ฉันรักนาย...ผู้ชายสีเทา

 ถึงแม้ว่าวันนี้บรรยากาศจะปลอดโปร่ง อากาศแจ่มใส ทำให้เที่ยวบินที่ฉันเดินทางเป็นไปด้วยดี แต่ในใจของฉัน กลับรู้สึกเหมือนว่า...ฉันไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ และตอนนี้ ฉันก็กำลังจะก้าวสู่โลกใบใหม่ โลกที่ฉันไม่คุ้นเคย ไม่มีเพื่อน ไม่คนที่รู้จัก ที่นั่น...มีเพียงพ่อของฉันเท่านั้น พ่อ ที่ฉันเคยพบครั้งล่าสุด เมื่อตอนที่ฉันมีอายุแค่ 5 ขวบเท่านั้น...

                ฉันชื่อ ยูริ คะ จริงๆฉันก็เป็นคนไทยนั่นแหละ แต่แม่ของฉันหย่ากับพ่อ ทำให้ฉันต้องไปอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็กๆ หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับพ่ออีกเลย จนเมื่อเดือนที่แล้ว แม่ฉันมีโครงการจะแต่งงานใหม่ กับหนุ่มนักธุรกิจใหญ่ชาวญี่ปุ่น ฉันเลยตัดสินใจที่จะติดต่อกับพ่ออีกครั้ง อาจเป็นเพราะความเหงา หรือเป็นเพราะฉันคิดถึงท่านมาก ฉันเลยตัดสินใจที่จะบอกกับแม่ว่าฉันอยากมาอยู่กับพ่อที่เมืองไทย นั่นเป็นความรู้สึกของฉัน แต่สิ่งที่ฉันต้องการอย่างแท้จริงก็คือ ฉันอยากให้แม่ได้มีความสุขกับครอบครัวใหม่ หลังจากที่แม่เลี้ยงฉันคนเดียวมาเป็นเวลา 10 ปี ฉันรู้ว่าแม่คงเหนื่อยมาก และฉันก็อยากให้แม่มีความสุข นี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันเดินทางมาอยู่กับพ่อที่ประเทศไทย

                ตอนนี้ฉันกำลังเดินออกจากประตูผู้โดยสารขาออก ผู้คนดูเยอะแยะผิดหูผิดตา อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ประเทศไทยเป็นเมืองที่น่าท่องเที่ยว เลยทำให้มีทั้งนักท่องเที่ยว ไกด์ บริษัททัวร์ หรือแม่กระทั่งญาติๆ ที่มารอรับคนของตัวเอง ไม่เว้นแม่แต่...พ่อของฉัน ถึงแม้ไม่ได้เจอกันนาน แต่ฉันก็จำท่านได้ดี

   พ่อคะ! ทางนี้ค่ะ ฉันตะโกนเรียกว่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาท่าน

 โอ้โห! นี่ยูริของพ่อจริงๆน่ะหรอ โตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย แถมสวยอีกต่างหาก พ่อฉันกอดฉันแน่นด้วยความดีใจ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พ่อก็ยังดูหล่อ เหมือนตอนที่หนูเด็กๆเลยค่ะ
 งั้นเรากลับบ้านกันเลยดีมั๊ยลูก พ่อให้คนตกแต่งห้องให้หนูใหม่ รับรองหนูต้องชอบแน่ๆ

                โอเคค่ะ ฉันกับพ่อเดินกอดกันออกจากสนามบิน นี่คงเป็นความรู้สึกที่ฉันโหยหามาตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ความรักและความอบอุ่นจากพ่อ ที่สำคัญพ่อก็ดูรักและดีใจมากที่ได้เจอฉัน นั่นทำให้ความรู้สึกกลัวของฉันลดน้อยลงอย่างน่าประหลาด

               

                เมื่อพ่อมาฉันถึงที่บ้าน ฉันถึงรู้ว่าพ่อไม่ได้อยู่บ้านหลังเดิมแล้ว พ่อบอกว่าตั้งแต่เลิกกับแม่ไปก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้ใหญ่โตกว่าบ้านที่ฉันเคยอยู่ตอนเด็กๆมาก ลึกๆฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้น ที่พ่อไม่ได้ลำบากหลังจากที่แยกทางกับแม่

                พ่ออยู่บ้านหลังนี้คนเดียวหรอค่ะ ฉันถามขณะเดินเข้าบ้าน

                เปล่าหรอกลูก ก็ยังมีคนทำความสะอาดบ้าน คนสวนอีก 2-3 คน อ่อ! แล้วตอนนี้ก็มีหนูมาเพิ่มอีกคนไงลูก

                หนูคิดว่าพ่อมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว

                คนอย่างพ่อ เป็นสามีที่ดีให้ใครไม่ได้หรอกลูก แต่พ่อรับรองว่าพ่อเป็นพ่อที่ดีของหนูได้แน่ เราขึ้นไปดูห้องนอนของลูกกันดีกว่า ปะ!

