ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 22 : Chapter 22

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

แสงสว่างจากไฟนีออนยามค่ำคืนฉาบฉายบนใบหน้าขรึมของร่างสูงที่กำลังทอดเดินไปเรื่อยๆตามถนนสายยาว
 

ลมเอื่อยที่พัดมากระทบเรื่อยๆนั้น ปาร์คชานยอลแค่นยิ้มออกมาเมื่อเข้าใจความรู้สึกโดดเดี่ยวของตัวเองในเวลานี้
 

ใครจะอยากเชื่อกันล่ะว่าคนอย่างเขาจะอ้างว้างได้ถึงเพียงนี้ .. คนที่ไม่เคยรู้จักคำว่ารัก

คนที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครมาก่อน พอถึงเวลาที่อยากจะหยุด อยากจะวางหัวใจไว้

ในมือใครบางคน เหมือนกรรมตามสนองที่ทำกับคนอื่นเอาไว้มาก

 

คนคนเดียวที่เขาต้องการมากกว่าร่างกาย ทุกอย่างอยู่ในมือของเธอ แต่ตอนนี้เธอคนนั้น

กลับผลักไสเขาออกห่างและเว้นช่องว่างกลับไปเหมือนเดิมหรือยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำไป ...

 

ปลายเท้ามาหยุดลงที่ตึกคุ้นเคยโดยไม่รู้ตัว มองขึ้นไปชั้นที่ยังเปิดไฟห้องทำงานอยู่นั้น

อย่างน้อย เขาต้องรีบสลัดความเงียบเหงาที่กัดกินใจอยู่ตอนนี้ออกไปเสีย ..

 

“ มีธุระอะไรหรือเปล่า ? “
 

“ ไม่มีครับ ... ผมแค่คิดถึง “
 

“ หึหึ ... แฟนของนาย ... เค้าคงไม่มีเวลาให้ล่ะสิ ตลกดีนะเวลาที่นายวิ่งหาตัวสำรอง
แบบนี้น่ะ “
 

“ ผมบอกว่าผมคิดถึง..มันตลกมากเลยเหรอครับ “ ใบหน้านิ่งขรึม แววตาปนเศร้าฉายชัดจนฮวังมิยองถึงกับชะงักไป
 

“ ผมพูดจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่าผมชอบพี่มากขนาดไหน “ ดวงตาวาววับนั้นตั้งอกตั้งใจจะดึงเธอลงให้ตกหลุมของเขา
 

“ เก็บคำพูดพวกนี้..ไปใช้กับคนอื่นเถอะนะ อย่ามาใช้กับฉันเลย “ หากแต่ฮวังมิยองกลับดึงสติของตัวเองเอาไว้มั่น
 

“ อย่าตัดเยื่อใยกับผมแบบนี้ ผมรู้ว่า .. พี่ก็คิดแบบเดียวกับผม “

 

“ งั้นก็ได้ ... ฉันชอบนาย “
 

“ ....................... “

ครั้งนี้ชานยอลชะงักไปด้วยความไม่คาดคิด มองด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
 

“ ฉันพูดจริงๆ .. ไม่รู้หรือไงว่าฉันชอบนายขนาดไหน “ เธอค่อยๆปล่อยถ้อยคำออกมาช้าๆจากใบหน้านิ่งเรียบนั้น

 

ร่างสูงเงียบกริบไปทันที .... นั่นมันคำพูดของเขา!!

