Boku no hero academia | สมุดบันทึกของวิลเลิน [OC/Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : Episodio IV : คำสัญญาครั้งที่ 2

สองวันก่อนหน้านี้พ่อของผมได้ทำการจัดเก็บข้าวของสำหรับย้ายบ้านเอาไว้ โดยที่มาบอกพวกเราหลังจากย้ายบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ตอนแรกแม่ก็โกรธใหญ่เลย ที่พ่อทำอะไรไม่บอกก่อน แถมยังใช้ข้ออ้างแบบแก้ตัวน้ำขุ่นๆว่าอยากทำเซอร์ไพรส์ให้พวกเราตกใจเล่น

แต่พอดูจากภาพรวมแล้วการย้ายบ้านก็เป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว บ้านหลังเก่าของพวกเราอยู่ติดถนนมากเกินไปจนไม่มีแม้กระทั่งสวนหน้าบ้านด้วยซ้ำ ส่วนภายในตัวบ้านถึงจะไม่ได้เล็กมากแต่ก็ไม่ได้มีพื้นที่มากพอสำหรับให้แม่ฝึกเดินเหมือนกัน พ่อเลยอยากให้เเม่มีพื้นที่สำหรับกายภาพบำบัดก็เลยไปเลือกซื้อบ้านหลังใหม่แถวชานเมือง

ทั้งแม่แล้วก็ผมเห็นด้วยกับความคิดนี้ก็เลยไม่ได้มีปากเสียงอะไรกันยืดยาว

หลังจากที่แม่ออกจากโรงพยาบาล พวกเราก็ใช้เวลาเดินทางไปที่บ้านหลังใหม่ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

บ้านหลังนี้เป็นบ้านสไตล์คลาสสิกผสมโมเดิร์นตัวบ้านมีสองชั้น ส่วนภายในบ้านก็มี 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ แล้วก็ยังมีห้องย่อยอีก 3 ห้อง เเถมยังมีสวนหน้าบ้านด้วย พอได้มาเห็นของจริงถึงรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่กว่าบ้านหลังเก่าของผมมากเลย 

'รู้สึกตื่นเต้นนิดๆแฮะ'

หลังจากที่เดินทัวร์บ้านใหม่จนพอใจ ผมกับพ่อใช้เวลาช่วงเช้าแล้วก็บ่ายหมดไปกับการจัดเก็บของภายในบ้านถึง จะมีพักกินข้าวอยู่บ้างก็เถอะ เเต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็เลยมาถึงมื้อเย็นซะเเล้ว หลังจากนั้นพวกเราสามคนก็มานั่งกินข้าวบนโต๊ะเดียวกัน หลังจากที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มานาน

บอกตามตรงถึงจะผ่านมาแค่หนึ่งสัปดาห์กับอีกสี่วัน แต่ผมเองก็รู้สึกคิดถึงบรรยากาศเหล่านี้มากๆเลย ทั้งบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าว ทั้งอาหารแบบทำเองถึงจะเปลี่ยนจากฝีมือของแม่เป็นพ่อก็เถอะ ก็นะรสชาติก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ไหนจะเสียงพูดคุยระหว่างคนในครอบครัวที่ไร้สาระแล้วก็เป็นไปอย่างเรื่อยเปื่อย คิดถึงจริงๆนั่นแหละบรรยากาศแบบนี้

"จริงสินาโอกิ"

"อะไรหรอฮะ?"

"เเถวบ้านเรามีสวนสาธารณะด้วยนะว่างๆก็ลองเเวะไปดูสิ แล้วก็บ้านเราอยู่ใกล้กับโรงเรียนด้วยนะ"

เห.. แบบนี้แสดงว่าแถวบ้านต้องมีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมด้วยสินะ รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ยเพราะแถวบ้านเก่าดันไม่มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเลยสักคนส่วนใหญ่เขาก็โตกันหมดแล้ว เเถมการเรียนในช่วง 3 ปีที่ผ่านมาก็เป็นการเรียนเเบบโฮมสคูลมาตลอดเพราะพวกเขาทั้งคู่ติดงาน จนไม่สามารถไปรับไปส่งผมตามเวลาได้ก็เลยตัดปัญหา โดยใช้วิธีจ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้านแทน แล้วนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่มีเพื่อนด้วย แต่ก็นะ เเบบนี้เราอาจจะมีเพื่อนคนอื่นนอกจากโชโตะก็ได้

'พอคิดขึ้นมาก็ชักเป็นห่วงหมอนั่นเเล้วสิ หวังว่าลุงคนนั้นจะไม่ทำอะไรเลวร้ายไปมากกว่านี้นะ'

"จริงสินาโอกิเองก็อายุเลย 6 ขวบมาแล้วนี่นา"

"แล้วมันหมายความว่าไงหรอฮะ ตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้ว"นาโอกิพูดพลางใช้ตะเกียบจิ้มลูกชิ้นปลาเข้าปาก

"หมายความว่าลูกต้องไปโรงเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นไง วันนี้เองก็อย่านอนดึกล่ะพรุ่งนี้พ่อจะขับรถพาลูกไปส่งโรงเรียนที่อยู่ใกล้ๆเอง"

"พูดจริงป่ะ"

"จริงสิ~"

"ไปสมัครมาตอนไหนน่ะ?"

