ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 9 : Chapter 9

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

“ นี่ .. นายท็อป .. “
 

“ ฮื้ม ? “
 

“ ฉันจะพูดตรงๆ ว่าฉันไม่มีทางชอบนายเป็นอย่างอื่น และนายจะต้องหยุดทำแบบนี้ “

 

“ คึคึ ... เธอตลกดีนะ .. สวย แต่ตลกดี “ ชายหนุ่มหัวเราะนัยน์ตาระยิบอย่างอารมณ์ดีขึ้น

มาเมื่อเห็นสีหน้าขึงขังของเธอ
 

“ ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด และไม่อยากให้นายเข้าใจผิดด้วยว่าฉันชอบที่จะไปไหนมาไหนกับนายแบบนี้ “
 

“ พูดมาเป็นร้อยรอบได้แล้ว “ เขาทำสีหน้าน้อยอกน้อยใจ
 

“ นายควรจะฟังเพราะมันคือความจริง “ ท็อปขยับตัวหยิบขนมปังตรงหน้าขึ้นมาเอาเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆหน้าตาย
 

ยูริขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าก่อนจะถอยเอนหลังชิดพนักเก้าอี้และกอดอกเอียงคอถาม

“ นายคงไม่เคยชอบใครจริงจังสินะ “
 

“ ผมก็ชอบคุณนะ “
 

“ แน่ใจเหรอ .. ว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกชอบหรือรักใครสักคนน่ะ “
 

“ ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ “
 

“ ถ้านายชอบฉันจริง นายไม่ทำอย่างนี้หรอก “
 

“ ....................... “ เขายิ้มบางๆ ตอบรับความคิดเห็นของเธอ และนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
 

“ ถ้านายชอบฉัน .... นายต้องอยากให้ฉันรู้สึกดี .. และจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาให้ฉันไม่สบายใจ “
 

ท็อปวางช้อนและใช้ผ้าเช็ดปากอย่างสุภาพก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

“ อะไรกัน .. แค่พาเธอมาทานข้าวเนี่ยนะ “
 

“ นายก็แค่อยากเอาชนะฉัน .. ใช่มั้ยล่ะ “

 

“ ไม่ใช่ “ คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย เธอกระพริบตาปริบๆก่อนจะถามเขา

“ งั้นเพราะอะไร นายไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย ก่อนหน้านี้นายชอบเจสสิก้า และฉัน .. ก็ .. กำลังอยากจะช่วยนายอยู่พอดี “
 

ท็อปหัวเราะชอบใจและจ้องมองเธออย่างสนใจ “ ผมว่า .. คุณแตกต่างจากคนอื่น และ .. ไม่รู้สิ เวลาอยู่กับคุณก็สนุกดี “
 

“ นายอาจจะชอบฉันเพราะว่าฉันเป็นคนประเภทที่สบายใจที่จะอยู่ด้วย แต่มันคงไม่ใช่

ความรัก เพราะเราไม่ได้รู้จักสนิทสนมกันถึงขั้นที่จะชอบกันได้เลย “

 

“ ความรักมันขึ้นอยู่กับเวลาด้วยเหรอ “
 

“ ใช่สิ “
 

“ ผมไม่เชื่อ ... ถ้าคนเรามันจะชอบ .. จะรัก มันก็แค่รู้สึก .. ไม่เห็นต้องคิดอะไรเลย “
 

คำตอบของท็อปทำให้ยูริเผลอยิ้มออกมา “ สงสัยฉันคงดูถูกนายมากเกินไปในเรื่องความรัก..นายก็เข้าใจมันอยู่บ้างนี่นา “
 

“ อืม .. แน่นอนสิฮะ คุณต่างหาก ที่ดูเหมือนว่า .. จะยังไม่รู้จัก “

 

 

 

 

ร่างบอบบางแต่ทะมัดทะแมงของฮวังมิยองเดินหอบเอกสารออกมาจากสตูดิโอแห่งหนึ่ง

ภายในห้างสรรพสินค้าที่เธอมาคุยเรื่องงาน โดยมีชานยอลที่ติดตามมาด้วยเนื่องจาก

ในโปรเจคถัดไปหญิงสาวมีส่วนตัดสินใจดึงเขาเข้ามาร่วมงานเพราะความคุ้นเคยและ

ความนิยมของเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจัดอยู่ในลำดับต้นๆที่จะมีส่วนดึงเรตติ้งรายการของเธอให้อยู่แถวหน้าได้

 

“ เอ๊ะ ! “ ฮวังมิยองสะดุดกับคนคุ้นตาที่นั่งอยู่ในร้านอาหารกับดาราสาวคนดัง
 

“ นั่น .. ท็อปฮยองหรือเปล่าฮะ? ส่วนผู้หญิง ... ไม่ใช่ว่า ... คุณควอนยูริหรือครับ? “
 