 

“ ไงล่ะ ? รู้สึกยังไงบ้าง ได้ยินคำพูดแบบนี้ นายรู้สึกดีมั้ย? ” พีดีฮวังถามกลับด้วยแววตานิ่งสงบ
 

“ ..................... “
 

“ รู้หรือยังว่าฉันรู้สึกยังไง นายจะให้ฉันรู้สึกยินดีกับคำพูดที่มันไม่มีความจริงใจแบบนั้น

ได้ยังไง ในเมื่อฉันรู้ว่ามันไม่ได้ออกมาจากใจของนายจริงๆ “

 

“ หึหึ ... นี่ผม ... กำลังถูกด่าอยู่ใช่มั้ยนี่ “ ชานยอลเอ่ยหลังจากที่เงียบไปอึดใจใหญ่ๆ
 

“ เปล่า “
 

“ นูน่าพูดซะขนาดนี้ .. ทำอย่างกับว่าที่ผมทำไปมันไม่มีความจริงใจเลยอย่างนั้นล่ะ “

เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะออกมา
 

“ มีหรือเปล่า นายรู้มันอยู่แก่ใจ “
 

“ แปลว่าพี่ไม่เห็นความจริงใจของผม “
 

“ ฉันเห็นเท่าที่นายมี ... แย่หน่อยที่ความจริงใจของนายฉันเห็นว่ามันมีน้อยกว่าที่นายอยากเอาชนะฉัน “
 

“ พี่คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอครับ “

และไม้ตายของเขาก็คือการเข้าใกล้ชิดและต้อนให้เธอจนมุมอีกเช่นหลายๆครั้ง

 

เสียงโทรศัพท์มือถือของฮวังมิยองขัดจังหวะขึ้นมาและเธอรีบกดรับสายอย่างคว้าโอกาสเอาไว้ “ ว่าไง มยองซู “
 

“ ........................ “

 

 

“ นี่ ... วันๆ ไม่มีอะไรทำนอกจากหาเรื่องมาเกาะติดฉันเหรอ มยองซู ? “
 

“ หึหึ ... พี่คงไม่คิดว่าผมจะจีบพี่จริงๆหรอกนะ “
 

 เขาถามพร้อมหัวเราะนัยน์ตาระยิบจนมิยองแทบอยากจะซัดเข้าให้สักที สาวสวยยกมือขึ้นกอดอกพลางเอียงคอ
 

“ บังเอิญฉันคิด “ ฮวังมิยองที่เริ่มมีสีหน้าและท่าทางที่บึ้งตึงนั้นเอ่ยห้วนๆ แต่มยองซูกลับยิ่งขำมากขึ้นไปอีก
 

“ พอแล้วน่า ... นายจะหัวเราะอะไรนักหนา! “
 

“ กินน้ำก่อนนะ .. จะได้ใจเย็นๆ “
 

เด็กหนุ่มยื่นแก้วมอคค่าเย็นให้เธอด้วยท่าทีสบายๆ และเหลือบมองเธอพร้อมกับลังเลเล็กน้อยที่จะถามออกไป
 

“ คุณปาร์คชานยอล ... “
 

“ ฉันไม่อยากพูดถึงนะ “
 

“ ทำไมล่ะ ... พี่ทำเหมือนหลีกเลี่ยงเขาเสมอเลยนะฮะ? แปลกๆนะเนี่ย “
 

ฮวังมิยองเงียบและนิ่งคิดเมื่อเจอคำถามแบบนี้ของหนุ่มรุ่นน้องที่ยิ้มมุมปากอย่างล้อเลียน

 

 “ ฉันแพ้คนแบบนั้น “

 

นี่เป็นคำตอบที่เธอเองยอมรับแก่ใจ ขณะที่คิมมยองซูเบิกตากว้างมองเธออย่างเกินความคาดหมาย
 

“ ไม่อยากจะเชื่อเลย ฮวังมิยองของเรา ..... “ ท่าทางของเด็กหนุ่มบ่งบอกความแปลกใจอย่างสุดกำลัง
 

“ ฉันกลับดีกว่า นายก็กลับบ้านไปเถอะนะ แท๊กซี่ !! “ สาวสวยปราดเข้าโบกเรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่าน
 

“ โอ๊ะ นูน่า เดี๋ยวสิครับ ยังคุยกันไม่จบเลย! “
 

“ ขอบใจที่เลี้ยงกาแฟนะ เจ้าบีเกิ้ลน้อยของนูน่า “ หญิงสาวหันมายกแก้วกาแฟขึ้นโบกไหวๆ

