The SweetHeart 2 (ภาคต่อ) Exo Snsd ●ChanSeo●
ตอนที่ 3 : Chapter 3
“ ชาน-ยอล ... หยุดนะ ! “
เด็กหนุ่มร่างสูงที่เร่งฝีเท้าอย่างไม่คิดชีวิต ใบหน้าแดงก่ำที่กัดฟันวิ่งหนีอย่างไม่ลืมหูลืมตา สองมือวิ่งประคองกล่องไม้แกะสลัก
ลักษณะยาวด้านในมีดาบยาวเก่าแก่ประจำตระกูลของบรรพบุรุษอยู่ด้านในนั้น ...
“ หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้ ! ฉันไม่ตีแกหรอก ไอ้ลูกเวร บอกให้หยุด ! “
ร่างของเด็กหนุ่มที่ลับสายตาไปไกลแล้ว ... ท่านรองปาร์คได้แต่ยืนหอบและแผดเสียงก้องอย่างระงับความโกรธไว้ไม่ไหว
“ ปาร์ค ชาน ยอล ! ฉันจะฆ่าแก ! “
“ ฉันกลับบ้านไม่ได้ .. “
“ นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ชานยอล “
แจ็คสันมองเพื่อนที่นั่งกลัดกลุ้มอยู่นั้น สองสามวันมาแล้วที่เขาไม่ยอมกลับโซลและดูเหมือนจะไม่ยอมไปเรียนเอาซะดื้อๆอย่างนั้น ...
“ ฮะ ฮะ .. ทำไมฉันต้องมีปัญหาด้วยล่ะ เฮ่อะ เฮ่อะ ... “
“ หัวเราะแบบนี้ .... แสดงว่ามีจริง ๆ ว่ะ “
“ ไม่เห็นมีอะไรนะ .. “
“ ฮ๊า าาา !! นายเอาดาบประจำตระกูลไปขายเรอะ ! ทำไมวะ ? “
แจ็คสันเบิกตากว้าง ริมฝีปากกระตุกอย่างอยากจะขำแต่ก็ยังขำไม่ออกเมื่อเห็นชานยอลนั่งกัดเล็บตัวเองอย่างเคร่งเครียดนั้น
แต่ถึงไม่บอกก็รู้ ด้วยนิสัยบ้าบิ่นของชานยอลแล้ว ความสุดโต่งของเขาบางทีมันก็เกิดขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ...
เขาเป็นอย่างนี้เองอยู่แล้ว .... หรือมันเกิดขึ้นเพราะใคร ... ที่ไปสะกิดโดนต่อมนั้นของเด็กหนุ่มเข้า ...
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
“ อะ ..อะไร .. “ เด็กหนุ่มสะดุ้งหันมองคนที่โผล่ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเข้ามายิ้มหวานให้เขา
“ ชานยอลอ่า ... หิวแล้วไม่ใช่เหรอ ? นายบอกว่าอยากกินข้าวผัดกิมจินี่นา “
อาหารมากมายถูกวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า .. ใบหน้ายิ้มแย้มของซอฮยอน และสีหน้าที่ไม่ไว้วางใจของชานยอลที่มองอย่างระแวดระวัง .
