คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ห้องเดียวกัน
รุ่อรุารพัผ่อนอเพทาย้อสะุ เมื่อถูผลัิำแพห้อ
“อร้ายยยย!!”
เสียรี้ร้ออผู้หิ แถมเ้าัวีหนี แ่้วยอาารมึนอฤทธ์ไ้
ทำให้เะล้ม แม้ะโมโหหิสาวที่ัวาารนอนหลับ
แ่เา้อรับเธอไว้่อนล้มหัวฟาโ๊ะ
“เธอเป็นอะไรอเธอนิ่?” เาถามนในอ้อมอ ่อนะ่อยๆวาัวเธอให้นั่ลบนเีย
“นายมาอยู่ห้อันไ้อย่าไร?” หิสาว้อาโทษเ็มที
เพราะห้อนี้ไม่มีายใไ้เ้ามา พอเหลือบมอเห็นโปสเอร์รูปอเา
และรูปภาพมามายอเพทายที่ิไว้ เธอเริ่มไม่ล้าสบาายรหน้า
ับพลันหน้าันแึ้นอย่าเินอาย นี่เาเห็นหมแล้ว
เพทายมอปิิริยาอหิสาว่อนอบเสียเรียบ
“ันเห็นเธอนอนอบนพื้น้าร้านอาหาร เลยพามาส่ที่นี่
แล้วอนนี้็ูเหมือนเธอน่าะไ้ึ้นมา หน้าแัแล้ว”
เาไม่เอ่ยเปล่าแสร้นำมือไปทาบที่หน้าผา แ่หิสาวเบี่ยหน้าหนี่อน
“ันไม่ไ้เป็นอะไรมา อบุ่ะ นายลับไปไ้แล้วแหละ” เธอไม่อยาให้เาอยู่นาน
เพราะเหลือบมอผนัห้อทีไรเธออับอายทุที
“ทำไม ลัวันเอผู้ายอเธอล่ะสิ” เพทายประพร้อมนั่ล้าๆ ้วยวามไม่ินที่ร่วมเียับผู้าย
เธอึลุึ้นับพลัน ทำให้วิเวียนเล็น้อย เธอวบุมอาารไม่ให้เ
“ใ่ นายรีบออไปเถอะ” เธอถือีอย่าไร ไล่นอย่าเาออาห้อ
เพทายเริ่มอยาเอานะ
“ันะอยู่ นว่าะเอผู้ายอเธอ ะไ้อบรมใหู้แลเธอีๆ
ไม่ใ่ให้ไปสลบลาถนนอย่านั้น” เาี้แวัถุประส์ พร้อมยืนโอบนำแนทั้สอัวหิสาวที่ยืนอยู่ให้นั่ลบนเีย
เธอำลัมึนและสับสนว่า ประเาไปอย่านั้นไ้อย่าไร เมื่อเธอไม่มีใร
“เธอนั่หรือนอนบนเียนี่ เี๋ยวันไปหา้าวให้ิน ะไ้ินยานอน
ไม่ไหว็อย่าื้อ” ายหนุ่มำับ่อนเินาไป ปล่อยให้เธออยู่ในภวั์ ‘นี่วามริ วามฝัน เามาูแลเธอถึในห้อ’ เมื่อไ้ยินเสียประูปิล เธอึล้าล้มัวนอนอย่าอ่อนแร ‘แล้วถ้าเาะอยู่ถึไหนนิ่ หามีนูแลเธอ แล้วเาะไ้ลับบ้านไป’ เมื่อิเ่นนั้น เธอำลัะรวบรวมเรี่ยวแรไปหยิบมือถือ
ในระเป๋าที่วาบนโ๊ะรับแร้ามเียไปสอ้าวเินเท่านั้น
ทันในั้นเสียโทรศัพท์ไ้ัึ้น่อน เธอรีบ้าวอี้าวเพื่อเินไป้นหาโทรศัพท์
“ฮัลโหล สวัสี่ะ” เธอรับสายเสียเรียบ
“แหม ไ้่าวว่าเธอไปเป็นผู้ัารวให้เพทายสินะ”
ปลายสายรีบเ้าประเ็น
“ใ่่ะ พี่น้ำหวาน” เธออบเสียหนัแน่นไม่เรลัว
“เธอ็รู้ใ่ไหม ว่าเพทายน่ะเยเป็นอะไรับัน” ปลายสายลอเิ