“ ................... “
 

“ แปลกจริงๆ .. คู่นี้มาสนิทกันได้ยังไงนะครับ “ เด็กหนุ่มปรายตามองหญิงสาวอย่างจับสังเกตุ
 

“ ไม่เห็นมีอะไรแปลกนี่ .. “ น้ำเสียงนั้นสั่นไหวเล็กน้อย หากแต่ชานยอลรู้สึกได้อย่างชัดเจน เขาลอบยิ้มอย่างพอใจ
 

“ วงการมันแคบอย่างนี้ ... นายเองก็รู้จักพวกเขาไม่ใช่รึไง ? “ น้ำเสียงหงุดหงิดอย่างนั้นทำให้เด็กหนุ่มมองทะลุปรุโปร่ง
 

“ แน่นอนสิฮะ ... ผมเองก็ไปดื่มกับฮยองบ่อย ๆ “
 

“ ...................... “

 

“ ฮยองก็ ..... ยังพูดถึงนูน่าบ่อยๆด้วยซ้ำ “
 

“ หมอนั่น ... นินทาฉันเหรอ ! “ ฮวังมิยองนึกอยากรู้ในสิ่งที่เพื่อนหนุ่มนั้นพาดพิงถึงเธอให้

คนอื่นฟัง อยากรู้มุมมองของเขาที่บอกเล่าให้คนอื่นได้รับรู้ ..
 

“ ดูเหมือน ... ท็อปฮยองจะปลื้มนูน่าเป็นพิเศษเลยครับ ผู้หญิงเก่ง .. ใส่ใจคนรอบข้าง จริงจัง และ ....“
 

“ ................... “
 

“ มีเสน่ห์ที่ปฏิเสธไม่ได้ “
 

“ โกหก ! หมอนั่นไม่มีทางพูดแบบนั้น ฉันไม่ใช่เด็กอมมือนะชานยอลที่จะเชื่อนาย “
 

“ หึหึ ..งั้นก็ ... อย่าเผลอเชื่อผมเชียวนะครับ นูน่าคนเก่ง “

 

 

 

 

“ นี่ฮวังมิยอง ... นึกยังไง กระโดดลงไปในแม่น้ำหน้าหนาวอย่างนี้เนี่ย? “
 

“ .................... “ หญิงสาวที่อยู่ในชุดผู้ป่วยนอนให้น้ำเกลือนั้น ใบหน้าซีดของเธอซีดลงไปอีกเมื่อเห็นผู้มาเยี่ยมเยียน
 

ท็อปถือช่อดอกไม้และวางมันก่อนจะนั่งลงบนเตียงผู้ป่วยของเธอ “ เฮ้ๆๆ ลงไปนะ ฉันป่วยอยู่ นายไม่เห็นเหรอ ! “

 

“ ฉันได้ข่าวว่า .. คนทั้งกองถ่ายกระโดดลงไปช่วยเธอกันให้วุ่นเลย ฮะ ฮะ เธอตลกจังมิยองอ่า ดีนะที่นั่นไม่มีนักข่าว “

 

ฮวังมิยองสะกดกลั้นอารมณ์โมโหเอาไว้ .. เธอพลัดตกลงไปเพราะอุบัติเหตุในขณะที่ถ่ายทำรายการทีวีต่างหาก

 

ใครที่ไหนจะอุตริกระโดดลงไปว่ายน้ำเล่นโดยไม่ดูตาม้าตาเรือให้เขามาค่อนขอดอยู่อย่างนี้

 

 “ จริงๆแล้ว ฉันต้องขอบคุณพวกเขามากๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครกระโดดน้ำลงไปช่วยฉัน

ขึ้นมา ไม่มีคนผายปอดให้   ไม่มีคนพามาส่งโรงพยาบาล แต่มันน่าเสียใจจริงๆที่ตอนฉันตื่น

มากลับต้องมาเจอคนไม่มีประโยชน์ที่ดีแต่ปากเสีย “ 

 

มิยองพูดแบบแทบจะไม่หยุดหายใจและจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขา


ความน้อยเนื้อต่ำใจที่เก็บสะสมไว้จากความคลุมเครือของความสัมพันธ์ระหว่างกัน ค่อยๆปะทุภายในใจขึ้นมาทีละนิดๆ ...

 

ในทุกๆคำพูดที่สาวน้อยพูดออกไปแฝงไปด้วยการประชดประชัน
 

เพียงแค่เธอคุยกับเขาแค่ไม่กี่ประโยค หัวใจของเธอก็ปวดร้าวไปหมดด้วยความรู้สึกที่ย่ำแย่ ...

