นิยาย คำขอโทษที่สายเกินไป : Dek-D.com

เมื่อคืน... ถ้าหากว่า ผมไม่ทำเรื่องบ้าๆลงไป ผมคงไม่ต้องเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป

[เมษ....เมษยังทำใจเรื่องเนสไม่ได้ใช่มั้ย?]เสียงปลายสายถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงทำให้เด็กหนุ่มที่ตอนนี้นอนถอนหายใจอยู่บนเตียงถึงกับน้ำตาไหลนองเต็มหมอน

“เมษทำใจไม่ได้จริงๆนิว เมษไม่น่ารักพี่เนสเลย”เมษตอบปลายสายไป

ถ้าหากจะถามว่าทำไมถึงเกิดเรื่องรักสามเศร้ากันแบบนี้ตอบได้เลย เป็นเพราะเมษนี่แหละที่ทำให้เรื่องมันเลวร้ายเอง เมื่อปลายปีก่อน เมษได้พบกับเนส เนสเป็นรุ่นพี่ ม.5 ที่สวยมาก แถมยังเป็นถึงดาวโรงเรียน ถ้าหากวันนั้นเมษไม่พยายามทำความรู้จักกับเนสที่ดูเย็นชาคนนั้นก็คงดี แต่เรื่องราวมันกลับเลวร้ายเข้าไปอีก เมื่อเนสคิดกับเมษเป็นเพียงน้องชายคนนึง แต่ความรู้สึกที่เมษมีแต่เธอนี่สิกลับมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน
แต่สิ่งที่ผิดทุกอย่างคือเนสเป็นแฟนของแทมเพื่อนสนิทของเมษ ทำให้เมษต้องพยายามถอยออกห่าง แต่ไม่ว่าทำยังไงใจของเมษก็ไม่สามารถลืมเนสได้เลยสักทีเมษยังคงติดต่อกับเนส คุยกับเนสตลอดตามประสาพี่น้อง แต่แล้ววันหนึ่ง เมษก็ทนกับความกดดันไม่ไหว เผลอไปสารภาพรักกับเนสและเรื่องราวก็ร้ายแรงขึ้น เมื่อแทมเข้าใจเมษผิด คิดว่าเมษไปแย่งพี่เนสมาทำให้ผิดใจกัน เมษเครียดหนักจึงได้หันไปทำร้ายตัวเองโดยการเที่ยวและเมาไปวันๆ

จนกระทั่งคืนหนึ่ง....เป็นคืนที่เปลี่ยนชีวิตของเขาเลยทีเดียว

[เมษ....นิวขอได้มั้ย นิวรู้ว่าเมษเสียใจ แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยเชื่อนิวสิ นิวจะอยู่ข้างๆเมษเสมอนะ]

“นิว....เมษขอโทษ...ขอโทษที่รักนิวเกินคำว่าเพื่อนไม่ได้ นิวรู้อะไรมั้ย?เมษรักนิวมากนะ นิวคือคนสำคัญอีกคนของเมษ ขอโทษที่เมษเห็นแก่ตัวนะ อย่าเพิ่งทิ้งเมษไปนะนิว”

หลังจากที่ผมวางสายจากแฟนของผมไปได้สักพัก ผมรีบโทรหาเพื่อนนัดแนะกันว่าจะไปเที่ยวผับ ตอนที่ผมออกไปนั้น ผมไม่ได้บอกอะไรพ่อกับแม่เลย ผมออกมาเฉยๆตอนสี่ทุ่มกว่าๆ ตอนที่กินเหล้าเข้าไปผมเมามายจนลืมทุกสิ่ง ลืมความเจ็บปวดที่ผมได้รับจากพี่เนส ผมพยายามตัดใจจากเธอ ผมถึงได้แสดงว่าผมเลวมากแค่ไหน

ผมรู้ตัวดีว่า ผมกินเหล้าไม่ได้ ได้ยินเสียงดังเกินอยู่ใกล้ลำโพงก็ไม่ได้อาการโรคประจำตัวจะกำเริบ แต่ผมก็ยังทำ ผมยังกระดกเหล้าเข้าปากไปพร้อมกับเต้นไปอย่างสนุกสนาน ตอนนี้ปีศาจราตรีกำลังเข้าสิงผมให้ผมทำเรื่องราวต่างๆโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิด เพื่อนลากผมออกมาจากผับและส่งบุหรี่มาให้ผม ผมยิ้มให้เพื่อนและสูบมันเข้าปอดอย่างไม่เคยทำมาก่อน ผมจำได้ดีเลยตอนนั้นผมสำลักควันออกมาและหอบน้อยๆ แต่ผมก็ยังพยายามที่จะสูบมัน

