คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ความจริง
แพรวาไ้รอบรัวอันแสนสุอเธอลับมา พ่ออเธออาารเริ่มีึ้นมาว่าเิม สามารถเิน้วยอเหล็อย่า้าๆไ้แล้ว ึ่เป็นสัาที่ีสำหรับารายภาพผู้อัมพา ส่วนเธอไ้มีเพื่อนายนสนิทเพิ่มึ้นนั่น็ือ พาย เพราะเาเป็นนอยมา่วยเหลือ ูแลพ่ออเธอ และัวอเธอ้วย แ่มัน็ยัิรที่เธอยัไม่เยลืมผู้ายที่ทำให้เธอหวั่นไหวในหัวใเสมอ เาิว่าเธอเป็นเพียอเล่น ผู้หิใ่ายที่เาะทำอย่าไร็ไ้มั้ ึ่มัน็เป็นวามริ เธออบเลิไปใวามใล้ิอเาเสมอ แ่เห็นรอยยิ้มอเา็ลืมว่า้อโรธหรือเลียเา แ่เหุาร์ที่พี่หวานนัเอเาแทบทุวัน มันยิ่อย้ำให้เธอเลียัวเอ และารระทำที่ผ่านมาอเา แพรวาัสินเพทายว่า ‘เา็เหมือนผู้ายทั่วไป ที่เ้าู้ หาเศษหาเลยับผู้หิที่ใ่าย’ ิแบบนี้็เหมือน่าัวเออยู่นัยที เสียโทรศัพท์ปลุให้เธอหลุาภวั์
“สวัสี่ะ” เธอเอ่ยึ้นามมารยาทเพราะผู้ที่โทรมาือเแปน
(เธอเป็นเพื่อนพายใ่ไหม?) ำถามอปลายสาย ทำให้เธอเริ่มเป็นห่วผู้ถูล่าวถึ
“ใ่ พายเป็นอะไร?” หิสาวรีบถามลับ
(พอีนายนีู่เหมือนไม่สบาย บันไลมา ันพามาที่ห้อนี่ อยาให้เธอมาูแลมันหน่อย ัน้อไปหาน้อวั สายแล้ว) เแปนรีบพู พร้อมบอสถานที่ หมายเลห้อเรียบร้อย ่อนวาหูไป ไม่ทันให้เธอไ้รับำหรือปิเสธ แล้วนี่ะเอายัไี พี่หวาน็ออาบ้านไปหานายเพทาย และถ้าเธอไปอีน็เหลือแ่ป้าหวันยิหวาูแลพ่อสิ เธอึลอไปอผู้ให่ทั้สอ่อน ึ่ท่านทั้สอลให้ไป แพรึรีบับรถไปามยัหอพัอเแปน ึ่เมื่อเธอไปถึหน้าห้อ เธอรีบเาะประูเรียน้านใน แ่ลืมนึไปว่า้านในมีแ่นป่วย เธอึลอบิลูบิู ประูไม่ไ้ล็อ เหมือนว่าเแปนใให้เธอเ้าไปในห้อไ้สะว เมื่อเธอเ้ามาภายในห้อายหนุ่มมีรูปภาพารแสอวพีเเ และมีนัร้อัมามายิเ็มฝาผนัอย่ามีศิลปะ เธอเินเ้ามานถึเียนอนเธอพบร่าอใรนอนลุมโปอยู่ เธอเริ่มรู้สึอบล
“พาย พาย พาย!!” เธอะโนเรียโยไม่เ้าใล้เียนอน เมื่อรอหลายวินาทีแล้ว เธอึัสินใะหันหลัหนี แ่น้านหลัไวว่า เาโอบอเธอไว้แน่นอย่าู่โม ร่าสูโปร่ับลิ่นายที่เธอุ้นเย ไม่ใ่เแปน เธอิ้นเพื่อะไ้ออาอ้อมอานสปรนี่
“ปล่อย!! นี่นายเป็นใร ะทำอะไรัน!!” เธอยัมอหน้าเาไม่ั เพราะเาเบี่ยหลบเมื่อเธอหันมอ
