ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 11 : Chapter 11

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

 

 

... ถึงสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน ..
 

... แต่ฉันก็ไม่อยากสูญเสียอะไรไปอีกแล้ว ...
 

... และการที่ฉันกลัวการสูญเสีย .. มันเป็นหลักฐานว่าตอนนี้ ฉันกำลังมีความสุข ...

 

 

“ ฉันไม่ชอบเวลานายอยู่ใกล้ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นเลยฮุนอ่า .. อย่าทำให้ฉันต้องเป็นกังวลไปกว่านี้ได้มั้ย “
 

“ มันไม่ใช่อย่างที่นูน่าคิดหรอกครับ .. ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล “
 

“ ฉันรู้ ... ว่าพวกนายเคยสนิทกันมาก่อน แต่เพราะฉันขอไว้ ... นายถึง .. รักษาระยะห่างกับเด็กคนนั้นมาตลอด “
 

“ ....................... “
 

“ และเพราะตอนนี้ .. นูน่าทำผิดต่อนายเอาไว้ มันเหมือนบาปกรรมที่ทำให้ฉันจะต้องกลับมาระแวงนายอีกหลายเท่าตัว “
 

“ เราอย่าพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วเลยนูน่า “ เซฮุนสะบัดหน้าหนีและขบกรามจนเป็นสันนูน

.. ไม่ลืม ... เขายังไม่เคยลืม ..
 

เซฮุนคลายมือที่จับหญิงสาวไว้ หากแต่เธอกลับปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น “ อย่าทิ้งฉันไปไหนเซฮุน “

 

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มฉายแววสับสนรุนแรง หากแต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือจากเธอหรือถอยห่างไปไหน ...

 

เขาทำไม่ได้หรอก ... จะปล่อยมือจากเธอที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสารอย่างนี้ ..

เขาไม่มีทางทำได้หรอก ...

 

เพราะคนอย่างโอเซฮุน ... ไม่มีทางยอมปล่อยให้ฉันต้องอยู่เพียงลำพัง .. และเพราะฉันรู้ ..

ฉันถึงได้เล่นขี้โกง ..

 

ระยะห่างระหว่างกันค่อยๆลดลงอย่างเชื่องช้า ขยับเข้าใกล้กันมากขึ้น ..

มากขึ้นจนริมฝีปากสัมผัสกัน ...
 

สัมผัสแผ่วเบาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นร้อนจัดจนแทบละลาย .. ริมฝีปากอ่อนนุ่ม

ของเซฮุนอ่อนโยนเหมือนขนนก ..
 

ช่างต่างจากสัมผัสของซาตานเลือดเย็นอย่างปาร์คชานยอลอย่างลิบลับ ...

 

ในเมื่อฉันมีเทพบุตรอยู่เคียงข้าง แล้วทำไมฉันถึงจะไปเลือกซาตานอีกล่ะ จริงไหม ....

 

 

 

ปริ๊นนนนนนน ๆๆๆๆๆ


 

 

“ ก็ลงมาสิยะ! .. อุตส่าห์มากวนฉันดึกดื่นขนาดนี้ จะร้องห่มร้องไห้อยู่ในนั้นอีกนานมั้ย? “
 

สาวน้อยจียอนที่วิ่งออกมาเปิดประตูรั้วบ้านทั้งชุดนอนทันทีที่มีเสียงบีบแตรรถอย่างบ้าคลั่ง

อยู่หน้าบ้านของเธอ รถยนต์สีขาวและคนด้านในที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเธอต้องมาเคาะ

ประตูรถด้านคนขับเรียกคนในรถลงมา

 

 

“ แกชนะฉันแล้ว จียอนอ่า .. “

 

 

จียอนถอนหายใจหนักๆ พลางนึกถึงคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้ “ ก็ได้ .. ถ้าแกจะเอาอย่างนี้นะ ซอฮยอนนี่ งั้นไปเลย! "
 

" ถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับความจริงได้แล้ว เขาไม่มีทางเป็นของแก แล้วเราจะได้รู้กันเร็วๆนี้ “

 

..... สรุปแล้ว เขาเลือกเธอคนนั้นงั้นเหรอ ... เขาเลือกผู้หญิงแบบนั้นจริงๆ งั้นสินะ ....

