Boku no hero academia | สมุดบันทึกของวิลเลิน [OC/Yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : Episodio speciale I : ชีวิตของไดกิ

อะไรคือสาเหตุที่ทำให้คนคนนึงลงมือฆ่าใครสักคน

ความหวาดกลัว ความโกรธแค้น หรือความสุขเมื่อได้เห็นเหยื่อตรงหน้ากำลังจะสิ้นใจ

แต่สำหรับอากิฮิโระ ไดกินั้นมันคือความปรารถนา

พ่อกับแม่เป็นคนที่เข้มงวดมากๆและตั้งแต่จำความได้ตัวฉันก็ต้องอยู่ในกฎระเบียบที่พวกเขากำหนดเอาไว้อย่างเคร่งครัด เพียงแค่ทำตาม ไม่จำเป็นต้องตามหาความฝันหรือความสุข

เพราะไม่ว่ายังไงอนาคตที่ต้องเป็นฮีโร่ก็ได้ถูกพวกเขากำหนดเอาไว้แล้ว และเพื่อการนั้นไม่ว่าจะเป็นการเรียนหรือกีฬาฉันจะต้องเป็นที่ 1

ถ้าหากทำไม่ได้ตามที่พวกเขาต้องการก็จะโดนลงโทษ ถ้าอารมณ์ดีก็แค่อดอาหารหนึ่งวัน แต่ถ้าวันไหนที่พวกเขาหงุดหงิดก็จะโดนทุบตีและส่วนมากพวกเขาก็มักจะอารมณ์เสียอยู่เสมอ

ฉันไม่อยากเจ็บตัวเลยพยายามทำทุกอย่างให้ได้อย่างที่พวกเขาคาดหวังและฉันก็ทำได้ดีมาโดยตลอด...

จนกระทั่งตอนที่ฉันอายุ 7 ขวบ เจ้านั่นมันก็เข้ามาในชีวิตชายที่ชื่อว่า มินาโตะ ฮิโรชิ จุดเริ่มต้นและศูนย์รวมของความบัดซบทั้งหมด

มันย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ด้วยความที่พวกเราเป็นญาติห่างๆ พ่อกับแม่ที่ต้องสร้างภาพเป็นญาติที่แสนดีจึงสั่งให้ฉันคอยดูแลมัน ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นแค่ภาระที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง แต่ฉันคิดผิด

วันนั้นมันเป็นวันสอบย่อยครั้งแรกหลังจากที่เจ้านั่นย้ายมาเพราะเห็นมันเอาแต่หลับในเวลาเรียนอยู่ตลอด เลยไม่ได้ระวังอะไรเป็นพิเศษและทำข้อสอบไปตามปกติ แต่พอผลประกาศออกมาคนที่ได้ที่ 1 ไม่ใช่ฉันแต่เป็นฮิโรชิ วินาทีนั้นความหวาดกลัวที่หลงลืมไปนานเริ่มก่อตัวขึ้น

เย็นวันนั้นตอนที่กลับไปที่บ้านพอแม่เห็นผลสอบเธอก็เริ่มโกรธและจิกมือมากระชากหัวไปโขกกับฝาผนังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ฉันจะล้มลงผู้หญิงคนนั้นก็ยังเอาเท้ามากระทืบซ้ำ ปากก็ยังคงพร่ำบ่นคำแสลงหูที่ต่อว่าฉันต่างๆนานๆและเดินจากไป ตัวฉันทำได้เพียงเก็บเสียงร้องของตัวเองให้เงียบที่สุดเพราะไม่อย่างนั้นพ่อก็จะตามมากระทืบซ้ำ

ในตอนแรกก็แค่คิดว่ามันฟลุ๊คสอบได้แต่ว่ามันไม่ใช่ ไม่ว่าจะพยายามอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งทั้งเรื่องเรียนและกีฬาผลมันก็เป็นเหมือนเดิม

ฉันไม่สามารถเอาชนะฮิโรชิได้ ทำได้เพียงแค่สิ้นหวังและทนทุกข์กลับนรกที่มีชื่อว่าครอบครัว ทุกครั้งที่พ่อแม่เห็นผลคะแนนก็จะโดนทุบตีหนักขึ้นเรื่อยๆ นอกจากคำต่อว่า พวกเขาก็มักจะพูดว่าให้ฉันเป็นอย่างมัน คำพูดประโยคนั้นมันทำให้ฉันขยะแขยงยิ่งกว่าคำพูดใดๆเพราะเหมือนกับว่าพวกเขาปฏิเสธตัวตนของฉัน

สุดท้ายฉันก็ถูกทิ้ง ผู้ใหญ่เห็นแก่ได้สองคนนั้นมันรับเด็กมาเลี้ยง มุ่งความสนใจและการใช้ความรุนแรงไปที่น้องชายเพียงอย่างเดียว ตัวฉันกลายเป็นคนไร้ตัวตนภายในบ้านนับตั้งแต่นั้น

เรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ฉันต้องเจอเป็นเพราะมัน เพราะฮิโรชิฉันถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้

ยิ่งได้อยู่กับมันความเกลียดชังก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่น่าขยะแขยง หรือการที่เจ้านั่นเอาแต่พร่ำเพ้อถึงความฝันงี่เง่า ทุกการกระทำของมันล้วนขัดหูขัดตาไปซะทุกอย่าง แต่ในตอนนั้นมันก็เริ่มมีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกขึ้นมา ความรู้สึกที่อยากเอาชนะ

นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้มีความปรารถนาเป็นของตัวเอง

'อยากจะชนะเจ้านั่น อยากอยู่เหนือกว่ามัน'

ฉันจึงคอยตามมันไปทุกๆที่ไม่ว่าจะเป็น มอ.ต้น มอ.ปลาย หรือแม้เเต่ตอนเริ่มทำงานก็เลือกบริษัทเดียวกับมัน จนมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันอยู่เหนือกว่ามันได้ในตอนนั้นหัวใจที่เหมือนกับของประดับร่างกายมันกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าได้สัมผัสกับความสุขจริงๆ

แต่ความสุขนั้นก็ถูกหยุดลง ทันทีที่หันไปมองใบหน้าของมัน ใบหน้านั่นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี ไม่มีท่าทีที่ดูสิ้นหวังเลยสักนิด

แล้วที่พยายามมาทั้งหมดเพื่ออะไรกันล่ะ แม้ว่าจะสามารถเอาชนะมันได้แต่ถ้ามันยังคงแสดงสีหน้าแบบนั้นความสุขของฉันก็จะถูกช่วงชิงไปเรื่อยๆ

"บ้าเอ๊ย!"

เพราะวันนั้นทำให้ในที่สุดฉันก็เข้าใจ ความปรารถนาจริงๆ คือการได้เห็นความสิ้นหวังของฮิโรชิ

อยากจะทำให้สายตาที่ดูมุ่งมั่นของมันแหลกสลาย ให้มันค่อยๆรู้สึกทรมาน

แล้วจะทำยังไงดี...

ใช่เเล้ว... ต้องทำลายสิ่งที่มันรัก ต้องทำให้เจ้านั่นให้มันไม่สามารถเป็นฮีโร่ได้อีก

แผนการแรกที่คิดขึ้นมาได้คือสร้างสถานการณ์ ทำให้มันหรือคนรักของมันเจ็บตัวจนไม่สามารถทำหน้าที่ฮีโร่ได้

และแล้วสถานการณ์ที่วิลเลินออกอาละวาดก็มาถึง ตัวละครอยู่กันพร้อมหน้า ตอนนี้เหลือเพียงแค่บทของผู้รับเคราะห์เท่านั้น ระหว่างที่กำลังหาในช่วงเวลาแห่งความโกลาหล ทำให้ฉันได้รู้จักกับเด็กผู้หญิงคนนึงที่มีชื่อว่า 'โทกะ ฮิมิโกะ'

อาจเป็นเพราะแววตาที่ดูเหมือนกัน ทำให้ฉันเข้าไปขอความร่วมมือกับเด็กสาวผมบอลให้เข้าร่วมการจัดฉากในครั้งนี้ ในตอนแรกก็คิดว่าเด็กสาวคงจะหวาดกลัวและปฏิเสธแต่ก็ผิดคาด.. ไม่สิต้องบอกว่าเป็นไปตามที่คาดเลย เธอยอมให้ความร่วมมือกับแผนการแลกกับเงินเล็กๆน้อยๆ

พอบอกรายละเอียดต่างๆจนโทกะเข้าใจหลังจากนั้นแผนการก็เริ่มขึ้น ตึกด้านหลังจุดที่เด็กนั่นยืนอยู่ฉันได้ติดตั้งระเบิดเอาไว้ เพียงเเค่กะจังหวะให้พวกนั้นมันเข้ามาใกล้เเละกดระเบิด

'เอาล่ะ.. จะเป็นแกหรือชิโอริกันน้า~'

ผลที่ออกมามันดีเกินคาด เศษศากของตึกหล่นไปทับอวัยวะสำคัญของชิโอริทำให้มันไม่สามารถทำหน้าที่ฮีโร่ต่อได้เพราะแบบนั้นฮิโรชิจึงต้องออกจากการเป็นฮีโร่เพื่อไปดูแลครอบครัวของมัน

ตอนแรกฉันหวังแค่ว่าแผนนี้จะทำให้พวกมันบาดเจ็บเล็กน้อย จนต้องพักสักเดือนสองเดือนและในตอนที่พวกมันกลับมาอีกครั้งก็ค่อยหาโอกาสสร้างแผนอื่นๆเพื่อให้มันบาดเจ็บไปเรื่อยๆจนต้องถอนตัวจากการเป็นฮีโร่

แต่ใครจะไปนึกล่ะ ว่าการเล่นแผนสกปรกเพียงแค่ครั้งเดียวจะเป็นการทำลายอาชีพฮีโร่ของมันได้รวดเร็วแบบนี้

ในวันที่มันพักงานเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอกับมันแล้วเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าแบบนั้น

'อา.. สีหน้าสิ้นหวังแบบนั้นแหละที่ฉันอยากจะเห็นจากแกมาโดยตลอด'

"ฉันคงไม่ได้ทำหน้าที่ฮีโร่ไปอีกนานเลย.. ที่เหลือฝากนายด้วยนะไดกิ"

'เจ็บใจสินะ คงเจ็บใจล่ะสิ สิ่งที่รักอยู่ตรงหน้าแท้ๆแต่กลับทำไม่ได้เพราะแกมันเป็นคนดีเกินไปยังไงเล่า ถ้าแกช่างหัวครอบครัวเส็งเคร็งนั่นแกก็จะได้อยู่ให้ฉันทรมานเล่นอีกสักหน่อยแท้ๆ น่าเสียดายจริงๆ แต่ตอนนี้คงต้องกลั้นขำเอาไว้ก่อนล่ะนะ'

"อืม... เอ่อนี่.."

