ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 19 : Chapter 19

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

 

เสียงแฟลชในงานแถลงข่าวภาพยนตร์ทุนร่วมจีน-เกาหลี นอกจากคู่พระนางแล้ว นักแสดง

ที่ถูกแยกสัมภาษณ์ส่วนตัวก็คือพระรองเจ้าเสน่ห์และนางร้ายสุดสวยนั่นเอง ...

 

“ คุณซอฮยอนน่ารักและช่วยส่งอารมณ์ให้ผมแสดงได้เข้าขากันมากขึ้นครับ“

ลู่หานตอบนักข่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 

“ รู้สึกยังไงบ้างคะ ทั้งคู่รับบทเป็นคู่รองที่ต้องกลับมาลงเอยกันภายหลัง “

นักข่าวพากันจ่อไมค์ไปที่นักแสดงสาวซึ่งค่อยๆคลี่ยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆอย่างขบขัน

“ ฉันบอกได้แค่ว่า .. ถ้าเรื่องหน้ามีเขาก็ต้องไม่มีฉันนะคะ “

 

ประโยคคำตอบของเธอแม้เรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาผู้สื่อข่าวราวกับเธอกำลังเล่นมุข

ตลกอยู่นั้น แต่ลู่หานกลับคลายยิ้มจนเหลือแค่เพียงใบหน้าที่เรียบขรึม เขาหันมองคนข้าง

ตัวที่ยังหัวเราะร่าเริงหยอกล้อกับผู้สื่อข่าวอยู่นั้น

 

.... จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ซอจูฮยอนชิ ? ....



 

 

“ เดี๋ยวก่อน !! คุณหายไปไหนมาเป็นอาทิตย์ ผมตามไปที่บ้าน ไปทุกๆที่ คุณรู้บ้างมั้ย ? “

 

หลังจากให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ลู่หานปรี่เข้ามาคว้าแขนเด็กสาวและฉุดเธอไปในจุดที่

ลับตาผู้คน ซอฮยอนกระชากแขนบางของตัวเองกลับอย่างรังเกียจ ทำให้ชายหนุ่มใบหน้าตึงเหมือนกำลังถูกตบหน้า ...

 

“ คุณตอบโต้ผมอย่างนี้ ทำไมเราไม่มาตกลงกันดีๆ “
 

“ ขนาดพูดปกติ ฉันยังรังเกียจที่จะพูดกับคุณ .... ไม่มีอะไร ที่จะต้องตกลงทั้งนั้น “

ดวงตาแข็งกร้าวนั้นสร้างความร้อนวาบในใจของชายหนุ่ม
 

“ คุณแน่ใจเหรอ? ถึงจะต้องเสียเปรียบ ก็ไม่เป็นไรงั้นใช่มั้ย? “ เขาเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้ายั่วโทสะ “ คิดใหม่เถอะ “

 

“ ไม่คิด ... ไม่มีอะไรที่ต้องจดจำ “

 

“ แค่เพราะคุณจะทำเป็นลืม .. ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เคยเกิดหรอกนะ “ น้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างคุกคามของเขา
 

 “ อย่านึกว่าแค่นี้จะมาบังคับฉันได้ แม้แต่ความเป็นเพื่อน ฉันก็ไม่หลงเหลือมันให้คุณ “
 

ลู่หานชะงักงันมองคนตรงหน้าอย่างค้นหาคำตอบแต่ไม่พบสิ่งอื่นใดแม้แต่ร่องรอยความ

เสียใจ นอกเสียจากความเกลียดชังทีชัดเจนอยู่ในดวงหน้าอ่อนเยาว์นั้น

เขาสูดหายใจอย่างระงับอารมณ์ที่ปะปนกันอยู่ในสมองและเอ่ยช้าๆ
 

“ โอเค ... ถ้าคุณคิดว่าเรื่องคืนนั้น มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ จะคิดแบบนั้นเหมือนคุณ “
 

“ .................... “
 

ลู่หานขบกรามมองคนที่กำลังเชิดใบหน้าขึ้นอย่างถือดีนั้นด้วยแววตาวาวโรจน์

แล้วเธอจะรู้ว่า .. คนอย่างเขามันร้ายขนาดไหน

 