 

 

 “ ฮยอนนี่ .. ฉันเตือนแล้วนะ .. ว่าแกจะเจ็บซ้ำไปซ้ำมา ถอยมาจากหมอนั่นซะ มาให้ไกลๆเลยด้วย “
 

“ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีเขาคนเดียว ฉันรู้นะ “ แววตาบอบช้ำนั้นส่องประกายความแค้นระยิบระยับ ..
 

“ แกมันโง่ .. นึกว่าเซฮุนมันไม่รู้หรือไง ว่าผู้หญิงของมันเป็นคนประเภทไหน “
 

“ ................. “
 

“ ถ้าเขารู้ แล้วยังยอมรับ .. นั่นหมายถึง ไม่ใช่เรื่องอะไรของแกอีกต่อไปแล้ว แรงๆ คือ .. แกอย่าเสนอหน้า “
 

“ หมอนั่นจะเกินเยียวยาแบบนั้นเชียวเหรอ? มันเรื่องอะไรที่เขาจะ ... “ สีหน้าที่ยังคงมีร่องรอยคราบน้ำตานั้นบ่งความผิดหวัง
 

บางครั้ง ... ซอฮยอนที่ฉลาดหลักแหลมในแทบทุกเรื่อง ก็กลับกลายเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงที่ดึงดันบางอย่างไปแบบโง่ ๆ
 

“ ฉันไหว้ล่ะ แกฟังฉันหน่อย ทุกครั้งที่เขาทำท่าว่าจะเอนมาหาแก มันก็จบด้วยการที่หมอนั่นเลือกยัยคนนั้นเสมอไม่ใช่หรือไง “
 

“ .................. “
 

“ มาเคาะกะลา ให้หางแกกระดิก แล้วก็ทิ้งขว้างปล่อยแกตามยถากรรม “
 

“ ย๊า !! “
 

“ ศักดิ์ศรีแกหายไปไหน บอกมาซิ ฮยอนนี่!! “
 

“ ฉันทิ้งมันไปหมดแล้ว! “
 

“ .................. “

 

 

 

 

 

“ ได้ข้อสรุปหรือยังพีดีฮวัง ? อย่าทำให้ลำบากใจกันไปเลยนะ “
 

“ ค่ะ ... สรุปว่า ฉันจะไม่เปลี่ยนผู้ร่วมรายการค่ะ “
 

“ คุณฮวัง! ทำไมคุณถึงต้องมารับผิดชอบเรื่องที่คนอื่นก่อไว้ด้วยล่ะ? ช่วยแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงานหน่อยได้มั้ย “
 

“ จริงอยู่ โดยส่วนตัว ฉันกับซอฮยอน เราสนิทกัน แต่โดยผลงาน เธอก็เข้ากับคอนเซ็ปต์ที่ฉันวางไว้อยู่ดี “
 

“ งั้นฉันจะล้มเลิกอนุมัติโปรเจคของคุณดีมั้ย? “
 

“ ฉันไม่ใช่คนประเภท เวลาที่ไปได้ดีก็จะเห็นเป็นเพื่อนกัน แต่เวลาที่แย่ ฉันควรจะมองเห็นเพื่อนเป็นคนอื่นเหรอคะ “
 

“ คุณดื้อรั้นเกินไปแล้วฮวังมิยอง ถ้าคุณไม่เดินหน้าเพื่อทีม อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ฉันสั่งปลดคุณได้ตลอดเวลา อย่าลืม “
 

“ คะ ? ในเมื่อผู้อำนวยการไม่ให้ทางเลือกฉันเลย ... ฉันก็ ... ไม่มีวันทำงานอยู่ข้างหลังคนแบบนี้หรอกค่ะ “

 

“ ................. “

 

 

 

 

“ มิยองนูน่า ... พี่น่ะ .. เท่ห์มากเลยรู้มั้ยครับ “

ปาร์คชานยอลรินเครื่องดื่มให้รุ่นพี่สาวด้วยรอยยิ้มและป้อนคำชื่นชม

 