"หืม?"

'ถ้าเราบอกความจริงออกไปมันจะทำหน้าแบบไหนกันนะ โดนเพื่อนที่ไว้ใจหักหลัง อา~ คงจะเป็นสีหน้าที่สิ้นหวังยิ่งกว่าตอนนี้อีกสินะ ไม่สิจะบอกตอนนี้ไม่ได้ เก็บมันไว้ทรมานอีกสักครั้งสองครั้งแล้วค่อยบอกออกไปก็ยังไม่สาย'

"ไม่ต้องห่วงเรื่องทางนี้แล้วพักผ่อนให้สบายนะ"

รอยยิ้มเศร้าๆที่มันยิ้มตอบกลับมา ช่างเป็นรอยยิ้มที่เห็นแล้วสบายตาจริงๆ

ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน มันเป็นความสุขที่ไม่มีอะไรมาคอยขัดขวาง ชีวิตที่ตกต่ำกับใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังของฮิโรชิมันคือความสุขของชีวิตอย่างแท้จริง

ตัวฉันเฝ้ารอวันที่จะได้ลิ้มรสความสุขนั้นอีกครั้ง เฝ้ารอวันที่มันจะกลับมา.. ให้ฉันได้ทำลายใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวังของมันมากกว่านี้

เเต่ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนมันก็ไม่ยอมกลับมา ไม่ว่าจะผ่านไปครึ่งปี 1 ปี หรือว่า 2 ปี หายไปแบบไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา

ตั้งแต่มันหายไป ชีวิตที่คาดว่าจะได้รับความสุขมากกว่านี้มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด กลายเป็นว่าตั้งแต่วันนั้นมันกลับลดน้อยลงเรื่อยๆ มันเป็นเพราะอะไรกัน...

ตัวฉันที่เอาแต่ขบคิดอยู่นานในที่สุดก็ได้ข้อสรุป เพราะคาดหวังว่ามันจะต้องมีใบหน้าที่สิ้นหวังมากกว่านี้จึงอยากรีบๆทำลายชีวิตของมัน แต่มันก็ดันมาหายไป

'อา... ขอล่ะ.. ขอเพียงแค่ได้เจอมันอีกสักครั้ง คราวหน้าจะรีบๆฆ่ามันซะ'

จนกระทั่งผ่านไป 6 ปี โอกาสนั้นก็ปรากฏขึ้น มันสองคนก็ประกาศตัวว่าจะกลับเข้าวงการอีกครั้ง

คราวนี้แหละฉันจะเป็นคนกำจัดแกให้หายไปจากโลกนี้ ให้แกตายไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังที่สุด ถ้างั้นจะทำยังไงดีล่ะ...

ตึ้ง!

"ชิ.. เมล์มาเข้าอะไรตอนนี้..."

เพราะอาจเป็นเรื่องงาน ทำให้ไดกิไม่สามารถเมินเสียงเเจ้งเตือนได้ จึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านด้วยความรำคาญใจ

'นี่มัน!?'

"เยี่ยมเลย... ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็.."

คงจัดทัวร์นรกขุมที่ลึกที่สุดให้มันได้แล้ว

แต่เเค่เราคนเดียวคงจะฆ่าเจ้าพวกนั้นสองคนไม่ไหวถ้างั้น.. ไปยืมมือพวกวิลเลินซักหน่อยดีกว่า

และเพราะข้อความนั้นข้อความเดียว ทำให้ไดกิคิดแผนการที่จะสร้างโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่

เสาร์นี้ฉันกับครอบครัวจะไปเที่ยวเเถวโคริยะมะล่ะ

-ไดกิ-

"นายบอกว่าต้องการแปรพักตร์มาอยู่ฝั่งเดียวกับพวกเรางั้นหรอ? อะไรที่มันจะทำให้ฉันเชื่อใจฮีโร่แบบนายได้ล่ะ?"

"ถ้านายให้ฉันยืมคนในเครือข่ายของนายสักสองสามคน ฉันจะทำลายครอบครัวฮีโร่หนึ่งครอบครัวให้หายไปตลอดกาล เป็นการเเสดงสัญลักษณ์ให้ดูไง ว่าฉันต้องการย้ายฝั่งมาอยู่กับพวกนายจริงๆ ยังไงในอนาคตพวกนายก็จะกลายเป็นสมาพันธ์วิลเลินอยู่แล้ว อนาคตอันรุ่งโรจน์แบบนั้นใครจะไม่อยากได้ล่ะจริงไหม"

"เห... รู้เรื่องพวกเรามาเยอะเหมือนกันหนิ"

"พอดีมีเส้นสายมาจากคนรู้จักนิดหน่อย แล้วที่ฉันเสนอไปนายจะเอายังไง?"

เจ้านั่นไม่ได้ตอบในทันทีแต่หันไปปรึกษาอะไรบางอย่างกับเจ้าหมอกสีดำที่อยู่ด้านหลัง รอบคอบดีเหมือนกันหนิ'ชิการาคิ'

"เอาสิ ให้ฉันส่งคนไปให้ที่ไหนล่ะ?"

"ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือส่วนสถานที่ที่จะลงมืออยู่ในแผนที่นี้แล้ว นายเองก็ลองมาชมโชว์ครั้งนี้ด้วยสิ"

"ถ้าแกทำสำเร็จมันก็ต้องออกข่าวอยู่แล้ว อา... จะว่าไปช่วงนี้ก็ว่างอยู่ด้วยสิเดี๋ยวจะไปดูก็แล้วกัน"

แผนขั้นเเรกสำเร็จ แผนต่อไปก็แค่ต้องตีเนียนไปขึ้นรถของมัน

อา.. สุดท้ายก็ต้องโทรไปหามันจนได้ เสียงที่น่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นไม่ได้ฟังนานแล้วสินะ

เสียงรอสายดังขึ้นและเพียงไม่นานมันก็หยุดลง..

"ไงไดกิ ที่โทรมาเนี่ยมีอะไรหรอ?"

"คือว่า... ที่นายบอกว่าจะไปเที่ยวเเถวโคริยะมะ ฉันขอติดรถไปด้วยได้ไหม พอดีว่ารถฉันมันดันเสียแถมฉันเองก็มีธุระแถวนั้นด้วย ได้รึเปล่า?"

"ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ลูกชายฉันต้องดีใจที่ได้เจอนายแน่เลย งั้นเดี๋ยวเสาร์นี้ฉันจะไปรับที่บ้านนะ "

"อืม ขอบใจมากนะฮิโรชิ"

"ด้วยความยินดีครับ"

เป็นเสียงที่น่ารำคาญไม่เปลี่ยนเลย น้ำเสียงระริกระรี้แบบนั้นดูมีความสุขจริงนะ แต่เอาเถอะเชิญแกเสพสมกับความสุขครั้งสุดท้ายให้เต็มที่เพราะครั้งต่อไปมันจะเป็นนรกของแก

เหลือแค่ไปวางระเบิดที่ถนนเพียงเท่านี้หมากบนกระดานทุกตัวก็จะอยู่กันครบ ต้องขอบคุณแกจริงๆฮิโรชิ เป็นเพราะแกบอกว่าจะไปเที่ยวกับครอบครัว แถมดันเลือกไปเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนสันจรไปมาทำให้ฉันคิดแผนดีๆแบบนี้ได้ ทั้งได้ฆ่าแก ทั้งได้ทำให้แกตายทั้งเป็นในตอนที่เห็นครอบครัวถูกฆ่า ไหนจะสีหน้าตอนที่มันรู้ความจริงอีก

'แค่คิดก็รอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้ว~'

และวันที่แผนการทุกอย่างเริ่มขึ้นก็มาถึง

"ขอทบทวนแผนการอีกครั้งนะ ในตอนที่พวกมันขับรถเข้าไปในอุโมงค์ ฉันจะทำให้รถของพวกมันเสียหลัก พอพวกแกได้ยินเสียงดังๆค่อยกดระเบิดแล้วรีบลงมาช่วยฉัน เข้าใจใช่ไหม?"

"เออเข้าใจแล้วน่า! แกบอกเรื่องนี้มาสามรอบแล้วคิดว่าพวกข้าเป็นปลาทองรึไง"

"ไปที่ๆนัดกันเเล้วใช่ไหม?"

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แกนั่นแหละอย่าไปตายตอนรถคว่ำก็แล้วกัน!"

สายโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้วแฮะ ไอ้พวกใจร้อนเอ๊ย.. แต่ก็ดีจะได้หลอกใช้ง่ายๆหน่อย ถ้าแผนนี้เสร็จเมื่อไหร่เราก็ค่อยโยนความผิดให้พวกมัน ถ้าเกิดไอ้เจ้าชิการาคิอะไรนั่นมาด้วยก็แค่จับมันเพิ่มอีกคน

"ฮีโร่ผู้กล้าหาญสามารถจับวินเลินใจโฉดทั้งสามคนที่ฆาตกรรมครอบครัวผู้บริสุทธิ์อย่างโหดเหี้ยม หึๆ"

'หลังจากนี้เราคงมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นน่าดูเลย'

หลังจากนั้นไม่นานเจ้าพวกนั้นมันก็มาถึง พวกมันมารับฉันที่บ้านโดยที่พวกมันไม่ได้สงสัยอะไรในตัวฉันเลยสักนิด

และนั้นเป็นตอนที่ฉันได้เจอกับลูกชายของมัน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนไอ้เด็กนี่มันก็น่าเกลียดจริงๆก็ดันหน้าตาเหมือนกับพ่อของมันราวกับถอดแบบออกมา

หลังจากการพูดคุยทักทายแสนน่ารำคาญจบลง พวกเราทุกคนก็ขึ้นไปบนรถโดยที่มีชิโอริเป็นคนขับ

ในระหว่างที่กำลังนั่งอยู่บนรถ ทั้งๆที่ลูกของมันนั่งข้างหน้าแท้ๆ แต่ก็ยังหันหลังมาชวนคุยอย่างไม่หยุดปากเอาเแต่ถามเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องสมัยก่อน ทั้งเรื่องที่ทำงาน น่ารำคาญ...

'ชีวิตนี้มันไม่เคยพูดรึไง'

"นี่อัตลักษณ์ของคุณไดกิ คืออะไรหรอฮะ?"

"เป็นการดูดซับเเรงกระเเทกแล้วเปลี่ยนเป็นความเร็วน่ะ"

"งั้นแบบนี้ต่อให้ถูกรถชนก็ไม่เจ็บเลยหรอฮะ?"

"ต้องเจ็บสิ เเต่ร่างกายจะไม่ค่อยได้รับความเสียหายหรอกเเต่มันจะกักเก็บเเรงกระเเทกเอาไว้ในตัว เเล้วแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานในการเพิ่มความเร็วแทน"

ต้องขอบคุณพลังนี่ ที่ทำให้เรารอดมาจากชีวิตวัยเด็กแบบนั้นได้

"นี่คุณไดกิแววตาเเบบนั้น... โกรธอะไรอยู่รึเปล่าครับ?"

