The SweetHeart 2 (ภาคต่อ) Exo Snsd ●ChanSeo●
ตอนที่ 6 : Chapter 6
“ อยากรู้จัง ว่าเทศกาลใบไม้ร่วงปีนี้มหาลัยจะเลือกใครแสดงละครโรมิโอกับจูเลียต “
“ ฝ่ายหญิง ฉันได้ข่าวแว่วมาว่าพวกรุ่นพี่เล็งซอฮยอนนี่กันไว้นะ เพราะหน้าตาน่ารัก ค่อนข้างป๊อปปูล่าร์ด้วย “
ชานยอลประมวลคำพูดของเพื่อนในคณะพลางขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดและพูดลอยๆขึ้นมา
“ แล้วถ้าฉันได้รับเลือกเพราะหน้าตาดีและป๊อปปูล่า เราก็ต้องได้เป็นโรมิโอกับจูเลียตคู่กันน่ะสิ ? “
เขาเบิกตากว้างอย่างนึกเรื่องราวได้เป็นฉากๆ ก่อนจะมีท่าทีกลุ้มใจพลางบ่นพึมพำเบาๆ “ ไม่ดีเลยแฮะ .. “
คยองซูหันมองเพื่อนด้วยสายตาที่ว่า ... เอาอะไรมามั่นใจได้ขนาดนั้น ...
“ นี่ ไอ้ยอล !!! นอกจากหน้าตา และความป๊อบแล้ว เขายังดูที่เกรดการเรียนด้วยนะโว้ย “
“ ..................... “
“ ซอจูฮยอน .. เธอจะเล่นจริง ๆ เหรอ ไอ้ละครเวทีนั่นน่ะ “
“ ฉันแสดงไม่เก่งหรอกนะ .. แต่รุ่นพี่ต่างบอกว่า นี่เป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลย “ เด็กสาวหันยิ้มภูมิใจกับคนที่นั่งยึดเตียงของเธออยู่นั้น
ชานยอลแฉล่บมองขึ้นไปบนเพดานอย่างครุ่นคิด ... เขาสืบจนรู้มาว่า พระเอกละครที่จะเล่นคู่กันกับเธอนั้น คือซองแจ เด็กหนุ่มที่ทำท่า
ว่าจะแอบชอบซอฮยอนอยู่เสียด้วย ... ระดับความหล่อก็สูสี แต่หมอนั่นดันหัวดีกว่าเขานำอยู่หลายเท่าตัว
“ แต่มันมีฉากจูบด้วยนะ พวกเขาบอกเธอหรือเปล่า ! “
“ ..................... “
“ ผู้หญิงที่มีแฟนแล้ว จะไปจูบกับคนอื่นต่อหน้าคนทั้งมหาลัยได้ไงอ่ะ ? ให้คนอื่นที่โสด ๆ เค้าเล่นกันไปเหอะน่า “
ซอฮยอนขยับแว่นสายตาของเธอและเอียงคอเถียงเขา “ ก็แค่การแสดงนี่ ดาราที่แต่งงานแล้วยังจูบกับคนอื่นได้ทั้งนั้นเลย “
“ ตกลงจะเล่นใช่ไหม ? “
“ ทำไมฉันจะไม่เล่นล่ะ “
“ ก็ฉันพูดไปแล้ว ... ได้คิดตามที่พูดไปหรือเปล่า ?! อย่าบอกนะว่าเธอไม่ถือ “
“ นายน่ะ ... พูดโน่นพูดนี่ .. “ เด็กสาวหรี่ตามองเขาอย่างจับผิดเต็มที่ “ หวงฉันใช่ไหม ... หึงฉันใช่หรือเปล่า “
“ หนอยแน่ะ ! ซอจูฮยอน !! ฉันพูดเพราะหวังดี ทำไมตีเจตนาเป็นอย่างอื่น ? “
“ ................... “
“ อยากทำอะไรก็ทำไป .. ทีฉันบ้างแล้วอย่ามาโวย ! “
“ กอดกัน ... “
“ จับมือ แล้วก็กอดกันอีก “ ชานยอลนั่งพลิกสคริปต์ที่อยู่บนโต๊ะหนังสือภายในห้องนอนของซอฮยอนไปเรื่อย ๆ
“ จับมืออีกรอบ กอดกันอีกแล้ว โว้ยยย ละครอะไรวะ ! ถูกเนื้อต้องตัวกันขนาดนี้ !! “
ตี๊ด ตะรี๊ด ตี๊ดด ตี๊ด ตะรี๊ด ....