"ตอนที่ชิโอริพักอยู่ไง"

'ทำไมพ่อเราชอบทำอะไรไม่บอกอยู่เรื่อยเลย!! อา... หมดกันวันหยุดสุดที่รักจ๋า..'

วันนี้ก็เหมือนกับวันอื่นๆ ที่คัตสึกิต้องมาโรงเรียนที่เปิดมาได้หนึ่งสัปดาห์และมันก็คงไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะดันมีคนเพิ่งจะย้ายเข้ามาใหม่ในช่วงกลางเทอมเเบบนี้

"เอาล่ะทุกคนเงียบๆกันหน่อย วันนี้จะแนะนำนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ให้รู้จักก่อนนะ เชิญเลย"

"ผมมินาโตะ นาโอกิ แล้วก็มีเหตุผลทางบ้านนิดหน่อยก็เลยมาเข้าเรียนช้ากว่าทุกคน ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคร้าบ"

'เจ้านั่นสีตาแปลกชะมัดเลย ตาด้านนอกเป็นสีดำส่วนนัยตาดันเป็นสีขาว ก็นะในโลกปัจจุบันก็คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอกมั้ง?'

ตัวคัตสึกิได้ตั้งข้อสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับสมาชิกที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ผิดกับคนในห้องที่หลังจากนั้นก็เริ่มมีเสียงพูดคุยกันเล็กน้อยจนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเกี่ยวกับตัวของเพื่อนใหม่ แล้วเสียงส่วนมากก็ไปในเเนวสนอกสนใจในสีผิวที่ดูสะดุดตาของเจ้าตัว แต่ก่อนที่การพูดคุยจะดังไปมากกว่านี้มันก็ถูกขัดด้วยเสียงของอาจารย์

"พอแล้วๆ เรื่องพูดคุยกับเด็กใหม่เอาไว้คุยกันตอนพักเที่ยงเถอะ ถ้างั้นเธอก็ไปนั่งที่ว่างตรงนั้นก็เเล้วกัน"ครูประจำชั้นชี้ไปที่โต๊ะตัวเดียวที่ว่างอยู่

'ข้างๆกันเลยนี่หว่า'

"รับทราบครับ"

หลังจากจบคำพูดของอาจารย์เจ้าคนผิวซีดนั้นก็เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวข้างๆที่ผมนั่งอยู่ เจ้านั่นหันมาพูดอะไรกับผมนิดหน่อยก่อนจะนั่งลงไป

"ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ คุณคนโต๊ะข้างๆ"

"อา.. เออ"

ไม่รู้ว่าคัตสึกิคิดไปเองหรือเปล่า แต่พอได้เห็นรอยยิ้มบวกกับน้ำเสียงของนาโอกิ ตัวเขากลับรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทยังไงชอบกล

'รู้สึกไม่ชอบขี้หน้ามันเลยแหะ แต่เราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้เจ้านั่นมันไม่ใช่ เดกุ ซะหน่อย'

เหมือนว่าผมดันเผลอจ้องหน้าอีกฝ่ายนานเกินไปมั้ง.. เจ้าตัวเลยรู้สึกตัวซะได้

'ดันจ้องกลับอีกเอาไงต่อดีเนี่ย ถ้าหลบตามันตอนนี้ก็เท่ากับเราหนีน่ะสิ'

"......"

'ไม่ยอมหลบตาด้วยเจ้านี่คิดจะหาเรื่องกันรึไง'

"นี่คุณหัวฟางหน้าผมไม่ใช่กระดานซะหน่อย ไปมองหน้าห้องนู้น ด้านหน้าน่ะ หรือว่าสายตาสั้นหรอผมช่วยจดให้เอามะ?"

"ห๊า นายว่าใครสายตาสั้นห่ะ!!"

"อ้าวๆ ก็เห็นจ้องผมซะขนาดนั้นก็นึกว่ามองไม่เห็นซะอีก ขอโทษแล้วกันนะนายเองทีหลังก็อย่าจ้องหน้าใครเขานานสิ แบบนั้นน่ะเสียมารยาทนะ"

"นี่แก!"

พอจะตอบกลับ เจ้านั่นก็ดันหันหน้าไปอีกทางโดยที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้ยินคำพูดที่เขาพูดออกไป

ตอนนี้คัตสึกิแน่ใจอย่างนึงชัดเจนเลย

'เจ้าเด็กใหม่นี่มันโครตกวนประสาทเลย!!'

คาบเเรกจบไป เเล้วคาบเรียนที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นแต่ดูเหมือนอาจารย์ประจำวิชาน่าจะติดธุระอะไรสักอย่างมั้งทำให้มาสาย คนในห้องก็เริ่มพูดคุยกันเสียงดังมากขึ้น

'โดยเฉพาะไอ้โต๊ะตัวข้างๆมันเสียงดังเป็นพิเศษเลย กะอีเเค่เด็กใหม่จะสนใจอะไรกันนักกันหนา!'