ไอ้เด็กนี่.. อย่าบอกนะว่า..

"ไม่หรอกนาโอกิ ไดกิเขาเป็นคนที่มีเเววตาแบบนี้มาตั้งเเต่สมัยก่อนเเล้ว ถ้ามองผ่านๆอาจจะดูเหมือนเขากำลังโกรธอยู่แต่ก็ไม่ใช่หรอกนะ"

ยังดีที่ฮิโรชิมันช่วยแก้ต่างให้... แต่ตอนนี้ก็ชัดเจนแล้ว เด็กอันตรายแบบมันเราไม่ควรปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่

"นั้นสินะสมัยก่อนฮิโรชิเองก็เคยถามอะไรแบบนี้เหมือนกัน พวกนายสองคนเหมือนกันจริงๆนะ นาโอกิคุงคงเป็นพวกชอบอ่านสายตาคนอื่นสินะ"

อ๊ะ.. ดูเหมือนว่าจะถึงที่หมายแล้ว

"จริงสิ ไหนๆข้างหน้านี้เราก็จะขับเข้าไปในอุโมงค์แล้ว... พวกเรามาเล่นเกมส์กันสักหน่อยมั้ย?"

"เกมส์แบบไหนหรอฮะ?"

"มันเป็นเกมส์ที่คล้ายๆแนวจิตวิทยานิดหน่อย ถ้าพวกนายสนใจก็ลองหลับตาลงก่อนสิ"

"อ๊ะ! งั้นแบบนี้ฉันก็เล่นด้วยไม่ได้สิ"

ถ้าแกหลับตารถก็คว่ำก่อนสิวะ

"สำหรับชิโอริฉันมีอีกเกมให้เล่นแต่ต้องรอตาหน้านะ เอาล่ะพวกนายจะเล่นรึเปล่า?"

ตอนนี้พวกมันทุกคนยกเว้นชิโอริก็หลับตาเเล้ว หมากทุกตัวก็เข้าที่เรียบร้อยดี คงถึงเวลาเริ่มได้เเล้วมั้ง

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของไดกิที่พยายามปกปิดมาตลอด บัดนี้ตัวเขาได้ฉีกยิ้มกว้างออกมา

"จากนั้น.... พวกแกทุกคนก็เตรียมตัวไปทัวร์นรกกันซะ"

"มุกนี้ไม่ผ่านนะไดกิ เฮ้ย! หยุดนะ!!"

"สายไปแล้ว!!"

ถึงฮิโรชิมันจะพยายามเข้ามาห้ามแต่ก็เปล่าประโยชน์

ชิโอริไม่อาจสู้เเรงคนที่เข้ามาขัดขวางการขับได้ สิทธิ์ในการควบคุมพวงมาลัยทั้งหมดจึงตกไปอยู่ในมือไดกิ เขารีบหักพวงมาลัยอย่างกะทันหันจนทำให้รถทั้งคันเสียหลักและพุ่งเข้าไปชนกับฝาผนังของอุโมงค์ ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าไปแย้งพวงมาลัย ไดกิก็เริ่มใช้อัตลักษณ์เพื่อลดแรงกระแทกที่จะตามมา ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมาย ตอนที่รถอยู่กับที่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาได้ยินเสียงระเบิด

'เจ้าพวกนั้น.. อย่างน้อยก็ฟังภาษาคนรู้เรื่องล่ะนะ'

พอฉันออกมาจากตัวรถก็เห็นเจ้าวิลเลินสองคนนั้นกำลังยืนรออยู่เฉยๆที่ปากอุโมงค์ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากนั้น

เป็นอย่างที่ชิการาคิพูดเลย'ในภารกิจนี้พวกมันจะทำตามคำสั่งแกทุกอย่าง'สินะ

"เฮ้! พวกแกไปลากเด็กกับผู้หญิงลงมา"

พวกนั้นเเค่บ่นนิดหน่อยก่อนจะเดินไปที่รถ แต่ในตอนที่สองคนนั้นจะพังประตูรถเข้าไปกลับมีกระดูกผุดขึ้นมาจากพื้นจนทำให้พวกมันหยุดชะงักไป และเบื้องหลังกำแพงกระดูกนั่นก็มีเสียงฝีเท้าคู่นึงกำลังวิ่งออกไปเรื่อยๆ แบบนี้มัน...

''อย่ามัวแต่ยืนเฉย! พวกมันได้สติแล้วรีบตามไอ้คนด้านหลังที่หนีไปเร็ว"

"หยุด! ห้ามใครผ่านไปทั้งนั้น"

คราวนี้สร้างกำแพงปิดทั้งอุโมงค์เลยเเฮะ

"โอ๊ะโอ๋~ ฟังจากเสียงแล้วยังแข็งแรงดีสินะฮิโรชิ"

"ไดกิทำแบบนี้ทำไม!! ทำไมนายถึงทรยศพวกเรา แล้วนายไปอยู่ฝั่งวิลเลินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!"