“ ฮัลโหลครับ อ่า ซอลฮยอน หืม .... ที่รับปากไว้ ? ... อ๋อ ไม่ลืม ๆ เธอพร้อมเมื่อไหร่ล่ะ ว่ามาเลย “
เด็กหนุ่มวางสายด้วยแววตาวาวโรจน์ ... ฉันจะเอาคืนเล็กๆน้อยๆบ้างละนะ ซอจูฮยอน ...
... เรามันกระดูกคนละเบอร์ ให้พี่สอนสักหน่อยนะน้องง ...
ร่างสูงที่ยืนโกรธตัวสั่นเทิ้ม เมื่อปลายสายตาของเขาคือกลุ่มของนักศึกษารุ่นพี่ที่กำลังคะยั้นคะยอให้ซอฮยอนและพระเอกละครเวทีนั้น
ดื่มฉลองสิ้นสุดวันแรกของการต่อบทละครอยู่ในผับที่เขาพาซอลฮยอน สาวน้อยข้างบ้านมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาอยู่นั้น
“ สนุกมากไหม ซอฮยอน “ เสียงเข้มข้นที่ดังขึ้นข้างตัวทำให้ซอฮยอนหันมองและเบิกตากว้างอย่างฉายแววยินดี
“ อ๊ะ ชานยอลอ่า ! “
อย่างน้อย ๆ เธอจะได้รีบปลีกตัวกลับบ้านได้เสียที แต่เมื่อเห็นร่างสมส่วนสุดเพอร์เฟคของสาวน้อยซอลฮยอนที่ตามหลังเขามา
สีหน้าของซอฮยอนซีดเจื่อนลงไปในทันที “ ทำไมพวกนายมาด้วยกันล่ะ “ ซอฮยอนพึมพำถามเขาอย่างไม่พอใจเท่าใดนัก
“ พวกเราก็มาสนุกด้วยกันน่ะสิ ทีเธอยังมาได้เลย ใช่ไหม ? “ เขาใช้สายตาขู่เข็ญเด็กสาวอย่างคาดโทษ
“ ฉันไม่ได้ ... “ ซอฮยอนหน้ามุ่ยและไม่สามารถกลบเกลื่อนความไม่พอใจเอาไว้ได้ เด็กสาวลุกพรวดพราดขึ้นมาและหันบอกซองแจ
ที่จับตามองเธออยู่นั้น “ ซองแจอ่า ... ฉันง่วงเต็มทีแล้ว ... รบกวนพาฉันกลับไปส่งบ้าน “
“ อ๊ะ ... จะกลับหรือครับ ... ไปกันเลยฮะ ! ด้วยความยินดี ! “
เด็กหนุ่มกระวีกระวาดเดินตามเด็กสาวที่เอ่ยลาบรรดารุ่นพี่ที่พยายามรั้งตัวทั้งคู่เอาไว้
ชานยอลเบิกตาโตๆของเขากว้างขึ้นเมื่อเห็นซอฮยอนและเจ้าหนุ่มพระเอกละครเวทีเดินลิ่วๆออกไปแล้วนั้น
“ นี่ ! ซอฮยอน ! ยัยมนุษย์หุ่นยนต์ ! อ๊ะ ซอล .. เธอไปอยู่กับเพื่อน ๆ เราก่อนนะ เราขอตัวแป๊บนึง “
“ ชานยอลอ่า .. นายจะโกรธซอฮยอนนี่ทำไมเหรอ วัยรุ่นอย่างเราๆ ก็ต้องมีเที่ยวแบบนี้กันบ้าง “
“ ไม่ใช่อย่างนั้น ซอล ... ยัยนั่นน่ะไม่ใช่แบบที่จะทันใครๆหรอกนะ “
“ นายโกรธอะไรน่ะ ? “ สาวน้อยซอลฮยอนจ้องมองเขาอย่างพิจารณาและถามหยั่งเชิงด้วยความสงสัย
“ ฮ๊ะ .. เปล่า ... กะ ก็ ดูยัยนั่นสิ ไม่เห็นจะรู้สึกผิดเลยสักนิด ได้ค่าขนมจากคุณพ่อฉันแท้ๆ “
“ ช่างเหอะน่า ... ฉันว่าคุณลุงคงจะไม่ว่าอะไรหรอกนะ ฮ่าฮ่า นายห่วงมากเกินไปเองหรือเปล่า “
เสียงเด็กสาวหัวเราะใส่หน้ายิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มอยู่ภายใน และรู้สึกว่าความดันกำลังจะทะลุเพดานในไม่ช้า
... calm down .. ชานยอล .... calm down ...
