คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ซ้อม...หวาน
“นี่ ถือว่าออาบ้าน เอันะไม่สนใันเลยเหรอ?” น้ำหวานเอ่ยสายามอเหยีย เพราะสำหรับเธอ แพรวาือลูเมียน้อยเท่านั้น
“ใ่่ะ ปล่อย! ันรีบ” แพรวาระา้อมือลับ ึ่ทำให้หิสาวผู้พี่ไม่พอใ รีบวิ่ัหน้า
“นี่เธอะไปไหน แล้วเพทายล่ะ?” นาัถาม
“เพทาย้อมนรี้านบน่ะ ันไปไ้แล้วใ่ไหม?” เธอเอ่ยพลาี้้านบนึ ่อนสูลมหายใอย่าเหลืออับผู้พี่
“ยั เธอะไปไหน?” หวานถามำเิม
“ไปื้ออให้เพทาย่ะ” เธออบทันวันแล้วเลี่ยเินไปอีทา แ่หวานยัยับัวมาบั ึ่แพรวามอเวลามันหลายนาทีแล้วที่เธอ่อล้อ่อเถียับพี่สาว
“พี่หวาน แพรรีบ อโทษนะะ” เธอใ้แนบัพี่สาวที่ะยับามเมื่อเธอเลี่ย ทำให้นาไม่พอใ ระาผมม้าที่แพรวารวบไว้า้านหลั
“เธอไม่วรทำแบบนี้ับัน!!” หวานู่หิสาวที่ไ้แ่เินถอยหลัไปหาเธอามทิศทาผมที่ถูึเพื่อไม่ให้เ็บ หิสาวผมถัเปียยิ้มเยาะอย่าะล่าใ ่อนะร้อ “โอ้ยยย!! ยัยแพรวา!!” เพราะน้อสาวไ้ใ้วามใล้เหยียบเท้าเธออย่าั วามเ็บทำให้เธอเผลอปล่อยมือาผมอแพรวา ทำให้เธอไ้วิ่หนีไปื้ออให้ับหนุ่มทั้สาม แ่เสียร้ออหวานที่ัลั่น ไ้เ้าหูนัร้อวพีเเที่อัวออมาเ้าห้อน้ำพอี เพทายรีบลมาู และไ้เอับนรัเ่าอเาที่อนนี้เธอทำทีเ็บเท่า หน้าบูบึ้ไม่พอใอยู่ลาทาเินออาะหน้าึ้อมนรี หิสาวเท้าเ็บหันมอามเสียนเินลบันไมา เมื่อเห็นว่าเป็นายหนุ่มทีุ่้นเย นาึยิ้มหวานให้่อนะรีบเินะเผลไปหา แ่ายหนุ่มไม่รอให้เธอเินมาใล้ัวเา เารีบเินึ้นบันไหนีไป ปล่อยให้หิสาวผมเปียหุหิใับวามเย็นาอเา รอยยิ้มสันิอบรับ็ไม่มีให้ เป็นเพราะ นาแพรวาแน่ๆ เธอสรุปเอ เมื่อิเ่นนั้น เธอึเินไปึ้นรถหมายะามไปถามแพรวาให้รู้เรื่อว่า ‘ทำอะไรให้เพทายไม่สนใเธอ?’ หิสาวเินะเผลึ้นรถออี้ เอ8 พรีเมี่ยมอเธอ แล้วรีบับออาห้อ้อมนรี เสียรถอหวานทำให้เพทายที่อยู่ในภวั์เินเือบเ้าห้อ้อม ิึ้นมาไ้ว่า ‘ยัยแพรวาะอยู่ในอันรายหรือเปล่า?’ ทำให้นัร้อหนุ่มบออัวออไปทำธุระ โยไม่ไ้บอเพื่อนร่วมวว่าไปไหน ึ่ทำให้ทั้สอแปลใเป็นที่สุ เพราะายหนุ่มไม่เยเบี้ยวาร้อมนรีแม้แ่รั้เียว ันั้นธุระนี้้อสำัมาริๆ เวินและเแปนลสะรอยามูเพื่อนายห่าๆ ส่วนผู้ถูามนั้น็ไ้รีบวิ่ลมาี่มอเอร์ไ์ามรถยน์ออี้สีบอน์เินทีุ่้นเยไป ไม่นานเา็ามรถเป้าหมายทัน และไ้เห็นรถยน์ันนั้นับปาหน้าแพรวาทีำลัเินไปยัร้านน้ำในลาริมทาฝั่ร้าม นับรถหรูลมาอย่าเอาเรื่อ