น้ำตาผมไหล ผมคิดถึงเธอคนนั้น ที่ผมรัก คิดถึงเธอกับแฟนของเธอ ถามว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไร ก็เพื่ออยากลืมเค้าไงล่ะ อยากจะลบความเจ็บปวดนี้ออกไป แต่ทำไมยิ่งทำมันก็ยิ่งเจ็บปวด ผมทรมานมาก หายใจไม่ออก ปวดหัว ผมต้องขอตัวกลับบ้านก่อน ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด แต่ผมก็ทำ ผมขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้านอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร ไม่ได้โทรไปบอกหมีพี่ชายที่พักอยู่ในเมืองให้ไปรับด้วย ผมไม่อยากรบกวนพี่ชาย

ทันทีที่ผมกลับถึงบ้าน ผมทิ้งตัวลงนอนแบบไม่ใส่ใจอะไร ภาพเก่าๆมันฉายซ้ำความทรงจำดีๆระหว่างผมกับพี่เนสมันฉายซ้ำๆทำให้ผมเจ็บ ผมเจ็บปวดแทบขาดใจ ทำไมผมไม่ตายไปซะ ผมหลับไปและฝันถึงเรื่องเก่าๆ สุดท้ายแล้วผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการหอบ ตอนนี้โรคประจำตัวของผมกำลังกำเริบ ผมรีบโทรหาพี่หมีที่พักอยู่ในเมืองและขอร้องให้พี่ซื้อยามาให้ ผมไม่รู้ว่าพี่แกพูดว่าอะไรบ้างเพราะผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมนอนหอบอยู่บนเตียงรอความตาย ยาหมด ผมหอบและสุดท้ายก็หลับไปอีก

“ไอ้เมษนะไอ้เมษ ไอ้น้องเวรเอ๊ย...หอบอีกแล้วสินะ แค่ผู้หญิงคนเดียวแกไม่น่าเป็นขนาดนี้เลย”หมีออกปากบ่นด้วยความหน่ายใจก็เขาเพิ่งนอนได้ไม่นานนี่นา ต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์อะไรกันเนี่ยในใจกะจะไม่ให้พักผ่อนกันเลยรึไงก็ไม่รู้ แต่ถึงยังไงหมีก็รักเมษยิ่งกว่าสิ่งไหน เขาคว้ากุญแจมอเตอร์ไซด์และสวมเสื้อคลุมตัวเก่งพร้อมกับรีบออกจากหอพักไปซื้อยาให้น้องชายตัวดี

โชคดีที่คลีนิกไม่ได้ปิดทำให้หมีได้ยามา เขากำลังขับมอเตอร์ไซด์ด้วยความเร่งรีบ โดยที่ไม่ได้มองเลย...ว่ามีรถทัวร์คันหนึ่งขับมาด้วยความรวดเร็วเช่นเดียวกัน

“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!”เด็กหนุ่มกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะรีบหักหลบด้วยความรวดเร็ว และด้วยความที่รถขับเร็วทั้งคู่ทำให้รถทัวร์เฉี่ยวรถมอเตอร์ไซด์เต็มแรง มอเตอร์ไซด์กระเด็นตกลงข้างทางพร้อมกับร่างของหมีแต่โชคร้ายไม่ได้หมดแค่นั้น เมื่อข้างทางตรงนั้นเป็นคูคลองที่ลึกมาก ทั้งคนและมอเตอร์ไซด์ตกลงไป แต่มันไม่จบแค่นั้นเมื่อหมีโดนมอเตอร์ไซด์ทับร่าง แต่ก่อนที่ลมหายใจจะหมดลงนั้น เด็กหนุ่มได้แต่น้ำตาไหลพร้อมกับเรียกชื่อน้องชายตลอดเวลา เขายังตายไม่ได้

“เมษ....เมษ....เมษ”

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

..