ชานยอลที่ถูกสาวน้อยซอลฮยอนทิ้งไปกับเพื่อนๆนักเรียนนอกของเธอที่เจอกันโดยบังเอิญและพากันไปต่อยังสถานที่บันเทิงแห่งอื่นนั้น
... เด็กหนุ่มยังคงอยู่ที่ผับร้านเดิมพร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีสาวสวยขนาบข้างกาย
บางที .. ผมอาจจะตัดสินใจเร็วเกินไป .. ยังมีสิ่งสวย ๆ งาม ๆ รอผมอยู่อีกมากมาย ...
จะยังไงก็ช่าง ... วันนี้ผมสนุก .. ผมมีความสุข ผมได้เบอร์ผู้หญิง ผมไม่ง้อยัยนั่นหรอก จะง้อเธอทำไม ?
โลกนี้ยังมีผู้หญิงที่วิเศษกว่ายัยบ้านนอกอีกมากโข แล้วยิ่งเป็นเขาด้วยแล้ว .. ไม่ใช่ทุกคนที่เกิดมาหน้าตาดี มีเสน่ห์ได้ขนาดนี้หรอกนะ ..
ไม่ได้หลงตัวเอง แต่ของมันพิสูจน์กันได้ ...
ชั่วพริบตาที่มองกันแวบแรก ... เป็นการชี้ชะตาความสัมพันธ์ในอนาคตได้ วิญญาณนักวิจัยตลาดของชานยอลกำลังบอกว่าท่าทาง
ที่หรี่ตามองพร้อมเม้มปากอย่างเขินอายของสาวนักเที่ยวตรงหน้านั้นกำลังเชิญชวนเขาอยู่
จะพิสูจน์ให้ดู ... ว่าเสน่ห์ของฉัน มันใช่เล่น ๆ ซะที่ไหน ...
“ คุณครับ ... หน้าคุ้นจังเลยนะครับ .. ไม่ทราบว่า .. “
“ อย่างนี้ ... จะชวนฉันไปต่อหรือคะ .. “
“ ยังหรอกฮะ .. อันนี้แค่ ... หยั่งเชิงเฉย ๆ “ ชานยอลยิ้มมุมปาก งัดความแพรวพราวออกมาอย่างเต็มภาคภูมิ ...
“ หยั่งแล้ว ... เป็นยังไงคะ ? “ แม่สาวร้อนแรงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ายวนพลางรูดซิปที่คอเสื้อลงเผยให้เห็นร่องอกนั้น
“ ลึกพอมั้ยคะ .. “
“ ผม เป็นประเภท .. หยั่งแล้ว .. ต้องลงให้สุดซะด้วยสิฮะ .. “
ช่างหัวยัยซอฮยอนสิ .... เธอไปจูบคนอื่นได้ ผมก็นอนกับคนอื่นได้เหมือนกัน !
“ ถ้ายังไงจบเพลงนี้แล้ว ... พวกเรา ... “
เด็กหนุ่มพูดยังไม่ทันได้จบประโยค ใครคนหนึ่งก็สะกิดด้านหลังของเขา และเมื่อชานยอลหันกลับไปมองเพราะนึกว่าเป็นคยองฃู
แต่กลับกลายเป็นหมัดพุ่งตรงเข้าเต็มกราม ดาวผุดขึ้นเต็มผับ เด็กหนุ่มมองเห็นระยิบระยับเต็มไปหมด
“ ไอ้หนุ่ม มึงมายุ่งอะไรกับเมียกู ! “
ร่างสูงที่เดินแฝงกายอยู่ในความมืด เดินป่ายคลำไปเรื่อยโดยไม่ยอมเปิดไฟภายในบ้านนั้น .. เขาย่องอย่างเงียบกริบและรีบหลบเข้าห้อง
นอนของตัวเองอย่างเข้าสู่ที่ปลอดภัย ..
ชานยอลปรี่เข้าดูสภาพตัวเองหน้ากระจก .. เจ็บแปลบตามเนื้อตัว แต่ไม่มีแผลใหญ่เท่าใดนัก มีแต่รอยฟกช้ำที่คาดว่าพรุ่งนี้ร่องรอย
ทั้งหลายเหล่านี้คงเด่นชัดพอจะให้เห็นเป็นลายตุ๊กแกอยู่ตามตัวและใบหน้าของเขา จะอ้างอะไรกับพ่อในวันพรุ่งนี้ดี ...
