คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LOVE IS PAIN.. THREE SECTION..
LOVE IS PAIN…
THREE SECTION..
หลังจากวันนั้น วันที่ผมเลือกที่จะยอมเดินหลีกทางให้แทมิน... วันที่ผมคิดว่าผมจะทำใจได้... แต่มันไม่ง่ายเลย...... การที่จะตัดใจจากคนที่เรารักมันยากเหลือเกิน ตอนนี้ผมรักแทมินมาก มากซะจนยากที่จะลืมแทมินได้
ผมล้มตัวลงนอน หัวใจของผมมันเจ็บปวดเหลือเกิน.......
ทำไมถึงต้องหลอกผม...?
ทำไมไม่ยอมบอกให้ผมรู้..?
ทำไม ทำไม!!! ความรักที่ผมมอบให้มันไม่มีค่าเลยใช่ไหม.....
ไม่รักผม...ก็ควรจะบอกกับผมสิ...เพราะผม...ดูไม่ออกหรอกนะ... ว่า...ไม่มีใจให้ผมน่ะ..
แกล้งทำเป็นรัก...มันเจ็บปวดมากกว่าโดนบอกเลิกตรงๆซะอีก ทำแบบนี้ก็เหมือนกับการหักหลังผมไปมีคนอื่น
ทำไมถึงต้องทำกับหัวใจของผมแบบนี้ด้วย......
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง
หลายสายที่แทมินโทรมาหาผม...
มีข้อความเข้าจากแทมิน.....
‘พี่มินโฮ หายไปไหน ผมเป็นห่วงพี่นะ’
..ห่วง ? ในฐานะอะไรล่ะ....??
ผมลังเลอยู่นานก่อนที่จะพิมข้อความตอบกลับไป มันเป็นคำถามที่ข้างคาในใจของผมอยู่ตอนนี้
‘เคยรักพี่บ้างไหม…? ทำไมถึงปล่อยให้พี่รักเราอยู่คนเดียวล่ะ... หรือจริงๆแล้ว..เราไม่เคยรักพี่เลย…?’
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงพิมข้อความไปอย่างนั้น ทั้งที่คิดว่าจะจบแล้วแท้ๆ
ไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมาจากแทมิน
‘ใครบอก ว่าผมไม่รักพี่!! ผมรักพี่ รักพี่สุดหัวใจ!!! ’
แทมินบอกว่ารักผม...ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาอีกครั้ง...
ผมกลั้นใจอยู่เนิ่นนานก่อนที่จะส่งข้อความต่อไป
‘งั้น เลิกกับเขาได้ไหม แล้วมาคบกับพี่ ในเมื่อเราก็รักกันไม่ใช่หรอ.......’
ผมพิมข้อความตอบกลับไปอย่างนั้นตรงๆ ผมไม่รู้จะอ้อมค้อมไปทำไมอีกแล้ว....
ข้อความตอบกลับหายไปนานมาก ผมคิดอยู่แล้วล่ะ
ไม่เป็นไรหรอก....
ไม่เป็นไร.....
‘ขอผมคิดดูก่อนได้ไหม.... ให้เวลาผมนะ.....’
1วันต่อมา แทมินส่งข้อความมาตอบผม... ในสิ่งที่ตรงข้ามกับที่ผมคิด ผมคิดในใจเสมอหลังจากได้รับคำตอบว่าแทมินก็รักผมเหมือนกัน ผมอาจดูเป็นคนโง่ที่มั่นใจในรัก ผมมั่นใจว่าแทมินต้องเลือกผม เพราะเรารักกัน แต่ทว่า..... ข้อความกลับกลายเป็น..........
‘พี่มินโฮฮะ...ผมขอโทษนะฮะ... ผมขอยอมรับว่าก่อนหน้านั้นผมเคยรักพี่มาก มากจริงๆ แต่เพราะพี่นั้นไม่เคยบอกรักผมเลย ผมเลยไม่มั่นใจว่าจริงๆแล้วพี่รักผมด้วยหรือเปล่า ถึงการกระทำของเรามันจะใช่...แต่ผมก็ไม่รู้หรอก ผมอาจคิดไปเองคนเดียวก็ได้ ใครจะไปรู้ แล้วผมยิ่งเห็นพี่คุยกับคนอื่นแบบผมด้วยแล้ว ผมยิ่งต้องหาวิธีทำใจ เพื่อที่ผมจะไม่ถลำลึกลงไปมากกว่านี้ จนผมได้มาเจอเธอคนนี้ เธอที่ทำให้ผมสามารถตัดใจจากพี่ได้ ผมไม่สามารถทิ้งเธอได้ ทั้งๆที่ในใจผมก็ยังคงเหลือความรักให้พี่อยู่...แต่มันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อีกอย่างเรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้ด้วย พี่มินโฮ เข้าใจผมใช่ไหม.... ’
ที่ผ่านมาทำไมไม่บอกผม ปล่อยให้ผมรักทำไมกัน... ความรักของผมมันไม่ใช่ของเล่นนะ....
