ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 6 : Chapter 6

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

สาวสวยที่สวมหมวกปกคลุมใบหน้า ใส่แว่นตาดำยืนกดกริ่งหน้าประตูคอนโดหรูหราของนักแสดงหนุ่มคนดัง ..
 

เธอกดกริ่งซ้ำอีกครั้งอย่างใจเย็น และสิ่งที่ได้ก็เหมือนเดิมคือความเงียบ .. เงียบจนน่าอึดอัด ..
 

เธอสู้อุตส่าห์ยอมเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย ดั้นด้นมาหาผู้ชายถึงที่พัก แต่เขาก็ยังหลบหน้าเงียบ

ความอึดอัดบวกกับความน้อยใจทำให้หมดความอดทน เธอจึงกดกริ่งซ้ำๆถี่ๆด้วยความโมโห

 

เมื่อไม่มีใครมาเปิดประตู เธอจึงใช้มือน้อยๆนั้นทุบประตูเต็มแรง เสียงทุบดังลั่นไปจนทั้งชั้น

และห้องอื่นๆโผล่หน้าออกมาดู แต่เธอไม่แคร์สายตาของใครอีกแล้ว

วันนี้เธอต้องเจอเขาให้ได้ เธอจะต้องถามเขา .. ผู้ชายคนนั้นเห็นเธอเป็นอะไร มาบอกว่ารัก

แล้วก็หายหน้าไป มาทำให้เธอกังวลเป็นห่วง มาทำให้เธอคิดถึง แล้วเขาล่ะ

คิดถึงเธอบ้างไหมทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้

 

“ ไอ้บ้า ออกมานะ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ทำไมไม่ออกมาล่ะ เปิดประตูนะ ! “
 

บอกพลางทุบประตูแรงๆแบบไม่กลัวมือตัวเองจะเจ็บ


ใครบางคนที่เดินออกมาจากประตูลิฟท์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างใจเย็นออกมา

ชานยอลก้าวหลบมุมและกอดอกยืนมองดูสาวสวยกำลังทุบประตูห้องของเขาอยู่อย่างบ้าคลั่ง

 

.... เหยื่อที่ตกหลุม แล้วดิ้นทุรนทุราย ... มันเป็นแบบนี้นี่เอง ....

 

 

เขาคลำล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงหวังจะถ่ายคลิปเก็บไว้ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเก็บมันลงไป

ที่เดิม ก่อนจะก้าวออกมาและเดินไปหยุดอยู่เบื้องหลังของเธอพลางรวบมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน

 

“ พอแล้วครับ พอแล้ว ผมอยู่นี่ “
 

 

ชายหนุ่มดึงร่างบางที่กำลังสะอื้นไห้นั้นเข้ามาซุกที่อกอุ่นของเขา สาวสวยที่ใบหน้านองน้ำตานั้นเงยหน้าขึ้นมองจ้องเขา
 

ความคิดถึงร้ายเสียยิ่งกว่าหอกแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจจนเจ็บปวดทุรนทุราย เธอพ่ายแพ้ต่อเขาอย่างหมดรูป หมดทางต่อสู้
 

 

“ ฉัน ฮึก ฮึก นึกว่า นายจะไม่ยอมพบ ฮึก กับฉันแล้ว “
 

“ คราวหน้าถ้าโกรธผม ก็ทุบผมนะ .. ผมไม่สู้หรอก คุณจะได้ไม่เจ็บมือ นะครับ โซอึนนูน่า ..“

 

 

 

 

“ ทำไมถึงต้องเป็นผม ? “ เซฮุนขมวดคิ้วพึมพำอย่างไม่เข้าใจ
 

“ ก็เพราะว่า ละครนายปิดกล้องแล้ว ค่ายกำลังตีตลาดจีน นี่ก็เพิ่งส่งยุนอาไป ต่อไปก็คิวนายบ้าง “
 

“ ผมยังพูดภาษาจีนได้ไม่คล่องเลยฮะ “
 

“ ไม่มีปัญหา ... ทางโน้นเขาหาทางซัพพอร์ตได้ ส่วนนักแสดง บางส่วนก็เป็นทีมงานเดียวกับของยุนอา “
 