. “ เค็มไปไหม ? กินเยอะๆ นะ เอาไข่เพิ่มอีกป่ะ ? “
“ มะ .. ไม่เป็นไรครั.. บ .. “
“ เสื้อนายใส่มาสามวันแล้ว .. คงเหนียวตัวน่าดูเลย .. กินเสร็จแล้วเปลี่ยนชุดซะนะ ..“
“ ..................... “
“ อ่ะนี่ ... ฉันรู้ว่านายชอบสีน้ำเงิน ^^ “
มองรอยยิ้มที่หวานหยดย้อยของซอฮยอนแล้วเขาจึงหมดความอดทนขึ้นมาพลางกระแทกช้อนลงกับโต๊ะอย่างเต็มกลืน
“ พอเถอะ! มีอะไรก็บอกฉันมาเถอะน่า ! “ เด็กสาวค่อย ๆ คลายยิ้มจนเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงในทันที
“ กลับบ้านไปขอโทษพ่อของนายซะ ! ขืนนายชักช้า เราจะเดือดร้อนกันหมด เข้าใจไหม “
“ .................... “
“ อีกอย่าง ... เงินพวกนี้ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก นายทำผิดมาใช่มั้ย “
“ มันเป็นเงินเก็บของฉันเอง “
“ คุณป้าโทรติดต่อฉันมาแล้ว .. นายโกหกฉันไม่ได้หรอก “
“ ....................... “
“ ทำแบบนี้ ฉันไม่ซาบซึ้งหรอกนะ “
เด็กหนุ่มเอื้อมมือจับบ่าเธอไว้ด้วยท่าทางแสดงว่าสำนึกผิด “ ฉันขอโทษนะ .. ฉันน่าจะ .. ถามความสมัครใจของเธอก่อน “
ซอฮยอนขยับตัวหนีมือของเขาจนหน้าเด็กหนุ่มเกือบหน้าทิ่มคะมำลงไป
“ แต่นั่นเพราะ ... เธอเป็นคนแรกที่ฉันนึกถึงนี่นา “ น้ำเสียงออดอ้อนอย่างขอความเห็นใจ หากแต่สาวน้อยยังคงกอดอกมองอย่าง
ไม่พอใจกับท่าทางเจ้าเล่ห์ของเขาพลางเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “ ทำให้พ่อแม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ นายจะบาปนะ กลับไปคืนนี้เลย “
“ ไม่เอา .. “
“ แล้วนายจะมาอยู่กับฉันได้ยังไง จะบ้าไปแล้วเหรอ เราไม่ใช่ญาติพี่น้อง เป็นแฟนกันก็ ... ก็ ยังไม่ใช่ “
ซอฮยอนรูดซิบกระเป๋าเป้ที่ใส่สัมภาระส่วนตัวของเขาแล้วโยนใส่หน้าเด็กหนุ่ม “ เอ้า ! ไปซะตอนนี้ ปาร์คชานยอล “
เด็กหนุ่มโยนใส่กลับเด็กสาวทันทีด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ ไม่ ฉันไม่ไป .. ฉันอยากรู้ว่าระหว่างเรา ต่อไปจะเป็นยังไง “
“ ................... “
“ ฉันจะอยู่หาคำตอบ “
“ ย่าห์ !! ทำอย่างนี้ฉันลำบากใจนะ ! “
“ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ! ซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อย ซอจูฮยอน .. เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ ? ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน ! “
พลั่ก !!!
ทั้งคนและกระเป๋าที่ถูกเหวี่ยงกระเด็นออกมานอกรั้ว และประตูที่ปิดใส่หน้าเขาอย่างไร้เยื่อใยนั้น ...
“ เฮ้ ! เธอไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้! ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น ว่าเธอชอบฉันจริงๆ นี่พูดผิดตรงไหน ? “
“ ไปไกลๆ เลย ปาร์ค ชาน ยอล ! “ เสียงร้องตะโกนไล่เขาดังออกมาจากด้านใน เด็กหนุ่มเท้าเอวเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ
“ นี่ไม่ใช่เวลาที่เราต้องอยู่ข้าง ๆ กันหรอกเหรอ ซอฮยอนอ่า โลกโหดร้ายแบบนี้ เธอต่อสู้เพียงลำพังไม่ได้หรอกนะ “
“ ...................... “
นับจากวันนั้น ... ในที่สุดซอฮยอนจึงจับพลัดจับพลูเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลปาร์ค ในฐานะเพื่อนของลูกชายที่ต้องการทำงานพิเศษ
เพื่อหาค่าเล่าเรียนให้กับตัวเองโดยรับจ้างพิเศษเป็นติวเตอร์ให้กับสาวน้อยยองจี ญาติผู้น้องของชานยอลที่เข้ามาเตรียมตัวสอบเข้า
มหาลัยในโซลและมาพักอยู่กับครอบครัวปาร์คเช่นกัน
ในระหว่างนี้ ซอฮยอนเองก็ยังยื่นเรื่องขอทุนการศึกษากับมหาลัยไว้เพื่อลดภาระที่เกิดขึ้นอีกทาง ...