“่ะ” แพรวารับำสั้นๆ แล้วนั่ที่พื้น้วยวามมึนในารเิน
“แล้วเธอยัิเหรอ ว่าเาะอบนอย่าเธอ” น้ำหวานไม่อ้อม้อม
“แพรไม่ไ้ิะให้เามาอบ” ยัพูไม่ทันบ
“เธอไม่้อปิเสธัน เธออยแอบมอเาั้แ่อนที่เาเป็นอันแล้ว
แ่เธออย่าินะว่า เาะเป็นอเธอ” น้ำหวานู่อย่าไม่สบอารม์
เมื่อเธอมัเหลือบเห็นน้อสาว่าแม่อยแอบมอเธอับแฟนหนุ่มนัุ่ยันในสมัยที่ยับับเพทายอยู่
“พี่น้ำหวานพูี้หมายวามว่าอย่าไร?” อนนี้สมอเธอปั่นป่วนไปหม
“็ันบอเาไปว่าเธอเป็นเ็ใแ อบหาผู้ายอนเย็นๆ ่วยไม่ไ้นะ
เธออบออาบ้านอนเย็นๆเอ” ปลายสายเอ่ยอย่าสนุปา
แ่ที่เธอออาบ้านทุเย็นเพราะรับานพิเศษเพื่อไม่้ออเินพ่ออเธอเท่านั้น
“อ๋อ ไม่น่า” แม้สมอะเบลอเธอ็พอปะิปะ่อเรื่อไ้แล้ว
ว่าทำไมายหนุ่มเลียัเธอนั
“เาะมอไ็่าเา เพราะว่าแพรไม่ไ้ิให้เาเป็นอแพรหรืออใร
เามีสิทธ์เลือ้วยัวเาเอ” หิสาวเอ่ยับปลายสาย่อนวาสายทิ้
ำลัะเบอร์โทรหาเพื่อนสาว
“นี่อาหารเ้าอเธอ” เสียายหนุ่มทำเอาแพรวาใทำมือถือเือบร่วพื้น
เาเ้ามาั้แ่อนไหน ไ้ยินสิ่ที่เธอพูหรือเปล่า? เพราะอนนี้โ๊อยู่ในามเสร็สรรพ
และยาถูัใส่แ้วเล็ๆในมืออเาแล้ว
“นายเ้ามาอนไหน?” แพรวาพยายามถามไม่ให้เสียสั่น
“เามาสัพั ทำไมเหรอ?” ายหนุ่มถามลับอย่าไสือ
เธอรีบเปลี่ยนเรื่อไปเป็นเรื่ออาหารแทน เธอรีบินโ๊ที่ายหนุ่มื้อมาให้
นมันหมอย่ารวเร็ว พร้อมินยาเอโยที่เาไม่้อสั่
“นี่ันิน้าว ินยาแล้ว นายลับไปไ้แล้วแหละ”
เป็นรอบที่สอที่เธอไล่เา
“ไม่ นว่าันะเอผู้ายอเธอ” เพทายเอ่ยอย่าหนัแน่น
่อนะพยุหิสาวไปนอนบนเีย โยเธอไม่เ็มใให้พยุมานั
“นายอยู่แล้วัน นอนไม่หลับ ันไม่ะ..” เธอำลัะหลุว่า ไม่ิน
แ่ถ้าบอแบบนั้น เา็ะรู้ว่า เธอไม่มีใรสิ
“ไม่อะไร” ายหนุ่มาั้น ้วยารยื่นหน้ามาใล้ ทำให้หิสาวถลา
ล้มัวนอนลบนเียอย่าอัโนมัิ
“ไม่ ไม่ ไม่มีอะไร ันหลับ่อนแหละ” เธอไม่รู้ะแ้ัวอย่าไร
ึรีบแล้หลับเพื่อเลี่ยอบำถาม ใ่ว่าเาไม่รู้
แ่ไม่อยาาั้นับหิสาวที่ป่วย เาึัารับามและแ้วที่ใ้เสร็แล้ว
มือถืออหิสาววาบนพื้นเาึหยิบึ้นโ๊ะให้ หวนนึถึสิ่ที่ไ้ยินเมื่อรู่
เธอุยอะไรับแฟนเ่าอเา เาเ้ามาไม่ทัน เอแ่ประโยที่สะุ ‘เาะมอไ็่าเา
เพราะว่าแพรไม่ไ้ิให้เาเป็นอแพรหรืออใร เามีสิทธ์เลือ้วยัวเาเอ’
ความคิดเห็น