ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 10 : Chapter 10

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

อิมยุนอาในชุดเดรสราตรีในงานมหกรรมภาพยนตร์ประเทศปักกิ่ง สายตาทุกคู่จับจ้องไป

ยังชายหนุ่มและสาวสวยที่ควงคู่กันเดินพรมแดงเข้ามาในงาน

 

ฝ่ายชายดูสง่างามและโก้หรูในชุดทักซิโด้สีดำ ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีเสน่ห์ในแบบที่ทุกคนไม่อาจละสายตาจากเขาได้
 

เขาคือนักแสดงหนุ่ม คริส อู๋อี้ฝาน ผู้โด่งดังและพาให้นักแสดงคู่ขวัญอย่างอิมยุนอาได้รับความสนใจไปพร้อมๆกัน

 

ยุนอาที่แยกตัวเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว และบังเอิญพบกับกลุ่มนักแสดงผู้มีชื่อเสียง

ของเกาหลีที่บินตรงเพื่อมาร่วมงานนี้ด้วย .. เด็กสาวโค้งทักทายหากแต่บรรดารุ่นพี่ใน

วงการเหล่านั้นกลับมองเมินราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ

 

 

นักแสดงรุ่นพี่สองสามคนที่ยืนเติมแป้งกันหน้ากระจกนั้นเอ่ยลอยๆ เหมือนคุยกันเอง หากแต่กระทบใจยุนอาเข้าอย่างจัง
 

 

“ มันน่าขำมาก .. เพราะความกระหายที่พยายามสร้างปีกให้กับตัวเอง นางฟ้าถึงกับต้อง

ดิ้นรนทำทุกทางให้เป็นที่จดจำ “
 

“ ผู้สร้าง ผู้จัดเดี๋ยวนี้ก็ตลกดี .. หนัง หรือละครน้ำดีเรื่องหนึ่ง พวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่หมาแมวก็ทำได้หรือไงกัน “

 

ยุนอาสูดลมหายใจที่ไม่อาจจะปล่อยผ่านประโยคพวกนั้นไปได้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 

“ ขอโทษนะคะรุ่นพี่ ... คุณจะสื่อถึงฉันใช่ไหม ? “

 

ทั้งสามหันปรายตามองพลางยิ้มเหยียดๆ “ คุณอิมยุนอา วิช่วล วงโซนยอชิแด ถ้าในฐานะ

เกริ์ลกรุ๊ป ฉันก็ชอบคุณมากนะ “
 

“แต่เธอคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเหรอกับการที่พวกเราต้องก้มหน้าก้มตาชื่นชมยอมรับ

ไอดอลนักแสดงที่มีฝีมือแค่ปลายแถว “
 

“ ....................... “
 

“ เฮ้ออ ... เมื่อไหร่จะมีกฏห้ามแคสพวกไอดอลมาเป็นนักแสดงกันนะ จับปลาหลายมือ อย่างนี้ก็ได้เหรอ “
 

“ ทำไมฉันจะทำไม่ได้คะ “ ยุนอายืนโต้ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาและแววตานั้นเต้นระยิบด้วยความโกรธแค้น
 

“ ใช่แล้ว..ฉันไม่ได้มีพรสวรรค์ ความสามารถฉันอาจจะยังด้อยกว่าใคร แต่อย่างน้อยคุณ

ไม่ควรดูถูกความพยายามของคน อื่นนะคะ “
 

“ ...................... “
 

“ ฉันทนเหนื่อยได้ และฉันทำมันได้ แล้วทำไมพวกคุณถึงยังบอกว่าฉันไม่ควรทำ ทั้งที่เป็นผู้

หญิงเหมือนกัน ทำไมถึงต้องดูถูกกันด้วยล่ะ! “
 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
 

 

คนที่อยู่ในห้องน้ำนั้นต่างพากันตกใจเมื่อประตูถูกแง้มเปิดและร่างสูงของนักแสดงหนุ่มที่

อยู่ด้านนอกนั้นเอ่ยเรียบๆด้วยเสียงทุ้มต่ำ
 

“ ขอโทษนะครับ .. พาร์ทเนอร์ผมหายมานาน มีอะไรหรือเปล่ายุนอา “
 

ยุนอารีบปาดน้ำตาออกเพื่อไม่ให้เขาเห็นและเดินแทรกออกมาจากห้องน้ำนั้น

“ ไม่มีอะไรค่ะ “
 

“ มีอะไรก็บอกผมได้นะ ... นักข่าวของจีนน่าสนใจตรงที่ เรื่องมันจะถูกใส่สีสนุกสนานอย่างที่เธอนึกไม่ถึงเลยล่ะ “
 

ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปาก “ เรื่องอิจฉาตาร้อนในวงการมายา ถึงจะดูน้ำเน่า แต่มันคลาสสิคมากเลย เธอรู้มั้ย? “