น้ำตาของผมไหลไม่ขาดสาย....
ความผิดพลาดในชีวิตครั้งนี้จะจดจำไว้ในใจของผม ผมจะจำมันให้ขึ้นใจ สิ่งที่ผมคิด...มันกลับไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ผมผิดหวัง เสียใจ....
แล้วใครกันบอกว่ารักผมสุดหัวใจ มันก็แค่คำหลอกลวง พูดเพื่อให้ผมสบายใจ แล้วสุดท้ายก็ทิ้งผมไปเลือกเขา ผมเคยมีค่าในสายตาแทมินบ้างไหม ทำไมถึงทำเหมือนผมไม่มีค่าแบบนี้
แทมินเลือกที่จะแคร์เธอคนนั้น ไม่ใช่ผม ทั้งๆที่รู้ว่าผมต้องเจ็บ แต่ก็ยังทิ้งผมไป เลือกที่จะเห็นผมเจ็บปวด ดีกว่าให้เธอคนนั้นเจ็บปวด
ในขณะที่ผมรักแทมินหมดหัวใจ แต่หัวใจของแทมินมอบให้คนอื่นไปแล้ว......
ในขณะที่ข้างกายผมไม่มีใคร แต่ข้างกายแทมินมีเธอคนนั้นเคียงข้าง......
ในขณะที่ผมเจ็บปวดเจียนตาย แต่แทมินกำลังมีความสุขกับเธอ...คนนั้น.....
รอยยิ้มที่ผมหลงใหลนั้นมันไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว
ไม่มี ไม่มีแล้ว อะไรที่จะเหมือนเดิม
------------------------------------------------------------------------------------------------
หลายวันมานี้ ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยจริงๆ ไม่ได้ออกไปไหน ไม่อยากรับรู้อะไร ผมแทบไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว พอจะนอนภาพแทมินกับเธอคนนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในความฝันของผม...
มีเพียงจงฮยอนเท่านั้นที่คอยแวะเวียนมาเยี่ยมผมบ้าง มันรู้ที่อยู่ผมคนเดียวแหละครับ ผมบอกมันแค่คนเดียวจริงๆ.....
'มินโฮ ทำไมนายยอมแพ้ง่ายอย่างนี้ว้ะ'
'ยอมแพ้?' ผมถามอย่างงงๆ
'ใช่ไง! ในเมื่อนายมาก่อน ทำไมนายจะต้องยอมไปก่อนด้วยล่ะ!! ถ้านายยังรัก นายก็กลับไป กลับไปทำตามเสียงหัวใจของตัวเอง จะมานั่งทุกข์ใจอยู่อย่างนี้ทำไม แล้วจะไปมีประโยชน์อะไรในเมื่อนายยอมแพ้ซะแต่เนิ่นๆแบบนี้'
'จะให้ฉันกลับไปในฐานะอะไร? ในเมื่อแทมินไม่ต้องการฉันแล้ว'ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเจ็บปวด...
'ความรักสำหรับคนบางคนน่ะ เขาอาจไม่ต้องการครอบครองก็มีความสุขได้ แค่ได้รู้จักกันยังเป็นเพื่อนกันต่อ ยังได้เจอหน้ากัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ...อย่างน้อยแกก็ยังได้อยู่กับคนที่แกรัก ไม่แน่ แทมินอาจหันกลับมาเลือกแกก็ได้!'
ถ้อยคำเหล่านั้นของคิมจงฮยอน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม.....
หรือผมควรกลับไปดี.....?
ผมทนความเจ็บปวดที่ไร้ทางออกนี้ไม่ไหวแล้ว......
มันเหมือนตายทั้งเป็น
"ก็ได้....ผม...จะลองกลับไป...."
tobecontinued----------------------------------------------------
ความคิดเห็น