จอมใจมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

            ตอนที่ 1

            แม้ว่าจะเลยเวลาสอบวิชาสุดท้ายมาแล้วก็ตาม แต่นักเรียนส่วนใหญ่ก็ยังคงนั่งง่วนอยู่กับการทำข้อสอบอยู่ตามโต๊ะของตน โดยไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จในเร็วๆนี้ เวลาล่วงเลยไปกว่าชั่วโมงก็มีนักเรียนบางคนลุกออกจากโต๊ะทำข้อสอบนั่นแหละ อีกหลายๆคนก็ลุกออกตามกันเป็นทอดๆ

            “ทำไมครู ถึงเพิ่งมานัดสอบรายจุดแบบนี้นะ เสียเวลาเตรียมตัวไปดูคอนของกูหมด ไหนกว่าจะกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กว่าจะไปถึงหน้าคอนอีก โอ๊ยยย… กูไปละ เจอกันในเฟซบุ๊ค ”

            “เออๆ มึงไปดูให้สนุกล่ะ โอปป้าของมึงอ่ะ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดบอกด้วยน้ำเสียง เอือมระอาเต็มที กับเพื่อนสาวขี้บ่นของเธอ

            “นี่ไอ่เนมสอบเสร็จแล้วมึงจะไม่ไปกับพวกกูหน่อยเหรอ?” เด็กสาวหน้าหวานหันไปถามเพื่อนของตนด้วยน้ำเสียงห้าวๆ ทำให้ ‘เนม’ มองหน้าเธอพลางคิดไปว่าพูดอะไรมาแต่ละคำช่างไม่เข้ากับหน้าตาเหลือเกิน ยังไงก็ไม่ชิน ถึงแม้จะอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ ม.1ก็ตาม

            “เอ่อ… คือ กูก็อยากไปนะ แต่ว่ากูกลัวกลับบ้านดึกว่ะ”

            “โอ๋ยย… เดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันแล้ว ไปเหอะน่า” เด็กสาวยังพูดโน้มนาวเพื่อนตัวเองให้ไปงานเลี้ยงจบ มัธยมต้น เพราะเทอมหน้าก็ไม่ได้เจอกันบางคนก็ไปเรียนมัธยมปลายต่อต่างจังหวัดเพราะพ่อแม่มันย้ายที่ทำงาน บางคนก็ไปเรียนที่ต่างประเทศเพราะพ่อแม่บังคับ

            “เออๆ ไปก็ได้วะ ” เด็กหนุ่มตอบตกลงไปด้วยความหนักใจ เพราะรู้สึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง เด็กหนุ่มเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือ พลางถอนหายใจและบ่นกับตัวเองเบาๆ  “ก็แค่รู้สึกไปเอง คงไม่มีอะไรหรอก”

“งั้นกู ไปชวนเพื่อนๆคนอื่นก่อนนะเผื่อมีคนอยากไปเพิ่ม”

            เสียงโทรศัพท์มือถือดังมาจากในกระเป๋ากางเกงจึงหยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรมา และก็เป็นพ่อของเขาเอง

            “ครับพ่อ เนมกำลังจะโทรหาพ่อพอดีเลยครับ พอดีว่าเพื่อนผมชวนไปเลี้ยงอะครับ”

            “อ้าว พ่อว่าจะชวนลูกไปกินข้าวพอดี แต่ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปกับเพื่อนๆเถอะ ได้ข่าวว่าเทอมหน้าก็ไม่ได้เจอกันแล้วนี่ ”

            “ครับพ่อ ขอบคุณครับ พ่อมารับผมได้มั๊ยครับ ที่บ้านเจสอะครับ”

            “ได้สิลูก ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

             “งั้นแค่นี้นะครับพ่อ ขอบคุณครับ บายครับ” เด็กหนุ่มบอกลาทางโทรศัพท์กับพ่อของเขา พลางกดตัดสาย แล้วหันไปมองต้นไม้อีกครั้งด้วยความรู้สึกไม่ดีแปลกๆ  ‘คงไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดไปเองน่า’

            “ป่ะ เนม ไปกันเหอะพวกเรา คนขับรถที่บ้านมารับละ”  เด็กสาวหันมาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง กับหน้าตาแช่มชื่นผิดกับเด็กหนุ่มที่เป็นกังวลกับบางสิ่งที่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไร

พอมาถึงบ้านของเจส เขากับเพื่อนๆก็จัดงานสังสรรค์เล็กๆ เฮฮาปาร์ตี้ไปตามประสาเด็กเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น กันจนลืมเวลา จนเด็กหนุ่มก็ลืมความรู้สึกไม่ดีก่อนหน้านี้ไปหมด เด็กหนุ่มเหลือบหันไปมองนาฬิกาข้อมือเห็นเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่า เวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่ม กว่าๆแล้ว

ก็นึกขึ้นได้ว่า ดึกแล้วนี่หว่า จึงหันไปถามเพื่อนๆ

“ดึกแล้ว พวกมึงไม่กลับบ้านกันเหรอวะ”

“ไม่ว่ะ พวกกูโทรบอกพ่อแม่กันแล้วว่าคืนนี้จะค้างบ้านเจส” ส้มเพื่อนอีกคนของเขาพูดด้วยเสียงที่เริ่มแหบ เพราะร้องคาราโอเกะมากเกินไป

             เมื่อสนทนากับเพื่อนจบ เด็กหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเพื่อโทรให้พ่อของเขามารับกลับบ้าน

            “พ่อครับ ขอโทษนะครับที่ลืมเวลา พ่อมารับเนมหน่อยได้มั๊ยครับ”

            “พ่อกำลังขับรถอยู่ลูก กำลังไปรับลูกพอดี เห็นว่าดึกแล้วเลยเป็นห่วงน่ะ”

            “ครับพ่อ ผมจะรอนะครับ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เมื่อกำลังจะกดตัดสายโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงพ่อของเขาร้องอออกมาจากโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด ก่อนสายจะถูกตัดไป

            “พ่ออ ! ” เด็กหนุ่มอุทานด้วยความตกใจ พร้อมทำโทรศัพท์หล่นลงพื้น

            เจสเด็กสาวเห็นเพื่อนของตัวเองร้องออกมาเสียงดังและมีท่าทีเหมือนกับคนตกใจกับอะไรบางอย่างจึงรีบเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

            “เกิดอะไรขึ้นวะมึง” เด็กสาวถามเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“พ่อ… พ่อกู.. กูกลัวอ่ะ เจส กูกลัว กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป” เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยความหวาดกลัวว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดกับพ่อของเขา พร้อมภาวนาไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น….