ไม่มีทางที่พ่อจะไม่เล่นงานเขาที่ไม่หยุดสร้างเรื่องเสียที ..
ชื่อเสียงอันดีงามถูกงัดข้อด้วยประวัติอันด่างพร้อยของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสมอ ...
มันเลยจุดที่เรียกว่าอ่อนอกอ่อนใจในตัวเขาไปแล้ว ...
เช้านี้ที่ซอฮยอนกำลังล้างหน้าแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำอยู่นั้น พลันต้องสะดุ้งเมื่อห้องน้ำถูกเปิดและร่างสูงของชานยอลที่เดินสะลึมสะลือ
หัวหูยุ่งเหยิงเข้ามาด้านใน เด็กสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของเขาเต็มตา
“ ย่า!!!! “
ฟองยาสีฟันกระเด็นเป็นฟองฟ่อดออกมาทั้งอย่างนั้น เด็กสาวรีบหันไปบ้วนทิ้งและวักน้ำล้างจนสะอาดก่อนจะหันมาตวาดเขาอีกครั้ง
“ นั่น นายไปฟัดกับอะไรมา คนหรือเปล่า ! ? “
“ หายาทั้งกินทั้งทาให้หน่อย “
“ คุณลุง คุณป้าเห็นหรือยัง ! ว้าววว ... ปาร์ค ชาน ยอล ... นายนี่มัน ... ไม่เอาไหนจริงๆ “
“ เธอนั่นแหล่ะที่ผิด ! ทิ้งฉันกลับมาก่อนได้ยังไง “
“ ฉันไม่ได้ไปกับนายนะ จะเรียกว่าทิ้งได้ยังไง นายนั่นแหล่ะทำทุกอย่างยุ่งไปหมดเลย “
“ ...................... “
“ นายเอาแต่ใช้กำปั้นแก้ปัญหา ผู้ชายที่แท้จริงน่ะ แค่ใช้สายตาก็แก้ปัญหาได้แล้ว ปาร์คชานยอล “
“ ฮะ ? อะไรนะ ใช้สายตาเหรอ โฮะ ๆๆ ไอ้บ้าที่ไหนมันมีแสงเลเซอร์ออกมาจากตาเหรอไง ? “
“ พูดกับนายไปก็ไม่รู้เรื่อง “
“ .................... “
ก็มีเพียงแค่ซอฮยอนเท่านั้น ... ที่ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ยังคอยประคบประหงมเอาใจใส่เขาสม่ำเสมอ ....
ยาแก้ฟกช้ำที่ค่อย ๆ ทาลงไปตามตัวและใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างเบามือ “ ทำตัวดี ๆ หน่อยสิยอลอ่า “
เด็กสาวบ่นพึมพำด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล “ ไม่สงสารคุณลุง คุณป้า บ้างหรือ “
เขาเอ่ยเบาๆ ตอบกลับด้วยท่าทางน้อยอกน้อยใจ “ สนเรื่องตัวเองไปเถอะ “
ซอฮยอนเหลือบมองเขาพลางอมยิ้มน้อยๆ พลางเก็บยาทั้งหลายเข้ากระเป๋าปฐมพยาบาลจิ๋ว... ตั้งแต่รู้จักเขามา ชานยอลเป็นคนเดียวที่
ทำให้เธอต้องมีสิ่งของเตรียมพร้อมเพื่อความเป็นอยู่ของเขา และเครื่องมือปฐมพยาบาลนี้ก็เช่นเดียวกัน มันได้ใช้ประโยชน์อย่างสูงสุด
เลยทีเดียว ...
“ อ่อ ... ฉันนึกขึ้นมาได้ ... ละครเวทีนั่นน่ะ .. เวลาซ้อมมันกินเวลางานพิเศษของฉัน “
“ ................... “ ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองเธอทันที หากแต่ยังทำฟอร์มไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจกลับมีความหวังขึ้นมา
“ ฉันว่า .. ฉันจะปฏิเสธไปดีกว่า “
ใบหน้าหล่อเหลาที่ฟกช้ำของชานยอลที่พยายามกลั้นยิ้มจนดูประหลาดอยู่นั้น ... หมอนี่ตลกจริง ๆ .