“ แคทแมน ?? หนังอะไรครับเนี่ยย!? “ เด็กหนุ่มชะโงกหน้าอ่านรายละเอียดบางส่วนของหนังที่บริษัทรับมาร่วมทุนสร้าง
 

“ นางเอกคนนี้ ที่จีนกำลังดังมากเลยนะ เธอจะช่วยโปรโมตนายได้ เหมือนที่คริสกับลู่หานกำลังช่วยโปรโมตยุนอา “
 

“ .................... “
 

“ แล้วตัวหนังก็ง่ายๆ สบายๆ จะขายความสดใหม่ของนายที่ถือเป็นผลงานเดบิวต์ที่จีน “
 

เซฮุนค่อยๆพยักหน้าช้าๆ แต่ก็ด้วยความไม่เต็มใจเท่าใดนัก สายตาพลันเหลือบไปเห็น

โพรไฟล์รูปภาพของนักแสดงหนุ่มชื่อดังของจีน .. ลู่หาน .. และข้างกันนั้นเป็นรูปภาพของ

ใครบางคนที่เขา ... พอจะคุ้นเคย ...
 

“ แล้ว ... เธอ ? “ เซฮุนไม่ได้เอ่ยถามเต็มปากเต็มคำ แต่ผู้จัดการส่วนตัวก็รีบเอ่ยบอก

 

 “ ซอฮยอนนี่ รู้สึกทางโน้นจะขอมานะ เพราะอยู่วงเดียวกับยุนอา แล้วก็เป็นนักแสดงเหมือนกัน พอจะเรียกเรตติ้งได้ “

 

“ บทอะไรเหรอครับ ? “ เขาถามออกมาอย่างลืมตัวด้วยความอยากรู้ หวังว่าคงไม่ ......
 

“ แฟนเก่านาย “
 

“ ............... “
 

“ เป็นตัวร้ายน่ะ “
 

“ ทำไมเดี๋ยวนี้ บริษัทถึงให้ ซอฮยอนรับแต่บทพวกนี้ตลอดเลยล่ะฮะ ? “
 

“ เคยให้ลองเล่นบทอื่นแล้วมันไม่เปรี้ยงปร้างเท่าบทร้ายนี่นา แล้วเจ้าตัวก็โอเค ทำไม ? นายมีใครอยากเสนอเหรอ “
 

“ ไม่มีครับ “ เซฮุนตอบสั้นๆ

 

 

..... ซอฮยอน .....

...... หืม ? ........

...... ไม่ว่าตอนไหน เธอต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองนะ .....



 

 

“ < together > FLY HIGH !!! ^^ “

 

กระป๋องน้ำอัดลมที่มีตัวอักษรเขียนด้วยเมจิกที่ลบไม่ออกนั้นถูกหย่อนใส่กระเป๋าเป้เดินทาง

ของซอจูฮยอนที่กำลังเดินทางไปเซ็นต์สัญญาพรีเซ็นเตอร์เครื่องสำอางค์ยี่ห้อหนึ่งที่ปักกิ่ง

ร่วมกันกับยุนอาที่เดินทางไปรอเธออยู่ทางด้านโน้นเรียบร้อยแล้วพร้อมคิวถ่ายหนังของ

ยุนอาที่เป็นช่วงเวลาคาบเกี่ยวกัน

 

 

อาหารค่ำในกองถ่ายหนังของยุนอาที่มีซอฮยอนมาร่วมด้วยนั้นเป็นไปอย่างคึกครื้น

สองสาวที่โด่งดังในเกาหลีกำลังไปได้ดีและเป็นที่นิยมขึ้นเรื่อยๆในจีน
 

 “ นั่งสิจ๊ะ คนสวย “ ผู้จัดการสาวชเวซูยองเอ่ยล้อเลียน “ แต่ดูท่าแล้ว .. มองหาห้องน้ำอยู่ใช่มั้ย หน้างี้เขียวเชียว “
 

“ อ๋า อนนี่ !!! “ ซอฮยอนทุบหนักๆเข้ากับไหล่ของคนขี้เล่นที่แหย่เธอนั้นก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขำขัน
 