“ ยังไงฉันก็ขอโทษด้วย โปรเจคฉันถูกระงับ นายเลยต้องพลอยตกงาน “
 

“ ผมเนื้อหอมนะ ... ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกครับ “
 

“ ชิส์ .... “ หญิงสาวเบ้ปากก่อนจะหัวเราะเบาๆอย่างไม่ถือสาก่อนจะกระดกเครื่องดื่มขึ้นจนหมดแก้วและคว้ากระเป๋า
 

“ ไปข้างนอกกันเถอะ ฉันอยากสูดอากาศปลอดโปร่ง “

 

ชานยอลเดินล้วงกระเป๋าเสื้อโค๊ตของเขาก้าวเดินตามหลังหญิงสาวที่เดินใจลอยอยู่เบื้อง

หน้า ร่างสูงแววตาครุ่นคิดก่อนจะเร่งฝีเท้าตามให้ทันร่างบางและถอดเสื้อโค๊ตคลุมไว้ให้เธอ ..

 

“ ฉันไม่แปลกใจเลย ที่ทำไมนายถึงได้ฮอตนัก หึหึ .. “
 

“ ทำไมเหรอฮะ .. “
 

“ แต่อยู่กับฉันน่ะ..นายไม่ต้องสวมหน้ากากเทพบุตรอยู่ตลอดเวลาก็ได้“

คำพูดเรียบๆของมิยองทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย

 

ก่อนจะพูดเบี่ยงเบนออกไป “ นูน่าครับ ผมมีเรื่องสงสัย ... ทำไม .. นูน่าถึงต้องยอมให้ตัวเองเดือดร้อนด้วยเรื่องแค่นี้ “
 

“ เรื่องแค่นี้ ... คือเรื่องแค่ไหนในสายตานายเหรอ? “ หญิงสาวหยุดเดินและหันกอดอกย้อนถามเขาด้วยรอยยิ้มมุมปาก
 

“ คุณซอฮยอน .. ผมคิดว่า ถึงไม่มีงานของนูน่า แต่เธอก็มีงานอื่นรองรับอีกมาก ไหนจะค่ายที่คอยป้อนงานอยู่ตลอด “
 

“ .................... “
 

“ แต่นูน่าจะโดนเทเอาได้นะครับ .. ผมพูดเพราะหวังดี “
 

“ มันเป็นเรื่องของคำสัญญาน่ะชานยอล “

 

“ พี่กับคุณซอฮยอนน่ะเหรอฮะ? “
 

“ เปล่า .. ฉันกับตัวของฉันเอง “

 

“ ....................... “


 

ชานยอลขมวดคิ้วมองฮวังมิยองที่กระชับเสื้อโค๊ตของเขาเดินลงขั้นบันไดริมแม่น้ำ ..

เขาก้าวตามลงไปอย่างช้าๆและพิจารณาเธออย่างประเมินเงียบๆ

 

 “ ตอนเด็กๆ ฉันเป็นเด็กที่ขาดวุฒิภาวะมาก ฉันไม่อยากไปโรงเรียน และเกลียดเพื่อนฝูง ฉันเกลียดผู้คนที่จ้องมองฉัน “
 

สาวสวยหันมายักไหล่ ยิ้มบางๆให้เด็กหนุ่มเล็กน้อย และเขาพยักหน้าอย่างพร้อมจะเข้าอกเข้าใจ ...
 

“ แม่ของฉันเป็นใบ้ .. ทุกคนรู้เรื่องของฉัน .. แม้ว่าจะไม่มีใครรังแก จะเพราะอะไรก็ตามแต่ .. ฉันก็แค่ .. อายและประหม่า “
 

“ ทุกวันฉันเลยรีบอยากกลับจากโรงเรียน..ขลุกอยู่แต่ในบ้าน ดูทีวีทั้งวัน .. ทุกวัน จนมีความฝันว่าจะมีรายการเป็นของตัวเอง ”

 

ชานยอลนิ่งฟังด้วยท่าทีนิ่งสงบและไม่ถามแทรกแซงใดๆขึ้นมาเพื่อให้เธอได้บอกเล่าเรื่อง

ราว และเขาจะซึบซับเก็บมันไว้ให้ได้มากที่สุด .... เพื่ออะไรน่ะเหรอ .... ตอนนี้ .. เขายังไม่รู้

เหมือนกัน แต่มันจะมีประโยชน์ในภายหน้า เขามั่นใจ ...