“ งั้นก็ ... ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ใหม่ๆ ... ถึงแม้ผมอาจจะไม่ใช่คนที่คุณหมายตา

เอาไว้ แต่ก็คงแทนกันได้อยู่บ้าง ... คืนนั้น .. คุณถึงร้อนได้ขนาดนั้นทั้งที่เป็นครั้งแรกแท้ๆ “
 

“ ...................... “

 

อาการนิ่งเงียบของเด็กสาวทำให้คนที่ตั้งใจจะตั้งรับเต็มที่นั้นลอบถอนหายใจและขมวดคิ้ว

มองอย่างเต็มไปด้วยคำถาม .. เขาพูดจาร้ายกาจออกมาได้ขนาดนี้ ทำไมเธอยังนิ่งเฉยอยู่อีกล่ะ ?
 

ระบายความโกรธแค้นออกมาสิ ... เธอรออะไรอยู่ ซอจูฮยอน !!




 

 

 

ร่างสูงของเซฮุนที่แอบจอดรถเฝ้ามองดูแผ่นหลังของร่างบางที่ยืนเหม่อมองแม่น้ำฮันอยู่นิ่งไม่ไหวติงนั้น ..
 

แผ่นหลังที่ดูเศร้าเสียจนหัวใจของเด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา .. ภาพนั้นทำให้รู้สึกเหมือน

ถูกตอกตะปูตรึงอยู่กับที่ไม่สามารถถอยหลังจากไป หรือแม้แต่จะก้าวเข้าไปหาเด็กสาว ...

ราวกับว่าระหว่างเขาและเธอมีกำแพงบางอย่างขวางกั้นเอาไว้ บอกให้รู้ว่าต่อนี้ไปเขาไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว .

 

ไม่ว่าเธอจะไปเจอกับอะไรมา ... ส่วนลึกในใจ เซฮุนรู้ดีว่าเป็นคนทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ด้วยมือของเขาเอง


 

 

เมื่อซอฮยอนจอดรถลงที่หน้าบ้านของเธอและลงจากรถเดินไปเปิดประตูรั้ว ... เซฮุนที่ขับ

รถตามมาห่างๆนั้นถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเตรียมถอยรถกลับออกไป ทว่ายังไม่ทันที่จะได้

ขยับไปไหน ภาพคนที่ทรุดลงไปนอนอยู่หน้ารั้วประตูนั้นหยุดเขาเอาไว้ทันที!




 

 

 

“ ทำไมช้านักนะ ... ยิ่งรีบๆอยู่ ถ้ามาตอนนี้จะด่าซะให้เข็ด “ ฮวังมิยองมองนาฬิกาก่อนจะ

เก็บของลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน เธอได้รับข่าวด่วนจากเซฮุนและเตรียมตัวจะตรงไป

โรงพยาบาล และตรงรี่ไปยังประตูห้องบันทึกเทปแต่ประตูกลับถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน

เธอรีบดุเขาทันที “ นี่ !! ถ้าจะยืดยาดอย่างนี้ทีหลังไม่ต้อง ..... “
 

“ เสียใจด้วยนะครับที่ผมไม่ใช่คนที่พี่รออยู่ “

 

“ ... !!!! “ เสียงของคนเบื้องหน้าที่ก้าวเข้ามาทำให้มิยองตกใจจนหัวใจเกือบหยุดเต้น ..

เมื่อเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของเสียงก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้ชัดว่าเขาไม่ใช่เจ้าเด็กมยองซูหากแต่เป็น ....
 