 

ยุนอามองหน้าเขาอย่างไม่คาดคิดก่อนจะพยักหน้าพลางปรายตามองสามนักแสดงหญิงที่ปั้นหน้าไม่ถูกอยู่นั้น

 

“ คุณอยากฟังเรื่องคลาสสิคของฉันไหม “ ด้วยใจจริงเธออยากจะแค่เอาคืนคนพวกนั้นเล็กๆน้อยๆ เพียงเท่านี้
 

“ ด้วยความยินดี ... บางที ผมอาจจะมีทิปดีๆ แนะนำคุณได้บ้าง “
 

 คริสงอแขนออกไปในท่าทางสุภาพบุรุษรอให้เด็กสาวเดินเข้ามาคล้องแขนร่างสูงของเขาไว้

ยุนอาจ้องมองเขาอย่างรู้สึกอุ่นใจเหมือนกำลังถูกปกป้องอยู่กลายๆ และกลับสนุกเมื่อมีเขาเป็นลูกคู่ต่อบทอะไรกันแบบนี้

 

“ ขอบคุณค่ะ .. คุณคริส .. “

 

 

 

“อ๊ะ! คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?“ ซอฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อใครบางคนก้าวเข้า

ประชิดตัวยามที่เธอยืนรอลิฟท์อยู่นั้น

 

“ หึหึ ... ฉันจำได้ว่า .. เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยนี่นะ .. ซอจูฮยอนชิ “

ชายหนุ่มหน้าตาดีถอดแว่นดำออกสบตากับเธอ

 

เด็กสาวหันมองไปรอบด้าน และเมื่อไม่เห็นใครคนอื่นในบริเวณนั้นเธอจึงเอ่ยปากตอบโต้เขาออกมา
 

“ แต่ฉันจำได้ว่า คนที่ทำผิดต่อฉันคือคุณต่างหาก คิมฮยอนจุงชิ “
 

“ การที่ผมนึกเอ็นดูคุณ มันเรียกว่าทำผิดตรงไหน ? คิดว่าโดยฝีมือแล้ว จะยังคงเป็นนักแสดงได้อีกนานเท่าไหร่เหรอ? “
 

“ จริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉันนะคะ “
 

“ ตอบคำถามแบบนี้ .. เธอคง อยากใช้ภาพพจน์ที่ยังพอเหลืออยู่ลองลากมันผ่านโคลนดูซะบ้างดีมั้ย? “
 

“ นี่คืออะไรคะ? คุณมาที่นี่เพื่อขู่ฉันเหรอ? “
 

“ ถอนตัวจากงานชิ้นใหม่นี้ซะก่อนที่จะโดนถอดออกดีมั้ย? “

 

ซอฮยอนจ้องเขม็งก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย “ ใครจะโดนถอด ? ฉันน่ะเหรอคะ ? “

 

“ เธอคิดว่าใครล่ะ ? ถ้ายังจองหองอย่างสม่ำเสมอล่ะก็ ... เธอควรเริ่มคิดเกี่ยวกับการคุกเข่าอ้อนวอนฉันไว้บ้างก็ดีนะ “

 

ประตูลิฟท์เปิดและเด็กสาวรีบก้าวเข้าไปด้านใน ฮยอนจุงไม่ได้ก้าวตามเข้าไปทำให้เธอ

รำคาญใจ หากแต่กลับยิ้มเยาะอยู่ด้านหน้าลิฟท์และสบตากันอย่างฟาดฟัน ก่อนที่ซอฮยอน

จะเอื้อมแขนไปกดปิดประตูลิฟท์หนีใบหน้าเหยียดหยามนั้นทันที

 

 

 

 

“ คุณฮวังมิยอง .. ฉันขอแจ้งว่าคุณต้องเปลี่ยนตัวพิธีกรร่วมหญิงในรายการใหม่ของช่อง..ให้คนอื่นมาทำแทนซอฮยอนชิ “
 

“ นี่มันเรื่องอะไรคะผู้อำนวยการ? ฉันได้รับอนุมัติจากคุณแล้ว และก็เพิ่งจะคุยกับเธอเรื่องเซ็นต์สัญญาไป “

 

“ พีดีฮวัง .. มีผู้มีอำนาจอยู่เบื้องหลังไม่ต้องการให้เราป้อนงานเด็กคนนั้น .. ถ้าแก้ปัญหา

ตรงนี้ได้ ผังรายการของคุณและช่องของเราก็จะดำเนินการถ่ายทำต่อไปได้โดยไม่มีปัญหาใดๆมารบกวน “
 

“ ..................... “
 

“ และถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับคนที่จะมารับหน้าที่แทน .. ฉันมีคนอื่นจะแนะนำให้ “
 

