คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เพลงพิเศษ วันอำลา
่วเย็นแพรวา้อรีบแ่ัวไปานบายเนียร์เพื่อไปรอรับวพีเเที่ะเ้ามาร่วมาน้วย ึ่น้ำหวานอทำหน้าที่แ่หน้าให้เธอ ึ่มันสวยมาในสายาอเธอ นาแ่โทนสีมพูสใส ไม่แ่หน้าั ลิปส์ิสีนู้ธรรมาแ่เพิ่มวามเาวาว้วยลิปส์รอสทำใหู้ปาอิ่มเอิ่มมายิ่ึ้น ส่วนุรารีอเธอเป็นแนอุหลาบเรียันรอบแนมายัหน้าอสีมพูอมส้มอ่อนๆ ส่วนเสื้อรัรูปสีพื้นธรรมา ระโปร้านหน้าสั้นเผยให้เห็นเรียวาส่วนเหนือหัวเ่าึ้นมาเล็น้อย ้านหลัยาวเป็นสี่ส่วนผ้าระโปรส่วนหลัพริ้วไหวับันเป็นีบรวมันรลา้านหน้าแล้วมีเ็มัเพรเส้นเล็าให้พอเรียบหรู เมื่อทุนัารส่แพรวาไปานบายเนียร์เย็นนี้เสร็แล้ว เาไ้ทำหน้าที่เฝ้าูแลพ่อที่สุภาพเริ่มีึ้น และวันรุ่ึ้นพ่ออเธอำลัะไ้ออาโรพยาบาลแล้ว
เมื่อายหนุ่มทั้สามเ้ามาพร้อมับผู้ัารวแสนสวยใน่ำืน ทุนในาน่ามอพวเาเป็นาเียว ทำให้นที่ไม่เยเป็นที่ับ้อประหม่าอย่าเห็นไ้ั เแปนรีบูมือเธอเ้าานนำหน้าไป โยไม่รู้เลยว่าทำให้เพทายไม่พอใ แ่เาทำสิ่ใไม่ไ้นอาเินามเ้าไปพั้านหลัเวที ึ่ารปราัวอเหล่าายหนุ่มทั้สามทำให้พวนัศึษาปีสอ่าโล่ใที่ทุอย่าในานสมบูร์แบบั่ใรุ่นพี่ แ่เาไม่รู้เลยว่า ‘เื่อนไที่รุ่นพี่ไ้ให้ับหิสาวยัไม่บ’ ในานมีวนรีอะเล่นอยู่่อนหน้านี้เพื่อรอารเรียมพร้อมาวอายหนุ่มทั้สาม
“อำลัใหน่อยสิ” เแปนถือวิสาสะับมือทั้สออแพรวามาุมพิ ทำให้เพทายทนไม่ไหวลุพรวเินไปอย่าไม่สบอารม์
“แพรวา ามไปเลี่ยล่อมหน่อยสิ” เวินสั่ เพราะพอรู้สาเหุ ึ่แพรวาไ้แ่ำใเินามไป โยยัไม่รู้ว่า ‘เาเป็นอะไร?’ ายหนุ่มยืนหันหลัออในห้อแ่ัวอีห้อหนึ่ โยไม่สนใผู้ที่เ้ามาหา
“นายเป็นอะไร?” แพรวาเริ่มถาม
“เป็นห่วันหรือาน?” เาหันหน้าส่สายาพิามาให้พร้อมำถามประประัน
“ทั้สออย่า” หิสาวอบสั้นๆ หลัานั้นเาสาวาเ้ามาหาเธอ ทำให้หิสาวำเป็น้อถอยหลัรัษาระยะห่า นหลัอเธอิำแพ เารีบนำท่อนแน้ำำแพันไม่ให้เธอหนีไปไหน และำเป็น้อ้อหน้าเาที่ใล้ับเธอแ่ืบ
“เธออบเแปนใ่ไหม?” เาถามสิ่ที่อัอั้นันใมาลอ หิสาวไ้แ่นิ่เียบ ่อนะพยัหน้ารับอย่า้าๆ ่อนะเบือนหน้าหนีาร้อาับเาให้ใสั่นลอเวลา
“ปล่อย ันไ้หรือยั?” เธอถามเมื่อเายัเียบ แ่ไม่ยอมนำท่อนแนออาำแพสัที เธอำลัะ้มรอท่อนแนให่ แ่ท่อนแนอเาลับเร็วว่ามาโอบอผู้หิรหน้า ่อนที่เาะประบริมฝีปาัวเอบนริมฝีปาบานั่น เธอพยายามึใบหน้าออแ่ไม่สำเร็เาใ้ท่อนแนล้อมับประอศรีษะอเธอไว้ราวบัับให้เธอทำามสิ่ที่เา้อารอย่าเผ็าร เธอะปิเสธรสสัมผัสอันอ่อนหวานรุนแรนี้ไ้ยัไ เธอเริ่มอ่อนละทวยในอ้อมออเา