แล้วขึ้นรถแท็กซี่หนีไปต่อหน้าต่อตา

 

“ ฮ๊ะ !?? บีเกิ้ลอะไรน่ะ นูน่า!! “
 

 

 

“ ค่ะ ... คุณก็รู้นี่คะ ว่าฉันไม่ทำให้คุณผิดหวังอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะที่รัก “
 

สาวสวยคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เดินประจันหน้ากับซอจูฮยอนนั้นกดวางสายและยิ้มบางๆให้กับ

สาวน้อยซอฮยอนที่เดินหน้านิ่งผ่านเธอไป หญิงสาวกัดริมฝีปากอย่างท้าทายก่อนจะหัน

กลับไปเรียกเธอไว้ตรงระเบียงทางเดินของตึก

 

“ สวัสดีค่ะ ซอฮยอนชิ “
 

เมื่อเลี่ยงไม่ได้ซอฮยอนจึงหันเผชิญหน้าและโค้งทักทายเล็กน้อยตามมารยาท

“ สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ “
 

หญิงสาวยิ้มกว้างขวางพลางเดินกลับมาหยุดตรงหน้า “ ไม่โกรธกันนะคะ .. ที่ฉันมารับบทนักแสดงนำหญิงแทน “
 

“ ไม่โกรธหรอกค่ะ ... ใครก็รู้ว่ารุ่นพี่มีแบ็คอัพอย่างดี ฉันดีใจด้วยนะคะ “
 

หลังจากเลิกรากับโอเซฮุนไป ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะได้รับความช่วยเหลือเป็นอย่างดีจาก

นายทุนคิมฮยองจุงจนงานและรายได้ไหลมาเทมาจากงานหนัง งานโฆษณาและอีเว้นท์ที่

หลากหลาย รวมถึงโอกาสบางอย่างของซอฮยอนที่หลุดตกไปอยู่ในมือของเธอเสียอีกด้วย

 

“ เธอยังได้เจอโอเซฮุนอยู่มั้ยคะ? “
 

“ .................... “
 

“ ได้เริ่มคบกันหรือยังเอ่ย ... ไหนๆ ฉันก็ไม่อยู่ขัดขวางแล้วนะ หวังว่าเขาคงจะเลือกเธอ

เพราะอย่างน้อย ฉันก็เห็นและรับรู้ว่าเธอรอเขามานานกว่าใคร “
 

“ ขอบคุณที่เห็นใจฉันนะคะ “
 

“ เซฮุนน่ะ ... บทจะเข้าใจยาก ก็ไม่มีใครเข้าถึงเขาหรอก ฉันว่า ... ฉันโชคดีแล้วล่ะ ที่ออกมาจากเขาซะได้ “
 

“ ......................... “
 

“จะว่าไป เซฮุนเองก็ขายไม่ค่อยได้แล้วนะ ชื่อเสียงก็เงียบๆไป เธออาจจะลำบากหน่อยถ้าเขาดึงเธอเข้าไปตอนนี้ “

 

ซอฮยอนยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน “ ที่พูดแบบนี้ เพราะอยากปลอบใจตัวเองที่โดนทิ้งหรือเปล่าคะ รุ่นพี่ “
 

“ !!!!!! “

 

เพี๊ยะ!!! โดยอัตโนมัติที่ฝ่ามือของคิมโซอึนยกขึ้นตบฉาดลงที่แก้มนวลของเด็กสาวจนขึ้นสี ซอฮยอนหันขวับ

 

“ ขอโทษนะคะ รุ่นพี่ .. ฉันเองก็ไม่ชอบคนที่กล้าทำกับฉันแบบนี้เหมือนกัน “

ฝ่ามือบางนั้นตวัดแรงๆเข้าฟาดใบหน้าสวยๆของคิมโซอึนกลับคืน จนหญิงสาวผงะทรุดถอย

หลังไปชนราวระเบียง ยกมือกุมแก้มอย่างตื่นตะลึง
 

“ เจ็บมั้ยคะ แหม ... ฉันขอเอาคืนแค่นี้ถึงกับหน้าซีดเชียวเหรอ “

 