"นั่นสินะ.. ไอ้ฉันก็อยากตอบอยู่หรอกแต่ต้องจับหนูที่หนีไปซะก่อน"

ถึงกำแพงของแกจะแข็งสักแค่ไหนแต่เจ้าพวกนี้ที่ฉันยืมมาก็แข็งแกร่งเหมือนกัน คนแรกสามารถเพิ่มพลังไปที่กำปั้นได้ ส่วนอีกคนก็สามารถยืดแขนให้ยาวออกไปเหมาะแก่การจับตัวที่สุด

"ไอ้เสื้อดำทำลายกำแพงทิ้งซะ ส่วนไอ้ผมทองพอกำแพงพังก็จับตัวผู้ชายเอาไว้ ที่เหลือฉันจัดการเอง"

เมื่อสิ้นสุดคำสั่งเจ้าคนเสื้อดำก็สามารถพังกำเเพงได้อย่างง่ายดายส่วน ฮิโรชิที่กำลังตกใจก็ถูกไอ้ผมทองจับตัวเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ พอไม่มีคนคอยขัดขวางฉันก็ใช้แรงกระแทกที่สะสมมาเพิ่มพลังให้กับการวิ่งของตัวเองเพื่อไล่ตามคนที่หนีไปถึงแม้ชิโอริจะหนีไปได้ไกลเพราะใช้การเทเลพอร์ตแต่ถ้าหากอยู่ในระยะเเค่ล่ะก็...

ไดกิหยิบปืนออกมาจากในเสื้อโค้ทเเล้วกระหน่ำยิงไปที่หญิงสาวตรงหน้า ลูกกระสุนบางนัดเข้าเป้าและเจาะทะลุตัวอีกฝ่ายแต่ก็ไม่มีนัดไหนที่โดนจุดสำคัญ แต่ชิโอริก็เริ่มวิ่งช้าลงเพราะมัวพะวงกับห่ากระสุนที่ไล่หลังมา

'จังหวะแบบนั้นแหละที่ฉันรอจากแกมาโดยตลอด จังหวะที่แกลดความเร็ว'

ตัวเขาเก็บปืนเข้าที่เดิมและเปลี่ยนไปหยิบมีดที่อยู่ข้างหลังพร้อมกับเร่งความเร็วสูงสุด จนตามอีกฝ่ายได้ทัน มีดในมือที่กำเอาไว้เเน่นถูกเสียบเข้าไปที่กลางอกของหญิงสาว

"จับ ตัว ได้ เเล้ว~"

อา.. เลือดไหลทะลักเต็มมือเลย

"แก! ทำบ้าอะไรวะ!"

ยังเหลือเจ้าเด็กนี้สินะ ถ้าตัดหัวไปให้ฮิโรชิดูหมอนั่นจะทำสีหน้าแบบไหนกันน้า

"เป็นเด็กที่หยาบคายจังนะ แต่อย่าโกรธไปเลยเพราะอีกเดี๋ยวแกก็จะได้ตามแม่ของแกไป"

แต่ในตอนที่กำลังจะปิดฉากไอ้เด็กปากดีนี่เจ้าบ้านั่นมันก็พุ่งตัวมาจากด้านหลัง ใช้แขนที่มีกระดูกปลายแหลมฟันเข้ามาที่ท้อง โชคดีที่ฉันหลบได้อย่างเฉียดฉิว เลยทำให้ท้องโดนบาดแค่นิดเดียวเลือดเลยไม่ไหลออกมามาก แต่เพราะแผลที่ท้องทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ พวกมันจึงได้จังหวะและวิ่งหนีไป

"โธ่เว้ย! อีกแค่นิดเดียว"

เพราะความประมาทที่ไม่คิดว่ามันจะพังกำแพงเข้ามาได้เลยถูกแขนยาวๆของมันจับล็อคเอาไว้

'ขยับไม่ได้ บ้าเอ๊ย! ต้องรีบไปช่วยนาโอกิกับชิโอริแท้ๆ ไม่มีทางเลือกแล้ว..'

ฮิโรชิสร้างกระดูกปลายแหลมงอกขึ้นมาที่แขนทั้งสองข้างและขยายขนาดของมัน จนตัดผ่านเเขนทั้งสองข้างของชายที่จับเขาเอาไว้กระเด็นไปคนละทิศละทาง

ผู้ชายคนนั้นร้องเสียงดังขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ทำให้ชายกำปั้นยักษ์ไหวตัวเเละพุ่งตรงเข้ามาทำร้ายแต่ฮิโรชิก็สามารถกระโดดหลบหมัดนั้นได้และแทงเข่าที่เสริมความแข็งของกระดูกเข้าไปที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างเต็มเเรง พอไม่มีคนคอยขัดขวางตัวเขาก็รีบออกตัววิ่งอย่างสุดกำลัง

'นาโอกิ ชิโอริ ขอล่ะอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเลย'

แต่พอไปถึงทุกอย่างมันก็สายเกินไป ตัวเราไม่สามารถปกป้องชิโอริเอาไว้ได้ แถมดันต้องมาปล่อยลูกชายให้วิ่งไปขอความช่วยเหลือเพียงลำพัง

'ผมก็รักพ่อเหมือนกัน!'

ไม่ว่าจะนึกถึงคำพูดนั้นกี่ทีก็เผลอน้ำตาซึมโดยที่ไม่รู้ตัว ถึงจะอยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้แต่เราสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือต้องถ่วงเวลาเอาไว้ให้ได้นานที่สุด

กำแพงตรงหน้าเป็นกำแพงที่ถูกเสริมด้วยกระดูกหนา 5 ชั้น เรียกว่าเป็นแคลเซียมเกือบทั้งหมดในร่างกาย ถ้าพวกนั้นหลุดออกมาได้เราก็สร้างมีดได้อีกแค่หนึ่งเล่มเท่านั้น

โครม!