 

“ เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไง ใครที่ไม่มีประโยชน์นะ “

ใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนหนุ่มกลับเคร่งเครียดจนหญิงสาวชะงักงัน
 

และโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ฮวังมิยองแทบจะลืมหายใจเมื่อเขารวบตัวเธอเข้าไปกอดไว้ดื้อๆ พร้อมน้ำเสียงที่เป็นกังวลนั้น

 

“ ฉันเป็นห่วงขนาดไหน ... รีบมาแทบแย่ ไม่เห็นเหรอ ? “
 

“ นะ .. นาย ปะ ปล่อย .. “
 

“ ไม่แฟร์เลย ที่เธอจะมาต่อว่าคนที่รีบมาหาขนาดนี้ “
 

“ ท็อป .. คือฉัน .. คือ .. นาย .. “

 

 

............. แอ๊ดดดด ...............

 

 

“ อนนี่ โอ๊ะ !!! “

 

 

ซอฮยอนและยุนอาที่พากันถอยกรูดออกไปด้านนอกทันทีที่พบเห็นภาพชายหนุ่มหญิงสาว

ในห้องผู้ป่วยนั้น ก่อนที่นักแสดงหนุ่มรูปหล่อจะเปิดประตูเชื้อเชิญให้พวกเธอเข้าไป ...

และเขาได้แต่ยิ้มเก้อเขินและขอตัวออกมา


 

 

“ ..................... “
 

“ ฉันไม่เอาไปบอกใครหรอก อนนี่ “ ซอฮยอนพูดขึ้นทำลายความเงียบภายในห้อง
 

“ ฉันแค่จะบอกว่าเธอเข้าใจผิดน่ะ ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันหรอก เราแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย

พวกเราเลยมีปากเสียงกัน .. เผอิญท็อปเห็นจิ้งจกที่เพดาน หมอนั่นกลัวมาก เขาเลย .. “
 

นัยน์ตาดำขลับของยุนอาและซอฮยอนจ้องมองอย่างนิ่งสงบ สองสาวน้อยไม่แสดงสีหน้า

ใดๆออกมาราวกับว่าคำโกหกของฮวังมิยองเข้าไม่ถึงพวกเธอเลยสักนิดเดียว


 

“ ฉันไม่เอาไปบอกใครหรอก “ ซอฮยอนพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง และทำลายความ

พยายามที่จะปั้นเรื่องโกหกของเธอ

 

ฮวังมิยองห่อไหล่ลงเล็กน้อยและถอนหายใจเบาๆ “ พวกเธอคงจะไม่เชื่อสินะ “
 

“ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะอนนี่ .. ก็เห็นๆอยู่ ว่ามันไม่ใช่แบบที่พี่เล่ามาเลยสักนิด “

ยุนอาหัวเราะออกมาอย่างขันๆ
 

“ อย่างน้อยเธอสองคนก็น่าจะแกล้งทำเป็นเชื่อๆฉันหน่อยสิ “
 

“ ฉันควรทำแบบนั้นเหรอ ? “ ซอฮยอนเลิกคิ้วถามอย่างหยอกเย้า

 

“ เธอจะไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังจริงๆ แม้แต่ซูยองใช่มั้ย “
 

ฮวังมิยองหมายถึงชเวซูยองผู้จัดการส่วนตัวของสองสาวที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนของทั้งเธอและท็อปนั่นเอง
 

“ อืม .. ไม่พูดหรอก มันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย ชีวิตรักแบบลับๆของโปรดิวเซอร์สาวกับนักแสดงหนุ่มอะไรเนี่ย “

 

“ ...................... “


 

 

 

 

ควอนยูริเฝ้ามองตามเจสสิก้าที่กลับเข้ามาจากระเบียงด้านนอกเพราะออกไปรับโทรศัพท์อย่างไม่สบายใจ

 

“ สิก้า ... เธอยังใช้โทรศัพท์ที่มันซื้อให้อยู่อีกเหรอ “
 

“ อ่ะ .. อืม .. “
 

“ โยนทิ้งมันไปเถอะ “ ควอนยูริหันบอกอย่างขอร้อง ในขณะที่เจสสิก้าเบิกตากว้างอย่าง

ตกใจ

 

“ ทุกครั้งที่มันดังขึ้นมา .. มันกวนใจฉันมากเลย มันทำให้ฉันกลัว ว่าเธอจะถูกตามรังควานอยู่หรือเปล่า “
 

“ ................ “
 

“ ................ “
 

เจสสิก้ากัดริมฝีปาก เงยหน้ามองเพื่อนสาวพลางยิ้มเจื่อนๆ และหยิบมือถือนั้นขึ้นมาอย่างตัดสินใจ “ อื้ม .. ฉันจะทิ้งมัน “
 

ร่างบางลุกเดินออกไปอย่างรีบร้อนและไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนในเรื่องเดิมๆกับความ