“ ชานยอล .. ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ .. “
 

“ คิดว่ายังไงล่ะครับ “
 

“ โทษนะ .. ฉันมีธุระ คงไม่ว่างอยู่เล่นเกมส์กับเธอ “ จบคำ ฮวังมิยองก็คว้ากระเป๋าแล้วเอื้อม

มือจับประตูหากแต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปไหน ชานยอลก็เอื้อมมือคว้ารวบเธอเข้าไป

ประกบจูบทันทีโดยไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ตั้งตัว

 

ความร้อนจัดที่ริมฝีปากแทบทำให้เสียสติไป แต่ก็ยังมีสติพอที่จะผลักเขาออกห่าง

“ นายทำบ้าอะไร !!?? “
 

“ นูน่ายังลืมไม่ได้ไม่ใช่หรือไง .. จูบของผมน่ะ อ้อมกอดของผม ... กล้าพูดเหรอว่าพี่ไม่ต้องการ “
 

คำถามที่ดูเอาแต่ใจและหลงตัวเอง .. ฟังแล้วน่าโมโหจนนึกอยากจะตบหน้าเขาแรงๆสักที แต่ติดตรงที่ .....

“ ปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ย .... “ เสียงกระซิบของเขาที่ดังอยู่ใกล้หูทำให้ฮวังมิยองหลับตาลงอย่างหวั่นไหว
 

เขากำลังล่อลวงให้ฉันติดกับดัก .. ทำให้ฉันกลับเข้าไปในกรงขังของเขา ....

 

“ บังเอิญจังนะ ปาร์คชานยอล ! “
 

น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นตรงประตูทำให้ทั้งสองผละออกจากกันก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ “ ยูรินูน่า! “
 

ชานยอลละล้าละลังเมื่อคนตรงประตูผลุนผลันหันหลังกลับไป เขาตัดสินใจวิ่งตามออกไป

ทิ้งพีดีสาวให้ถอยเซพิงกำแพงอย่างหมดเรี่ยวแรง

“ ปีศาจ ... นายมันคือปีศาจร้าย ปาร์ค ชาน ยอล .. “




 

เอี๊ยยยยดดดดด ...

 

เสียงล้อรถยนต์ของยูริที่เบรคจอดเพราะชานยอลเข้าขวางหน้าไว้ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูรถ

ข้างคนขับของหญิงสาวและเข้าไปด้านใน “ นูน่าครับ ... “
 

“ ไม่ต้องอธิบายแล้วล่ะ .. ฉันว่าฉันเข้าใจแล้ว “ ยูริเบือนหน้าหนีจากเด็กหนุ่มแล้วตอบกลับ

ไปด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง “ แค่ฉันนึกไม่ถึงเฉย ๆ “

 

“ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนูน่า “
 

“ ทำไม!? เข้าใจผิดยังไง ... นายจูบผิดคน อย่างนั้นเหรอ ? “
 

“ เชื่อผมสิ .. มันไม่มีอะไรจริงๆครับ “
 

“ ไม่มีอะไรแล้วจะจูบทำไม? หรือว่าปกตินายจูบคนอื่นเฉยๆ ไม่คิดอะไรเป็นประจำอยู่แล้ว ? “

“ นูน่า ฟังก่อนสิ “

 

“ ฟังอยู่นี่ไง!! มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ! “ หญิงสาวขึ้นเสียง .. และนั่นยิ่งเป็นตัวการเร่งน้ำตา

ที่รื้นอยู่ขอบตาให้ถึงเวลาร่วงลงเร็วขึ้นไปอีก ถึงแม้เธอปฏิเสธกับตัวเองอยู่เสมอว่าไม่ได้รัก

รุ่นน้องคนนี้ แต่ในยามนี้ที่รู้สึกว่ากำลังถูกหักหลังอย่างเลือดเย็นจากคนที่บอกว่ารักเธอหมดหัวใจ ...
 

“ ผม .. ขอโทษ .. “ คนตรงหน้าพึมพำเสียงแผ่วพร้อมกับยื่นมือมาดึงรั้งเธอเอาไว้ ก่อนจะใช้

ปลายนิ้วเรียวของตัวเองปาดน้ำตาออกจากหางตาให้หญิงสาวอย่างนุ่มนวล อ่อนโยนเหมือนเช่นเคย .. “ นูน่า ผมขอโทษ “
 

“ ขอโทษทำไม! ไหนว่าไม่มีอะไร แล้วจะขอโทษทำไม! “
 

“ ขอโทษที่ผมทำให้นูน่าร้องไห้“

ชานยอลดึงตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่น ฝังใบหน้าของยูริไว้กับแผงอกกว้างของเขา
 

“ ปล่อยฉัน ชานยอล .. ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว “
 

“ จะให้ปล่อยได้ยังไงฮะ ..ในเมื่อพี่ร้องไห้อยู่อย่างนี้น่ะ “
 

“ แล้วจะให้ฉันทำยังไง? แฟนฉันไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น จะต้องให้ฉันปรบมือมั้ย ปาร์คชานยอล! “
 

“ ..................... “





 

 

 

เซฮุนค่อยๆเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ก่อนจะมองเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ตรงนั้น ...

