ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 17 : Chapter 17

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

เส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลของชายหนุ่มที่นุ่มยิ่งกว่าแพรไหม ... เพราะฉะนั้น ยุนอาจึงชอบ

เวลาที่ได้เล่นผมของเขาเพราะรู้สึกสบายใจ ... แต่ว่าวันนี้ .. ทำไมมันถึงไม่เหมือนเดิมนะ ..

 

เพราะอะไร .. ถึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างนี้กัน ... หรือเพราะอาจรู้สึกผิดที่โกหกผู้คน

มากมายเพียงเพื่อยื้อเวลาให้อยู่ด้วยกัน

 

“ ผมต้องกลับจีนวันมะรืน .. เจอกันอีกทีก็วันฉายรอบสื่อเลยนะ .. “
 

“ อย่างนั้นเหรอคะ ... “
 

“ จะคิดถึงผมไหม .. “ ร่างสูงที่หนุนนอนตักนุ่มของเธออยู่นั้นพลิกใบหน้าขึ้นจ้องมองและดึงมือเด็กสาวมากุมเอาไว้
 

“ .................... “
 

“ คิดถึงไหม ? “

เขายังคงยิ้มให้เธอเหมือนเคย แต่ไม่รู้ทำไม .. ยุนอาถึงรู้สึกเหมือนกับว่า รอยยิ้มของเขา

แตกต่างจาก ที่ผ่านมาเล็กน้อย...ทว่าถึงจะแค่เล็กน้อยก็มากพอจะทำให้เด็กสาวรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ความกลัวบางอย่างเข้ามาเกาะกุมในใจพอๆกับความเศร้าที่จับกลุ่มก่อตัวขยายใหญ่ขึ้น

เรื่อยๆในหัวใจของอิมยุนอา


 

นี่ฉัน .... กำลังจะเป็นบ้าใชไหม ....

 

 

“ นายน่ะ .. ได้กับยัยนางเอกนั่นแล้วใช่มั้ย อี้ฝาน ? “

เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่บินมาเพื่อจัดการปัญหาของคริสนั้นเอ่ยถามคนที่นั่งเงียบอยู่ภาย

ใต้แว่นดำที่สวมใส่นั้น
 

“ ....................... “
 

“ ถ้ายังนับถือฉัน ก็ฟังกันบ้าง อย่าให้มันพังเพราะผู้หญิงรู้ไหม? วงการนี้ตายคาอกกันมา

แล้วหลายคน ฉันเห็นนายเหมือนลูกเหมือนหลานและอนาคตยังอีกไกล ก็ขอเตือนไว้ตรงนี้

เลยแล้วกัน ถ้าเทียบแล้ว นายยังเด็กมากนะ อี้ฝาน “
 

“ เฮียเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ .. “

ร่างสูงภายใต้แว่นดำที่สวมใส่นั้นเบนหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์

 

“ ผมก็แค่คนขี้เบื่อคนหนึ่ง ... ไม่คิดจะผูกพัน ซ้ำซากหยุดอยู่ที่คนเดิมๆหรอกครับ “

 

“ ดีแล้ว เฮียจะขอเตือน ประเทศเรากำลังจะลดบทบาทการถือหุ้นส่วนกับบริษัทเกาหลี

พูดตรงๆ เฮียคิดว่าผู้หญิงดีๆที่เหมาะสมกับนายยังมีให้เลือกในวงการบ้านเราอีกมาก

เลือกที่จะไม่มีปัญหาในภายหน้าเถอะนะ “
 

“ หึหึ ... ตลกดีครับ ขนาดจะรู้สึกอะไรกับใครสักคน ผมยังต้องมีคนชี้นำ? “
 

“ อย่าดื้อ .. นายก็รู้ว่าเฮียรักและหวังดีกับนายที่สุดเหมือนเป็นลูกที่ทำคลอดเองมากับมือ

เฮียเป็นคนที่ไม่มีวันทำร้ายนาย  ถ้านายพัง เฮียก็พัง ... เฮียมีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่านายเสียอีก ไอ้ลูกหมา “  
 

“ รู้แล้วครับ ไม่ต้องกังวล “ คริสถอดแว่นดำของเขาออกมองสบตาแว่บเดียว

ก่อนจะหลับตาพิงศีรษะพร้อมปรับเบาะเอนลง
 

“ อีกอย่าง ...ห้ามเรื่องนี้ถึงหูอี้เฟยลูกสาวเฮีย รู้ใช่มั้ย ยัยหนูมันรักนายมาก ไม่จบง่ายๆเหมือนพ่อมันหรอกนะ ฮื้ม ? “
 

“ ................. “
 

“ อี้ฝาน .... “ เสียงคำรามเรียกชื่อเขาอย่างต้องการการตอบรับคำ ...