“ หึหึ .. คุณคิดว่า ... ฉันจะเห็นด้วยกับคุณง่ายๆอย่างนั้นเหรอ ? “ ฮวังมิยองถอดแว่น

สายตาออกและนวดตรงหว่างคิ้วตัวเองเบาๆอย่างผ่อนคลายความตึงเครียด
 

“ เท่าที่ฉันรู้จักคุณ ทำงานด้วยกันมา .. ฉันไม่คิดอยู่แล้วว่ามันจะง่าย “

 

“ ขอบคุณที่พอจะรู้จักฉันนะคะ “
 

“ แต่คุณก็รู้ใช่ไหม .. ช่องของเรา คงไม่ยอมพังเพราะคุณคนเดียวแน่ๆ “

 

“ ..................... “

 

 

 

“ เฮ้ ๆๆๆ เรียกฉันมานั่งดูเธอดื่มเฉยๆอย่างนี้เหรอ? คุณพีดีที่เคารพ “
 

“ นี่ .. ท็อป ... ในฐานะที่ .. นายรู้จักฉันมานานกว่าใคร .. “ ใบหน้าสวยนั้นเท้าคางแล้วหันมองเพื่อนหนุ่ม
 

“ อื้ม ... “
 

“ นายเห็นว่าฉันเป็นคนยังไง ? “
 

“ เธอน่ะ ... ก็แค่คนที่ชอบสับสนในตัวเอง “ ชายหนุ่มลูบคางตัวเองหรี่ตามองเธออย่างพิจารณา ...
 

“ แต่ก่อน ... แม้แต่จะไว้ผมสั้น หรือผมยาว ก็ยังตัดสินใจไม่ได้เลย ... “
 

“ หึหึ ... นั่นมันฉันเหรอ ... เข้าใจผิดหรือเปล่า “ มิยองหัวเราะเบาๆอย่างค้านความเห็นของเขา
 

“ บางครั้งเธอก็ดูเจ้าเล่ห์ ... บางครั้งก็ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์ “
 

“ ฉันเนี่ยนะ? ฉันคนที่ตรงเป็นไม้บรรทัดต่างหาก “
 

“ เธอ .. ที่มักจะถามตัวเองว่า .. จะเป็นไปได้มั้ยนะ จะทำได้หรือเปล่า .. ตั้งคำถามในใจอะไรแบบนี้ตลอดเวลา ... “
 

“ ..................... “
 

“ มุมมองที่เธอมองตัวเอง .. กับคนอื่นมองน่ะ ไม่เหมือนกันหรอกนะ ถ้าถามฉัน .. เธอก็เป็นแบบนี้ “
 

“ ..................... “
 

“ แต่ถ้าถามคนอื่น .. คำตอบมันคงจะเปลี่ยนไป “
 

“ ฉันคนที่แข็งกระด้างอย่างนี้เนี่ยนะ “
 

“ ไม่เลย ... เธอเป็นคนขี้ใจอ่อนและไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออก นี่ไม่รู้ตัวเองจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ? “

 

“ ..................... “

 

“ และนั่นน่ะ .. ทำให้ฉันเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูกเลย เธอรู้มั้ย? มิยองอ่า “

 

 

 

วันไวท์เดย์ที่บรรยากาศอบอวลไปด้วยการฉลองของวันแห่งความรัก มีกิจกรรมและอีเว้นท์

มากมายของเหล่าคนในวงการบันเทิง รวมถึงเซฮุนที่มีงานแฟนมีตติ้งที่ล็อตเต้เวิลด์นั้นด้วย

 

“ คุณเซฮุนครับ .. อันนี้ของขวัญมีคนฝากมา “

 

เซฮุนขมวดคิ้วมองก่อนจะรับมาจากสต๊าฟแบบงงๆ “ ของแฟนคลับเหรอครับ? “

 

“ ไม่แน่ใจฮะ รู้สึกจะฝากต่อๆกันมา ที่แน่ๆ ของขวัญอันนี้ถูกกำชับว่าต้องส่งให้ถึงมือของคุณเซฮุน “
 

เซฮุนถือกล่องของขวัญสีขาวผูกคาดด้วยโบว์สีแดงนั้นเอาไว้กับตัว .. ของขวัญมากมายถูก

ลำเลียงใส่รถของผู้จัดการส่วนตัว มีเพียงชิ้นนี้เท่านั้นที่เขาสังหรณ์ใจบางอย่าง

 

 

เด็กหนุ่มเปิดประตูรถตัวเองขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับและวางกล่องของขวัญเอาไว้เบาะหลัง

เขาเหลือบมองช่อดอกไม้ข้างตัวก่อนจะจับมันขึ้นมาดมอย่างอารมณ์ดีพร้อมๆกับที่เสียง

เรียกเข้าดังขึ้น ภาพหน้าจอที่เรียกดวงตาระยิบระยับของเขา
 

“ ผมกำลังจะไปครับนูน่า ... รอผมอีกนิดนะ “

 

 

โอเซฮุนกดวางสายด้วยรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า ก่อนจะเคลื่อนรถออก .. เขาเกิดความสงสัยกับ

กล่องของขวัญสีขาวด้านหลังและเอื้อมหยิบมันมาเปิดออกในที่สุด .....