เด็กสาวเดินตามประชิดเข้าไปดัดแขนของหญิงสาวรุ่นพี่ให้ไพล่หลังแล้วผลักให้เข้าชิดกับ

ระเบียงทางเดินที่มองเห็นพื้นด้านล่างอยู่ไกลลิบ
 

“ กะ แกจะฆ่าฉันหรือไง นังเด็กบ้า !! ปล่อยฉันนะ! “ โซอึนโวยวายเสียงแหบพร่าความกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
 

“ เอ .... หรือบางทีรุ่นพี่อาจจะอยากอยู่เฝ้าตึกนี้อย่างถาวรหรือเปล่านะ “
 

“ อย่านะ !! “ คิมโซอึนหลับตาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “ ฉันยอมแล้ว ปล่อยฉันเถอะนะ “


 

เสียงประตูลิฟท์ถูกเปิดออกและฮวังมิยองก้าวออกมาพร้อมชะงักเบิกตาโพลงกับสองสาวที่บริเวณทางเดิน

 

“ ซอฮยอนนี่! อย่า! พอแล้ว .. “ เมื่อมาถึงและเห็นภาพตรงหน้าฮวังมิยองถึงกับวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาอย่างตกใจ
 

“ หยุดนะ พอได้แล้ว!! “
 

ซอฮยอนชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหัวเราะเบาๆราวกับเป็นเรื่องขบขัน “ จริงจังไปได้อนนี่

แค่ล้อกันเล่น .. ใช่มั้ยคะ “
 

เด็กสาวหันไปถามคนที่ยังมีท่าทีตื่นกลัวนั้นด้วยรอยยิ้มแสนหวาน เธอคลายมือออกและ

เดินไปคล้องแขนฮวังมิยองให้เดินออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างไม่สนใจหญิงสาวที่ทรุดฮวบลง

งไปนั่งอกสั่นขวัญแขวนอยู่กับพื้นทางเดินนั้น

 

“ เล่นแรงไปหน่อยรึเปล่า ฮยอนนี่ ถ้าเค้าตกลงไปจริงๆจะทำยังไง “
 

“ ก็ตายสิคะ อนนี่ “
 

“ ซอจูฮยอน !!! “ ฮวังมิยองดุและดึงแขนออกอย่างไม่พอใจ หากแต่สาวน้อยกลับดึงมาเกาะไว้อย่างอ้อนๆ
 

“ ล้อเล่นน่า ... พี่เห็นฉันบ้าถึงขนาดฆ่าคนได้หรือไง “
 

“ เธอควรจะมีสติกว่านี้ ตามจริงคุณคิมโซอึนเค้าก็น่าเห็นใจอยู่หลายเรื่องนะ “
 

“ น่าเห็นใจเหรอคะ? โอเค... งั้นถือว่าโชคร้ายแล้วกันที่มาเจอฉัน “
 

“ อนนี่รู้นะ ว่าเธอไม่ชอบยัยนั่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ... แต่ต่างคนต่างอยู่เถอะ ถือว่าฉันขอก็ได้ “
 

“ จะพยายามค่ะ “ ซอฮยอนตอบรับก่อนจะต่อประโยคด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ แต่อย่ามาล้ำเส้นกันอีกก็พอ “
 

“ โอ้ .... รังสีความร้ายกาจของเธอนี่ เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ฉันก็เพิ่งจะเคยเห็น “
 

“ ......................... “
 

“ ยังไงก็ ... อย่าทำให้อนนี่ต้องกลัวเธอไปด้วยอีกคนเลยนะ ฉันขนหัวลุกหมดเลย “

 

“ หึหึ ... ฉันเลือกปฏิบัติค่ะ อนนี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ “

 

 

 

“ ไง ไอ้ลู่ วันนี้ไม่เกี่ยวนางฟ้าของกูมาด้วยเหรอวะ? “ จื่อเทา เพื่อนหนุ่มนักเที่ยวกวาดตามองรอบโต๊ะที่ลู่หานนั่ง
 