“ วันนี้ฉันสองคนอารมณ์เสียมา อย่าหาเรื่องฉันนะ “ ซอฮยอนกระแทกตัวลงนั่งข้างๆยุนอาที่นั่งหน้าหงิกงออยู่ก่อนแล้ว
 

“ เป็นอะไรอีกล่ะ ? เดี๋ยวเขาก็หาว่าพวกเธอเรื่องมากอีกหรอก “ ซูยองเค้นถามสองสาว
 

“ วันนี้ที่ไปถ่ายโฆษณาลิปสติกน่ะสิ ยุนอาอนนี่ถูกนักแสดงเล่นเกินบทด้วยล่ะ “
 

“ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นนะ! ซอฮยอนนี่ ! “ ยุนอาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดใจ ซอฮยอนขำคิกก่อนจะขยับเข้าโอบยุนอาไว้
 

“ โถ่ .... ฉันจะทำให้พี่สบายใจนะคะ อย่างฉันเนี่ยผู้กำกับสั่งให้เล่นบทจูบแบบ 360 องศา

จูบกันจนปากช้ำ นักแสดงชายเบื่อหน้าฉันไปเลยค่ะ “
 

ยุนอาอดจะยิ้มขำออกมาไม่ได้ สาวสวยหันเลิกคิ้วถามน้องสาวคนสนิท

“ แล้วยังไง? จะเอามาข่มฉันเหรอ? “
 

“ อนนี่ ... ฉันแค่จะบอกว่า .. ฉันยังไม่เห็นบ่นซักคำเลย “ มือหนึ่งจับแขนของยุนอาและอีกมือทาบอกตัวเองไว้
 

“ เธออาจจะชอบก็ได้นี่ “ ซูยองกัดเด็กสาวอย่างหยอกเย้า
 

“ มันก็ ..... “ ซอฮยอนกลอกตามองบนทำท่านิ่งคิดจนยุนอาร้องขัดขึ้นมา
 

 “ ย๊า !! เธอไม่ได้ชอบหรอกน่า ไม่ต้องโชว์ก๋ากั่นนักได้มั้ย ซอฮยอนนี่ “
 

“ ยุงอนนนี่ .. ถ้าฉันไม่ทำให้น่าเชื่อถือ ใครจะจ้างฉันทำงานอีกล่ะคะ จริงมั้ย? “

 

 

 

สายตาคมกริบของนักแสดงหนุ่มคริสที่แอบลอบมองกลุ่มของนักแสดงสาวยุนอาที่

เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆบ่งให้รู้ถึงความสดใสและอารมณ์ดีของสาวน้อยเกาหลีที่เ
เป็นดอกไม้ประจำกองถ่ายไปโดยปริยาย
 

เขาต้องคอยเบนสายตาหนีในหลายครั้งที่สาวน้อยหันมองมาทางเขาโดยบังเอิญอยู่บ่อย

ครั้ง และมักจะมีรอยยิ้มฝากตามมาเสมออย่างไม่เคยท้อแท้กับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเขาคนที่เธอตามไม่ทันอยู่เสมอ ...

 

คริสยอมรับว่า ... ความสนใจในตัวเด็กสาวค่อยๆสะสมเงียบๆขึ้นมาทีละน้อยและเขามักจะ

หงุดหงิดขึ้นมาทุกครั้งที่ลู่หานดูเหมือนจะอ่านออกและพยายามก่อกวนความรู้สึกที่เริ่มจะ

เกิดขึ้นในใจของเขา ... ดูเหมือนลู่หานจะชอบเธออยู่ไม่น้อย ...


 

แรกเริ่มนั้นเขาค่อนข้างอคติกับความโชคดีของเธอในหลายๆเรื่อง .. แต่เมื่อค่อยๆ ซึมซับความพยายาม ความมีน้ำใจ
 

 และมองโลกในแง่ดี เขาจึงเริ่มหันมองเธอในมุมใหม่โดยที่ไม่รู้ตัว ..

 

ชายหนุ่มหลุดหัวเราะกับตัวเองออกมาเบาๆ ... ในขณะที่เธอพยายามเรียนภาษาจีนอย่างนักเพื่อสื่อสารกับเขา
 

มันคงจะตลกดี ถ้าเธอรับรู้ว่า เขาเองก็พยายามอย่างหนักแค่ไหน ที่จะเรียนภาษาเกาหลีเพื่อเข้าใจโลกของเธอ ..
 