ท่ามกลางมื้ออาหารค่ำของตระกูลปาร์คที่มีทั้งท่านรอง คุณนายปาร์ค ชานยอล ยองจี และ ซอฮยอนนั้น ..
“ เออ ไอ้ยอล .. แกยังจำสองพี่น้องซอลฮยอนกับซอลลี่ที่ย้ายบ้านตามคุณพ่อไปอยู่อเมริกาได้มั้ย “
“ แหม .. ทำไมจะจำกันไม่ได้ล่ะคะคุณ .. ก็เด็กข้างบ้านที่มาติดแจกับตายอลไง .. ใช่มั้ยลูก “
ท้ายประโยคคุณนายปาร์คหันถามลูกชายที่สำลักน้ำแกงอย่างกะทันหัน ใบหน้าแดงก่ำโบกมือไปมาอย่างปฏิเสธ ...
“ สมัยก่อนโน้น .. ลูกเราก็เนื้อหอมไม่เบานะคุณ เด็กผู้หญิงแย่งตัวกันไปมา นี่ถ้าไม่ย้ายไปซะก่อน เห็นทีเราจะได้สะใภ้ ไม่ใครก็ใคร
สักคนในสองพี่น้องนี่แหล่ะนะ “
“ นี่ล่ะ .. ข่าวดีที่ผมกำลังจะบอกนี่ไงคุณ ... ว่าบ้านนั้น เขาจะย้ายกลับมากันแล้วนะ ดีใจมั้ยไอ้ยอล “
แคร้งงงง !!!!!!!
เสียงช้อนที่หลุดมือเด็กสาวตกกระทบพื้นโต๊ะกินข้าวและชานยอลที่หันขวับมองสบตาคนข้างกายอย่างร้อนตัว
“ อ้อ ... เอ่อ .. ก้อ .... คงจะขี้เหร่กันเหมือนเดิมนั่นแหล่ะฮะ ไม่มีอะไรมาก ฮะ ฮะ .. “
“ แหม .. แล้วไอ้ตัวไหนกันเฮอะ ที่มันบอกอยากได้เด็กบ้านนั้นมาเป็นเจ้าสาวให้ตอนโตน่ะนะ ? “
แคร้งงงงงงงง !!!!!!!
“ เปลี่ยนช้อนเถอะซอฮยอนนี่ “ ท่านรองเอียงคอมองเด็กสาวที่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น ....
ชานยอลหันขวับมองคนที่นิ่งเป็นหินอยู่นั้นก่อนจะรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน “ ผมไม่ได้พูดนะฮะ ! “
“ ไม่ได้พูดอะไรกันล่ะ .. ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นล่ะ ว่าแกจับปลาสองมือมาตั้งแต่เด็กๆ ฮ่า ฮ่า สมกับเป็นลูกพ่อจริง ๆ “
“ ................. “
“ ฮยอนนี่ ... ถ้าหนูเจอเจ้ายอลมันจีบสาวคนไหนในมหาลัย ก้อเตือน ๆ ผู้หญิงเขาไว้บ้างนะ ฮ่าฮ่า “
ซอฮยอนปรายตามองเด็กหนุ่มอย่างเย็นชาพลางพยักหน้ารับทราบ “ ค่ะ ... หนูก็ว่าจะเตือนอยู่แหล่ะค่ะ คุณลุง .. “
ชานยอลหันถลึงตาเอียงคอมองเด็กสาวพร้อมสายตาที่กำลังจะถามว่า ..... อย่าบอกนะ ว่าบ้าจี้เชื่อพ่อของเขา ....
แต่ดูจากท่าทีแล้ว .... เธอหูเบาไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ .. ซอจูฮยอน !! สมควรแล้วที่มาจากบ้านนอก ยัยกบในกะลา ...
“ ว่าไง ? ได้เตือนไปหรือยังล่ะ ผู้หญิงที่จะมาคบกับฉันน่ะ “
ชานยอลเร่งฝีเท้ายาวๆของเขาไล่หลังเด็กสาวที่เดินขึ้นบันไดห้องไป และก่อนที่ซอฮยอนจะเปิดประตูห้องของตัวเอง .