                ค่ะ พอฉันเห็นแววตาที่เสียใจของพ่อ ฉันก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าฉันจะไม่พูดเรื่องเก่าๆอีก และจะทำตัวเป็นลูกที่น่ารักของพ่อตลอดไป

                ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศไทยมาได้ 2 อาทิตย์แล้ว ฉันปรับตัวเข้ากับที่นี่ไม่ได้ยาก จะมีก็แต่อากาศที่ร้อนจนโอเว่อร์เท่านั้นที่ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ พ่อฉันพาฉันไปสมัครเรียนที่โรงเรียนอมรนวรัตน์ ซึ่งเป็นโรงเรียนที่เปิดสอนตั้งแต่อนุบาลจนถึงปริญญา ทำให้ที่นี่มีบริเวณที่ใหญ่มาก ที่สำคัญที่นี่จะเคร่งเรื่องกฎระเบียบและความเรียบร้อยเป็นอย่างมาก เพราะเป็นโรงเรียนเก่าแก่และมีชื่อเสียง พ่อบอกว่าฉันจะได้ฝึกกิริยา มารยาท และเรียนรู้วัฒนธรรมของสังคมไทยต่างๆที่นี่

                ฉันเข้ามาเรียนที่นี่เป็นอาทิตย์ที่ 2 ของการเปิดภาคเรียนแล้ว ทำให้ฉันเรียนช้ากว่าทุกวัน หลังจากที่ฉันได้ก้าวเข้ามาในโรงเรียน ฉันก็รู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมองมาที่ฉัน แต่ฉันก็ทำไม่สนใจแล้วเดินไปถึงก้องเรียนในที่สุด ที่นี่ฉันสังเกตได้ว่าไม่ได้มีเฉพาะเด็กไทยที่มาเรียนเท่านั้น เหมือนกับโรงเรียนนานาชาติไม่มีผิด ฉันมั่นใจว่า 30 % ของนักเรียนโรงเรียนนี้ไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอน

                หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นไปหาห้องเรียน ฉันได้เรียนอยู่ห้อง ม.4/1 ซึ่งเป็นห้องของเด็กเรียน แต่หลังจากที่ฉันได้ก้าวเข้าไปในห้อง ฉันก็ได้รู้ว่าเด็กเรียนไม่ได้จำเป็นต้องใส่แว่นหนาเป็นนอนหนังสือ หน้าตามึนๆเสมอไป เพราะเด็กส่วนใหญ่ดูเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดา และหน้าตาดีเสียด้วย

             <  พอฉันเดินเข้ามาในห้อง อาจารย์ที่ปรึกษาก็เดินตามหลังเข้ามาพอดี แล้วตอนนี้หลังจากจากที่ทุกคนในห้องกำลังสนใจเรื่องของตัวเอง ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันและอาจารย์ที่ปรึกษาทันที

                นักเรียน เคารพ ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น

                สวัสดีครับ / ค่ะ คุณครู

                วันนี้พวกเรามีเพื่อนใหม่มาเรียนด้วย เธอพึ่งมาจากญี่ปุ่น เธอชื่อยูริ ยังไงก็ช่วยดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ เธอไปนั่งตรงเก้าอี้ว่างตรงนู่นไป อาจารย์พูดพลางชี้ไปที่เก้าอี้แถวที่ 3 ริมหน้าต่าง

                ขอบคุณค่ะ แล้วฉันก็เดินไปนั่งตรงนั้น แต่ฉันกลับรู้สึกแปลกเพราะว่าสายตาทุกคู่มองฉันแปลกๆ

                หลังจากที่ฉันนั่งได้แค่ไม่ถึง 2 นาที ก็มีผู้ชายตัวสูง ผิวขาว หน้าใสรับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน แต่หน้าตาดูเย็นชาผิดปกติ เขาเดินมาจ้องหน้าฉัน สายตาคู่นั้นทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่มิตรอย่างแน่นอน

                ลุก! เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

                อาจารย์ให้ฉันนั่งตรงนี้ ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นยืนมองหน้าเขา

                ที่ฉัน เขาพูดพลางกวาดของฉันที่อยู่บนโต๊ะ ลงไปกับพื้น ฉันมองการกระทำของเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่คนอื่นๆในห้องกลับมองเป็นเรื่องธรรมดา

                เธอ เธอมานั่งกับฉันก็ได้ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันสะกิดเรียก

                นายทำแบบนี้ได้ยังไง คิดว่าตัวเองเป็นใคร ฉันถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา และจ้องเขาด้วยสายตาที่โมโห แต่เขากลับไม่ตอบอะไร แถมเบือนหน้าหนีฉันไปอีก

                ขอโทษ และเก็บของให้ฉันเดี๋ยวนี้ เขาหันมามองฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยไม่พูดหรือตอบอะไรฉันทั้งสิ้น ฉันไม่เข้าใจการกระทำเขามากๆ นี่เขาโกธร เกลียด อะไรฉันนักหนาทำไมต้องทำแบบนี้ บ้าชะมัด! ฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่โมโหกับตัวเองแล้วก้มลงเก็บของ แล้ววันนั้นทั้งวันฉันก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย

อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/Lady_Star/story/viewlongc.php?id=474333&chapter=13#ixzz19l4nWVLk