.." คำตอบที่มาพร้อมกับสีหน้าและแววตาที่จริงจังของแทมิน มันทำร้ายใจของผมเหลือเกิน
"ใจคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้จริงๆใช่ไหม" ผมถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
_________ แทมินไม่ตอบ
ความเจ็บปวดของผมกรีดลึกลงไปข้างใน
ในที่สุด.....ก็สิ้นสุดลง....คำสัญญาที่ไม่มีค่า.....
หรือจริงๆแล้ว...มันไม่เคยมีค่ามาตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะ
"ขอบใจมาก.... งั้นก็ลืมไปซะ ว่าเคยมีคนชื่อชเว มินโฮ ผ่านเข้ามาในชีวิตนาย เพราะในชีวิตของฉันก็จะไม่มีคนชื่อลี แทมิน อีกต่อไป..."
ความเจ็บปวดของผมมันเกินบรรยายจริงๆ ผมเดินออกมาจากบ้าน โดยทิ้งทุกอย่างเอาไว้ ผมไม่อยากจะเอามันมาด้วยหรอก
อะไรๆที่เกี่ยวกับแทมิน
ผมจะไม่จำมันอีกต่อไป!
ถึงวันนี้ผมจะเจ็บปวดมากมายแค่ไหนก็ตาม ต่อให้ใช้เวลาเป็นร้อยเป็นพัน...ผมก็จะต้องลืมแทมินให้ได้....
เพื่อชีวิตใหม่ของผม....ชีวิตที่ไม่มีคนที่ทำร้ายจิตใจของผมแบบนี้
จบ... จบสิ้นสักที .......
เราอย่าได้เจอกันอีกเลย..........
++++++++++++++++++THE END++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น