ร่างสูงกลับรีบฉวยแขนเธอเอาไว้อย่างเหนี่ยวรั้ง ..
“ นี่ ! อย่ารุ่มร่ามได้มั้ย “
“ อยากเดินหนีทำไมล่ะ “
“ .................... “
“ งั้นมาห้องฉัน “ เขาเสนอด้วยแววตาวาววับพลางลากเธอเดินนำไป
“ ไม่ไป ! “
สาวน้อยกระชากแขนกลับทันทีอย่างตกใจกับสีหน้าเอาจริงของเขา และยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้เมื่อเขาพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วหากแต่
ริมฝีปากสัมผัสได้เพียงหลังมือของซอฮยอนไปอย่างฉิวเฉียด เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะเคลื่อนจ่อที่แก้มระเรื่อนั้น
แต่เด็กสาวก็กลับเอามือกั้นไว้ได้ทันกันพอดิบพอดี
“ อะไรเนี่ย ... ฉันชักโมโหแล้วนะ “ ชานยอลกดเสียงต่ำกระซิบบอกอย่างเริ่มไม่พอใจกับท่าทางรังเกียจรังงอนเขาอย่างนั้น
ดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งกับตาคมเข้มที่ขมวดคิ้วยุ่งเหยิงของเด็กหนุ่มนั้น เขาเอ่ยสั่งเธอด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ....
“ เอามือออกไป .. ถ้าไม่อยากให้ใครเห็นฉันปล้ำเธอตรงนี้ “
“ ..................... “
“ หนึ่ง .... สอง ..... “
และทันทีที่ซอฮยอนเคลื่อนมือออกจากใบหน้าของตัวเองนั้น เด็กหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างสมใจก่อนจะจรดริมฝีปากลงแผ่วเบาที่เนื้อปาก
นุ่มนวลของเด็กสาวและถอยออกมา “ ก็แค่เนี้ย ... “
ชานยอลหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอเมื่อเห็นตาขวาง ๆ ของสาวน้อยตรงหน้า ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วลงเบาๆที่กลางหว่างคิ้วของเธอ
“ เห็นไหม ... ว่าเสียเวลาไปตั้งหลายนาที “
“ .................... “
“ พรุ่งนี้ ..... ฉันให้เธอแก้ตัวใหม่ .. “
★★★★★★★★★★★
เม้นท์จ้าาา อย่าเงา เราไม่ปลื้มมม !
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ทุ่มทุนสร้างจริงๆ ปาร์คชานยอล เอ้ยยยย ฉันยอมแกแล้ว
ถึงเวลาที่ 2 สาวกลับมาก็อย่าเป็นแบบที่พ่อพูดซะล่ะ
ยัยกบในกะลา หึงจนหนีกลับปูซานอีกรอบ ไม่รู้ด้วยนะ
ครอบครัวชานนี่ยังไม่รู้ถึงความสัมพัธน์ของทั้งสองคนเลยหรอเนี่ยย
ทำไมไม่บอกคุณพ่อคุณแม่ไปล้ะห้าาา ระวังจะมีปัญหาเข้ามานะจ้ะ ^^
หรือชอบทั้งใช่เลย แม่จ้าววว ฃอสู้ๆๆ นะ ไรท์อ่าให้ฃอของเค้าเหนื่อยอีกแล้ว
แกเจ้าชู้แต่เด็กเลยใช่ม๊ะ?? ซอหึงแล้วนั่น
เห็นทีต้องให้ไรท์หาหนุ่มๆมาให้ยอลหึงบ้าง
เพราะดูท่าทางตอนต่อไปน้องซอคงต้องรับศึกหนัก
หมั่นไส้พ่อคนเนื้อหอมมาตั้งแต่ภาคแรก
ภาคนี้ให้ไรท์จัดหนุ่มๆมาหนักๆสั่งสอนพ่อคนเนื้อหอมบ้างนะคะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่า
แต่งต่อนะๆๆๆๆๆๆๆ
ชานซอน่าร้ากกกก
แล้วก้อรออยู่คร่า