“ หรือนี่มึงจบกับนางฟ้าเกาหลีอิมยุนอานั่นไปแล้ว ? “
 

ลู่หานแค่นยิ้มเมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน เขาวางแก้วเครื่องดื่มลง “ ไม่ “

 

“ ไม่นี่คืออะไรวะ เอาให้เคลียร์ “
 

“ ไม่ก็คือไม่มา .. แต่ยังไม่จบ ชัดมั้ย? “
 

“ อะไรวะ .. ปกติก็เห็นว่ามึงเห่อใครได้ไม่นาน .. แต่คนนี้ ? “
 

“ คงนานกว่าปกติ “ ลู่หานตอบยิ้มๆตามสไตล์ แต่คนฟังถึงกับเลิกคิ้วเชิงถามอย่างแปลกใจ
 

“ ทำไมวะ .. หรือว่าจริงจังกับเขาจริงๆ มึงรักเขางั้นเหรอ ไอ้เสือลู่? “ จื่อเทาลุ้นคำตอบของเพื่อนอย่างตื่นเต้น

 

“ จริงจังน่ะใช่ .. แต่กูไม่ได้รัก “

ลู่หานตอบตามความรู้สึกโดยไม่ปิดบัง เขาชอบยุนอาด้วยความสัตย์จริง
 

แต่เขาไม่คิดว่านั่นคือความรัก คำๆนั้นยังห่างไกลจากความรู้สึกเขาอยู่มาก ชาตินี้ทั้งชาติยัง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเกิดกับเขาหรือเปล่า
 

“ ก็นั่นสิ .. คนที่ไม่เคยรู้จักรักใครอย่างมึงเนี่ยนะจะรักใครเป็น “
 

“ ก็คงจริง “
 

รอยยิ้มเนือยๆ ผุดขึ้นขณะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชนกับเพื่อนสนิทที่เอื้อมมือมาขยี้ศีรษะของเขาอย่างหยอกล้อ
 

เรื่องรักมันกลายเป็นเรื่องไกลตัวจริงๆ .. แต่ในใจลึกๆ ก็คาดหวังว่าสักวันเขาจะได้สัมผัสกับความรู้สึกนั้นสักครั้ง
 

ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จักและไม่เชื่อว่ามีอยู่จริง ...
 

จื่อเทามองตามร่างของเพื่อนหนุ่มรูปหล่อที่เดินเข้าไปสานสัมพันธ์กับหญิงสาวสวยที่นั่ง

วางท่าอย่างยั่วยวนและส่งสายตาเชื่อมไมตรีมาให้อยู่นั้น เขาส่ายหัวพลางหัวเราะในลำคออย่างปลงๆ

 

ลู่หานก็ยังเป็นลู่หานอยู่วันยันค่ำ ... เขากับผู้หญิงนี่มันขาดกันไม่ได้จริงๆ
 

ถ้าให้เขานั่งนับเล่นๆ ถึงจำนวนสาวๆที่เข้ามาในชีวิตของซุปตาร์อย่างลู่หานล่ะก็ ..

ต่อให้คืนนี้ทั้งคืนก็นับไม่หมด
 

ทั้งคริสและลู่หานที่ต่างก็เป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่สมัยเรียนนั้น ทั้งคู่เจ้าเสน่ห์มาแต่ไหน

แต่ไร มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตไม่เคยขาด บางคนหลงคิดว่าเขาจะจริงจัง แต่สุดท้ายบางทีเขา

จำไม่ได้แม้แต่ชื่อของเธอเหล่านั้นด้วยซ้ำไป

 

 

ค่ำคืนที่ใครบางคนหลับตาไม่ลงนั้น ... เธอแต่งตัวออกตระเวนราตรีเฉกเช่นเดียวกับแทบ


ทุกคืนที่ผ่านมา หากแต่วันนี้มีบางสิ่งกำลังเกิดขึ้นเพื่อทับถมลงไปที่แผลเดิมของเธอ

 