"สีตานายแปลกดีนะ"

"มันเป็นกรรมพันธุ์จากแม่น่ะครับ"

"นี่มินาโมโตะผิวนายเเค่ซีดหรือว่าผิวนายเป็นสีขาวหรอ?"

"แค่ผิวซีดเท่านั้นแหละครับ แต่ดูเหมือนว่าถ้าใช้อัตลักษณ์มันจะกลายเป็นสีขาวไปเลย"

"มินาโตะพูดเพราะจังนะ"

"พอดีผมติดเป็นนิสัยนิดหน่อยน่ะ"

'ในกรณีที่อาร์ณดีนะน่ะ'

"แล้วนี่อัตลักษณ์ของเธอคืออะไรหรอ?"

"อ๋อ.. อัตลักษณ์ของผมคือ ควบคุมกระดูกน่ะ"

"มันเป็นยังไงหรอเเสดงให้พวกเราดูหน่อยสิ"

"ใช่ๆ ฉันก็อยากเห็น"

"ถ้าอย่างงั้นก็..."

นาโอกิประกบฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าหากันคล้ายจะพนมมือจากนั้นก็กางมันออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับมีเเท่งกระดูกสีขาวที่ยืดยาวขึ้นมาเรื่อยๆตามความกว้างที่กางมือออก จากนั้นจึงหยุดกางมือแล้วกำนิ้วมือข้างซ้ายเข้าหาฝ่ามือพร้อมกับลดมืออีกข้างลง เผยให้เห็นเเท่งกระดูกที่ลอยอยู่กลางอากาศ พอมวลในกระดูกเริ่มคงที่เขาก็แบมือที่กำอยู่เเล้วขยับฝ่ามือขึ้นลง ซึ่งกระดูกนั้นก็เคลื่อนที่ไปตามทิศทางที่มือของเขาเคลื่อนไหว

'อันที่จริงที่เรียกว่ามวลคงที่ ก็เปรียบเหมือนการคงสภาพให้เป็นรูปกระดูก เพราะถ้าผมไม่ควบคุมมันเอาไว้ มันก็จะแตกตัวกลายเป็นละอองกระดูกเล็กๆ ถ้าหากว่าผมเผลอขยายแทนที่จะย่อยสลายมันก็จะทำให้เด็กคนอื่นบาดเจ็บได้ อีกอย่างมันก็เป็นข้อเสียกับตัวผมได้เหมือนกันเพราะถ้าปล่อยให้รองกระดูกไหลไปเรื่อยๆแบบนี้ร่างกายของผมก็จะไม่มีแรงแล้วก็ทรุดลงเพราะแคลเซียมหายไป เป็นอัตลักษณ์ที่เปลืองความคิดจริงๆเลยน้อ เอาเป็นว่าจบเรื่องยืดยาวน่าเบื่อพวกนี้แล้วมาแสดงโชว์ให้เพื่อนดูต่ออีกหน่อยละกัน'

"แล้วก็ทำแบบนี้ได้ด้วยนะ พวกนายช่วยถอยไปหน่อยได้มั้ย"

ผมไล่คนออกไปจากบริเวณที่อยู่ใกล้ๆกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วคุกเข่าลงข้างนึงก่อนจะเอาฝ่ามือเเตะไปที่พื้น จากนั้นก็มีกระดูกแหลมๆ 3 แท่งโผล่ออกมาจากที่พื้น

"โหวสุดยอดเลยเเหะ"

"แบบนี้ก็สามารถขังพวกวายร้ายได้ด้วยสินะ"

"ผมยังทำขนาดนั้นไม่ได้หรอก"

หลังจากที่เจ้าเด็กใหม่โชว์อัตลักษณ์ของตัวเองให้พวกนั้นเห็น ดูเหมือนจะสร้างความสนใจให้กับคนในห้องได้ดีทีเดียว แต่แล้วยังไงล่ะ ยังไงเจ้านั่นก็หน้าหงุดหงิดอยู่ดี

"แค่ควบคุมกระดูกได้เเบบนั้นมันสุดยอดตรงไหน เสกเอาไว้ให้หมางับเล่นรึไง"

ดูเหมือนว่าคำยั่วยุจะได้ผล เป็นครั้งเเรกเลยที่เห็นหมอนั่นหุบยิ้มแล้วทำสีหน้าเเบบนั้น ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดไปจะทำให้อีกฝ่ายโกรธแล้วเเฮะ

'หึ ดีเลยแบบนี้ก็เข้าทางเขาสิ'

สิ่งที่ชายผมฟางพูดออกมานับเป็นครั้งเเรกเลยที่มีใครสร้างความหงุดหงิดให้ตัวนาโอกิได้มากขนาดนี้

ถ้าพูดแหย่ผมเรื่องอื่นให้ตายยังไงผมก็ไม่แสดงท่าทางโกรธให้อีกฝ่ายเห็นหรอก แต่นี่มันมาดูถูกอัตลักษณ์ของผมก็เหมือนกับกำลังดูถูกพ่อด้วยเหมือนกัน