 

“ ตอนที่ฉันมาโซลและเริ่มทำงาน แม่ที่เป็นใบ้ของฉันตามมาเยี่ยมทั้งที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า “

 

 

ในวันที่ฮวังมิยองเป็นสาวน้อยที่เริ่มงานเป็นสต๊าฟระดับต้นในสถานีโทรทัศน์ มีกลุ่มศิลปิน

เด็กๆหน้าใหม่ตบเท้ากันเดบิวต์ออกผลงานเพลงและมีอัดรายการในขณะนั้น
 

“ ฮัลโหล ... ที่นั่นสำนักงานของคุณฮวังมิยองรึปล่าวคะ .. คุณแม่ของคุณฮวังมิยองมานั่ง

รอที่ขนส่งตั้งสองสามชั่วโมงแล้วค่ะ ดูเหมือนเธอจะติดต่อลูกไม่ได้ “
 

“ คุณฮวังมิยองเหรอคะ .. ฉันจะลองช่วยติดต่อนะคะ “
 

“ ดูเหมือนแม่เธอจะโทรหาหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังไม่มา .. หรือมีที่ไหนจะให้ไปหาเธอได้บ้างมั้ยคะ “

“ เอ่อ .. ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันค่ะ แค่นี้นะคะ “ โทรศัพท์ของสถานีตรงประชาสัมพันธ์ถูกวางไปพร้อมพนักงานที่หันบอกกัน
 

“ เหมือนจะมีคุณแม่รอลูกสาวอยู่ที่ท่ารถต่างจังหวัดน่ะ เดี๋ยวก็คงโทรเข้ามือถือกันเองแหล่ะ ไปกันเถอะ เราถูกเรียกแล้ว “
 

 

เด็กสาววัย 17 ปีที่เดินผ่านมาได้ยินบทสนทนาหลังจากที่เธอจบการแสดงเปิดตัวเรียบร้อยและกำลังจะเดินทางกลับพร้อมเมมเบอร์คนอื่นๆ

 

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงง ...

โทรศัพท์ตรงประชาสัมพันธ์นั้นดังขึ้นอีกครั้ง และสาวน้อยเผลอเดินเข้าไปรับสายอย่างสังหรณ์ใจ
 

เสียงปลายสายที่ร้อนรนพูดนั้นทำให้ซอฮยอนนึกอะไรแทบไม่ออกเลยทีเดียว

 

“ คุณคะ ยังไงต้องรีบให้ลูกสาวเธอมาเร็วหน่อยนะคะ แม่เธอที่อยู่ตรงนี้กลัวจะพลาดกับ

ลูกสาว เธอเลยไม่ยอมกินหรือลุกไปเข้าห้องน้ำเลย คุณป้าเธอเอาแต่นั่งอยู่ที่ม้านั่งนี่น่ะค่ะ “
 

 

สาวน้อยซอจูฮยอนที่ยังคงอยู่ในชุดที่ทำการแสดงนั้นเที่ยวเดินตามหาสต๊าฟที่ชื่อฮวังมิยองอย่างตั้งอกตั้งใจ
 

“ เอ่อ .. คุณสต๊าฟคะ ..คือว่า หนูขอฝากข้อความถึงคุณสต๊าฟฮวังมิยอง ให้รีบไปที่ท่ารถเมล์ด่วนเลยนะคะ คุณแม่ของอนนี่เขารออยู่ตอนนี้ “
 

“ อ้อ ... ถ้างานเสร็จเรียบร้อย เราจะรีบบอกให้เลยนะ “
 

“ แต่ว่า .. อีกนานมั้ยคะ กว่างานจะเสร็จ “
 

“ ยังบอกไม่ได้ค่ะ .. เราก็ไม่รู้เหมือนกัน “
 

“ .................... “

 

 

 

ตึก ตึก ตึก ตึก ......

 

เสียงฝีเท้าของสาวน้อยฮวังมิยองในชุดสต๊าฟของสถานีโทรทัศน์วิ่งวนสอดส่ายสายตาอยู่ในสถานีรถด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ
 

จนกระทั่งเจอกับหญิงสูงอายุที่นั่งโบกพัดตัวเองอย่างเมื่อยล้าอยู่ที่ม้านั่งตัวเก่า ฮวังมิยองน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างใจหาย...
 