ผมสะดุ้งตื่นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ก่อนที่จะพบว่า คนที่โทรมานั้นคือเจ้าหน้าที่กู้ภัย หรือใครสักคนที่ผมจำไม่ได้ แต่ที่ผมจำได้คือ...คำที่เค้าบอกว่า

“พี่ชายคุณเสียแล้วนะครับ”

ตอนนั้นผมถึงกับใจแทบสลาย ผมได้แต่ถามซ้ำๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่ได้คือ

“เกิดอุบัติเหตุครับ เมื่อตอนตีสามตอนนี้เขาเสียแล้วครับ”ตอนนั้นผมร้องไห้จนหมดแรง ผมพูดอะไรไม่ออก ผมนอนไม่หลับ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับพี่สาวผม ถ้าหากว่า เมื่อคืนผมไม่ได้เมา ไม่ได้คิดจะทำเรื่องบ้าๆเพียงเพื่อลืมผู้หญิงคนนึงที่เค้าไม่ได้รักเราเลย แต่กลับทำประชดชีวิต สิ่งที่ผมได้คืออะไร? คือการเสียคนที่มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใดเนี่ยนะ?

และตอนนี้เธอได้จากผมไปแล้วไม่ใช่แค่พี่หมี

แต่เป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด คนที่ทำให้ผมเจ็บ

เธอเองก็ทิ้งผมไปเช่นกัน

ผมไม่เหลือใครสักคน ได้แต่นั่งโทษตัวเอง

ถ้าหากว่าผมไม่ทำเรื่องเลวๆพี่หมีผมคงไม่ต้องตาย ผมมันเป็นน้องชายที่เลวมากที่ฆ่าพี่ชายได้ลงคอ แม้มันจะเป็นอุบัติเหตุแต่ผมเชื่อว่า ถ้าหากไม่มีผมสักคน พี่เค้าคงไม่ต้องมาตาย และชีวิตรักของเธอกับเขาคงไม่ต้องมาล่มจมเพราะผู้ชายเลวๆแบบผมหรอก ทำไมเมื่อคืนคนที่ตายไม่เป็นผม ทำไมต้องเป็นพี่สาวผม ผมไม่เข้าใจ

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อคืน ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ก็คงดีไม่ใช่น้อย

ผมจะไม่เลวเลย จะดีกับพี่เค้ามากๆ และจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้

ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วพี่ชายที่คอยกอดผมเวลาที่ผมร้องไห้
ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยปกป้องผมเวลาที่ผมโดนรังแก

ไม่มีอีกแล้ว พี่ชายที่คอยเรียกผม “น้องเมษผู้น่าสงสาร”

ไม่มีอีกแล้ว....ต่อให้ร้องไห้ยังไงพี่เค้าก็คงไม่กลับมา

ผมยังจำได้ดี ตอนที่พี่หมีบอกกับผมตอนนั้นว่า

“เมษ....พี่จะอยู่กับเอ็งตลอดไป เพราะฉะนั้น อย่าทำร้ายตัวเองนะ พี่รักเอ็งนะ เลิกทำร้ายตัวเองได้แล้ว แค่ผู้หญิงคนเดียวมันไม่ทำให้ตายหรอก หัดแหกตาดูบ้าง ว่ามึงยังมีกูอยู่ข้างๆ”

ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีจริงๆ

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าหากถามว่าทำไม ผมร้องไห้จนเหนื่อยและอาการกำเริบอีกครั้ง

ผมเสียใจที่ไม่ได้ไปหาพี่หมี พี่หมีคงรอผมอยู่ผมยังไม่ได้ไปหาเค้าเลย แม้ว่าเมื่อคืน ผมจะไปฟังพระสวด นั่งฟังไปน้ำตาไหลไป ผมคิดถึงเค้ามาก หลังจากนั้นผมได้เข้าไปที่ห้องนอนของพี่หมี ผมยังจำได้ดีไม่มีลืม ชั้นหนังสือที่ผมชอบเข้ามานั่งอ่าน ดาบไม้ที่ผมชอบแย่งเค้าเล่น มันยังอยู่ ผมกอดมันไว้เหมือนกับกอดพี่ จะบอกว่าผมน้ำเน่าก็ได้นะตอนนั้น แต่ผมคิดถึงพี่หมสี

ผมได้แต่นั่งร้องไห้ตลอด นั่งอยู่ๆน้ำตาไหลเป็นทาง คิดถึงและรักเค้ามาก ทำไมเค้าต้องทิ้งผมไป ถ้าหากว่ามีอำนาจใดในโลกยื้อชีวิตพี่ชายผมได้ ผมก็จะทำ ผมยังไม่อยากให้เค้าไป ผมเสียใจ มีหลายๆเรื่องที่ผมยังไม่ได้เล่าให้เค้าฟัง ได้แต่จุดธูปบอกเค้าไป ทำไมผมมันโง่แบบนี้? กี่คนแล้วที่จากผมไปเพราะความงี่เง่าของผม ตอนนี้เพื่อนรักของผมก็มาจากผมไปอีก ทำไมกัน....ทุกอย่างเป็นเพราะผม ถ้าหากผมไม่พยายามทำความรู้จักกับคนๆนั้น ผมก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้หรอก ยิ่งคิดก็ยิ่งน้ำตาไหล ผมกอดเสื้อกันหนาวตัวเก่งของพี่หมีที่เค้าชอบใส่ประจำไว้ และคิดว่าผมได้นอนกอดเค้าทั้งๆที่ความเป็นจริง ร่างของเค้ายังอยู่ในโลงอยู่เลย