"หา!? พูดแบบนี้ไม่รู้จักฮีโร่ bonedy รึไงตัวเขาก็ใช้กระดูกสร้างเป็นอาวุธได้เชียวนะ เเถมกระดูกนี่มันก็เเข็งนะเฟ้ย ฟาดหัวนิ่มๆของนายสักทีนายสลบเเน่"พร้อมกับเสกกระดูกเเท่งที่ห้าของวันขึ้นมากำไว้ในมือเพื่อข่มอีกฝ่าย พยายามสื่อเป็นนัยๆว่า

'ท่าไม่มีท่าทีว่าจะยอม ผมก็พร้อมฟาดหน้าแกเหมือนกัน'

"ไม่รู้จักเว้ย ถึงฮีโร่คนนั้นจะสร้างกระดูกเป็นอาวุธได้จริงแต่แล้วยังไงล่ะ ที่เเกสร้างน่ะมันเเค่เเท่งกระดูกโง่ๆไม่ใช่หรือไง อัตลักษณ์ของแกน่ะยังไงก็สู้อัตลักษณ์ของฉันไม่ได้หรอก"

ทางฝั่งคนผมฟางเองก็จุดระเบิดขึ้นมาที่ฝ่ามือของตัวเอง เหมือนเป็นการสื่อทางสายตาว่าพร้อมปะทะกับผมเต็มที่

"นี่ไอ้หัวตั้ง พูดแบบนี้แสดงว่าอยากจะมีเรื่องกับผมมากสินะ"

"เออ! เอาซิฉันเองก็หมั่นไส้แกมาสักพักเเล้ว"

คนในห้องเริ่มทำตัวไม่ถูก ว่าควรเข้าไปห้ามหรือว่าควรปล่อยทั้งสองคนเอาไว้แบบนั้นดี แล้วก่อนที่ทั้งสองคนจะเริ่มต่อยกันจริงๆ ก็มีเสียงของเด็กผู้ชายคนนึงตะโกนออกมา

"หยุดเถอะ! เออ.. ครูเขาเดินขึ้นบันไดมาเเล้วนะ ทั้งสองคนอย่าพึ่งมีเรื่องกันเลยนะ"

"ชิน่ารำคาญจริง ถือว่าแกโชคดีไปนะ"

"คนที่ควรพูดคำนั้นน่าจะเป็นผมมากกว่า"

'เอาไว้คราวหน้าจะทำให้เจ้าแยงกี้นั่นต่อปากต่อคำไม่ได้เลย'

''เอ่อ... มินาโมโตะคุง.. ปกติคัตจังเขาจะชอบพูดไปโดยไม่ค่อยคิดอยู่แล้วเพราะงั้นอย่าไปถือสาเลยนะ''

ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เดิมก็มีเด็กผู้ชายผมฟูสีเขียวเข้มที่มีกระอยู่บนหน้า เดินเข้ามาพูดคุยด้วยน้ำเสียงที่ดูประหม่า

'เสียงแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวกันกับที่ห้ามพวกเราเมื่อกี้นี้สินะ'

"เรียกผมว่านาโอกิเฉยๆก็ได้ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาห้ามนะ ว่าแต่นายล่ะชื่ออะไร?"ตัวเขายิ้มตอบกลับเหมือนเช่นเคยเเต่ดูเหมือนมันจะไปเพิ่มความประมาทให้อีกฝ่ายซะได้

"เอ่อคือ.. ผะ ผม มิโดริยะ อิสึคุ"

"ไม่เห็นต้องเกร็งเลย ยินดีที่รู้จักนะอิสึคุฝากตัวด้วยนะ"พร้อมกับยืนมือไปให้อีกฝ่าย ฝ่ายนั้นดูลังเลอยู่ครู่นึงก่อนจะยืนมือมา

"ฝากตัวเช่นกันนะ"

ก่อนอาจารย์จะเข้ามาในห้องพวกเราทั้งสองคนก็แยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเอง ถึงตอนกลางวันพวกเราเกือบจะทะเลาะวิวาทกันต่อจากตอนเช้าแต่เพราะว่ามีครูเข้ามาห้ามไว้ซะก่อนเรื่องก็เลยเงียบไป จนถึงเย็นวันนั้นผมบอกกับพ่อไว้ว่าจะเดินกลับบ้านเอง ในตอนเเรกพ่อก็ทำท่าว่าจะไม่ยอมเเต่สุดท้ายไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆก็ยอมเขียนแผนที่ทางกลับบ้านเอาไว้ให้

เหตุผลที่ผมดึงดันจะกลับบ้านเองเพราะผมเเอบไปรู้มาว่าพ่อกำลังหางานเสริมในช่วงที่กำลังพักงานอยู่ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ได้เงินชดเชยในช่วงพักงานหรอกนะ เเต่ว่าพอแม่เข้าโรงพยาบาลเท่ากับว่ารายได้ลดลงไปครึ่งนึง ค่าใช้จ่ายก็มากขึ้นถึงจะไม่รู้รายละเอียดต่างๆแต่ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นเงินของเราก็คงค่อยๆหมดไปเรื่อยๆ ผมเองอยากให้พ่อได้มีเวลาหางานมากขึ้นก็เลยตัดสินใจจะไม่ให้พ่อเปลืองค่ารถกับการต้องไปรับไปส่ง เพราะระยะทางจากบ้านมาที่โรงเรียนก็ไม่ได้ไกลมากอะไร ถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปด้วยในตัว