“ันพาย หรือเพทาย อเธอไ” ำอบอายหนุ่ม ทำให้เธอุนรู่ให่ ‘นี่มันอะไรัน พาย ับ เพทาย ือนๆเียวัน แสว่า เาั้ใบทั้พี่สาว และมาโปรยเสน่ห์ับเธอ’ เมื่อปะิปะ่อเรื่ออันเลวร้ายอเาไ้ ประวบับเพทายเปลี่ยนาารสวมอมาเป็นับไหล่เธอทั้สอให้หันมามอหน้าเา ือ ายหนุ่มที่อบปั่นหัวเธอริๆ้วย อนนี้รอยยิ้มวนละลายอเาไม่ไ้่วยทำลายวามโรธและเลียอเธอไ้เลย แพรวาออแรผลัร่าให่ออ ่อนะวิ่ออาห้อ แ่เาันว้า้อมืออเธอไ้ทัน
“เธอไม่ีใเหรอ?” ายหนุ่มสีหน้าสลล “ผัวะ!!” เธอบหน้าเาอย่าัแทนำอบ
“ะให้ันีใับผีเหรอ ที่ถูนายปั่นหัว เห็นันเป็นัวล ผู้หิใ่าย นายไม่วรนอใ พี่สาวอัน” แพรวาัพ้ออย่าเ็บปว่อนะรีบหนีออาห้อ แ่ายหนุ่มไม่วาย วิ่เ้าไปวา้านหน้าอเธอ แววาิั ไร้ึ่เยื่อใย ไม่มีสายาอ่อนไหว หรือวูบไหวให้ับเาเหมือนแ่่อน
“อย่าทำให้ันเลียนายมาว่าที่เป็น” ำพูอเธอทิ่มแทใเา นทำให้สิอเพทายหลุ เาับ้อมือทั้สออเธอ แล้วสาวเท้าเ้าหาเธออย่ารวเร็วทำให้หิสาวถอยหลันิำแพ ้อมืออเธอถูลึอยู่้านบน ใบหน้าอเาอนนี้อยู่ใล้เธอเพียืบ
“ันเลียนายที่สุในโล” เธออย้ำให้เาเ็บปวมาว่าโรธแ้น ร่าให่หมแรำ้อปล่อยร่าบานั่นไป่อนที่เธอะเห็นน้ำาอลูผู้าย เมื่อหลุาพันธนาารแพรวารีบวิ่ออาห้อโยไม่สนใายหนุ่มใสลายอยู่ในห้อ
แพรวาลับบ้านมา้วยอาารเื่อึมนทุนในบ้านสัเเห็น แถมยัทาน้าวน้อยลอย่าเห็นไ้ั ใบหน้าเหม่อลอยราวิเรื่อใในหัว อีทั้เธออพ่อพัอยู่เรือนเล็โยอ้าว่าิถึมารา ทำให้ผู้เป็นพ่อไม่ล้าั เพราะเา็ไปที่นั่นยามิถึภิรมย์รัน์เ่นัน ึ่บ้านไม้หลัเล็ะทัรัยัสะอาและเป็นระเบียบไม่่าาอนที่แม่อเธอเสียีวิ เป็นเพราะพ่อสั่ให้นมาทำวามสะอาบ้านหลันี้สินะ เมื่อเห็นวามรัที่พ่อมี่อแม่เธอยิ่รู้สึหหู่ใที่เธอไปรันหลายใ เ้าู้ เห็นเธอเป็นแ่อเล่น เธอมอรูปภาพแม่ที่ยิ้มให้เธอ ทำให้แพรวานึถึ่วเวลาที่เธออยู่ับมารา
“แม่ะมาทนอยู่ที่นี่ทำไม พ่อเาไม่ไ้รัพวเรา ถ้ารัเราเาไม่มีรอบรัวใหม่” เธอถามเมื่อเห็นแม่้อเหนื่อยลับมาาเรือนให่ประำ
“นเราย่อมมีเหุผลอัวเอ พ่อรัพวเรามานะ ถึอยาให้พวเรามาอยู่้วย” แม่อบ ึ่เธอไม่เ้าใ
“าินี้หนูะไม่รัผู้ายหลายใ เ้าู้ ไม่รัใรเลย อยู่ับแม่นเียว” แพรวาประาศร้าว่อนะออ้อนผู้เป็นแม่ ‘ใ่สิ เธอะไม่รัผู้ายหลายใ แล้วเธอะเสียน้ำาให้นายนั่นทำไม?’ แพรวาปาน้ำาที่มันไหลมาอนไหน็ไม่รู้ เธอพยายามลบลืมรอยูบ วามใล้ิ สิ่ที่เาอย่วยเหลือเธอ ำสัมภาษ์วนฝัน มัน็แ่ภาพลวาหลอผู้หิอเา ที่ริเาเลวร้ายว่าเแปนเสียอี เธอับแ้นในหลับไป
ความคิดเห็น