ใบหน้าสวยหวานในตอนนี้กลับขาวซีดราวกับกระดาษ นัยน์ตาของเธอปิดสนิท

.. เขาเพิ่งเห็นชัดๆตอนนี้เองว่าเธอซูบลงไปกว่าที่เคย
 

ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยก่อนจะเอื้อมมือไปบีบกุมมือเล็กของเธอเอาไว้ ..
 

มือที่เย็นเฉียบนั้น .. แม้จะไม่ได้บีบรับตอบกลับมา เขาก็ยังอยากที่จะจับมันไว้อย่างนั้น ..


 

ซอจูฮยอน ...
 

ความรักที่บริสุทธิ์ของเธอที่มีต่อเขา .... เซฮุนไม่เคยเห็นมันเป็นเรื่องพิเศษ ..

 

ในขณะที่เธอฝังใจ วิ่งตามและเฝ้ารอเด็กหนุ่มมาตลอดเพราะว่าเธอ “ รัก” เขาอย่างหมดหัวใจ ..
 

แต่เขากลับเหยียบย่ำความรู้สึกของซอฮยอนจนแหลกไม่เหลือชิ้นดี .. ทำลายความรักของเธอยับเยินคามือ
 

จนสุดท้าย แม้อยากย้อนเวลาแค่ไหนก็ทำไม่ได้..เพราะแก้วที่แตกไปแล้วย่อมไม่อาจประสานเข้าใหม่ให้เหมือนเดิม

 

เมื่อก่อนนี้ ... เธอพูดอยู่เสมอว่ารักเขา เขารู้สึกอุ่นใจและมีความสุขจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ

 

และเพราะมันอยู่ลึกมากเกินไป .. เขาจึงเฝ้าหลอกตัวเองเสมอว่าไม่รู้สึกอะไรกับคำว่ารักของเธอ ..

“ .... เซฮุนเหรอ ... “ เสียงแหบแห้งที่ดังขึ้นทำให้เซฮุนเงยหน้าจากมือน้อยของเธอทันที

และพบว่านัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยที่ฉายแววเหนื่อยล้านั้นกำลังมองจ้องเขาไว้

“ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ... “
 

“ ฉัน ..... “ เขาขยับตัวอย่างยินดีเมื่อเธอรู้สึกตัว
 

“ คุณพ่อคุณแม่ฉันล่ะ ? “
 

“ คุณลุงกลับไปเอาเสื้อผ้าจะมาเฝ้าเธอ .. “
 

“ นายพาฉันมาส่งใช่ไหม ... ขอบใจนะ แต่ว่า ... กลับไปเถอะ .. “
 

“ ..................... 

 

“ ฉันอยู่คนเดียวได้ “
 

“ หมอบอกว่า .. เธอพักผ่อนไม่พอ และไข้ขึ้นสูง ทำไมเธอถึง ...“
 

“ ไม่ต้องห่วงหรอก .. ฉันก็ยังไม่ตายไม่ใช่หรือไง “
 

“ ทำไมถึงพูดแบบนั้น !!! “
 

แววตาที่ปรือมองเขาและรอยยิ้มเหยียดจากริมฝีปากบางนั้นพึมพำ

“ ฉัน .. ไม่ตายง่าย ๆ ... หรอก .. “
 

ดวงตาที่หรี่ลงอีกครั้งด้วยพิษไข้นั้นจ้องมองเขาจนเปลือกตาค่อยๆ ปิดสนิทลงไป ..

 

..... หมดเวลาของนายแล้ว โอเซฮุน ....