กำแพงหนาตรงหน้าในที่สุดมันก็พังลง เพราะต้องไปตามไอ้งั่งสองตัวนั่นทำให้เสียเวลาไปนานพอสมควร

แบบนี้ฮิโรชิมันคงหนีไปได้ไกล เฮ้อ.. ต้องไปเล่นเกมวิ่งไล่จับกันอีกแล้ว...

"อ้าวๆ ยังอยู่ที่เดิมอยู่อีกหรอ แถมอยู่คนเดียวซะด้วยช่างเป็นคุณพ่อที่แสนดีจัง"

"นี่.. มาทำข้อตกลงกัน ในเมื่อเป้าหมายของแกคือชีวิตของฉันใช่ไหมล่ะ ฉันจะยอมยกให้เพราะงั้นปล่อยลูกชายของฉันไปเถอะขอร้องล่ะ"

"เอาสิ ถ้าอย่างงั้นแกก็เดินมาให้จับซะดีๆ"

"ขอปฏิเสธ อย่าเข้าใจผิดที่บอกว่าจะยอมยกชีวิตให้หมายถึงจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึงต่างหาก"

"หึ คิดว่าลูกของแกจะไปขอกำลังเสริมได้ง่ายๆรึไง"

"หมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่า..."

เริ่มรู้สึกตัวแล้วสินะ อา.. สีหน้าแบบนั้นใช้ได้เลยหนิ รีบจัดการก่อนมันคิดจะหนีดีกว่า...

"อย่างที่แกคิดนั่นแหละ ระเบิดที่กดไปมันไม่ได้มีแค่ลูกเดียว พวกแกไปจับมันมาซะ!"

หลังจากสิ้นสุดคำสั่งพวกมันทั้งสองคนก็พากันวิ่งกรูเข้าไปโจมตี รวมไปถึงไอ้หัวทองทั้งๆที่มันสามารถยืดแขนไปรัดอีกฝ่ายได้แท้ๆ แต่กลับเลือกที่จะวิ่งเข้าไปปะทะทำให้สุดท้ายมันก็โดนฮิโรชิใช้มีดที่แอบซ่อนเอาไว้ปาดเข้าไปที่ดวงตา

'ยังมีอาวุธซ่อนเอาไว้อีกสินะ'

หลังจากที่ฮิโรชิจัดการไปได้คนนึงเขาก็รีบกลับมาอยู่ในสภาพตั้งรับเพื่อคอยหลบหลีกหมัดที่รุนแรงจากศัตรูอีกคนนึง แต่ในระหว่างที่กำลังหลบคู่ต่อสู้ตรงหน้าเจ้าคนหัวทองมันก็ยังคงยืนร้องครวญครางด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและมันก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ

ทำให้ประสาทสัมผัสการได้ยินของฮิโรชิถูกรบกวนจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่แอบวิ่งเข้ามา พอรู้ตัวมันก็สายเกินไปไดกิที่ใช้คนผมทองเป็นที่กำบังโผล่ออกมาจากมุมอับสายตา เขาใช้มีดที่มีอยู่ในมือฟันเข้าไปที่ลำตัวของฮิโรชิจนเกิดเป็นแผลกว้างที่ช่วงท้อง ในขณะเดียวกันชายกำปั้นยักษ์ที่สบโอกาสก็ได้ง้างหมัดและต่อยไปที่ฮิโรชิเต็มเเรงจนเขากระเด็นไปและล้มลง

"ไปลากตัวมันขึ้นมา"

แขนถูกล็อคเอาไว้แถมขาก็อยู่เหนือพื้น แบบนี้มันคงต่อต้านอะไรไม่ได้แล้ว.. ในที่สุดมันก็สิ้นฤทธิ์สักที

"ทะ ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้... ถ้าเเค่ฉันก็พอเข้าใจ.. เพราะฉันก็รู้ตัวว่านายกำลังโกรธฉันในเรื่องบางอย่างมาโดยตลอด... แต่กับชิโอริมันไม่ใช่หนิแกเป็นเพื่อนของเธอไม่ใช่หรือไง... แล้วทำไมแกถึงต้องฆ่าเธอด้วย! ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง!!"

"เออใช่! ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นแกหรือว่าชิโอริฉันก็ไม่เคยนับพวกแกเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ มีแต่พวกแกที่พูดเองเออเองโคตรตลกเลยว่ะ แถมเมื่อกี้ก็ด้วยแกบอกว่ารู้ว่าฉันกำลังโกรธอะไรบางอย่างแกใช่มั้ย ผิดแล้วฉันเกลียดแกต่างหากเกลียดมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้วที่ทนตามแกมาถึงทุกวันนี้เพราะหวังว่าสักวันจะได้ขยี้แกแบบนี้ยังไงเล่า! อา.. น่าสงสารจังนะฮิโรชิคงเป็นครั้งเเรกที่แกทายอะไรผิดซ้ำๆเยอะขนาดนี้ล่ะซิ"

"...."