“ คุณไอดอลคนสวย กลัวผมเหรอครับ“ ชายหนุ่มหน้าตาดียังคงฉาบยิ้มรุกไล่เข้าหาเธอ

“ผมไม่น่ากลัวขนาดนั้นนะ”
 

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ซอฮยอนจ้องมองร่างที่ขยับตัวเข้ามาหาด้วยดวงตาแดงก่ำ ทั้งโกรธ

เกลียด ขยะแขยงและหวาดกลัวระคนกัน ภาพเหตุการณ์เลือนลางในอดีตก่อเป็นรูปเป็น

ร่างขึ้นมาทับซ้อนกับชายแปลกหน้า
 

“ อย่านะ ... อย่าเข้ามา .. “ ภายในผับมืดสลัว เด็กสาวถอยหนีอย่างตื่นตระหนก “ อย่า ... อย่า .. อย่าเข้ามา “

 

สาวน้อยพร่ำถ้อยคำเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนชายหนุ่มเริ่มแปลกใจกับอาการของเธอ

“ เอ่อ ... คุณครับ .. “

 

มือที่ยื่นออกไป เด็กสาวปัดออกและเบี่ยงตัวหลบหนีไปอีกทางอย่างลนลาน

“ ออกไปนะ! ออกไป !!! “

 

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะงุนงงไปมากกว่านั้น ใครบางคนพรวดพราดเข้ามาปล่อยหมัดใส่เขาอย่างไม่ปราณี

 

“ มึงทำอะไรซอฮยอน !! “
 

“ ผมยังไม่ได้ทำนะ ... ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ “
 

“ ไม่ได้ทำเหรอ! “ โอเซฮุนเค้นเสียงเย็นเยียบแล้วง้างหมัดขึ้นแต่โดนท็อปที่มาด้วยกันรีบดึงร่างของเขาเอาไว้

 

“ ไอ้ฮุน ! ไอ้ฮุน! พอแล้ว “


 

ชายหนุ่มหนีออกไปอย่างลนลาน เซฮุนรีบปรี่เข้าไปหาซอฮยอน แม้จะเบาใจได้ตรงที่เสื้อผ้า

ยังอยู่ดี และตามเนื้อตัวก็ไร้ร่องรอยของการถูกทำร้าย แต่ท่าทางของเธอที่ร้องไห้สะอึก

สะอื้นราวกับผ่านความเจ็บปวดมามากมาย

 

เธอสลัดตัวและดิ้นรนออกจากเขาและผลักไสอากาศอยู่อย่างหวาดกลัว “ ปล่อยฉันนะ ไปให้พ้น!! “
 

“ ฮยอนนี่ ..” เด็กหนุ่มส่งเสียงเรียกอย่างไม่มั่นใจว่าทำไมซอฮยอนถึงได้เป็นแบบนี้ “ ฉันเซฮุนนะ .. “
 

ได้ผลที่เด็กสาวหยุดชะงักเงยใบหน้านองน้ำตาขึ้นช้าๆ “ ฮุน ... ไอ้เลวนั่นมัน .... “

“ เธอไม่เป็นอะไร ฮยอนนี่ มันทำอะไรเธอไม่ได้ เรามาช่วยทัน “ เขากดมือลงที่สองไหล่บางของเด็กสาว
 

ซอฮยอนสบสายตากับเขา .. ริมฝีปากนั้นสั่นระริก “ นายช่วยฉันไม่ได้หรอก .. มันไม่ทัน แต่แรกแล้ว ... “
 

เซฮุนหน้าชาไปกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่ต่างจากท็อปที่ขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ

 

“ หมายความว่าไง ... อะไร คือ ... ไม่ทัน .. “ เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเบาโหวงจนตัวเองรู้สึกได้
 

อย่านะซอฮยอน .... ฉันไม่อยากได้ยิน .... อย่าบอกฉัน ...

 

“ ไม่มีใครช่วยฉันได้หรอก .. ไม่มี ..... ไม่เคยมี .... “