แต่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ... เรื่องพวกนั้น เธอคนนั้นไม่มีความจำเป็นจะต้องมาเข้าใจหรือรับรู้ใดๆกับความตั้งใจของเขา

 

 

 

ยุนอาที่แยกตัวออกมาเข้าห้องน้ำตามลำพังขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเหมือนวัตถุอะไรตกพื้น

สักอย่าง เธอเดินเข้าไปและชะโงกหน้ามองไปยังมุมหนึ่งและต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ

เมื่อเห็นร่างสูงของคริสนั่งเหยียดขาหลับตาและพิงกำแพงอยู่อย่างนั้น .... ยุนอาวิ่งเข้าไป

หยุดนั่งลงมองหน้าเขาอย่างพิจารณา นึกอยากจะตะโกนส่งเสียงร้องเรียกใครต่อใคร

แต่ก็เข้าใจว่าเขาอาจจะแค่เมาเครื่องดื่มเท่านั้น ...
 

 

“ คริส ... คริสคะ .. “
 

“ .................... “
 

สาวน้อยมองกรอบหน้าที่มีเหงื่อซึมนั้นอย่างใจคอไม่ดี และต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองเธอ
 

เขายกยิ้มมุมปาก เมื่อมองเห็นแววตาที่แปลกใจของเด็กสาว กว่าที่เธอจะทันรู้ตัว

ยุนอาถูกคริสดึงเข้าไปหาก่อนที่ริมฝีปากร้อนจัดของคนตรงหน้าจะแหงนเข้าทาบทับเธอ

ที่ได้แต่หลับตาลงอย่างตั้งตัวไม่ติด ..
 

สัมผัสนั้นทำให้หัวสมองของเด็กสาวพลันว่างเปล่าและขาวโพลนราวกับแผ่นกระดาษขาว ..
 

ริมฝีปากของปีศาจที่รุกล้ำเข้ามาอย่างถือวิสาสะ .. สัมผัสที่ทั้งร้อนแรงราวกับไฟ แต่ก็เยือกเย็นราวกับแช่แข็งเธอทั้งร่าง

 

ทำไม่ได้ .. แม้แต่จะยกมือขึ้นผลักเขาออกห่าง ..
 

 

“ อืม ..... ผิดคาดนะ .. “ ยุนอาสะดุ้งผละออกจากเขาอย่างรู้สึกตัว

“ ผมนึกว่าคุณจะผลักผมออกซะอีก .. “
 

ยุนอาได้แต่นั่งนิ่งในขณะที่คริสค่อยๆลุกขึ้น “ คงไม่ ... ถือสาคนเมาหรอกนะครับ ยุนอาชิ .. “
 

“ ..................... “

 

 

 

ลู่หานที่เดินเตร่ไปทั่วงานดินเนอร์นั้นเที่ยวตามหานางเอกสาวยุนอาจนไปสะดุดตากับคนที่นั่งอยู่เพียงลำพัง

 

ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มพลางจ้องมองไว้อย่างสนใจ ดูเหมือนเขาจะรู้จักเธอในนามเกิร์ลกรุ๊ปแห่งชาติของเกาหลีนั้นเอง

 

เขาหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเธอใช้ส้อมจิ้มไก่ชิ้นโตและกำลังจะนำเข้าปากแต่ไก่กลับ

หลุดจากส้อมกระเด็นตกพื้นไปเสียอย่างนั้นและเหมือนเธอกำลังบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
 

เขาเดินแยกตัวจากคนอื่นและตรงไปมุดก้มเก็บเศษไก่ใต้โต๊ะขึ้นมาให้เธอ

ซอฮยอนเอื้อมหยิบทิชชู่ส่งให้เขาด้วยสีหน้าอึ้งๆ


 

“ อย่าทานเลยนะครับ มันตกพื้นแล้ว “ ภาษาเกาหลีของเขาชัดเจนจนซอฮยอนแอบถอนใจ
อย่างโล่งอก
 

“ แต่คุณ เก็บมัน ขึ้นมานี่คะ ฉันนึกว่า ... คุณจะให้ ฉันกินมัน “
 

ลู่หานอมยิ้มขำจนหลุดหัวเราะออกมาที่เธอพยายามพูดเกาหลีด้วยสำเนียงช้าๆ ชัดๆ เพื่อให้เขาเข้าใจ
 

“ พูดปกติเถอะฮะ .. ผมเก่งภาษาเกาหลีอย่างที่คุณนึกไม่ถึงเลยล่ะ “
 

เด็กสาวเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ “ โอววว .... “ เขาขี้โม้จังเลยแฮะ ...