และเส้นทางที่เดินกลับบ้านก็คงจะสุขใจมากกว่านี้ถ้าไม่มีไอ้คนหัวฟางนั้นมันมาเดินอยู่ข้างหน้า

'ทำไมดันซวยกลับบ้านทางเดียวกับมันอีกล่ะเนี่ย'

"เห้ยแก!! จะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่เนี้ย"

"หา!? ผมเนี่ยนะจะเดินตามนาย นายนั่นแหละมายืนขวางทางผมอยู่ได้ช่วยหลีกทาง แล้วเดินไปให้ไกลๆผมหน่อยจะได้ไหม"

"ทำไมต้องหลีกทางให้คนเดินช้าเเบบแกด้วย ถ้ารีบมากก็เดินให้มันเร็วๆเองสิ ฉันเหยียบเท้าแกไว้รึไง อ๋อลืมไปเป็นแค่กระดูกคงจะหนักมากสินะ"

'นั้นไงไอ้หมอนี่มันกวนประสาทกันจริงๆด้วย ชักเริ่มทนไม่ไหวกับคำกวนประสาทของมันเเล้วสิ'

ผมเลยเริ่มวิ่งหวังจะเเซงหน้าคนหัวฟาง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเห็นแล้วก็เริ่มวิ่งเหมือนกัน กลายเป็นว่าพวกเราสองคนวิ่งตีคู่กันมาเกือบสิบนาที จนในที่สุดผมก็มาหยุดที่หน้าบ้านของตัวเองก่อนจะตะโกนใส่อีกฝ่ายด้วยเเรงที่ยังเหลืออยู่

"ฉัน/ผม ถึงบ้านเเล้วแกเลิกตามมาซะทีสิฟะ!!"

''ห๊ะ!?''

ตอนนั้นความเงียบที่นานที่สุดตั้งเเต่ที่พวกผมสองคนอยู่ด้วยกันก็เกิดขึ้น มีแต่เสียงหอบหายใจที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยที่ดังขึ้นมาไม่หยุด ก่อนที่คนผมฟางจะเป็นคนเปิดประโยคคำถามขึ้นมา

"เดี๋ยวนะ แกบอกว่าถึงบ้านเเล้วบ้านแกมันอยู่หลังไหน"

ตัวนาโอกิที่ยังคงเหนื่อยอยู่จนไม่สามารถพูดอะไรยาวๆได้จึงทำเพียงเเค่ชี้ไปที่บ้านฝั่งตรงข้ามหน้าบ้านที่ทั้งสองคนยืนอยู่

'เฮ้ยๆ เอาจริงดิไม่จริงใช่ไหม'

"อ้าว? คัตสึกิกลับมาเร็วจังนะ คนที่อยู่ข้างๆนั้นหรือว่าจะเป็นนาโอกิคุง"

'ชัดเลย.. เเบบนี้มันยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเป็นบ้านมันจริงๆอะสิ ทำกรรมอะไรเอาไว้เนี้ย เดี๋ยวนะเธอรู้จักผมด้วยงั้นหรอ?'

"แม่รู้จักกับมันด้วยหรอ? โอ๊ย!! เจ็บนะเขกหัวกันทำไมเนี้ยยายแก่!!"

"เเกไปเรียกคนอื่นว่า'มัน'ได้ยังไง เเล้วเดี๋ยวนี้กล้าเรียกแม่ตัวเองว่า'ยายแก่'แล้วงั้นหรอ"

ก่อนที่คนเป็นเเม่ของเจ้าหัวฟางจะเขกไปที่หัวอีกหมัด ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นใบหน้าสงสัยของผมก็เลยหันมาพูดกับผมก่อน โดยที่เจ้านั่นก็รอดตัวไป

'เขกไปก่อนก็ดีนะ'

"พ่อของเธอเขามาทำความรู้จักกับน้าเมื่อวันก่อนน่ะ ก็เลยได้คุยกันหลายเรื่องเลย รวมไปถึงเรื่องของเธอพ่อเธอเองก็มาเล่าให้น้าฟังเหมือนกัน หน้าของเธอกับพ่อเนี่ยเหมือนกันอย่างกับแกะเลยนะ"

"อ๋อ.. ครับ"

'ถึงว่าเมื่อวานช่วงบ่ายพ่อถึงหายไป'

"อ้าว นั่นคุณฮิโรชิมาพอดีเลย"

"สวัดดีครับคุณมิทซึกิ ไงนาโอกิเจอกันพอดีเลยนะ"

"เจอกันบังเอิญเกินไปเเล้ว ไม่ใช่ว่าพ่อแอบตามผมมาจากโรงเรียนหรอ"

"บ้าน่า พ่อก็ให้แผนที่ไปแล้วนี่ไม่มีความจำเป็นต้องไปรอหน้าโรงเรียนเลยจริงไหม"

'นั่นไง แอบตามมาจริงๆด้วย'

ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อพ่อก็ลากผมเข้าไปในบ้านพร้อมกับบอกลาคุณมิทสึกิ ก่อนจะหันหลังไปสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของเจ้าคนผมฟาง

'ไอ้คนที่ไม่พอใจมันควรจะเป็นผมมากกว่าที่ต้องมาอยู่ใกล้บ้านกับคนแบบนาย'

วันต่อมา..