ซอฮยอนเบ้หน้าในความท่ามากของชานยอลและลุกขึ้น แต่เด็กหนุ่มรีบเรียกเธอเอาไว้ “ นี่ !! “
เด็กสาวเหล่มองเมื่อเห็นเขาใช้นิ้วชี้กระดิกเรียกเธอเข้าไปหา ซอฮยอนสะบัดหน้าใส่ทันที “ ฉันไม่ใช่ลูกหมานะ “
ชานยอลหัวเราะแล้วใช้แขนยาวๆของเขารวบตัวเด็กสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและมองเธออย่างภาคภูมิใจ ......
เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้มของเด็กสาวเอาไว้ก่อนจะค่อยๆบีบมันเข้าหากันอย่างหยอกล้อ
“ ฉันจะให้รางวัลเธอ ... “
“ รางวัลอะไร ? ไม่เอา .......อื้ออ“
ริมฝีปากนุ่มของเขาบดจูบลงกับริมฝีปากของเธอ มือที่ผลักกันไปมาในตอนแรกนั้นกลับเกี่ยวกระหวัดกันเอาไว้อย่างลืมตัว
“ ทำดีมาก .. ซอจูฮยอน ... “ เขากระซิบชมเธอที่ริมหูอย่างแผ่วเบา
“ ก็ฉัน ... ไม่อยากทะเลาะกับคนแถวนี้ทุกวันนี่ .. “
“ อืม ... มันต้องอย่างนี้ .. เด็กดีของฉัน ... “
มือหนาที่เริ่มเลื่อนรุกเข้าไปภายในเสื้อยืดตัวบางของเด็กสาวและเขาที่กดร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงก่อนจะพากันดีดตัวขึ้นราวกับ
ติดสปริงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่หน้าห้อง
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
“ ซอฮยอนนี่ “
ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงพ่อของตัวเองอยู่ด้านนอกนั้น ซอฮยอนรีบผลักชานยอลให้ลงไปอยู่กับซอกเตียง
และโปรยผ้าห่มคลุมทับไว้โดยไม่ทันได้ขออนุญาติกันแต่อย่างใด
“ คะ .. ขา ... คุณลุง มะ มาแล้วค่า !! “
แกร๊กก .....
“ หึหึ .... งัย ... โตเป็นสาวแล้วนะ เราน่ะ ... “
“ ค ค่ะ คุณ ลุง ... “ ซอฮยอนทำหน้าปั้นยากอยู่พร้อมสมองที่ว่างเปล่าขาวโพลน ..
“ มีหนุ่มมารับถึงที่บ้านซะด้วย ... เมื่อคืนก็ยังมาส่ง ฮ่าฮ่าฮ่า ... ลงมาเถอะ เพื่อนเขามารออยู่ด้านล่างแล้ว “
“ !!!!???? “
“ .................... “
“ ..................... “
★★★★★★★★★★
มัยอ่ะ~~ ยอลมันไม่น่ารักเลยหรอออ เห็นหมั่นไส้มันกันจัง 5555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
พี่เค้ามั่นหน้ามาก มีแค่เรื่องนี้แหล่ะที่มั่นใจน่ะ
แต่อย่าเอาเรื่องเกรดมาพูดกับชานยอลนะ 555+
แค่บอกว่าหวง มันยากตรงไหนเนี่ยห๊า นายจะอ้อมค้อมเพื่อ??
ซอจูยอนถึงจะดูไม่ทันคนอื่น แต่กับนายเธอรู้ทันไปหมดทุกอย่างเลยนะ
แค่บอกว่าไม่อยากให้เล่น แค่นั้นยายนั่นก็ไม่กล้าขัดแล้วล่ะ
ว่าแต่ซองแจมาทำไรหว่า คนกำลังปรับความเข้าใจกันนะ คิคิ
บริหารเสน่ห์ฃะน่วมเลยมั้ยยย พี่ชายยยย แต่แหม.....ฃอฮยอนยอมพี่ปาร์คขาอีกแล้ว เด๋วพี่เค้าก้อได้ใจหมดดิ่!
พวกปากไม่ตรงกะใจ
เอามาเต็มคันรถเลยนะคะแฟนบอยของน้องซอ
เอาให้จุกเลย
หมั่นไส้มากๆ
ซองแจมารับแน่เรยใช่มัยค่ะ
อยากรู้ชานยอลจะทำอะไรอีก
รอหมั่นไส้อยู่ทุกวันเลยนะคะไรท์
มาอัพไวๆนะคะ