 

 

 

 

“ นายรู้จักนกกีวีไหม มันเป็นนกที่อยู่ในนิวซีแลนด์ ปัจจุบันนี้ มันมีชีวิตอยู่ลำบากแล้วล่ะ “

 

“ เพราะอะไร ? “

 

“ นกพวกนั้นไม่มีปีก .... มันได้ชื่อว่าเป็นนก แต่บินไม่ได้ตลอดชีวิต .. ได้แต่หาเลี้ยงตัวเองบนพื้นดิน “
 

“ อืม .. งั้นเหรอ ? ลำบากแย่ คึคึ “
 

“ มันเหมือนฉันเลยล่ะ “
 

“ เอ้า !! ถ้างั้น .. เธอต้องลองเป็นนกกีวีที่บินให้ได้ ตกลงมั้ย? “
 

“ ................... “
 

“ ดื่ม ! ... แด่เจ้านกกีวี! “

 

 

 

ในคืน White Day ที่อากาศเย็นเยือก .. ซอฮยอนที่อำพรางตัวเองในคราบสาวน้อยแว่น

หนา สวมวิกผมสั้นเต่อ กำลังเคลื่อนตัวไปรอบๆลานเสก็ตน้ำแข็งมาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ

สายตาที่สอดส่ายอย่างรอคอย ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วกับการตั้งตารออย่างมีความหวัง
 

และตอนนี้เธอกำลังนับถอยหลังรอใครคนหนึ่งอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ...


 

 

“ ด้วยตารางฝึกของเธอ ถ้าเธอถักเสื้อหนาวให้ฉันได้สำเร็จ “
 

“ อ้อ .. มันสำเร็จแน่นอน “
 

“ ถึงตอนนั้น ฉันจะพาเธอไปลานเสก็ตที่เธอชอบทันทีเลย “


 

 

หวังว่า .... เขาจะจำสัญญาเมื่อ 6 ปีก่อนได้ ถึงแม้เธอจะถักๆหยุดๆ มันมาถึง 6 ปีแล้วก็ตาม ...
 

แม้จะไม่มั่นใจเลยสักนิดเดียว .. แต่เธอก็ตัดสินใจมาอย่างขอปลดเปลื้องบางสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ในใจ ..

มา ... เพื่อให้แน่ใจ ว่าเขาไม่เคยเห็นความสำคัญของเธอเลยจริงๆ ...

 

 

 

“ ชิคเก้นท์ เรียก กีวี่ !!! “

 

 

ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อได้ยินชื่อเธอจากเสียงเรียกที่คุ้นเคย .... เป็นครั้งแรกที่เธอไม่กล้า

หันกลับไปมองเพราะกลัวเป็นแค่ภาพลวงตา หากแต่เมื่อหันกลับไปและพบเด็กหนุ่มร่างสูง

ในชุดเสื้อไหมพรมสีแดงเลือดนกตัวนั้น ..
 

 เขาสวมหมวก และใส่ผ้าปิดปากยืนโบกมืออยู่ท่ามกลางผู้คนบนลานเสก็ตที่เคลื่อน
ตัวกันไปมา

 

คนที่ยังยืนนิ่งอึ้งมองอย่างตกใจ ก่อนจะเสียหลักล้มลงไปกับพื้นน้ำแข็ง “ อ่ะ โอ๊ะ .. กรี๊ด ด “

จนเด็กหนุ่มต้องรีบไถลตัวเข้าไปประคองเธอขึ้นมา “ โอ้วว อะไรเนี่ย ไม่ไหวเลยนะ “
 

 เขาหยอกล้อคนที่ยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มจับร่างบางให้ตั้งหลักยึดแขนเขาเอาไว้
 

“ ................. “
 

“ นี่เสื้อของฉันเหรอเนี่ย ฉันเหมาะกับสีแดงเหรอ ? “ เซฮุนดึงเสื้อไหมพรมของตัวเองพลางเลิกคิ้วถามเธอยิ้มๆ
 

 ซอฮยอนพยักหน้ารับช้าๆพร้อมคลี่ยิ้มออกมาและเอ่ยถามเขากลับไปอย่างแผ่วเบา

“ .. มันอุ่นมั้ย? .... “
 

“ อื้ม ... มัน ... อุ่นมาก .. “
 

“ แล้วนายชอบหรือเปล่า .... นาย ... จะชอบมันมั้ย .. “
 

“ ...................... “