นาโอกิเริ่มคิดเเล้วว่าทำกรรมอะไรไว้กับคนบ้านตรงข้าม ถึงได้เป็นเจ้ากรรมนายเวรกันเเบบนี้

ตอนตื่นก็ดันตื่นเวลาใกล้ๆกันอีก พ่อของผมกับเเม่ของมันก็เลยให้พวกเราไปโรงเรียนด้วยกันซะงั้น โดยไม่ได้ดูสีหน้าของพวกเราเลยสักนิด ไม่ก็รู้แต่แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วก็เเน่นอนพวกเราไม่ได้เดินไปด้วยกันดีๆหรอก เรียกได้ว่าเปิดสงครามฝีปากกันตลอดทางเดินด้วยซ้ำ

"นายจะเสร่อตื่นมาตอนนี้ทำไมเนี่ย ผมเลยต้องมาเดินไปโรงเรียนกับคนเเบบนายอีกจนได้"

"ฉันก็ตื่นของฉันทุกวันอย่างนี้อยู่เเล้ว แกนั้นแหละที่ตื่นตามฉันถ้าทนไม่ไหวก็ย้ายบ้านออกไปสิ"

"ไม่มีวันผมจะอยู่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของนายต่อไปอย่างงี้เเหละ อ๋อถ้าทนไม่ไหวจะย้ายบ้านไปแทนก็ได้นะ"

เเต่ก่อนที่เราจะมีเรื่องอะไรกันก็มีเด็กคนอื่นๆเข้ามาเดินกับพวกเรา การทะเลาะกันก็ถูกขัดเอาไว้เเค่นั้นอีกครั้ง

เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา

ตลอดห้าวันที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษคอยตระเวนไปตามกลุ่มต่างๆแต่ถ้าพูดถึงคนที่พูดด้วยมากที่สุดก็คือเจ้าคนหัวฟางเนี้ยแหละ ด้วยความบ้านอยู่ตรงข้ามกัน ที่นั่งก็อยู่ข้างกันก็เลยได้ทะเลาะกันทุกวันเลย

จนเวลาเลยมาถึงวันเสาร์ด้วยความที่พวกเราถูกห้ามตลอดเวลาที่จะมีเรื่องกัน พวกผมสองคนเลยมาท้าเเข่งกันอย่างเป็นทางการจนได้ สถานที่คือป่าหลังภูเขา ส่วนกติกาการเเข่งไม่ใช่การต่อยตีเเต่อย่างใดแต่เป็นการวิ่งเเข่ง

ใช่วิ่งแข่ง ไม่รู้ว่าอารมณ์ไหนมันพาไปจนมาจบที่การแข่งขันนี้เหมือนกัน

เอาเป็นว่าพวกเราตกลงกติกากันไว้ ว่าถ้าใครไปหยิบผ้าที่อยู่ตรงต้นไม้ต้นสุดท้ายบนเชิงผา ที่พวกเพื่อนของเจ้าหัวฟางพูกเอาไว้ เเล้ววิ่งกลับมาได้เป็นคนเเรกคือผู้ชนะ แน่นอนว่าผู้ชมส่วนมากคือเพื่อนของเจ้าหัวฟางเเล้วตอนนี้ก็กลายเป็นเพื่อนของผมไปด้วยตั้งแต่ตอนไหนก็จำไม่ได้เหมือนกัน รวมไปถึงมีอิสึคุตามมาด้วย ถึงตอนเเรกผมจะไม่ทันสังเกตุเลยก็เถอะ ก็ใครจะไปนึกล่ะว่าคนเรียบร้อยเเบบอิสึคุจะมาคอยตามเจ้าคนแบบนี้กัน

"เห้ยเจ้าตาขาว เหม่อเเบบนั้นระวังจะแพ้ไม่รู้ตัวเอานะ"

"นั่นพยายามยั่วโมโหผมอยู่หรอ บอกเลยว่ายั่วได้กระจอกมากอะ เอาเวลาไปคิดหาทางชนะผมดีกว่านะ"

"เฮอะ ฉันจะรอดูว่าถ้าแพ้จะยังยิ้มกวนประสาทเเบบนี้ได้อยู่ไหม"

"เอาน่าๆทั้งสองคนใจเย็นๆก่อน พร้อมรึยัง"เสียงของคนที่มีปีกสีเเดงอยู่ที่หลังพูดห้ามพอเป็นพิธี ก่อนจะถามความพร้อมของเพื่อนทั้งสองคน

"พร้อมแล้ว~"

"เริ่มสักที"

"ถ้างั้นก็ 3 2 1 เริ่มได้!!"