อ่อนแอของเธอเองที่ทำให้ทุกอย่างคาราคาซังมาจนถึงทุกวันนี้ เป็นร้อยครั้งพันครั้ง

ที่ยูริต้องมารำคาญใจกับเรื่องงี่เง่ายืดเยื้อนี้ของเธอ
 

ควอนยูริกัดริมฝีปากและลุกขึ้นวิ่งตามหลังไปคว้าแขนหญิงสาวไว้ “ไม่เป็นไร ..ไม่ต้องทิ้งมันหรอก ฉันไม่อยากบังคับเธอ “

 

“ ยูริ .... “
 

“ ขอโทษนะ ฉันจะ .. ออกไปเดินเล่นสักพัก “

 

 

 

ร่างของควอนยูริที่เข็นรถจักรยานออกมาพร้อมบรรยากาศรอบตัวที่เริ่มพลบค่ำ ในขณะที่

กำลังคิดอะไรเพลินๆ ต้องพลันหยุดชะงักกับร่างสูงที่ดักหน้าเธอไว้พร้อมรอยยิ้มสว่างสไว

ที่จ้องมองมา
 

“ ไม่เจอกันนานนะฮะ .. นูน่า “

 

“ มาทำอะไรแถวนี้ ? ไม่มีที่ไปหรือไง ชานยอล ? “



 

 

หนุ่มสาวในชุดวอร์มที่นั่งชิงช้าสนามเด็กเล่นอยู่ด้วยกันนั้น ชานยอลนั่งยิ้มจ้องมองรุ่นพี่สาวอย่างไม่วางตา

 

“ ยูรินูน่า ... พี่ได้บอกออกไปหรือยัง คนที่พี่ชอบน่ะ ฮื้ม ? “
 

“ .................... “
 

 “ ไม่ล่ะ .... รักข้างเดียว มันก็โอเคนะ ฉันว่า “
 

“ จริงรึปล่าว .. “
 

“ ยิ่งไปกว่านั้น .. ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น ตอนนี้ฉันมีตารางงานอัดแน่นเต็มไปหมด ครั้งนี้ ฉันจะต้องมีชื่อเข้าชิงให้ได้ “
 

“ โอเคที่นูน่าว่า มันหมายถึงหน้าตาอมทุกข์อย่างตอนนี้ด้วยมั้ยครับ ? “
 

“ ................... “
 

“ เฮ้อออ ... พี่ไม่เปลี่ยนไปเลย .. ผมล่ะสงสารตัวเองจริงๆ “
 

“ ฉันอยากเป็นคนเข้มแข็ง ที่ไม่มีวันพ่ายแพ้ใคร .. แล้ววันนึง .. ฉันจะไปยืนต่อหน้าคนที่ฉันรักและบอกความในใจ “

 

ควอนยูริมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดและยิ้มคนเดียวก่อนจะหันมาสบตากับเด็กหนุ่มที่คลี่ยิ้มให้กับเธออย่างให้กำลังใจ
 

ทั้งที่รู้สึกสับสนและลำบากใจ แต่เขากลับพึมพำ  “ นูน่าใจแข็งจริงๆ ... ผมคง ... ต้องยอมแพ้ ... “
 

“ ยอลอ่า ... สักวันที่นายเป็นห่วงใครอย่างสุดหัวใจ ถึงวันนั้นที่นายจะเหนื่อยขนาดไหน “
 

“ ..................... “
 

“ แต่นายก็จะวางมือไม่ได้ ถอนตัวก็ไม่ได้ ... แล้ววันนั้นนายจะเข้าใจฉัน “
 

ชานยอลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจากชิงช้าตัวข้างๆ .. เขาหย่อนกายลงนั่งคุกเข่าอีกครั้งเบื้องหน้าของหญิงสาว

 

“ ไม่ต้องถึงวันนั้น .. ผมก็เข้าใจแล้วล่ะครับ “
 

“ ชานยอล ... “ แววตาดำขลับของหญิงสาวจ้องเข้าไปในดวงตาที่จริงจังนั้นของเด็กหนุ่ม
 

“ วางมือก็ไม่ได้ ถอนตัวก็ไม่ได้ ... คนที่ทำให้ผมเป็นได้แบบนั้น ... “
 

“ .................... “
 

ร่างสูงเคลื่อนเข้าหาคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนชิงช้าตัวเดิม ใบหน้าหยุดอยู่ใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนของเขารินรดเธอ
 

 “ ก็คือนูน่า “

 

ริมฝีปากประทับอย่างหลงใหลลงไปทันทีที่จบประโยค หญิงสาวยังคงลืมตามองเขาใน

ระยะประชิดจนเด็กหนุ่มถอนริมฝีปากออกไปและสารภาพความในใจ
 

“ จนถึงตอนนี้ ... มันยังเป็นนูน่าเพียงคนเดียว “
 

“ .................... “