 

“ ครับ ... ผมทราบแล้ว “

 

 

 “ จีซูย่า ... แฮปปี้เบริธเดย์ “

จียอนและซอฮยอนในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าส้นสูงและเรือนร่างบางระหงอย่าง

นางแบบเข้ามาถึงส่วนที่เป็นบาร์ด้านในที่นักแสดงหนุ่มดาวรุ่งคิมจีซูใช้เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดของตัวเอง
 

เจ้าของวันเกิดตื่นเต้นเมื่อพบหญิงสาวที่ไม่นึกไม่ฝันว่าเธอจะตอบตกลงมางานวันเกิด

ดของเขาพร้อมกันกับจียอนเพื่อนนักแสดง
 

“ มีความสุขมากๆนะ “

 

“ แค่นูน่ามา ก็แฮปปี้มากพอแล้วล่ะ “ เด็กหนุ่มแตะเอวคล้ายกับประคองและขยิบตาให้

เพื่อนช่างภาพเตรียมกดชัตเตอร์

 

จียอนเหล่มองเด็กหนุ่มยิ้มๆ และซอฮยอนที่ต้องทำเป็นไม่รู้ว่าเขาจงใจทำแบบนั้นเพื่อให้

คนในงานรู้ว่าเธอเป็นแขกของใคร ..

 

เมื่อเจ้าของวันเกิดแยกตัวเพื่อไปหาเครื่องดื่มให้พวกเธอทั้งคู่ จียอนแวะทักทายนักแสดงที่

รู้จักอย่างคุ้นเคย ซอฮยอนหันมองไปรอบๆอย่างคาดหวัง ... และในที่สุดความคาดหมาย

ของเธอก็เป็นจริง ... เขาได้รับเชิญและมางานวันเกิดนี้ด้วยจริงๆ ...







 

ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกฟากหนึ่งของห้อง ใบหน้าที่เหมือนกับรูปปั้น เสื้อเชิ๊ตดำปลด

กระดุมคอแหวกกว้างดูแปลกตาไปนั้น

 

แว่บหนึ่งที่ซอฮยอนรู้สึกยินดีเมื่อได้พบเขา แต่กลับต้องรู้สึกโกรธตัวเองที่เผลอจ้องมองตาไม่กระพริบไปจนเขารู้สึกตัว ..
 

เด็กหนุ่มลากแววตาคมกริบคู่นั้นมาสบตากับเธอผ่านความมืดสลัวราวกับรู้ว่ากำลังโดนจ้องมองอยู่ ...

 

ทันทีที่สบตากัน ... ริมฝีปากของเขากลับผุดรอยยิ้มขึ้นมาตอนที่เขากระดกแก้วเหล้าที่ถือ

อยู่ในมือรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกับสาวสวยแสนเซ็กซี่ที่อยู่ใน

อ้อมกอดแนบแน่นจนแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกันนั้น ก่อนที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่จะ

หลอมรวมจนเป็นหนึ่งเดียวให้ซอฮยอนได้แต่ยืนตกตะลึงมองอยู่จากที่ไกลๆ ...

 

เซฮุน ..... ? นายกำลังทำอะไรอยู่ ....

 

 

“ เซฮุน ... ขอฉันคุยด้วยหน่อยได้ไหม .. “

 

เด็กหนุ่มละมือจากการนัวเนียคนตรงหน้าและปรายตามองสาวน้อยที่มาใหม่ยิ้มๆ

“ อ้อ .. นั่งก่อนสิ ซอฮยอน “

 

สาวสวยในอ้อมแขนเซฮุนขยับตัว “ ฉันออกไปก่อนดีมั้ยเซฮุนนี่ ?“ หากแต่เซฮุนกลับรั้งเอา

ไว้ด้วยสีหน้าที่ยังไม่เปลี่ยนอารมณ์
 

“ ไม่ต้องหรอก ธุระของซอฮยอนชิคงไม่นาน ... ใช่มั้ยฮะ ? “ เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