ผมได้แต่นั่งร้องไห้ ร้องไห้คิดถึงเค้า ผมร้องเพลงให้เค้าฟังหลายครั้ง ร้องตรงหน้าโลง ร้องทั้งน้ำตา ผมได้แต่เคาะโลงเรียกเค้า เรียกพี่สาวผมซ้ำๆ ผมไม่อยากให้เค้าตายเลย ถ้าหากเป็นไปได้ ผมอยากจะเป็นฝ่ายนอนในโลงมากกว่า ใจทั้งดวงเจ็บไปหมด แต่เจ็บยิ่งกว่า

เมื่อตอนที่แทมเพื่อนรักของผมส่งไลน์มาบอกผมว่า ลาก่อน และ “เป็นเด็กดีนะ...อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก” ตอนนั้นผมได้แต่นั่งร้องไห้ ทำไมทุกคนที่ผมรักต้องทิ้งผมไปทุกคน ตั้งแต่แฟนเก่าผมแล้วที่เสียด้วยอุบัติเหตุ เค้าไม่รักผมแล้วเหรอ ถึงต้องทิ้งผมไปทุกคน ผมรู้ว่าผมมันเลว ทุกคนถึงได้ไม่อยากอยู่กับผม

แต่รู้อะไรมั้ย? ที่ผมเลว ที่ผมทำลงไปทั้งหมด
เพื่ออะไร? เพื่ออยากให้พวกเค้าสอนผม
คอยอยู่กับผม แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครอยู่กับผม
ผมต้องมาอยู่คนเดียว แม้แฟนของผมจะพยายามปลอบผม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ใจผมดีขึ้นเลย

เมื่อเช้าผมตื่นมาเพื่อไปหาพี่ชายของผม จู่ๆผมกลับวูบไปและตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ทำไมนะ? ทำไมผมถึงต้องอยู่ ทำไมผมไม่ตายๆไปซะ

ผมคิดถึงพี่หมี

คิดถึงทุกคน

ไม่ว่าจะหลับกี่ครั้ง ผมก็คิดถึง

คุณอาจจะว่าผมบ้าก็ได้

ผมได้แต่นอนฟังเสียงของพี่หมีที่เคยอัดตอนร้องเพลงเอาไว้ฟังเล่น ฟังเพื่อกล่อมตัวเองให้หลับ

ผมฟังเสียงของคนที่ผมรักทุกคนที่ผมแอบอัดเสียงเอาไว้

ผมคิดถึงพวกเค้า ทุกคนไม่ว่าใคร

ยิ่งฟังน้ำตาก็ยิ่งไหล ผมเกลียดตัวเอง เกลียดที่ทำเรื่องแบบนั้นได้ลง ถ้าหากว่าไม่มีผม เรื่องราวคงไม่เกิด ถ้าหากเป็นไปได้ ผมอยากให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของชีวิตผม แต่ผมคิดเท่าไหร่ ผมก็ยังตายไม่ได้ ถ้าหากผมตายไป แล้วใครจะอยู่ดูแลพ่อแม่และน้องๆล่ะ? ผมต้องเข้มแข็งเอาไว้

แม้ว่าตอนนี้จะอ่อนแอมากก็ตาม อ่อนแอจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

ได้โปรดเถอะ ให้ผมตายเถอะ อย่าทรมานผมแบบนี้เลย

แม้จะขอโทษ...แต่ทุกอย่างมันสายไปแล้วครับ

ขอเป็นเมษ มัชฌาวีคนนี้คนเดียวดีกว่า ทีต้องเสียใจ อย่าให้คนอื่นเป็นแบบผมเลยครับ

จบ........................

นี่เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกยังไงก็ต้องขออภัยนะครับ ถ้าหากว่ายังแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่

คำขอโทษที่สายเกินไป

ผลงานอื่นๆ ของ มัชฌาวี ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ มัชฌาวี

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น