“ คุณเก่งมากเลยค่ะ “

 

“ ซอจูฮยอนชิ “ เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาประกายสื่อถึงบางอย่างขึ้นมา

 

“ คะ ? “ ดูเหมือนมันจำเป็นที่เธอจะต้องสานสัมพันธ์กับนักแสดงชายที่เธอจำได้ว่าเขาจะต้องร่วมงานกับเธอในอีกไม่นานนี้
 

“ คุณได้อ่านบทหนังที่รับเล่นบ้างหรือยังครับ “
 

“ อ๋า ... แคทแมน ? ค่ะ .. ฉันอ่านแล้ว “

 

 

ซอฮยอนขมวดคิ้วเมื่อสายตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไป .. เขาค่อยๆ แสยะยิ้มทีละนิด

ไฟสีส้มที่ส่องกระทบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของเขาเกิดเป็นเงาดำทำให้ยิ้มนั้นดูชั่วร้ายไปในพริบตา
 

“ คุณจะชอบผมสักวัน ... “
 

“ ..................... “ เด็กสาวเลิกคิ้วอย่างตกใจและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

“ อะ .. อะไรคะ ? “
 

“ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใคร แต่ผมจะลบเขาออกไปจากชีวิตเธอ .. และเธอ .. จะต้องมีผมแค่คนเดียว “
 

เสียงทุ้มๆของเขาและนัยน์ตาดุดันมีเสน่ห์นั้น ทำให้เธอตะลึงตาค้างทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆ

 

“ คุณยังไม่ได้อ่านมันจริงๆนี่นา .. “ น้ำเสียงนั้นมีแววหยอกล้ออย่างชัดเจน
 

“ หา!? อะไรนะคะ ! “
 

“ คุณน่าจะเห็นหน้าตัวเองเมื่อกี๊จริงๆนะ คึคึ “
 

“ ..................... “
 

“ ซอจูฮยอนชิ ... ยินดีที่จะได้ร่วมงานกันนะครับ “

 

 

เขายิ้มหวานและเดินถอยหลังพลางโค้งให้เธออย่างหยอกล้อ ซอฮยอนมองจ้องตามตาไม่กระพริบอย่างพูดไม่ออก

 

ลู่หานเดินห่างออกมา โดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองเธออีก ... หากริมฝีปากยังคงระบายยิ้มอยู่ในใบหน้า
 

เขากำลังมองหาตัวเร่งความสัมพันธ์ระหว่างเขาและยุนอาอยู่พอดี ...

 

ตัวเร่งที่ สวย .. และยังโสด ... นี่โชคชะตากำลังพยายามบอกใบ้อะไรกับเขาหรือเปล่านะ ..

 

 

เด็กหนุ่มหยุดชะงักและหันกลับไปมองซอฮยอนที่ยังยืนงงๆอยู่ที่จุดเดิมนั้น เธอค่อยๆหันหลังเดินแยกไปอีกทาง
 

ไฟวิบวับในดวงตาของลู่หานทำให้ซอฮยอนรู้สึกเสียวสันหลังวาบแต่สาวน้อยหารู้ไม่ว่า

ตอนนี้เธอถูกล็อกเป็นเป้าหมายเข้าให้แล้ว

และจรวดก่อการร้ายนามว่าลู่หาน .. ก็อันตรายมากเสียด้วย ...

 

“ อืมม ... ได้เวลาสนุกซะแล้วสิ "





#####################

เช็คลิสท์สถานะพระเอกกันซะหน่อยเนอะ

ชาน - โฉด √
ลู่หาน - ค่อนข้างโฉด √
คริส & ท็อป - กลุ่มเสี่ยงจะโฉด √
เซฮุน - ยัง ไม่โฉด √