ซอฮยอนที่ค่อยๆนั่งลงตรงข้ามเขา

 

“ ..................... “

 

“ อืม .... ให้สั่งน้ำส้มให้มั้ย ? “

น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของโอเซฮุนทำให้เด็กสาวขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ ไม่ต้อง “

 

ซอฮยอนมองริมฝีปากเหยียดยิ้มของคนตรงหน้าแล้วคำพูดมากมายกลับถูกกลืนลงคอไปเหมือนเดิม ก่อนที่จะผลุนผลันลุกขึ้น
 

“ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ... “ ซอฮยอนแค่นยิ้มพร้อมส่ายหน้าบางๆ “ ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรอีก “

 

ร่างบางก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เซฮุนมองตามไปพร้อมรอยยิ้มที่เลือนหายไปจากใบหน้าก่อนจะขยับออกห่างจากสาวข้างกาย

 

“ ผมขอตัวก่อนนะครับ .. “ เขาค่อยๆลุกขึ้นและก้าวเดินออกจากมุมมืดนั้นเพื่อตามหลังคนที่ผลุนผลันออกไป

 

 

“ มีอะไรอยากจะพูดเหรอ? “
 

ร่างสูงของเซฮุนปรี่เข้าจับยึดไหล่เด็กสาวที่สะดุ้งหยุดเดินและหันมองเขา แววตาของเธอ

บ่งความเสียใจจนปิดไม่มิด
 

“ .................... “

 

เซฮุนถอนหายใจหนักๆ เมื่อคนตรงหน้าไม่ตอบคำถามเอาแต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

... เขาหันมองรอบๆอย่างระวังตัวก่อนจะดึงข้อมือเธอลากไปในจุดที่ลับตาผู้คน


“ เอาล่ะ ... ว่ามา “ เขาพูดห้วนๆ และใช้แววตาดุดันพูดกับเธอ

 

“ ตอนนี้ ... ทำไมถึงไม่เป็นฉันล่ะ ? “ เด็กสาวกัดริมฝีปากและเผยความในใจอย่างตรงไปตรงมา
 

“ ................. 

 

“ ตอนนี้ ... นายไม่มีใคร .. แล้วทำไมไม่เป็นฉัน “

เด็กหนุ่มเหลือบมองมือน้อยที่กำแน่นอยู่กับชุดเดรสของตัวเองอยู่นั้น

 

เซฮุนยกยิ้มมุมปากก่อนจะดันตัวเธอชิดเข้ากับกำแพงและยกมือขึ้นเชยคางของเด็กสาวไว้

 

 “ อยากเป็นผู้หญิงของฉันขนาดนี้เลยเหรอ ซอจูฮยอน “
 

“ ....................... “

 

เด็กหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ เด็กสาวจ้องมองไม่หลบสายตา ...

ใช่สิ! ฉันอยากเป็นผู้หญิงของนายไงล่ะ โอเซฮุน ..

 

ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยของเขาจะจรดลง ... ใบหน้าหล่อเหลากลับเคลื่อนมากระซิบ

แผ่วเบาแต่หนักแน่นอยู่ข้างหู

 

“ เสียใจด้วยนะ ... ฉันไม่มีความคิดที่จะกลับไปหาเธอเลย “


 

อย่างไม่รู้สึกตัวที่น้ำตาอุ่นร้อนหยดลงแทบจะไม่ทันได้สัมผัสผ่านแก้มนวลให้เธอได้รู้สึก ..

“ ...................... “

 

“ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คิด “

 

เขาผละถอยห่างมองดูเด็กสาวที่ค่อยๆครูดตัวลงไปกับผนังอย่างหมดแรง


แววตาของเด็กหนุ่มฉายแวววูบไหวเพียงเล็กน้อยก่อนจะกลับเป็นเย็นชาก่อนจะโบยแส้ส่งท้ายด้วยคำพูดเชือดเฉือน
 

  “ อย่างน้อย .. เธอก็ไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไปยังไงล่ะ ถือซะว่า ... ฉันปลดกุญแจมือออกให้เธอแล้วนะ ซอจูฮยอน “

 

แววตาพร่าพรายกลบไปด้วยน้ำตานั้นมองตามเบื้องหลังร่างสูงที่เดินห่างออกไปจนเหลือไว้แค่เธอเพียงลำพัง
 

 .... ละครฉากนี้ ... ฉันปิดมันเองกับมือแล้วนะ จูฮยอนอ่า ....
 