ข้างกายกันเป็นเด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงสีขาวคล้ายชุดเชียร์กีฬานั้นนั่งอยู่เป็นเพื่อนและรินน้ำจากกระบอกให้อย่างสุภาพ

 

หญิงสูงวัยหันมาเจอสาวน้อยฮวังมิยองที่เป็นลูกสาวจึงออกท่าทางตื่นเต้น โวยวายด้วยภาษาใบ้ และตำหนิที่ลูกสาวมาหาช้า

 

--- ทำไมถึงนานขนาดนี้ แม่เกือบจะไม่ได้เจอลูกแล้ว ---
 

ฮวังมิยองร้องไห้และใช้ภาษามือดุแม่ของเธอ “ ทำไมแม่ถึงตัดสินใจมาเร็วขนาดนี้เองล่ะ!! “
 

--- แม่มาเร็วเพราะแม่คิดถึงลูก ตะ แต่ แม่ไม่ได้รอนานขนาดนั้นหรอก อย่าโกรธเลยนะ ---
 

“ แม่รู้มั้ย ว่าโซลมันน่ากลัวแค่ไหน ! ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับแม่ที่พูดไม่ได้ล่ะ ! “ ฮวังมิยองตะโกนทั้งน้ำตานองหน้า
 

---- เอ๊ .. ที่ว่าคนโซลใจร้าย ไม่จริงเลย แม่เจอคนใจดีเต็มไปหมด ไม่ลำบากอะไรเลย ---

 

“ แล้วข้าวล่ะ แม่กินอะไรบ้างหรือยัง “

 

“ ฮยอนอ่า ... เอานี่ให้คุณป้ากินเร็ว! “ เสียงของเด็กหนุ่มที่วิ่งหอบเข้ามาด้านหลัง

เขาอยู่ในชุดนักเรียน แต่ใบหน้านั้นช่างคุ้นตาเธอทั้งเด็กหนุ่มและเด็กสาวทั้งคู่นั้น
 

“ คิมบับใช่มั้ยฮุน? คุณป้าขากินคิมบับนะคะ “
 

มิยองจ้องมองแม่ตัวเองที่ยิ้มแย้มส่งภาษาใบ้ --- ต้องขอบใจเด็กๆพวกนี้นะ แม่ยังได้ดื่มกาแฟอร่อยๆด้วย ---

 

ข้างกายของเด็กผู้หญิงคนนั้น ... มีกระดาษขาวที่เขียนด้วยลายมือตัวโตๆมากมายที่คงจะพยายามสื่อสารกับแม่ของเธอ ...

 

 

 

“ หลังจากนั้นฉันก็เป็นแฟนคลับของเด็กผู้หญิงกลุ่มที่ชื่อโซนยอชิแด ฉันจะสนับสนุนเธอเสมอ ..รวมถึง .. นักแสดงโอเซฮุน “

 

ฮวังมิยองคลี่ยิ้มเมื่อบอกเล่าเรื่องราวในอดีต และเหตุผลที่ว่า สายสัมพันธ์ของเธอและหนุ่มสาวเหล่านั้น ... ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..
 

ปาร์คชานยอลนิ่งขรึมไปกับคำบอกเล่านั้น ... อย่างนี้เองสินะ ...ที่ผ่านมา เธอคนนี้ ถึงทั้งปกป้องและเป็นห่วงโอเซฮุนขนาดนั้น

 

 

“ ถ้าผมได้เจอนูน่าก่อนหน้านี้บ้าง ... ก็คงจะดีนะครับ .. “
 

“ หมายความว่ายังไง ? “ หญิงสาวขมวดคิ้วถาม
 

“ ผมแค่อยากรู้ว่า ... มันจะรู้สึกดีแค่ไหน .. ถ้าได้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของนูน่าบ้าง “
 

“ พูดอะไรน่ะ หึหึ .. “ ฮวังมิยองหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่เริ่มรู้สึกแปลกๆ

 

“ นูน่า ... “
 

“ ฮื้ม ? “
 

“ พี่อยาก ... ให้พวกเราลองมาคบกันดูไหม ? “
 

“ ..................... “




############$####

เม้นท์นะคะะอย่าแอบอ่านอย่างเดียววววว  ><