เพทายถอนริมฝีปาให้เธอพอไ้หายใ ่อนะเริ่มใ้ลิ้นุนให้ริมฝีปาอเธอเผยออ วามปรารถนาในหัวใมาว่าารสั่อสมอ หิสาวยินยอมให้เรียวลิ้นอเาเ้าไปหยอล้อลิ้นและสำรวโพรปาอเธออย่าไม่เหลือสิใอีแล้ว เธออร่าายหนุ่มราวับไม่อยาให้เาหายไปไหน เมื่อเาสัมผัสอ้อมอแนบแน่นอหิสว และารยินยอม เลิบเลิ้มไปับรสรัอเา ทำให้เพทายำเป็น้อุมสิให้ึัวเอออาหิสาวที่อนนี้ เธอล่อลอยับวามปรารถนาอเธอ มันส่ผลออาสายาอันโหยหา รัใร่ แฝวามเ็บปวอยู่นัยที เาใ่โอาสที่เธอยัเหม่อนี้
“อย่าโหัน” หลัานั้น เาไ้รปลายมู่อนะประทับริมฝีปาลหน้าผาอเธออย่าละมุน ทำให้หิสาวยิ่ยืนแ็ทื่อ มึน ับารระทำอันอ่อนโยนอเา แม้เาะเินไปึ้นอนเสิร์แล้ว เหลือเพียเธอที่อยู่ภายในห้อแ่ัว เสียรี๊้อนรับสามหนุ่มเรียสิเธอให้ลับืนมา ่อนที่แพรวาะลไปูอนเสิร์อายหนุ่ม้านล่า โยโทรนัับเพื่อนสาวทั้สอไว้อยู่้าเวที ารเล่นนรีและร้อเพลอเาีว่าอน้อมเป็นอย่ามา ึนูให้เศร้าและสนุไปไ้อย่าเ้าถึเพล่าๆ นระทั่ถึเพลสุท้าย ที่พวเา่าบอว่ามันเป็นเพลพิเศษอวันนี้ ผู้ร่วมาน่าส่เสียรี๊และรอลุ้นรับฟั บานหยิบมือถือมาอัวีิโอไว้เลย ส่วนเพื่อนอเธอที่แอบถามเธอว่าเพลอะไร เธอ็อบไม่ไ้เหมือนัน เสียนรีเศร้าเริ่มึ้น ่อนะาม้วยำร้อาเพทาย
เพลอำลา
วันหนึ่เราไ้พบ แ่เพียพ้นผ่าน หรือร่วมใ้ีวิ
บานิบสั้นันยืยาว บานิบระยะยาวันบล
าลเวลาอาหมุนเปลี่ยน ามเหุาร์พิสูน์วามมั่น
อแ่เราื่อร่อัน็เพียพอ
*เ็บวามรู้สึ วามทรำที่มีให้
เ็บหัวใวามผูพัน ำนึหา
เ็บทุ่วเวลา ที่อยู่้วยันมา
ให้รัรารึึใเราให้เื่อมัน
** ให้รัโอบล้อมให้เธอสัมผัสถึ
แม้นัยน์าไม่เห็นใร ยัมีันหนึ่
ให้เรื่อราวึ้อเรา ่วยลบวามเียวาย
ิถึเป็นสายสัมพันธ์ให้เราใล้หัวใ
เาเล่นนรีหนัแน่นและเปลี่ยนัหวะให้เร็วึ้น ้ำ (*,**)
าันแ่สายา แ่หัวใเราใล้ัน
เมื่อเาร้อบเหล่าบรรารุ่นพี่ รุ่นน้อ เพื่อนร่วมะอเา ่าแห่ันให้อวั ื่นมพวเาทั้สอ ยเว้นแพรวา เธอไม่มีอวัสำหรับพวเา เธอไม่ไ้ยืนออหน้าเวทีเหมือนแ่่อน แ่เธอัน้อเป็นนมาเ็บอวัเหล่านั้น โยเพื่อนสาวทั้สอเห็นว่าเธอไม่มีถือพอ เาึมา่วยนำไปเ็บัน่อเป็นทีมาน ึ่ารทำานเป็นผู้ัารวอเธอไ้บสิ้นสัที ับวามว้าวุ่นในใอเธอ ‘เาทำแบบนั้นับเธอทำไม?’ ในารสัมภาษ์ เธอเยอ่านเอว่า ‘เพทายะสวนัวเอให้ับผู้หิที่ัวเอรั’ หรือ ‘เารัเธอ’ ยิ่ิมโน็เหมือนเ้า้าัวเอ และมันเป็นไปไม่ไ้ เมื่อพี่สาวอย่าน้ำหวาน็รัเา เธอะไม่ยอมให้ผู้ายนเียวทำลายรอบรัวแสนสุอเธอ แม้วันนี้เพทายะเสนอัวไปส่เธอเป็นวันสุท้าย แ่เธอลับปิเสธเาอย่าไม่มีเยื่อใย ่อนะโบแที่ไปหาพ่อที่โรพยาบาล
ความคิดเห็น