.... ต่อไป เธอจะมีแต่ชีวิตที่ดี ... สัญญานะ ...

 

 

“ ซอฮยอนนี่ ... ใจเย็นๆนะ .. ตอนนี้อนนี่ยังไปไม่ได้ “

อิมยุนอา หันมองรอบตัวในกองถ่ายทำโฆษณาตัวล่าสุด
 

แม้ไม่อาจเพิกเฉยกับเสียงร้องไห้มาตามสายของน้องสาวคนสนิทนั้น แต่เธอก็ยังไม่อาจปลีกตัวทิ้งงานไปในตอนนี้ได้
 

ในขณะที่ใช้ความคิดอย่างหนักพลันสายตาเหลือบเห็นลู่หานที่จอดรถและเดินลงมาโบกมือให้กับเธออย่างทักทาย ..

 

ในหลายครั้งที่ลู่หานมักจะมาปรากฏกายป้วนเปี้ยนอยู่กับยุนอา บางครั้งเธอก็อึดอัดแต่เขาช่างมาได้จังหวะในเวลาเช่นนี้จริงๆ

 

“ ลู่หาน ... ฮยอนนี่มีเรื่องไม่สบายใจ งอแงให้ฉันไปหา แต่ฉันทิ้งกองไปไม่ได้ “
 

“ ไม่สบายใจ ? เรื่องอะไรน่ะ ? “ ลู่หานขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย ...

ตั้งแต่คริสกลับจีนไปเขาก็มาวนเวียนอยู่กับยุนอาจนห่างออกมาจากซอฮยอนตั้งแต่ปิดกล้อง

อีกสาเหตุหนึ่งก็เพราะ ... เขารู้สึกไม่พอใจในความดื้อรั้นของซอฮยอนที่ยังคงยึดติดโอเซฮุนเสียมากมาย

จนเขาแทบทนเห็นหน้าเธอไม่ได้ “ ไม่ใช่ว่าเรื่องเดิมๆอีกเหรอ ? “

 

“ ไปดูให้หน่อยนะ ... ฮยอนนี่ต้องการเพื่อนตอนนี้ “
 

“ ................... “

 

 

ลู่หานพาซอฮยอนที่มีอาการมึนเมาหลบปาปารัซซี่มาที่โรงแรมของเขาโดยมีการ์ดคอยดูต้นทางกันอย่างระมัดระวัง ..

 

“ อยากจะดื่ม อยากจะเมา ก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ อย่าให้นักข่าวเห็นแล้วกัน “

 

เสียงตำหนิกลายๆของลู่หานแต่ซอฮยอนกลับหัวเราะออกมาเบาๆภายใต้หน้าตาที่เปรอะเปื้อนแดงก่ำไปด้วยคราบน้ำตา
 

“ ก็ช่างมันสิ! “
 

“ เสียใจอะไรขนาดนี้ แคร์มากนักเลยเหรอ? “ แววตาวาวโรจน์ของคนที่กอดอกยืนมองเธอ

 

“ ก็ฉันน่ะ !! “ ซอฮยอนตวาดออกมาก่อนจะสูดลมหายใจพลางผ่อนเสียงอ่อนลง

“ ช่างมันเถอะ ... ห้องน้ำอยู่ไหนคะ “


 

เขาพยักหน้าบอกทิศทางและมองตามด้านหลังร่างบางพลางขบกรามแน่นอย่างใช้ความคิด

ก่อนจะเผยรอยยิ้มซาตานออกมา

 

เด็กสาวหายไปชั่วครู่พร้อมกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เกาะพราวไปด้วยหยาดน้ำ เธอเดินไปหย่อนกายลงนั่งบนโซฟา

 

 “ ค่อยยังชั่วค่ะ ... เมื่อกี้หัวฉันหมุนไม่หยุดเลย 

 

“ หึหึ ... “

 

“ ขอโทษนะคะ ทำให้ต้องมาลำบากเห็นสภาพที่ดูไม่จืดของฉันเลย “

 

“ ไม่เป็นไรหรอกฮะ ... ดื่มน้ำผลไม้ล้างแอลกอฮอล์ซักหน่อยดีกว่า “

เขายื่นแก้วน้ำผลไม้ให้เด็กสาวที่รับไปอย่างเก้อเขิน
 

“ เดี๋ยวยุนอาอนนี่จะตามมา หรือว่าเราต้องไปหาคะ ? ฉันอยากคุยกับอนนี่ .. “

 

“ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะพาไป “

 

“ ขอบคุณค่ะ .. “ เด็กสาวยิ้มรับอย่างขอบคุณ ... อย่างน้อยเธอก็รู้สึกโล่งใจและปลอดภัยเมื่อมีลู่หาน

 

“ ตามสบายนะฮยอนนี่ ... ผมขอตัวทำธุระส่วนตัว “
 

“ เชิญค่ะ “ ซอฮยอนพยักหน้าพลางจิบน้ำผลไม้และกดรีโมทโทรทัศน์พร้อมส่งยิ้มให้เขา




 

 

 

ตึก ... ตึก ... ตึก .... เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ร่างที่นอนหลับคุดคู้อยู่บนโซฟานั้น ...

 

“ .... ซอฮยอน .... “ 




สาวน้อยได้ยินเสียงของลู่หานดังอยู่ข้างหู .. แต่มันกลับสะท้อนก้องไปมาราวกับดังมาจากที่ไกลๆ

 

“ ฉ .. ฉั ..น .. ขะ ขอ .. “ ร่างบางเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง และพยายามจะลุกขึ้น หากแต่แค่

ชายหนุ่มกระตุกเพียงนิดเดียวทั้งร่างของซอฮยอนก็เหมือนจะร่วงลงไปในอ้อมแขนของเขา

อย่างง่ายดาย .. มือของเขาที่กำลังเคลื่อนสัมผัสร่างกาย ...

 

“ เป็นอะไรครับ ... ฮยอนนี่ ? .. “

 

แม้ในหัวจะมีสัญญาณอันตรายส่งเสียงดังขึ้น แต่ซอฮยอนกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากเอา

มือยันแผงอกกว้างของเขาเอาไว้

 

ร่างกายร้อนวาบราวกับมีไฟแผดเผาอยู่ภายในตลอดเวลา สมองหนักอึ้งที่เหมือนมี

แท่งเหล็กมาถ่วงเอาไว้

 

“ ปล่อย ... “

 

แม้จะได้ยินคำสั้นๆนั้นอย่างชัดเจน หากแต่ลู่หานกลับรวบยึดมือทั้งสองข้างของเธอไว้

ก่อนจะใช้ร่างกายของตัวเองดันเด็กสาวให้เอนราบไปกับโซฟา เขาใช้ริมฝีปากของตัวเอง

ปิดปากที่เผยอหายใจของเด็กสาว
 

สัมผัสที่ทำให้ซอฮยอนคลื่นไส้ขึ้นมาอย่างขัดขืน แต่ทำได้แค่ปัดป่ายไปมาและดวงตาที่

กำลังพร่าเลือนไปทุกที
 

ร่างสูงของลู่หานชะงักมองจ้องร่างที่แน่นิ่งไปในอ้อมแขน .. เขาวางเธอลงนอนราบไปกับ


โซฟาตัวยาว ก่อนจะถอยออกมายืนมองใบหน้าที่ชื้นเหงื่อและพลิกศีรษะไปมาพลางพึมพำ

อย่างเพ้อๆของซอฮยอนนั้น ... ยาที่เตรียมไว้ ได้ผลดีทีเดียว ...
 

ร่างสูงขยับถอยห่างและหยิบกล้องวิดิโอขึ้นมาตั้งอัดบันทึกภาพด้วยรอยยิ้มเลือดเย็น ...

เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของตัวเองออกทีละเม็ดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

“ นายนี่มัน .... เลวมากจริงๆ ลู่หาน .. “

 

ชายหนุ่มไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน .. ทุกคนที่ผ่านมาต่างเต็มใจ

เขาบอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องใช้วิธีสกปรกพื่อให้ได้ตัวเธอมาแบบนี้ด้วย

 

อาจเป็นเพราะ ... ใครใช้ให้เธอมาร้องห่มร้องไห้ จะเป็นจะตายเพราะคนอื่นต่อหน้าเขา !

 

คนอย่างลู่หาน .. ถ้าเกิดอยากได้อะไร .. มันก็ต้องได้ !

 

บังเอิญว่าตอนนี้ สิ่งที่เขาอยากได้ มันกลายเป็นเธอแล้วเสียด้วย ... ซอจูฮยอน ...