รักนี้มีให้เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันครั้งแรกของเรา

      “ขณะที่ผมกำลังวิ่งด้วยความเร็วราวกับเต่าติดเทอร์โบต่อด้วยไอพ่นมาติดที่เท้าทั้งสอง เพื่อให้ทันเวลา



ก่อนที่โรงเรียนจะเข้า ผมก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาราวกับนางฟ้า เธอสวยกว่าผู้ทุกคนที่ผมรู้จัก แน่นอน



ครับ เธอสวยกว่าพอลล่านางเอกในดวงใจผมซะอีก ด้วยความตื่นเต้นผมยิ้มให้เธอด้วยความหลีที่มีถึง 99.99%



ภายในตัวผม แล้วมองเข้าไปในดวงตาของนางฟ้าของผม ดวงตาของเธอ จ้องมองมาที่ผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุก



อย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ผมรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที เป็นอาการที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อนเลย



ก่อนที่เธอจายื่นมือแล้วตบเข้าที่แก้มข้างซ้ายผมอย่างสุดแรงเกิด จนผมลงไปนอนกองกะพื้น แล้วชักไปมาอย่าง



กับไส้เดือนถูกไฟฟ้าช็อตด้วยกระแสไฟฟ้าชนิดที่ว่าโดนแล้วไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ”



เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละครับ “แหม อะไรกันนี่เธอเล่าซะยืดยาวอย่างนี้ ฉันยังไม่ได้ใจความอะไรเลยนะ แล้ว



ตกลงที่เธอสลบมานอนห้องพยาบาลนี่ เพราะโดนผู้หญิงตบหรอ” อาจารย์ห้องพยาบาลถามด้วยความเป็นห่วง



อย่างสุดซึ้ง “ผมก็คิดว่ายังงั้นหล่ะครับ” ผมตอบในขณะที่พยายามนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้น



       ผมเดินออกจาห้องพยาบาลด้วยความงง ว่าทำไมนางฟ้าที่ผมเห็นต้องตบผมด้วย ผมก็ไม่เข้าใจ



เหมือนกัน เอ่อ ลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อ โย ครับ วันนี้เป็นวันเปิดเทมอวันแรกของผม ผมเป็นคนน่ารัก เพราะ



แม่บอกอย่างนั้น แล้วที่สำคัญผมหน้าตาดี เพราะพ่อผมบอกผมเสมอ ผมเลยกลายเป็นโรคหลงตัวเองตั้งแต่เด็กๆ



และพยายามคิดเสมอว่าตัวเองหน้าตาดีตลอด แต่ทุกครั้งที่มีการแสดงละครเวที คุณครูมักจะจับผมไปแสดงเป็นม้า



หรือไม่ก็ต้นไม้เสมอ ผมยังสงสัยอยู่ว่าคนหน้าตาดีอย่างผมทำไมไม่ได้เล่นเป็นเจ้าชายสักที เคยไปเอาคำถามนี้



ไปถามแม่ แม่ผมบอกว่าคุณครูมองไม่เห็นความหล่อในตัวผมนั้นเอง ฮ่าๆๆ คนมีบุญเท่านั้นที่จะเห็น ว่าไปนั้นแต่



ผมเชื่ออย่างนั้นตลอดมาครับ ลืมบอกไปเลยตอนนี้ผมขึ้น มัธยมปลายแล้วครับแล้ววันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก



ของผม แต่ผมก็โดนตบซะสลบซะแล้ว ผมต้องสืบให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ด้วยความงงผมเดินไปที่ห้องเรียน



อย่างมึนๆ ว่าแล้วก็หาที่นั่งแถวหน้าสุด แล้วนั่งลงไปอย่างมั่นใจ หันซ้ายหันขวา สังเกตุแล้วเพื่อนในห้องทำไมตัว



เล็กยังกะเด็กมัธยมต้นเลย แต่ผมยังเชื่อในความคิดของตัวเองครับ แล้วบอกกับตัวเองว่าพ่อแม่พวกนี้คงเลี้ยงด้วย



เม็ดข้าวขนาด 0.5 มิล เลยทำให้พวกนี้ตัวเล็ก เพราะแม่ผมฉลาดที่สุดเลี้ยงด้วยข้วนพันธุ์ดีผมเลยตัวใหญ่กว่าพวก



นี้หล่ะมั้ง แน่นอนครับจริงๆแล้วผมเข้าห้องผิด วันนั้นผมเรียนที่ห้อง ม.2/8 ถึงกลางวันถึงรู้ตัวว่า ผมเข้าห้องผิด



เฮ้ออออ.!



       เสียงระฆังดังขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณให้พวกเราทุกคนรู้ว่า ได้เวลากินข้าวแล้ว ผมเดินไปที่โรง



อาหาร ขณะที่เดินไปตามทางก็นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เดินไปพร้อมกับสั่งมาม่าต้มยำอย่างเผ็ดไม่ใส่พริก



ใส่น้ำตาลนิดนึงใส่น้ำส้มสองช้อนแถมเส้นเล็กหน่อยนึง ป้าบ่นพึมพำอะไรของแกนิดหน่อยแต่แกก็ทำให้ ผมถือ



ออกมาด้วยความภาคภูมิใจเพราะที่ผมสั่งมันกลายเป็นบะหมี่น้ำใสไม่ใส่หมูแทนแอบเศร้านิดหน่อยแล้วผมก็



เหลือบไปเห็นนางฟ้าของผม ผมอยากจะบอกว่าผมชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และแน่นอนผมต้องจีบเธอให้ได้



ผมตั้งใจยังงั้น ว่าแล้วผมเดินเข้าไปนั่งกับเธอแบบเรียบๆ แล้วก็พบกับความแปลกใจว่าในบริเวณรัศมี 2 เมตรไม่มี



ใครกล้านั่งใกล้เธอเลย เธอมองหน้าผมด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วพูดกับผมวา “เมื่อเช้าเราขอโทษนะ เราคิดว่านาย



เป็นพวกโรคจิต ก็ใครจะไปรู้วิ่งๆมา แล้วทำหน้ายิ้มแบบพวกหื่นกามยังกับจามาทำร้ายเรา ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ขอ



โท๊ษษ” เท่านั้นแระครับผมได้ใจทันที ผมแกล้งงอนครับ ผู้ชายต้องเล่นตัวนิสนึงถึงจะได้ฟอร์ม ข่มไว้ผู้หญิงยังงี้



ต้องข่มให้หงอตั้งแต่เจอกันครั้งแรกไปเลย “ใช่สิก็เรามันเหมือนพวกบ้ากามนิ  ถ้าเธอคิดว่าเธอเก่งนักทำไม



สามารถตัดสินคนจากสัมผัสด้วยการตบได้ ทำไมไม่ตบเราอีกสักทีหล่ะจาได้รู้เลยว่าเราเป็นพวกหื่นบ้ากามจริงรึ



เปล่า อะตบ ดิ ตบ เยย ดิ๊” ผมแกล้งยื่นหน้าไปให้เธอ จริงๆก็เสียวอยู่เหมือนกัน อาการของเธอทำเหมือนสำนึกผิด



ครับ จังหวะนั้นข้างหลังผมมีรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังจะล้มมาทางผม ผมแสดงสปริสครับ ขว้ามือไปรับอย่างเต็มที่



หลังจากที่ผมรับแล้วผมมองมาที่นางฟ้าของผมเหมือนจะโชว์ผลงานว่าผมช่วยรุ่นพี่คนหนึ่งไว้ แต่ภาพที่เห็นกลับ



ไม่เป็นอย่างนั้นครับ เธอทำหน้าอย่างกับจะฆ่าผม แล้วผมก็หันไปดูที่มือ ปรากฏว่ามือผมไปจับซาลาเปาของรุ่นพี่



ทั้งสองข้างอย่างเต็มมือเลย ผมรีบปล่อยทันที รุ่นพี่คนนั้น ตบมาที่แก้มขวาของผมอย่างจัง ตอนนั้นผมกำลังมึน



ครับ แล้วความรู้สึกในเสี้ยววินาทีเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่กระจายเข้ามาทางด้านข้าง ใช่ครับนางฟ้าของผมนั้นเอง



จังหวะนั้นเหมือนมี สโลว์โมชั่น ครับ ผมเห็นทุกจังหวะของวงสวิงมือของเธอค่อยเลื่อนเข้ามาใกล้เข้ามา จน



กระทบแก้มผมด้วยแรงที่ประมาณค่าไม่ได้ ผมโดนตบสลบไปอีกแล้วครับ



       เสียงระฆังดังขึ้น ผมตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลของโรงเรียนที่ผมคุ้นเคยครับ พร้อมกับความงงกับ



เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วผมก็คิดในใจว่าคงไม่โอกาสได้เจอกับนางฟ้าของผมอีกแล้วแน่นอน และผม



ก็เข้าใจว่าทำไมระยะ 2 เมตรไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอคงเป็นเพราะ ฝ่ามือพิฆาตมารของเธอนี่เอง วันนั้นเป็น



วันเปิดเรียนวันแรกที่แสนเศร้าของผม เฮ้อ..ชีวิตม.ปลาย แล้วผมก็ตามสืบเรื่องของเธอภายในเย็นวันนั้น แล้วก็รู้ว่า



เธออยุ่ห้องเดียวกับผม แล้วที่บ้านของเธอก็เป็นสถานที่ฝึกชมรมคาราเต้ที่อยู่ใกล้บ้านผมด้วย แต่เธอเพิ่งย้ายมา



อยู่กับพ่อของเธอ ซึ่งพ่อของเธอเป็นนักคาราเต้ชื่อดังที่เดียวหล่ะ ใครจะรู้ว่านี่แหละคือบทเริ่มต้นชีวิตในมปลาย



ของผม