อย่ามัวแต่ก้มหน้าสิฟะ.. แบบนี้ฉันก็อดเห็นหน้าแกพอดี

"ที่ผ่านมา.. นาย... ไม่เคยแสดงใบหน้าจริงๆให้ฉันเห็นสักครั้งเลยสินะ"

มันที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามาตลอด ในที่สุดก็ยอมเงยหน้าขึ้นให้เห็น

ใบหน้าที่ตัวเขาคาดหวังจะเห็นมันอีกครั้ง.. ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังของฮิโรชิ

"อุบ! หึ ฮ่าๆๆๆ!!!!"ใบหน้าที่ฉีกยิ้มกว้าง เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสะใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ไดกิไม่รอช้าเขารีบซุ๊มเปลวไฟแห่งความสิ้นหวังให้มันลุกไหม้มากยิ่งขึ้น

"แกจำได้ไหมตอนที่ชิโอริเข้าโรงพยาบาลทั้งหมดมันเป็นฝีมือของฉันเอง รวมไปถึงเรื่องในครั้งนี้ก็ด้วย แต่จะโทษฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะเพราะแกดันส่งข้อความแบบนั้นมาทำให้ฉันคิดแผนดีๆแบบนี้ได้ต้องขอบคุณแกจริงๆ.. เป็นความผิดของแกครอบครัวแกถึงต้องตกนรกตามแกไปแบบนี้!"

สีหน้าขอมันแสดงออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเลย ว่าสิ้นหวังเเละเจ็บปวดแค่ไหน อยากถ่ายรูปเอาไว้จังน่าเสียดายที่มือถือดันพังไปแล้ว..

"เฮ้อ.. น่าเสียดาย อันที่จริงฉันก็อยากจะทรมานแกอีกสักหน่อยแต่เราก็คุยกันมานานพอแล้ว แถมเดี๋ยวแกชิงตายไปก่อนด้วย อืม.. จะฆ่าแกด้วยวิธีไหนดีนะ.."

"....."

ถ้าโต้ตอบสักหน่อยคงสนุกมากกว่านี้แท้ๆ คิดออกแล้ว...

"ฉันจะค่อยๆตัดคอแก.. แล้วเอาไปให้ลูกชายแกดูดีไหมน้า~"

"อย่านะเว้ย!"

"จุ๊ๆ เสียใจด้วยแกไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก"

มีดค่อยๆเชือนเข้าไปที่คอของมันทีละนิดๆจนขาดออกจากลำตัว แต่มันกลับไม่ยอมกรีดร้องออกมาสักนิด

ถึงตอนสุดท้ายจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่ก็ต้องขอบคุณแกที่ทำให้ฉันมีความสุขมากขนาดนี้

"เฮ้อ.. "

พอแกตายก็รู้สึกหวิวๆแฮะ อืม.. แต่ช่างมันเถอะไปหาความสนุกกับลูกของมันต่อดีกว่า

หลังจากนั้นไดกิก็ใช้อัตลักษณ์เร่งความเร็วออกไป โดยทิ้งสองคนนั้นเอาไว้ข้างหลัง...

โดยที่เขาไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ว่าการมุ่งตรงไปที่แห่งนั้นจะนำมาสู่จุดจบของชีวิต

ตั้งแต่ที่เขาเลือกจะประมาทในตัวของนาโอกิ มันคือข้อผิดพลาดครั้งใหญ่

เพราะตัวเขาคิดเพียงเเค่ว่าเด็กชายจะเหมือนกับผู้เป็นพ่อ

เเต่ใครจะไปคิดกัน ว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อ มินาโตะ นาโอกิ จะเป็นตัวตนที่เด่นชัดที่สุดที่แสดงถึงกลุ่มก้อนแห่งความเกลียดและความโกรธแค้น

ไดกิได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่เพราะเขาได้หว่านเมล็ดแห่งความเกลียดชังที่มีต่อฮีโร่ เมล็ดที่จะนำมาสู่โศกนาฏกรรมใหญ่ในอนาคต

Talk :

สวัสดีค่าคิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย ในตอนนี้อาจจะให้บรรยากาศหม่นๆตลอดทั้งตอน แต่อย่าเครียดและอ่านเพื่อความบันเทิงดีกว่าเนอะ 

ไรท์อยากจะลองเขียนเรื่องของปัญหาในครอบครัวดูบ้างจากที่วาดฝันถึงครอบครัวที่สมบูรณ์แบบในมุมมองของตัวไรท์เองมาแล้ว เลยอยากจะให้นาโอะคุง กับ ไดกิ เป็นขั้วตรงข้ามของกันและกันในแง่ของการถูกเลี้ยงดู คนนึงได้รับความรักจากครอบครัวเต็มเปี่ยม ส่วนอีกคนก็เป็นคนที่ถูกครอบครัวทารุณกรรม แต่เขากลับเลือกที่จะไม่เกลียดคนที่ทำร้ายตัวเองและไปเกลียดคนที่ถูกปลูกฝังให้เกลียดแทน น่าแปลกใช่ไหมล่ะคะเพราะสำหรับไดกิคำว่าครอบครัวเป็นความสัมพันธ์ชนิดพิเศษ ที่แค่คำว่าเกลียดก็ไม่สามารถพูดหรือระบายออกมาตรงๆได้ ลองคิดเล่นๆนะคะถ้าหากไดกิไม่ได้เกิดในครอบครัวนี้เขาจะกลายเป็นคนแบบนี้รึเปล่า ใครกันแน่ที่เป็นคนผิดที่แท้จริงของเรื่องราวในครั้งนี้

ยังไงก็ตามเเต่.. ตอนพิเศษนี้เป็นการเฉลยปมของทั้ง 6 ตอนที่ผ่านมา รวมไปถึงการขมวดปมใหม่ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

แถมท้าย ลุคตัวละครไดกิที่กะไว้จะประมาณนี้จ้า

แล้วเจอกันใหม่นะคะ