“นี่ เธอไปบออะไรับเพทาย ทำไมเาึเย็นาับัน” หวานไ้ทีับ้อแนหิสาวที่ถือถุนมอย่ารุรั หิสาวพยายามิ้นเอา้อมือออ แ่้วยวามที่ถุนมำนวนมามันทำให้เธอสู้ับผู้พี่ไม่ถนั
“ันไม่ไ้ทำอะไร” แพรวา้อเาอย่าไม่ลละ ทำให้หวานที่เย่มู่เธอไ้ในบ้านไม่พอใเป็นอย่ามา
“้อหน้าอย่านี้ เธออยามีเรื่อเหรอ?” หิสาวผมเปียเหลืออับารล้าประันหน้าับเธอ ไม่ยอมเธอเหมือนยามอยู่บ้าน เธอ้อสั่สอนผู้น้อโย้ามือะบ
ึ่เหุาร์เหล่านั้นมีผู้นมามายในมหาวิทยาลัยที่รับประทานอาหารริมถนน ่าหยิบโทรศัพท์อัลิปอย่าสะใ โยเพาะสาวๆผู้ไ้่าวาวอแพรวา ทั้้าน้ายและวา แ่้านหลัภายในร้านสะวื้อมีายหนุ่มผู้หนึ่ออมาปราัว แล้วเ้าไปันไว้รลาทำให้มือบาอสาวผมเปียปะทะหน้าเาอย่าั เมื่อผู้ระทำรู้ัวว่าทำร้ายนสำัไป
“เพทาย หวานอโทษ ุมารับแทนแพรวาทำไมะ?” หวานสลับสิ่ที่ทำ และลัวว่าายหนุ่มะยิ่ห่าเหินเธอไป ายหนุ่มเ้าไปโอบไหล่แพรวาอย่าไม่สนใว่าเธอำลัใัวสั่นแ่ไหน
“ผมเป็นห่ว ผู้ัารส่วนัวอผมไม่ไ้เหรอ?” น้ำเสียอบอุ่น พร้อมสายาที่เาส่ให้ับแพรวามัน่าละมุนนแอบิไม่ไ้ว่านี่ เาทำเพื่อประน้ำหวาน หรือมันมาาใเาอย่าแท้ริ แถมยัทำัวเป็นสุภาพบุรุษ่วยถือถุนม และิามเธอไปื้อน้ำให้ับนทั้สอ โยเาไ้เอ่ยลาหวานอย่าไม่เยื่อใย
“ผมไม่รู้ว่าุมาทำร้ายนอผมทำไม แ่หาผมเห็นอี ผมะเอาเรื่อุ” เาู่เสียเย็นับหิผมเปียที่อนนี้ ไ้แ่มอเหุาร์รหน้าอย่าับแ้นใ ส่วนแพรวาไ้แ่ิว่า ‘นี่เธอไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม?’ เพทายหันมายิ้มให้เธอ ูเธอ้ามถนนไปื้อน้ำ แถมยัอยยืนใล้ๆเธอ นเสียรถออี้8เออน้ำหวานหายไป ‘วามฝันที่แสนีอเธอ ็หายไปเ่นัน’ แ่ภาพเหุาร์่าๆถูบันทึโยเหล่าผู้เห็นเหุาร์มามาย ่าแร์ันลโเียลมหาวิทยาลัย และวิพาวิาร์่าๆนานาในเวลาอันรวเร็ว
ความคิดเห็น