ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : It's you :2
..เรามักจะกล้า..อ้อนเป็นเด็ก ทำตัวงอแง ทำเสียงเล็กๆงุ้งงิ้งๆกับคนที่เรา ‘รัก’
หรือสนิทมากๆๆ เท่านั้นแหละ…
“น้าๆๆ ชานยอลครับนอนโซฟาเถอะน้านอนเตียงเดียวกันมันเบียด” แต่สำหรับโอเซฮุนผู้แก่น
กะโหลกกะลาและเฟี้ยวฟ้าวอย่างเขาน้ำเสียงอย่างนี้คือคำสั่งนั่นแหละ
กะโหลกกะลาและเฟี้ยวฟ้าวอย่างเขาน้ำเสียงอย่างนี้คือคำสั่งนั่นแหละ
“โซฟามันแคบนะครับเซฮุน”
“จะให้ผมนอนกับพี่เนี่ยนะ แค่นึกก็ฟินตายเลย”
10นาทีผ่านไป...
“เห็นมั้ยไม่เห็นจะเป็นไรเลย” สุดท้ายเขาก็ยอมให้ชานยอลมานอนจนได้ =^=
“อึดอัด”
“แล้วฟินมั้ยล่ะครับ (:”
“-//- ผมประชดต่างหากที่พูดไปน่ะ”
“แล้วที่หน้าแดง...”
“อากาศมันร้อน”
“แต่นอนห่มผ้าเนี่ยนะ?”
...เถียงไม่ออกเลย...
“ก็คนมันแบบนี้มีปัญหามั้ยฮะ”
“ไม่กล้ามีปัญหาหรอกครับ (:”
“ดีเลย นอนๆได้แล้วเสียเวลามามากล่ะ”
“เสียเวลาทำอะไรเหรอเซฮุน”
“ก็เวลาพักผ่อนไงเล่า ชานยอลคิดอะไร -//-”
“พี่ยังไม่ทันบอกว่าคิดอะไรเลยนะ เซฮุนนานั่นแหละคิดไปคนเดียว”
“เปล๊า ไม่ได้อะไรเล้ยย แม้แต่นิดเดียว”
“ครับๆไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิด ฝันดีนะครับ”
“อือ...” พูดจบร่างสูงก็ประทับริมฝีปากให้ร่างเล็กอย่างแผ่วเบาทำให้เซฮุน
ผู้เฟี้ยวฟ้าวกลายเป็นอ่อนปวกเปียกไปเล้ยยย > <
Top ♥
‘แล้วฟินมั้ยล่ะครับ (:’
kuma
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น