เมื่อเริ่มออกตัวแน่นอนว่าคนที่ออกตัวไปได้ก่อนก็คือผม เเต่อีกคนก็ไม่ได้น้อยหน้าเลยเจ้าตัวใช้แรงระเบิดอัดเข้าไปที่ด้านหลังก่อนจะขึ้นมาตีตื้นกันอีกครั้ง พวกเราทั้งวิ่งหลบต้นไม้ กระโดดข้ามลำธาร จนมาถึงต้นไม้ต้นนึงที่บนกิ่งไม้มีผ้าสองผืนผูกเอาไว้ข้างๆกัน เมื่อเห็นเป้าหมายพวกเราก็รีบเร่งสปีดขึ้นเพื่อที่จะขว้าผ้าที่อยู่ใกล้ตัวเองมากที่สุด

หมับ

"ปล่อยสิ"

"นายนั่นแหละที่ต้องปล่อย"

'ดันบังเอิญจับได้ผ้าผืนเดียวกันอีก'

เราทั้งคู่ต่างก็ไม่อยากเสียเวลาไปหยิบผ้าอีกผืน จึงทำการยือเเย่งกันไปมา 

จนไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าพวกเราเริ่มอยู่ใกล้ขอบหน้าผามากขึ้นเรื่อยๆ จนมีเสียงของบางอย่างพังลง

เสียงของดินที่ร่วงหล่น ภาพที่ถูกตัดไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เด่นชัดในตอนนั้นมีเพียงเเค่เสียงกรีดร้อง

ตอนนั้นคัตสึกิคิดว่าตัวเองต้องตายเเน่ๆเเต่กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บที่ควรจะได้รับจากการตกหน้าผาเขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่ปรากฎให้เห็นตรงหน้าคือตัวของเขาที่ลอยอยู่กลางอากาศโดยที่มือข้างนึงของเขาถูกนาโอกิจับเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างของเจ้านั่นก็กำลังจับกับขอบหน้าผาในสภาพที่จะหลุดเต็มที

'นี่เราถูกเจ้านั่นช่วยเอาไว้หรอ?'

"ปล่อยมือฉันซะ เดี๋ยวแกก็ร่วงลงมาด้วยอีกคนหรอก!!"

"หนวกหูน่า! ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ย!! ผมต้องการใช้สมาธิ"

ถึงเจ้านั่นจะบ่นเเต่มือของหมอนั่นกับกำมือของเขาเอาไว้เเน่นมากกว่าเดิมในขณะที่มืออีกข้างก็เริ่มสั่นเพราะมันรับน้ำหลักของคนสองคนเอาไว้ไม่ไหว

"สมาธิมันเกี่ยวอะไรวะ ปล่อยมือสักที!!"

"ไม่เอา!"

'เจ้านั่นช่วยเราเอาไว้ทั้งๆที่เราพูดไม่ดีกับมันไว้ขนาดนี้เนี้ยนะ...'

"อย่ามาล้อเล่นนะ! ฉันไม่ได้ขอให้แกช่วยซะหน่อยปล่อยมือซะ ฉันไม่อยากร่วงไปพร้อมกับแกหรอกนะ ไม่จำเป็นต้องมาช่วย หน้าผาสูงเเค่นี้ฉันตกลงไปไม่ตายหรอกน่า!!"

"บอกว่าหนวกหูไงโว้ย!! ถึงได้ไม่ขอฉันก็จะช่วย! ฉันไม่ได้ช่วยนายเพราะตัวนายสักหน่อย ฉันช่วยเพื่อตัวฉันเองต่างหาก ถ้าเกิดนายตายขึ้นมาฉันก็ฝันร้ายกันพอดี! ฉันไม่อยากมีผีมาหลอกหลอนตอนนอนหรอกนะ!!"

"แกมัน... บ้ารึเปล่า.."

ตัวเขาได้เเต่นิ่งเงียบ พยามสรรหาคำพูดให้อีกคนปล่อยมือเเต่ดูเหมือนว่า เเม้จะพูดอะไรไปก็ไม่เข้าหัวเจ้านี่เลยสักนิด

'บ้าจริง... นี่เราทำอะไรไม่ได้เลยรึไง.. น่าสมเพชชะมัด'

สถานะการณ์ในตอนนี้มันทำให้เขานึกถึงคำพูดของเเม่แล้วมันก็เป็นอย่างงั้นจริงๆ ตัวผมไม่อาจปล่อยให้อีกคนตกลงไปได้ ความรู้สึกมันบอกเอาไว้อย่างงั้น ตรงกันข้ามกับสังขารในตอนนี้ที่มือมันเริ่มปวดเเล้วก็สั่นไปหมด

'ถ้าใช้อัตลักษณ์นั่นตอนนี้คงไม่เป็นไรสินะ ก็นี่มันสถานการณ์ฉุกเฉินหนิ'

ตัวผมเพ่งมองไปพื้นที่กลางอากาศเหนือเนินผา ในหัวคิดคำว่าเคลื่อนย้ายวนไปเรื่อยๆ เเล้วผมก็ได้เห็นมันอีกครั้งภาพรอบตัวที่กลายเป็นสีขาวดำดวงไฟสีฟ้าที่เหมือนกับดวงวิญญาณมันส่องแสงอยู่เหนือท้องฟ้าที่ที่ตัวผมต้องการจะไป

'เคลื่อนย้าย'

สิ้นสุดคำพูดในหัวทั้งผมแล้วก็คนที่จับมือเอาไว้ ก็เทเลพอร์ตมาอยู่กลางอากาศก่อนจะร่วงหล่นลงไปที่พื้น

ปัก!

'เราทำสำเร็จ! ถึงจะโชคดีที่หล่นลงมาบนพื้นก็เถอะ'

เพราะมันเป็นอัตลักษณ์ที่ใช้เเละควบคุมไม่ค่อยได้ แถมมีผลเสียกับร่างกายที่รุนแรงกว่าอัตลักษณ์กระดูก ตัวผมจึงไม่ค่อยได้ใช้มันตามที่เเม่บอกเอาไว้ แต่ครั้งนี้เหมือนว่ามันจะสำเร็จแถมเรายังช่วยได้อีกหนึ่งชีวิต ถึงจะเจ็บที่อกไปหน่อยก็เถอะ

"เราขึ้นมาได้แล้ว.. ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

'ถ้าอธิบายคงยุ่งยากน่าดูตอบเลี่ยงๆไปเเล้วกัน'

"นั่นนะสิผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงยังไงเราก็ปลอดภัยแล้วช่างมันเถอะ"

"ขอบ... ที่..."

"หืม?"

"ขอบคุณที่ช่วย"

ถึงเสียงนั่นจะเบาจนเกือบไม่ได้ยิน เเต่มันก็ออกมาจากใจของอีกฝ่าย งั้นผมจะไม่ไปทำให้เสียบรรยากาศก็แล้วกัน

"บอกแล้วไงว่าผมทำเพื่อตัวเอง เห็นแบบนี้แต่จริงๆแล้วผมค่อนข้างกลัวผีน่ะ ส่วนคำขอบคุณนั้นผมขอรับไว้ก็แล้วกัน เราพักเรื่องเเข่งเเล้วกลับกันดีมั้ย?"

"...อืม"

คัตสึกิตอบด้วยเสียงเเผ่วเบาก่อนจะยืนขึ้นแล้วเริ่มเดินนำหน้าไป

'ดูเหมือนจะหงอยไปเลยเเฮะ เราเองก็ลุกขึ้นบ้างดีกว่า'

"โอ๊ะ!?"

'นี่เราขาพลิกตอนตกลงไปงั้นหรอ?'

ดูเหมือนว่าเสียงร้องของผมจะดังพอ ที่จะทำให้คนข้างหน้าหันกลับมามอง

"นาโอกิ ขาเป็นอะไรน่ะ?"

'เพิ่งจะโดนหมอนี่เรียกชื่อเป็นครั้งแรกเลยแฮะ.. ขนลุกอะ'

"อะ.. เอ่อ.. เหมือนจะเคล็ดนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมเอาไม้ค้ำเเล้วเดินไปก็ได้"

เเต่คนที่ได้ยินคำนั้นกลับหันหลังเเล้วนั่งลง

"ขึ้นมา จะได้ลงไปกันเร็วๆ"

พอเห็นคนที่ทะเลาะด้วยกันมาตลอดพูดดีด้วยเเล้วตัวเราก็ทำตัวไม่ถูกเลย จึงได้เเต่ตามน้ำไปโดยการขึ้นไปขี่หลังของอีกฝ่าย จากนั้นคนที่เเบกผมขึ้นหลังก็เริ่มลุกขึ้นเเล้วเดินต่อไปอย่างช้าๆเหมือนกลับกลัวว่าจะทำผมเจ็บยังไงอย่างงั้น

บรรยากาศในขณะที่เดินไปเต็มไปด้วยความเงียบผมเองก็คิดจะพูดอะไรทำลายบรรยากาศแบบนี้อยู่หรอกนะ เเต่นี่เป็นครั้งเเรกที่คิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรดี

"ไว้คราวหน้าฉันจะเเข็งแกร่งมากกว่านี้ แข็งแกร่งจนขึ้นเป็นฮีโร่อันดับหนึ่ง แข็งแกร่งมากพอที่จะไม่ให้แกต้องมาช่วย... คนที่จะปกป้องน่ะมีแค่.."

"ไม่มีวันซะหรอกคนที่จะเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งคือผม ไม่ใช่นายสักหน่อย"

'ประโยคสุดท้ายนั่นเขาจะพูดว่าอะไรนะ'

"อะไรกันเล่า!! คนอุส่าห์พูดดีด้วยอย่าทำลายบรรยากาศสิฟะ แล้วก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งไม่ให้นายได้เป็นหรอก"

"ก็ที่นายพูดดีด้วยมันแปลกๆนี่ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ งั้นเอางี้นายกับผมมาเเข่งกันมั้ยล่ะว่าใครจะได้เป็นฮีโร่อันดับหนึ่งก่อนกัน"

"เอาเซ่ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางแพ้อีกเป็นครั้งที่สองหรอก"

"ถือว่าสัญญานะ?"

"ชิ!!น่ารำคาญจริง เออๆสัญญา!"